Paul i Gayden zapalili papierosy. Paul był przestraszony i przygnębiony. Czuł, że ci ludzie na pewno zadzwonią do Teheranu i wszystkiego się o nim dowiedzą. Groźba odesłania z powrotem do więzienia była w tej chwili jego najmniejszym zmartwieniem.

– Naprawdę doceniam to, co zrobiliście dla mnie, ale ze wstydem przyznaję, że chyba przegraliśmy – odezwał się do Gaydena.

Coburna bardziej martwił tłum za bramą. Tu, w środku, przynajmniej ktoś próbował utrzymać porządek – tam kłębiło się istne stado wilków. Co by było, gdyby namówili jakiegoś głupkowatego strażnika do otwarcia bramy? Tłuszcza dokonałaby samosądu. Pewien facet w Teheranie – Irańczyk – który zrobił coś, co rozgniewało ludzi, został dosłownie rozszarpany na strzępy. Oszalały, rozhisteryzowany tłum powyrywał mu ręce i nogi.

Strażnicy, wymachując bronią, nakazali Amerykanom przesunąć się na jedną ze stron dziedzińca i ustawić pod murem. Bezbronni – posłuchali. Coburn spojrzał na mur. Było w nim mnóstwo dziur po kulach. Paul też je zobaczył i twarz mu zbielała.

– O Boże – powiedział. – Wpadliśmy w niezłe bagno.

Rashid zastanawiał się, jaki będzie sposób rozumowania przywódcy komitetu rewolucyjnego. „Ma przecież milion spraw do załatwienia – myślał. – Dopiero co przejął kontrolę nad miastem, nigdy przedtem zaś nie był u władzy. Musi zajmować się oficerami pokonanego wojska, powyłapywać ludzi podejrzanych o to, że są agentami SAVAK, i przesłuchać ich, musi sprawić, aby życie w mieście wróciło do normy, zabezpieczyć się przed kontrrewolucją oraz wysłać oddziały do walk w Tebrizie. Marzy tylko o tym – doszedł do wniosku Rashid aby uporać się z tym, co już ma na głowie. Nie ma czasu ani współczucia dla uciekających Amerykanów. Jeśli będzie musiał podjąć jakąś decyzję, po prostu wrzuci nas na razie do paki, a później, w wolnym czasie, zajmie się nami. Dlatego muszę zadbać, żeby to nie on decydował”.

Wskazano Rashidowi drogę do jednej z klas. Przywódca siedział na podłodze. Był to wysoki, silny mężczyzna, z miną zwycięzcy. Wyglądał na wyczerpanego, zakłopotanego i niespokojnego.

– Ten człowiek przybywa z Mahabadu z listem od mułły – odezwał się w farsi przewodnik Rashida. – Ma ze sobą sześciu Amerykanów.

Rashidowi przypomniał się film, w którym człowiek dostał się do strzeżonego budynku błyskając prawem jazdy zamiast przepustki. Wystarczająca doza pewności siebie może osłabić podejrzenia.

– Nie, przybywam z Komitetu Rewolucyjnego Teheranu – odezwał się. -

W stolicy jest pięć do sześciu tysięcy Amerykanów i postanowiliśmy odesłać ich do domu. Lotnisko jest nieczynne, więc wyprowadzimy ich wszystkich tą drogą.

Oczywiście musimy poczynić odpowiednie kroki i opracować sposób postępowania, aby przetransportować tych wszystkich ludzi. Dlatego właśnie jestem tutaj. Ale pan ma wiele palących spraw do załatwienia… Może powinienem omówić szczegóły z pańskim podwładnym?

– Tak – odparł krótko przywódca i kiwnął im, że mogą odejść. Była to technika „Wielkiego Kłamstwa”, ale zadziałała.

– Jestem zastępcą przywódcy – powiedział człowiek towarzyszący Rashidowi, gdy wyszli z klasy.

Poszli do innego pomieszczenia, gdzie pięć czy sześć osób piło herbatę. Rashid rozmawiał z zastępcą dosyć głośno, aby inni słyszeli.

– Ci Amerykanie chcą po prostu dostać się do domów i zobaczyć z rodzinami. Jesteśmy szczęśliwi, że się ich pozbywamy i chcemy ich traktować właściwie, żeby nie mieli nic przeciwko nowym rządom.

– Dlaczego są z panem Amerykanie? – spytał zastępca przywódcy.

– Na próbę. Widzi pan, w ten sposób widzimy, jakie problemy mogą zaistnieć w czasie ewakuacji.

– Ale nie musicie pozwalać im przekraczać granicę.

– Ależ owszem. To są dobrzy ludzie, którzy nigdy nie działali na szkodę naszego kraju i mają w domach żony i dzieci. Jeden z nich ma malutkie dziecko umierające w szpitalu. Dlatego Komitet Rewolucyjny w Teheranie polecił mi przeprowadzić ich przez granicę…

Tłumaczył dalej, a zastępca co jakiś czas przerywał mu, zadając pytania: Dla kogo Amerykanie pracują? Co ze sobą mają? Skąd Rashid wie, że nie są agentami SAVAK, szpiegującymi na rzecz kontrrewolucjonistów w Tebrizie? Na każde pytanie Rashid miał odpowiedź, możliwie zresztą jak najdłuższą. Tak długo, jak mówił, mógł być przekonujący, gdyby natomiast nie odzywał się, inni mieliby czas, żeby pomyśleć o zarzutach. Ciągle ktoś wchodził i wychodził, zastępca też wyszedł trzy czy cztery razy.

– Muszę to wyjaśnić z Teheranem – stwierdził w końcu. Rashidowi serce podeszło do gardła. Oczywiście nikt w Teheranie nie potwierdziłby jego opowieści. Ale z drugiej strony uzyskanie połączenia zajęłoby wieki.

– Wszystko zostało już sprawdzone w Teheranie i nie ma potrzeby robić tego ponownie – powiedział. – Ale jeśli obstajecie przy swoim, zabiorę Amerykanów do jakiegoś hotelu i poczekamy. Lepiej poślijcie z nami kilku strażników – dodał.

Zastępca i tak posłałby straż, a prosząc o nią mógł uspokoić ewentualne podejrzenia.

– Nie wiem… – zawahał się zastępca.

– To nie jest dobre miejsce do przetrzymywania ich – powiedział Rashid.

– Mogłoby to spowodować kłopoty i zaszkodzić im w jakiś sposób.

Wstrzymał oddech. Tutaj byli jak w pułapce, z hotelu mieliby przynajmniej szansę przebić się do granicy.

– W porządku – rzucił zastępca.

Rashidowi ulżyło, ale nie dał po sobie tego poznać.

Paul poczuł głęboką ulgę, widząc Rashida schodzącego po schodach szkoły. Czekali długo. Nie kierowano wprawdzie w ich stronę karabinów, ale za to okropnie dużo wrogich spojrzeń.

– Możemy jechać do hotelu – powiedział Rashid.

Kurdowie z Mahabadu podali im na pożegnanie rękę i pozostali w swoim ambulansie. Kilka chwil później Amerykanie wyjechali w obu „Range Roverach”, za którymi w innym samochodzie podążyło czterech czy pięciu uzbrojonych strażników. Pojechali do hotelu i tym razem wszyscy weszli do środka. Wywiązała się dyskusja między właścicielem a strażnikami, ale ci ostatni wyszli z niej zwycięsko i Amerykanie dostali cztery pokoje na drugim piętrze, na tyłach budynku. Kazano im zaciągnąć zasłony i trzymać się z dala od okien na wypadek, gdyby miejscowi snajperzy uznali Amerykanów za łakomy cel.

Zebrali się w jednym z pokoi. Słychać było odległe strzały. Rashid zorganizował lunch: kurczaka z rożna, ryż, chleb i coca colę. Zjadł z nimi, po czym wyszedł do szkoły.

Strażnicy, trzymając karabiny, kręcili się, wchodząc i wychodząc z pokoju. Jeden z nich zrobił na Coburnie wrażenie złośliwego. Był młody, niewysoki i dobrze umięśniony, miał czarne włosy oraz oczy węża. W miarę upływu popołudnia wydawał się coraz bardziej znudzony.

Raz wszedł i rzucił: „Carter niedobry”. Spojrzał wokół, czekając na reakcję.

– CIA niedobry – powiedział. – Ameryka niedobry. Nikt mu nie odpowiedział. Wyszedł.

– Ten gość może nam nawarzyć piwa – stwierdził cicho Simons. – Niech nikt nie da się sprowokować.

Trochę później strażnik spróbował ponownie.

– Jestem bardzo silny – oświadczył. – Zapaśnictwo. Mistrz w zapasach. Byłem w Rosji.

Nikt się nie odezwał.

. Usiadł i zaczął majsterkować przy swoim karabinie, jak gdyby nie umiał go ładować. Zwrócił się do Coburna.

– Znasz karabiny?

Coburn przecząco pokręcił głową. Strażnik spojrzał na innych.

– Znacie karabiny?

Był to typ Ml, broń, z którą wszyscy byli obeznani, ale nikt nic nie powiedział.

– Chcecie zahandlować? – spytał strażnik. – Ten karabin za plecak.

– Nie mamy plecaka i nie chcemy karabinu – odparł Coburn. Strażnik zrezygnował i ponownie wyszedł na korytarz.

– Gdzie, u diabła, jest Rashid? – warknął Simons.

Samochód szarpnął na wybojach. Podskok obudził Ralpha „Boulware’a. Czuł się zmęczony i rozbity po tym krótkim, niespokojnym śnie. Wyjrzał przez szyby. Był wczesny poranek. Zobaczył brzeg rozległego jeziora, tak dużego, że nie mógł dojrzeć jego przeciwległej strony.