– Ach, tak… Wyglądał pan zupełnie inaczej.

Zapadło milczenie.

– Czy pan sądzi, że Ian Drummond mógł zginąć w związku z tym listem?

– Czy ja?… Nie wiem… – Sparrow rozłożył ręce. – nie umiem panu powiedzieć… Nie wiem nic, zupełnie nic… Nie domyślam się nawet.

– Tak… – Parker nie patrzył na niego. – W związku z tym, że morderca nie jest jeszcze znany, musimy ze względów formalnych wiedzieć, co wieczorem i podczas nocy robiły wszystkie osoby znajdujące się w tym domu. Może powie nam pan, panie profesorze, wszystko, co pan robił począwszy od ukończenia kolacji.

– Ja?… Po kolacji, zaraz… tak, po kolacji odprowadziłem żonę do jej pokoju i wymasowałem jej rękę… potem… poszedłem na przechadzkę po parku i wróciłem…

– Która była wtedy godzina?

– Dziesiąta, może trochę po dziesiątej. Później poszedłem na górę, do mojego pokoju, nie, do pokoju żony, i znowu wymasowałem jej rękę. Miała wypadek przy grze w tenisa…

– Wiem. – Parker skinął głowa. – Małżonka pana mówiła o tym.

– Tak… Mówiła panu… – Widać było, że się zastanawia. – Potem przyszedł do mnie profesor Hastings i rozmawialiśmy, może pół godziny, może dłużej…

– O której przyszedł do pana profesor Hastings?

– O której? – Sparrow ożywił się. – O godzinie 10.40. Teraz pamiętam. Spotkaliśmy się przed domem i była wtedy 10.10. Powiedziałem, że proszę, aby wpadł do mnie za pół godziny.

– Słyszałem to… – powiedział Alex. – Stałem wtedy obok panów.

– Właśnie! – Sparrow spojrzał na niego z wdzięcznością. – Proszę mi się nie dziwić, ale ten straszny cios… nie mogę zebrać myśli…

– Tak. Rozumiem to dobrze… – Parker zmarszczył brwi i wpatrzył się w swój notes. – Więc rozmawiał pan z profesorem Hastingsem od 10.40 do 11.10 albo 11.20?

– Tak… Do 11.20, bo kiedy po jego wyjściu wszedłem do pokoju żony, powiedziała: „Słuchaj, już dwadzieścia po jedenastej. Powinieneś się położyć…” Ona zawsze dba o to, żebym miał uregulowany tryb życia, to znaczy… – zająknął się.

– I co pan odpowiedział żonie?

– Ja? Co odpowiedziałem?… Zdaje się, że zaczęliśmy rozmawiać i rozmawialiśmy przez pewien czas… około dwudziestu minut. Później poszedłem do siebie i rozebrałem się.

– A co robiła pana żona, kiedy pan wszedł?

– Pisała list na maszynie.

– Skąd pan wie, że to był list?

– Bo właśnie skończyła i adresowała kopertę.

– Bo kogo był adresowany ten list?

– Do jej radcy prawnego… rzuciłem okiem na kopertę i… Ale dlaczego pan mnie o to pyta?

– Chciałbym tylko sprawdzić, czy obecne wypadki nie zakłóciły w panu pamięci szczegółów, panie profesorze. Wobec wielkich i tragicznych zjawisk wszystkie pozostałe nikną albo mieszają się z sobą…

Urwał. Przez chwilę siedzieli wszyscy nie poruszając się.

– Dlaczego pan kłamie? – zapytał Parker nagle.

– Co? Jak pan śmie? Jak pan…

Parker wstał, oparł ręce o krawędź stolika i pochylił się ku siedzącemu tak, że niemal dotykał twarzą jego twarzy.

– Zabito pańskiego przyjaciela i współpracownika. Popełniono ohydny mord na dobrym, nieposzlakowanym człowieku. Jestem tu, aby odnaleźć mordercę, a nie po to, żeby wysłuchiwać kłamstw ludzi, którzy powinni czcić pamięć zamordowanego i pomagać sprawiedliwości w pomszczeniu go! To, co pan robi, panie profesorze, to nikczemność i wobec niego, i wobec żyjących! Co pan robił w tym pokoju w chwili zabójstwa Iana Drummonda? Czy to pan wbił mu ten nóż w plecy? A jeżeli nie pan, to dlaczego nie zaalarmował pan policji? Dlaczego wrócił pan, jak nędzny szczur, do pokoju i udał, że nic się nie stało? Kim pan jest: zbrodniarzem czy tylko wspólnikiem zbrodniarza? Proszę mówić!

Wyprostował się. Harold Sparrow siedział jak skamieniały. Wreszcie ukrył głowę w dłoniach i Alex ze zdumieniem zobaczył, że ten silny, twardy mężczyzna płacze. Spojrzał na Parkera, ale inspektor stał nieporuszenie, a na jego twarzy nie było ani litości, ani współczucia. Czekał.

Nagle Sparrow opuścił ręce i uniósł głowę. Drżącą dłonią zdjął okulary i wyciągnąwszy chustkę, przetarł oczy, a potem szkła. Jego palce drżały wyraźnie.

– Ja… ja nic nie wiem… – powtórzył słabo. – Dlaczego pan?… Jakim prawem?

– Jakim prawem? Tym, które mi daje świadomość, że był pan tu i trzymał pan w ręce nóż, którym zabito Iana Drummonda.

Sparrow milczał przez chwilę. Potem uniósł głowę i spojrzał na Parkera.

– Ma pan słuszność… – Ręce drżały mu bardzo, tak bardzo, że przycisnął je do kolan. – Jestem… jestem nikczemny… To ja go zabiłem…

Parker westchnął i usiadł. Alex patrzył w rozedrgane rysy siedzącego przed nimi mężczyzny.

– Pan go zabił. Tak. Oczywiście. W pewien sposób może i pan. Nie wiem jeszcze. Nie umiem powiedzieć, Na razie chcę wiedzieć, co pan robił w tym pokoju i kiedy pan tu był?

– Po… po rozmowie z żoną zszedłem tu…

– Która była wtedy godzina?

– Po pół do dwunastej… dokładnie: za dwadzieścia dwunasta. Spojrzałem na zegarek schodząc.

– I co?

– Wszedłem i…

– Czy drzwi były zamknięte?

– Co? Tak.

– Na pewno?

– Na pewno. W sieni było ciemno. Tylko trochę światła księżycowego padało na podłogę i mały promyk ze schodów… Znam dobrze ten teren, ale pamiętam, że wyciągnąłem przed siebie rękę, żeby znaleźć klamkę. Mam szkła, widzi pan…

– Tak. A kiedy znalazł pan klamkę, co pan zrobił?

– Otworzyłem drzwi.

– I zamknął je pan za sobą?

– Tak. Naturalnie. Ian siedział za stołem… Podszedłem do niego i… – ukrył twarz w dłoniach.

Parker patrzył na niego ze zmarszczonymi brwiami.

– I zabił go pan, tak?

– Tak… – wyszeptał Sparrow i z wolna uniósł głowę. Opanował się.

– Co za szkoda – mruknął Parker – że nie mogę panu uwierzyć. Kiedy wszedł pan wówczas do tego pokoju, pański współpracownik nie żył już od pół godziny.

– Jak to? – Sparrow mimowolnie poprawił szkła i pochylił się ku przodowi. – Jak to nie żył?

– Nie żył. Zginął przed godziną 11.15. Jeżeli chce pan teraz cofnąć zeznanie i powiedzieć, że nie rozmawiał pan z profesorem Hastingsem i ze swoją żoną od godziny 10.40, czyli od chwili, kiedy, jak wiemy, Ian żył jeszcze, aż do 11.40, to jest do chwili, kiedy, jak wiemy, nie żył już od pół godziny, wówczas chętnie posłucham pańskiego opisu zbrodni. Ale zdaje się, że to nie ma celu, bo oni oboje potwierdzą pańskie słowa. Myślę, że tu nie skłamał pan, bo nie jest pan dobrym kłamcą i nie przyszłoby panu do głowy mieszać w to inne osoby. Nie ma pan żadnych szans zostania mordercą Iana Drummonda, chociaż jest pan już druga osobą dzisiaj, która przyznaje się do tego czynu.

Na twarzy Sparrowa odbiła się ogromna, niekłamana ulga. Był jak człowiek, który gotował się do poświęcenia wszystkiego, co najdroższe, dla jakiegoś celu, i nagle poświęcenie to okazywało się niemożliwe. Ale zaraz na twarzy jego ukazał się wyraz lęku.

– Kto? – zapytał ledwo dosłyszalnie. – Kto przyznał się do zabicia Iana?

– Pana żona, Lucja Sparrow! – powiedział Parker. – A przyznała się, bo była przekonana, że to pan go zabił, panie profesorze! Ale panu nie chodzi o nią! Nie ją pan osłania, ale kogoś, kto, jak pan sądzi, zabił Iana Drummonda jej lancetem, podrzucił na miejsce zbrodni to… – odkrył chustkę i ukazał mu rubinowy wisiorek – a potem wsunął pod jej szafę zakrwawioną rękawiczkę gumową pochodzącą z jej walizki! Bezcześci pan pamięć człowieka, z którym wiele lat łączyła pana wspólna praca, pozwała pan, żeby dowody rzeczowe wskazywały na pana żonę, i kłamie pan w oczy ludziom prowadzącym śledztwo! Czy naprawdę do tego może doprowadzić człowieka miłość, panie profesorze Haroldzie Sparrow?

I profesor Harold Sparrow załamał się. Urywanymi zdaniami zaczął mówić o sobie, o swoim życiu, o tym, jak poznał Sarę Drummond i jak z wolna on, który w ciągu całego swego życia nie popełnił ani jednej drobnostki, którą wspominałby ze wstydem, zaczął żyć podwójnym, nieprawdopodobnym życiem.

– Zresztą… widziałem ją tylko kilka razy… potem odsunęła się ode mnie… a ja… ja nie mogłem przestać o niej myśleć. W końcu… w końcu napisałem do niej, do Londynu. Napisałem, że oszaleję… że nie wiem, co się ze mną dzieje… że nie mogę już dłużej patrzeć w oczy Ianowi i… i Lucy… Ja się nie urodziłem do takiego życia…