Sarah jest Niemką z Hamburga, ma trzydzieści jeden lat i rok temu przyjechała do Frankfurtu. Do pracy tutaj oddelegował ją znany francuski koncern kosmetyczny. Sprzedaje reklamy kosmetyków swojej firmy do najpoczytniej szych gazet w Niemczech z taką łatwością, jak inni sprzedają bułki w niedzielę rano. Większość kupujących reklamy to mężczyźni. Nie spała tylko z czterema z nich. Dwóch z tych czterech to geje. Zna cztery języki, ma swoją asystentkę i jeszcze nigdy się jej nie zdarzyło, żeby jakiś mężczyzna nie zadzwonił do niej po wspólnej nocy. Poszukuje tego „na całe życie”, wierzy w prawdziwą miłość, ale potrafi przy tym odróżnić tych, którzy zakochują się we własnym libido, a nie w niej. Kiedyś znajdzie tego „prawdziwego”, ale na razie nie spieszy się jej. I spędza czas z „fałszywymi”. Ma orgazmy i zbiera doświadczenia. Zna także swoje granice. Rozbierze się i stanie przed mężczyzną tylko w szpilkach, ale nigdy nie zgodzi się użyć obcasu szpilki do innych celów. Ostatnio jeden z takich, co tego chciał, już w windzie, rozerwał jej majtki, gdy po kolacji w mieście przyjechali do niej.

Czasami rano, gdy wychodzi do pracy, spotyka tę piękną Koreankę z mieszkania obok. Zawsze uśmiechnięta i szczęśliwa staje w rogu windy z koszem brudnych koszul swojego męża. Na parterze zostawia ją z brudnymi koszulami i gdy zamykają się za nią drzwi windy, robi się jej przeraźliwie smutno. Dopiero w porze lunchu przestaje myśleć o Koreance. Ostatnio postanowiła, że nie będzie rano jeździć windą.

Względność…

Fizycy zajmujący się ogólną teorią względności nazywają „to” osobliwościami. Osobliwość początku deklarują jako Wielki Wybuch, a przewidując jakiś koniec, nazywają go osobliwością Wielkiego Kresu. Nawet jeśli brzmi to poetycko, z poezją ma niewiele wspólnego. Poetyckie w tej teorii jest jedynie to, że owe osobliwości dotyczą wszechświata. A w poezji wszechświat, głównie za sprawą miłości będącej jego substytutem, jest wszechobecny. Reszta to skomplikowane równania matematyczne opisujące deformację czasoprzestrzeni. Wszystko się zaczęło od jednej deformacji. Przy następnej wszystko się skończy. Osobliwość polega głównie na tym, że w momencie Wielkiego Wybuchu czas zaczął płynąć, a w chwili Wielkiego Kresu przestanie. Trudno to pojąć. Jako fizyk umiem to opisać równaniami, ale wyobrazić sobie końca czasu i tak nie potrafię.

Poza tym osobliwe, przynajmniej dla mnie, jest również, że wśród uznanych twórców tej teorii nie ma żadnych kobiet (egocentryczny Einstein chorobliwie nie znosił dzielić się sławą i geniuszem, nigdy więc nie potwierdził naukowego udziału porzuconej przez siebie żony, Serbki, Milevy Marić przy tworzeniu swojej teorii). Może dlatego, że kobiety wierzą naprawdę w Wielki Kres i prawdziwy koniec czasu. Mężczyźni – nie tylko zresztą fizycy – natychmiast stworzą nowe osobliwości i nowe, przeważnie o wiele młodsze, wszechświaty. Znajdą na nie te same równania i zaczną wszystko od początku. Od nowego Wielkiego Wybuchu. Powstanie od niego nowy wszechświat. Dla kobiet z „minionego Wielkiego Wybuchu” jest to natomiast najprawdziwsza osobliwość i cały wszechświat kończy się im naprawdę. I jest to także niesłychana deformacja. Marszczy im się wszechświat i marszczy się im wysuszana przez parujące łzy skóra pod oczami. Ale najbardziej je boli, kiedy „marszczy się” im dusza. Gdy już przestaną płakać i pogodzą się, że łzami i krzykiem nie da się spowodować, aby 1 i 1 było l, bo Jemu wychodzi, że jest to od nowego Wielkiego Wybuchu 2 + 1. Godzą się z tą arytmetyką. Milkną i się kurczą. Z gwiazd Supernowych stają się Karłami.

Czasami i Supernowe, i Karły mieszkają na jednym piętrze…

Jak długo trwa miłość?

Joelle spogląda na zegarek. Za dziesięć dziewiąta. Nalewa z otwartej przed godziną butelki szampana kolejny kieliszek. Bez dwutlenku węgla szampan wygląda jak próbka moczu nadająca się do badania przez urologa. Wyciąga rękę do półmiska z indykiem. Jest zeschnięty i zimny. A tak się starała…

Obiecał wrócić z biura o siódmej. Czternaście lat i sześć miesięcy nie są aż tak ważnym powodem, aby zjawić się punktualnie w domu. Zdaje sobie z tego doskonale sprawę. To także żaden powód, aby robić mu wyrzuty. Co mogłaby powiedzieć?! „Zapomniałeś o naszej miesięcznej rocznicy!?” Idiotyzm! O miesięcznych rocznicach nie pamiętają już przecież oboje od dziesięciu lat. A nawet ich już nie obchodzą. Kiedyś tak. W siódmą miesięczną rocznicę na przy- kład, w trakcie długiego weekendu na Rugii, w wąskim śpiworze na plaży. Zapaliła mu siedem świeczek wepchniętych w baton Marsa. Baton był pomiędzy jego udami. Zasnęli dopiero po wschodzie słońca. Rano obudził ich kierowca wózka, który sprzątał plażę. To były czasy. Teraz nie rezerwują nic poniżej czterech gwiazdek i on robi awanturę w recepcji, gdy nie ma w pokojowym minibarze schłodzonej mineralnej bez gazu.

„Spiegel”: Po pięciu latach małżeństwa liczba aktów seksualnych pomiędzy małżonkami zmniejsza się o 50%. Około 52% par po siedmiu lalach małżeństwa współżyje nie częściej niż raz w tygodniu.

Albo wtedy, w szesnastą miesięczną rocznicę. Spacer i piknik w czasie oberwania chmury w parku, w pobliżu szpitala. Spijał krople deszczu z jej podbrzusza. A teraz? Teraz odbywają spacery tylko w niedziele. Dokładnie o piętnastej trzydzieści wychodzą z psem i łażą wokół osiedla, ale tylko wtedy, gdy w telewizji nie zapowiedzą zachmurzenia.

„Spiegel”: 52% kobiet nie wyszłoby za mąż za swojego męża po sześciu latach małżeństwa.

Albo wtedy, w dwudziestą trzecią miesięczną rocznicę. Śniadanie z szampanem w łóżku. Seks i sałatka z krabów. Te kraby aż do obrzydzenia. Cały dzień w łóżku. Przerwy tylko na pójście do łazienki lub do lodówki po następną butelkę szampana. Dzisiaj, jeśli chodzi o seks, znajdują się poniżej średniej krajowej i sałatek z krabów już także nie jedzą, odkąd przeczytali w „Spieglu”, że zawierają niebezpieczne metale ciężkie.

„Spiegel”: Po jedenastu latach małżeństwa tylko 19% par nie myślało o zdradzie.

Dziewiąta trzydzieści. Brokuły na półmisku wyglądają, jak gdyby przejechał po nich czołg. Szampan też już się skończył. Nie zdążyła nawet wrzucić do kieliszka truskawek. Zdarzało się, że je wyjmował i wkładał jej do ust, popychając swoim językiem. Także w lutym. Również te importowane z Izraela. Teraz kupują tylko niemieckie truskawki i tylko wtedy, gdy nadchodzi sezon. W lutym importowane truskawki są jak „broń chemiczna z Iraku”, tak mówi on. Tyle tylko, że smakują lepiej. Nie dyskutuje z nim, bo tak naprawdę nie przypomina sobie już smaku tych truskawek. Pamięta tylko dotyk jego języka. Chciała mu o tym ostatnio powiedzieć. Myślała, że dzisiejszy wieczór byłby dobrą okazją. Ostatnio tak mało z sobą rozmawiają…

„Spiegel”: Pary małżeńskie rozmawiają przeciętnie 9 minut w ciągu dnia. W najlepszym wypadku.

Dziewiąta czterdzieści pięć. Sięga po jego miseczkę z deserem. Maliny na kremie waniliowym z odrobiną amaretto. Tak jak on lubi. Nie żeby była ciągle ciężko w nim zakochana. To musiało się skończyć. Nie można długo żyć w neurozie albo psychozie. Tego nie wytrzyma żaden człowiek. Trudno przecież przez całe życie być pijanym. Nie aż tak. Ale zawsze dostaje rumieńców, gdy w restauracji on potrafi powiedzieć kelnerowi: „Nie, dziękuję. Moja żona nie lubi parmezanu na sałacie”. Poza tym ciągle jeszcze uważa, że seks po czternastu latach i sześciu miesiącach z własnym mężem może być tak samo dobry jak zdrada z trenerem w centrum fitness. Prawda? Prawda???!!! Czy mógłby wreszcie, do jasnej cholery, ktoś na sali wstać i głośno powiedzieć: „Tak, to się zgadza!?”.

Nie? Nikt? Naprawdę nikt…?

„Spiegel”: Około 72% Niemców wierzy w „wielką miłość”. Około 69% twierdzi w ankietach, że ją przeżyło.

Dziewiąta pięćdziesiąt. Świeca po jego stronie stołu już się wypaliła. Ta koło niej ciągle płonie. I pachnie lawendą. Co za oszustwo sprzedają teraz w tych sklepach! Wyciągnęła je przecież z tego samego pudełka i zapaliła w tym samym momencie. Nawet świece nie wypalają się jednocześnie…