Tymczasem Bob zdążył już wziąć prysznic i zmienić ubranie. Kiedy dotarł do Biblioteki Publicznej w Rocky Beach, która zatrudniała go na godziny, czuł się już znacznie weselej.

Na jego widok bibliotekarka, pani Bennett, uśmiechnęła się.

– Och, Bob – powiedziała – jak się cieszę, że przyszedłeś. Mieliśmy dziś mnóstwo roboty. Przyszło wielu czytelników, no i teraz cała góra książek czeka na ułożenie z powrotem na półkach. Mógłbyś zabrać się do tego od razu?

– Jasne – odparł Bob.

Wziął na ręce potężny stos zwróconych książek i zaczął ustawiać je, jedną po drugiej, na właściwych miejscach. Następnie przystąpił do porządkowania stołów w czytelni. Leżało tam mnóstwo pozostawionych przez czytelników książek. Zbierając je zauważył, że jedna z nich nosi tytuł “Legendy Kalifornii”. Leniwie odwrócił kilka kartek. Jego uwagę zwrócił rozdział zatytułowany: “Seaside – sen o mieście, które umarło”.

– Hmmm – mruknął pod nosem. – To może być ciekawe.

W zamyśleniu odłożył książkę na bok. Co za szczęśliwe znalezisko. Pragnąc jak najprędzej zabrać się do czytania jej, oczywiście po wypełnieniu obowiązków, ze zdwojoną energią rzucił się na leżące wszędzie stosy książek.

Kiedy uporał się już z rozkładaniem ich na półkach, pani Bennett poprosiła go o oklejenie paru podartych egzemplarzy. Zabrał je na zaplecze i zabezpieczył zniszczone obwoluty i okładki za pomocą przezroczystej taśmy. Niedługo potem, skończywszy robotę, zameldował się u pani Bennett.

– Wszystko gra, proszę pani, jeśli więc nie ma pani dla mnie nic pilnego do zrobienia, chciałbym sam trochę poczytać…

Pani Bennett kiwnęła przyzwalająco głową i Bob popędził do najbliższego stołu z kalifornijskimi legendami pod pachą. Zdał sobie sprawę, że tak naprawdę jego wiedza o Seaside jest mocno ograniczona. Jupiter i Pete także nie mieli więcej wiadomości na ten temat. A z pewnością żaden z nich nigdy nie słyszał o śmierci tego miasta!

Pospiesznie odszukał rozdział poświęcony Seaside. Rozpoczynał się on następująco:

“Istnieją miasta, które, podobnie jak ludzi, prześladuje zły los. Marzenia Seaside o tym, że stanie się głównym ośrodkiem nadmorskim, poszły z dymem pięćdziesiąt lat temu.

Nie miały się nigdy urzeczywistnić plany tych, którzy wyobrażali sobie przyszłość Seaside jako ruchliwej, słonecznej metropolii, na rozwój której postawili swoje majątki. Wypracowane kanały i połączenia wodne, mające przypominać przyjezdnym Wenecję, rozmyły się, a na ich miejscu pobudowano fabryki. Eleganckie niegdyś hotele legły w gruzach, aby ustąpić miejsca biegnącej z północy na południe autostradzie.

Największym może nieszczęściem, jakie spotkało Seaside, było odstąpienie od budowy podziemnej kolejki, pierwszej tego typu na Zachodnim Wybrzeżu. Zarówno inwestorzy, jak i szeroka publiczność z entuzjazmem odnosili się do planów budowy szybkiego połączenia komunikacyjnego nadmorskiej części Seaside z centrum handlowym i innymi pobliskimi ośrodkami. W rezultacie nigdy nie ukończono budowy podziemnej sieci, a gotowy już, liczący kilkanaście kilometrów tunel został zabity na głucho i zapomniany. Dziś jest on tylko upiorną tajemnicą i budzącym respekt reliktem miasta, które umarło, pozbawione możliwości rozwoju”.

Ale historia! – przeleciało Bobowi przez głowę. Ta garść informacji sprawiła, że nazwa Seaside przestała być dla niego pustym dźwiękiem. Miasteczko umarło przeszło pięćdziesiąt lat temu, książka natomiast, którą Bob miał przed oczami, została wydana przed kilkoma laty. Gdyby nie natrafił na nią przypadkiem, nigdy prawdopodobnie nie poznałby historii miejsc, które dopiero co odwiedził wraz z kolegami.

Zapisał sobie parę najważniejszych danych dotyczących Seaside i odsunął książkę na bok. Zamknął oczy i zatopił się w rozmyślaniach. Miał teraz wiele ważnych rzeczy do zakomunikowania Jupiterowi, ale postanowił zrobić to dopiero po kolacji. Był zresztą głodny, a pora wieczornego posiłku właśnie się zbliżała.

Pożegnał panią Bennett i wskoczył na rower, aby wrócić do domu. Mama krzątała się w kuchni przy kolacji, ojciec czytał z fajką w zębach popołudniową gazetę. Powitał Boba uśmiechem.

– Jak się masz, synku – powiedział. – Zdaje mi się, że wróciłeś dziś do domu z taką ilością błota, że trzeba będzie postawić naszej pralce wymagania znacznie przekraczające najśmielsze przechwałki jej producenta.

– Zgadza się, tato – potwierdził Bob. – Wpadłem do jakiejś dziury. W pierwszej chwili pomyślałem, że to ruchome piaski, ale okazało się, że to zwykła jama pełna wody i błota.

– Ruchome piaski? Kurzawka? O ile wiem, w tej okolicy nigdy nie słyszano o czymś takim.

– Ale nie chodzi o Rocky Beach – powiedział Bob. – To mi się przydarzyło w Seaside. Zajmujemy się sprawą, która zaprowadziła nas do tego miasta. Badaliśmy jedną z tamtejszych jaskiń.

Ojciec Boba kiwnął głową i odłożył gazetę.

– W dawnych czasach zapuszczenie nosa do którejś z nich mogło kosztować życie. Mnóstwo jaskiń w okolicach Przylądka Wiedźm używanych było przez przemytników alkoholu, a jeszcze wcześniej przez piratów.

– Też o tym słyszałem – powiedział Bob. – A dopiero co przeglądałem w czytelni książkę, w której jest napisane, że Seaside umarło, zanim jeszcze zaczęło się rozwijać. Słyszałeś coś o tym?

Jego ojciec był dziennikarzem, który zdawał się mieć sekretne skrytki w swej pamięci. I tym razem kiwnął potakująco głową.

– Mnóstwo ludzi, którzy źle ocenili perspektywy tego miasta, straciło ostatnią koszulę i musiało ogłosić upadłość. Po wielkim pożarze wesołego miasteczka szczęście zupełnie opuściło Seaside.

– Nie odniosłem aż tak złego wrażenia. Miasto jest takie, jak nasze Rocky Beach.

Pan Andrews uśmiechnął się.

– Mieli całe pięćdziesiąt lat na odbudowanie go i teraz jest to ruchliwe, pełne życia miasteczko. Ale daleko mu do tego, czym miało być – wielkim centrum wypoczynkowym. W tej chwili jest to jeszcze jedna mieścina, w której ludzie żyją i robią pieniądze.

– Szkoda – powiedział Bob. – Czytałem, że zaczęli nawet budowę podziemnej kolei, ale nigdy jej nie ukończyli.

Pan Andrews pochylił się.

– Jeden z głównych inwestorów, którzy planowali rozwój miasta, zapłacił życiem za decyzję o przerwaniu budowy. Popełnił samobójstwo po stracie całego swego majątku, włożonego w budowę kolei podziemnej. – Zmarszczył brwi i puścił kłąb dymu z fajki. – Nie pamiętam w tej chwili jego nazwiska, ale był to facet dużego formatu i miał wielkie aspiracje. Gdyby wystarczająca liczba osób podzieliła jego entuzjazm i przekonanie, Seaside mogło było stać się tym, co on sobie wymarzył – największym miastem wypoczynku i rozrywki ze wszystkich po tej stronie kontynentu.

Z korytarza doszedł wyraźny i czysty głos mamy Boba.

– Kolacja gotowa!

Bob chętnie posłuchałby jeszcze tych opowieści, ale ojciec wstał z fotela i poszedł do stołu. Bob podążył za nim. Miał już zresztą wystarczająco wiele do opowiedzenia Jupiterowi.

– Twierdzę, że powinniśmy zaprzestać szukania psa pana Allena – powtarzał stanowczo Pete. – Dla niego jest to wyłącznie sprawa odzyskania ulubieńca, który mu zaginął, ale dla mnie oznacza to także narażanie się na spotkanie ze smokiem i tymi dwoma podejrzanymi typami w kombinezonach do nurkowania, którzy mają naładowane kusze i zdaje się nie lubią dzieci. By nie wspomnieć o błotnistych dziurach, wciągających ludzi, którzy w nie wpadli, ani o schodkach, które załamują się pod nogami, kiedy się po nich zbiega. Do tego jeszcze to telefoniczne ostrzeżenie od licho wie kogo, żeby się trzymać z daleka od jego jaskini. Powinniśmy potraktować je jako dobrą radę, zwłaszcza jeżeli pochodzi od jakiegoś umarlaka!

Bob wytrzeszczył oczy ze zdziwienia.

– O czym ty gadasz?

Było już mniej więcej godzinę po kolacji. Chłopcy spotkali się znowu w Kwaterze Głównej, żeby przedyskutować dalsze kroki.

– Posłuchaj, Bob, kiedy poszedłeś do domu, żeby zmienić ubranie – wyjaśnił Jupiter – mieliśmy tu jakiś tajemniczy telefon. – Następnie opowiedział Bobowi wszystko, przytaczając słowo w słowo treść ostrzeżenia.

– To mi wygląda na jakiś głupi kawał – stwierdził Bob, krzywiąc usta. – A jak nie, to ktoś chce nam dać do zrozumienia, że nie jesteśmy mile widziani w okolicach tej jaskini.

Twarz Jupitera przybrała doskonale znaną obu chłopcom, stanowczą minę.

– Do tej pory nie znaleźliśmy nic, co by mogło mieć jakiś związek z tym tajemniczym smokiem. Proponuję, żebyśmy skoczyli tam dziś wieczorem, aby rozejrzeć się jeszcze raz.

– Przegłosujmy to – rzucił prędko Pete. – Ja głosuję za tym, żebyśmy na razie zostawili tę sprawę. Kto jest za, niech powie “tak”!

– Tak! Tak! Tak! – powtórzył trzykrotnie Czarnobrody, tresowany szpak, którego klatka wisiała nad biurkiem w Kwaterze Głównej.

– Spokój tam! – krzyknął Pete. – Nie jesteś pełnoprawnym członkiem tego klubu. Ciesz się, że możesz tu mieszkać!

– Umarli nie opowiadają bajek! – zaskrzeczał Czarnobrody, a potem zaśmiał się przeraźliwie.

Bob spojrzał na Jupitera.

– Może usłyszałeś właśnie to skrzeczenie Czarnobrodego.

Jupiter zaprzeczył ruchem głowy.

– Nie, Bob. Wypowiedział to ktoś, kto sprawiał wrażenie, że ma jakieś kłopoty z oddychaniem i mówieniem. Jeżeli chciał świadomie podrobić głos umierającego człowieka, albo nawet ducha, to całkowicie mu się to udało. Brzmiało to naprawdę przerażająco, prawda, Pete?

Pete wzruszył ramionami.

– Nie bardziej niż inne rzeczy, które przydarzyły się nam do tej pory. Jeżeli jeszcze nie osiwiałem – dodał odrzucając do tyłu włosy – prawdopodobnie stanie się to już jutro.

Jupiter roześmiał się szczerząc zęby.

– Co ty, Pete, przecież nie miałeś większego cykora niż my dwaj. Udajesz tylko.

– Zakładasz się?

W odpowiedzi Jupiter podniósł słuchawkę telefonu.

– Idę o zakład, że kiedy Worthington podjedzie po nas swoim rolls-roycem, będziesz chciał z nami jechać!