– Sorry, ale to wszystko ma ze sobą związek – warknął Bob. – Pamiętacie, że istnieje legenda o skarbie na cmentarzu na Windy Island? I hasło, które rzucił Roberto Montalban: baretta!

– To marka pistoletu. Może będziemy mogli wykorzystać hasło?

– Chcesz wleźć do grobowca? – przeraził się Bob. – Beze mnie! Odpadam!

Crenshaw przerwał ćwiczenia.

– Ja mogę pójść. Interesują mnie tamci ludzie. Chcę wiedzieć, co robią. Weźmiemy forda, wsiądziecie razem z Bobem, a ja pojadę radiowozem z Lawsonem. Zostawimy konstabla pod bramą. Tam jest mnóstwo miejsca, by ukryć policyjnego grata. Ty z telefonem komórkowym będziesz łącznikiem.

– Między kim a kim? – westchnął Jupiter.

– Między Lawsonem a mną. Kiedy wejdę do grobowca. Niestety, będę potrzebował jeszcze jednej komórki. Mat musi się zgodzić. Wejdę, bo znam hasło. Reszta to wasza sprawa.

– Mogą cię zabić! – sprzeciwił się Jupiter. – Są uzbrojeni. Łysy Solo Catalucci ma barettę pod lewą pachą. Roberto też.

– A widzisz inne wyjście? Ktoś zabił wróżkę i dziennikarza. A my jesteśmy w lesie. Policja także. Trzeba znaleźć blondyna z kitką. Na pewno ukrywa się w grobowcu!

– To jeszcze nie wszystko – westchnął Bob z nosem w notatniku. – Wygrzebałem tę informację w starych kronikach Muzeum Historycznego. Do spadkobierców wdowy po Lincolnie Whitehouse’ie należą rozległe tereny pomiędzy Reno a Sacramento. Jak myślicie, co tam jest?

– Nie mam pojęcia – wzruszył ramionami Pete. – To górski łańcuch i wąwóz Golden Rover. Ładnie i daleko.

Bob kręcił głową.

– Mój nos detektywa mówi mi, że ma to związek z naszą sprawą.

– Jaki?

– Nie wiem dokładnie. Należałoby zrobić wycieczkę.

Jupiter Jones rozłożył ręce.

– Zmiłuj się, Bob! To chyba z tysiąc kilometrów. Nie mamy czasu. Mnie nie interesuje Golden River, tylko gadający grobowiec na wyspie! Może nasz pan myszek jest spadkobiercą fortuny Whitehouse’ów i Osborne’ów?

Bob i Pete spojrzeli po sobie.

– Bingo! Jupe, jesteś genialnyl! To całkiem możliwe, że Mortimer to Prosper Osborne numer siedemnaście!

– Ja zwariuję! – Bob złapał się za głowę. – Sądzicie, że przyjechał z Europy? Z Palermo? Jego angielski jest bezbłędny. Czy to możliwe, że tutaj ktoś dał mu w łeb i po tym Mortimer zgłupiał doszczętnie, zapominając, kim jest? Kto mógłby to zrobić?

Jupiter Jones miał minę magika wyciągającego królika z cylindra.

– Inny spadkobierca. Czyhający na majątek po przodkach. Na przykład… po tej staruszce, jak jej tam… Bob?

Andrews wetknął nos w papiery.

– Żona Lincolna Whitehouse’a była z domu… była…

Chłopcy spojrzeli na przyjaciela z niepokojem. Bob był blady jak płótno.

– Co z tobą? Nie możesz odczytać? Źle się czujesz?

Bob oprzytomniał.

– Ona się nazywała Thereza Montalban! Thereza MONTALBAN WHITEHOUSE OSBORNE!

– Tu jest pies pogrzebany! – zajęczał Jupiter. – Teraz reszta puzzli zaczyna do siebie pasować. Wojna pomiędzy spadkobiercami. Prosper Osborne contra Roberto Montalban! Trzeba ostrzec Mortimera! O ile nie wróciła mu pamięć. O ile wie, o co tu chodzi?

– O złoto! – wyszeptał Bob, stukając w klawiaturę. – O złoto, panowie! DUUUżo złota!

Następnego dnia każdy z Trzech Detektywów robił to, co do niego należało. Bob sprawdzał stare mapy w Instytucie Geologii. Jupiter Jones uzgadniał szczegóły z George’em Lawsonem na posterunku policji. Najbardziej ekscytujące zajęcie przypadło Crenshawowi. Tak się do niego przygotowywał, że aż wylał na siebie pół butelki ojcowskiej wody kolońskiej.

– Tato, nie bądź sknerą. Idę na randkę z piękną dziewczyną.

– Trzydziesta szósta w tym tygodniu! – papa Crenshaw zatkał nos. W łazience unosiły się opary nie do wytrzymania. – Jak się nazywa dzisiejsza ofiara, synku?

– Juanita. Juanita Montenegro. Dziewczyna z biura podróży o nazwie Palermo Travel. Ale ona jeszcze nie wie, że idzie ze mną na randkę.

Godzinę później już wiedziała. Elegancki i pachnący wodą Armaniego chłopak o bicepsach sportowca i urzekających zielonych oczach zauroczył ją całkowicie.

– Załatwi mi pani ten wyjazd? – oczy Crenshawa błyszczały wewnętrzną gorączką. Jego uśmiech numer dwanaście był zniewalający.

– Za… załatwię – wyjąkała Juanita, czując, jak jej miękną nogi.

– A pójdzie pani ze mną na kawę? – czarował.

– Ja… pracuję – wyszeptała, czując jego oddech na karku.

– To zrobi pani sobie przerwę – rzekł, biorąc ją za rękę. – Jakie śliczne paluszki…

Dwadzieścia minut później siedzieli w kawiarni hotelu, “Majestic”. Pete, prócz włoskich pachnideł, wydusił od ojca zaliczkę. Mógł więc spokojnie zamówić aperitif.

– Jest pani Włoszką?

Dziewczyna zatrzepotała rzęsami.

– Po ojcu. Mama pochodzi z Meksyku. A pan?

– Jestem… reżyserem. Mój ojciec jest… współwłaścicielem studia filmowego Universal.

Że też żaden grom nie strzelił z jasnego nieba za takie kłamstwo! Papa Crenshaw, co prawda, pracował w Universalu. Był najlepszym ze speców od efektów specjalnych. I tylko tyle. Za to dziewczyna stała się od tej pory kawałkiem plasteliny, który można dowolnie ukształtować. Jeśli się to potrafi, naturalnie.

– Ja tak chciałam być aktorką! – wyszeptała. – Kiedy przyjechałam z Teksasu do Kalifornii, starałam się o choćby najmniejszą rólkę w Hollywood. Niestety. Takich jak ja są tysiące. Wuj urządził mnie w biurze podróży.

– Wuj?

– Tak. Nazywa się Solo Castalucci. Jest Włochem, jak tato. Ma w Palermo na Sycylii takie samo biuro. Współpracujemy przez ocean. On wysyła wycieczki do Ameryki, ja do Włoch.

Pete był w domu.

– To bardziej interesujące zajęcie niż całodzienna harówka na planie zdjęciowym. Zaręczam. Mogę ci mówić… Juanita?

– Naturalnie – zaczerwieniła się. – Tak, Pete. Co jeszcze chcesz o mnie wiedzieć?

Crenshaw uśmiechnął się ciepło.

– Wszystko. Mieszkasz z wujem?

– To raczej on mieszka z nami.

– Jak to?

Zakręciła się niespokojnie. Upiła łyczek ze szklaneczki.

– To takie skomplikowane. Włosi są bardzo… jakby tu rzec… rodzinni. Mamy rozliczne powiązania.

Coś o tym wiem! – pomyślał Pete, starając się nie uronić ani słowa z tego, co mówiła Juanita.

– To zrozumiałe, ale… wytłumacz mi… – dłoń bezwiednie gładziła jej palce.

– Mieszkamy z dalszą rodziną. Nazywają się Tarvi. Mam jeszcze dalekiego kuzyna Roberta Montalbana. Obie familie się zwalczają. Od lat. To takie… przykre.

Pete miał dość. Jakże dobrze znał te wszystkie nazwiska z notesu Boba. Ale jakże trudno się w tym wszystkim nie pogubić!

We wtorek, tuż po czwartej po południu, rozpętała się nad Rocky Beach potworna burza. Huraganowy wiatr miotał gałęziami, deszcz z gradem zalewał ulice, wpływając do niżej położonych piwnic. Autostrady tonęły w powodzi, a policja drogowa nie nadążała ze ściąganiem z pasów aut z kompletnie zamokniętymi silnikami.

W tym zgiełku i straszliwym chaosie dwa samochody z trudem przebijały się do starego portu.

– Jak myślisz, Jupe, czy prom na wyspę w ogóle popłynie?

– Nie mam pojęcia. Chciałbym już to wszystko zapiąć na ostatni guzik, bo w głowie mam na razie niebotyczny mętlik.

Bob poprawił okulary. Przez przednią szybę widać było tylko fale deszczu. Wycieraczki nie mogły się z nimi uporać.

– Tak skomplikowanych układów rodzinnych nie może zrozumieć przeciętny Amerykanin. Zanotowałem wszystko, co powiedział Pete. Ale za chińskiego boga nie powtórzę tego bez zaglądania do notesu. Kto był czyją babką i gdzie podział się majątek Whitehouse’ów! Bo o niego tu chodzi. Mortimer się nie pokazał?

– Nie – Jupiter o mały włos przegapiłby zjazd do portu.

– Czy Pete z George’em Lawsonem jadą za nami?

Bob obejrzał się. Światła drugiego samochodu to ginęły, to znów się pojawiały.

Zaparkowali przy zjeździe. Dziś, oprócz nich, nie było żywej duszy. George ustawił się tuż za nimi. Nikt nie miał odwagi wysiąść. Po dziesięciu minutach pojawiła się postać w żółtej sztormówce.

– Chcecie płynąć na wyspę?

– Tak! – odkrzyknął Jupe. Deszcz i wiatr unosiły jego słowa nad ocean. – Koniecznie.

– Nic z tego. Prom, który rusza za pięć minut, nie bierze samochodów. Dopiero następny. Za dwie godziny. Komunikat meteo jest pomyślny. Wichura skręca na północ.

Pete w czarnej nieprzemakalnej kurtce pojawił się obok.

– Jadę. Sam.

Bob błagalnie złożył dłonie.

– Nie! Zaczekaj!

Pete wzruszył ramionami.

– Taka okazja więcej się nie powtórzy. Wierzę, że dziś w grobowcu nie będzie nikogo. Huragan jest darem niebios. Zrozumcie! Jupe musi prowadzić forda, Lawson – radiowóz. Bob już tam więcej nie wejdzie. Zostaję ja. Wiecie, że sobie poradzę. Otworzę kratę, choćby to był najlepszy z elektronicznych zamków. A nie jest. Dobrze ją wcześniej obejrzałem. Lecę, bo prom odpływa, czekam na was za dwie godziny!

I tyle go widzieli.

– Wziął ze sobą telefon komórkowy? – spytał cichutko Bob.

– Mam nadzieję. Tak uzgodniliśmy. Martwię się jednak.

Pete Crenshaw był w swoim żywiole. Dla wysportowanego chłopaka żaden wiatr ani wysoka fala nie były przeszkodami nie do pokonania. Wierzył, że wszystko się uda. Czuł, jak mu rośnie poziom adrenaliny. Chciał za wszelką cenę dowiedzieć się, kto hałasuje w gadającym grobowcu.

Po pół godzinie niezłego kołysania prom “Lukrecja” dobił do przystani na wyspie. Oprócz Pete’a wysiadło tylko dwóch mężczyzn, nieźle podpitych, i kobieta z koszem. Jej rozwiane na wietrze szaty były dla Crenshawa drogowskazem. Niestety, murzyńskiego kierowcy rozklekotanego autobusu nie znalazł. Pojazdu też nie. Nie miał wyboru. Walcząc z silnym wiatrem, ruszył szybkim krokiem. W połowie drogi musiał zapalić latarkę. Kobieta gdzieś zniknęła, wtopiła się w czerń, a ścieżka się rozwidlała.

– W lewo. Drogowskaz wskazuje w lewo.

Bieg na przełaj to było to, co Crenshaw uwielbiał najbardziej. Walka z wiatrem i słabnącym, na szczęście, deszczem nie zakłócała mu przyjemności. Dziesięć minut później przed oczami chłopca zamajaczyła brama cmentarna.