Ładna, myślał Filtest, ładniejsza niż na miniaturce, którą pokazywali mi ludzie z wywiadu. Ale cóż, portrety zwykle pochlebiają.

Zupełnie niepodobna do Calanthe, myślała Meve. Zupełnie niepodobna do Roegnera. Zupełnie niepodobna do Pavetty… Hmmm… Plotkowano… Ale nie, to niemożliwe. To musi być krew królewska, prawowita władczyni Cintry. Musi. Wymaga tego racja stanu. I historia.

To nie jest tak, którą widywałem w snach, myślał niedawno przybyły do Cintry Esterad Thyssen, król Koviru. To z całą pewnością nie ta. Ale nie powiem tego nikomu. Zachowam to dla siebie i dla mojej Zuleyki. Razem z moją Zuleyką zdecydujemy, w jaki sposób wykorzystamy widzę, jaką dały nam sny.

Mało brakowało, a ona byłaby moją żoną, ta Ciri, myślał Kistrin z Verden. Byłbym wtedy księciem Cintry, wedle zwyczaju następcą tronu… I zginąłbym pewnie jak Calanthe. Dobrze, oj, dobrze się stało, że ona wtedy przede mną uciekła.

Nawet przez chwilę nie wierzyłem w opowieść o wielkiej miłości od pierwszego wejrzenia, myślał Shilard Fitz-Oesterlen. Nawet przez chwilę. A jednak Emhyr żeni się z tą dziewczyną. Odrzuca możliwość pojednania z książętami, zamiast którąś z nilfgaardzkich księżniczek, bierze za żonę Cirillę z Cintry. Dlaczego? By zawładnąć tym małym, nędznym kraikiem, którego połowę, jeśli nie więcej, i tak uzyskałbym dla cesarstwa w negocjacjach? By zawładnąć ujściem Jarugi, które i tak jest już we władaniu nilfgaardzko-novigradzko-kovirskich spółek handlu morskiego?

Nic nie rozumiem z tej racji stanu, nic.

Podejrzewam, że nie wszystko mi mówią.

Czarodziejki, myślał Dijkstra. To robota czarodziejek. Ale niech będzie. Widocznie było pisane, że Ciri zostanie królową Cintry, żoną Emhyra i cesarzową Nilfgaardu. Widocznie tak chciało przeznaczenie. Pozwolą jej żyć.

Portret znalazł się wreszcie na swoim miejscu, wieszający go pachołkowie odstąpili, zabrali drabiny.

W długim rzędzie pociemniałych i zakurzonych nieco konterfektów władców Cintry, za kolekcją Cerbinów i Coramów, za Corbettem, Dagoradem i Roegnerem, za dumą Calanthe, za melancholijną Pavettą, wisiał portret ostatni. Przedstawiający obecnie łaskawie panującą monarchinię. Sukcesorkę tronu i królewskiej krwi.

Portret szczupłej dziewczyny o jasnych włosach i smutnym spojrzeniu. Ubranej w białą sukienkę z zielonymi rękawkami.

Cirilla Fiona Elen Riannon.

Królowa Cintry i cesarzowa Nilfgaardu.

Przeznaczenie, myślała Filippa Eilhart, czując na sobie wzrok Dijkstry.

Biedne dziecko, myślał Dijkstra, patrząc na portret. Myśli pewnie, że to już koniec strapień i nieszczęść. Biedne dziecko.

Dzwony Cintry dzwoniły, płosząc mewy.

— Krótko po zakończeniu rokowań i podpisaniu pokoju cintryjskiego — wznowił swą opowieść pielgrzym — w Novigradzie wyprawiono huczne kilkudniowe święto, festyn, którego ukoronowaniem była wielka i uroczysta defilada wojsk. Dzień, jak przystało na pierwszy dzień nowej ery, był prawdziwie piękny…

— Mamy rozumieć — spytał sarkastycznie elf — że waszmość byłeś tam obecny? Na owej defiladzie?

— Po prawdzie, to trochę się spóźniłem — pielgrzym ewidentnie nie należał do takich, których sarkazm peszy. - Dzień, jak rzekłem, był piękny. Od samego świtu zapowiadał się taki.

Vascoigne, komendant fortu Drakenborg, do niedawna zastępca komendanta do spraw politycznych, niecierpliwie uderzył się pejczem po cholewie.

— Szybciej tam, szybciej — ponaglił. - Następni czekają! Po tym zawartym w Cintrze pokoju mamy tu huk roboty!

Kaci, założywszy skazańcom stryczki, odstąpili. Vascoigne trzasnął pejczem o cholewę.

— Jeżeli któryś ma coś do powiedzenia — rzekł sucho — to teraz właśnie jest ostatnia chwila.

— Niech żyje wolność — powiedział Cairbre aep Diared.

— Sąd był tendencyjny — powiedział Orestes Kopps, maruder, rabuś i morderca.

— Pocałujcie mnie w dupę — powiedział Robert Pilch, dezerter.

— Przekażcie panu Dijkstrze, że żałuję — powiedział Jan Lennep, agent, skazany za łapownictwo i złodziejstwo.

— Nie chciałem… Ja naprawdę nie chciałem — załkał, chwiejąc się na brzozowym pieńku, Istvan Igalffy, były komendant fortu, zdjęty za stanowiska i postawiony przed trybunałem za czyny, których dopuszczał się wobec więźniarek.

Słońce, oślepiające jak roztopione złoto, eksplodowało nad palisadą fortu. Słupy szubieniczne rzuciły długie cienie. Nad Drakenborgiem wstawał nowy, piękny, słoneczny dzień.

Pierwszy dzień nowej ery.

Vascoigne uderzył się pejczem po cholewie. Wzniósł i opuścił rękę.

Pieńki wykopnięto spod nóg.

Wszystkie dzwony Novigradu biły, ich głębokie i jękliwe dźwięki obijały się o dachy i mansardy kupieckich kamienic, rozpływały się echem wśród uliczek. Wysoko strzelały race i sztuczne ognie. Tłum ryczał, wiwatował, rzucał kwiaty, podrzucał czapki, machał chusteczkami, nałęczkami, chorągiewkami, ba, nawet spodniami.

— Niech żyje Wolna Kompania!

— Niech żyyy-jeee!

— Niech żyją kondotierzy!

Lorenzo Molla zasalutował tłumowi, przesłał całus pięknym mieszczankom.

— Jeśli płacić premię będą równie wylewnie, jak wiwatują — przekrzyczał zgiełk — to jesteśmy bogaci!

— Szkoda — powiedziała przez ściśnięte gardło Julia Abatemarco. - Szkoda, że Frontino nie doczekał…

Jechali stępa główną ulicą miasta, Julia Adam «Adieu» Pangratt i Lorenzo Molla, na czele Kompani, odświętnie odzianej, uformowanej w równiutkie czwórki tak, że żaden z wypucowanych i wyszczotkowanych do połysku koni nie wysuwał z szyku nosa nawet o cal. Kondotierskie konie były jak ich jeźdźcy — spokojne i dumne, nie płoszyły się wiwatami i wrzaskiem tłumu, lekkimi zaledwie, niemal niezauważalnymi szarpnięciami głów reagowały na lecące ku nim wieńce i kwiaty.

— Niech żyją kondotierzy!

— Niech żyje «Adieu» Pangratt! Niech żyje "Słodka Trzpiotka"!

Julia ukradkiem otarła łzę, łapiąc w locie rzucony z tłumu goździk.

— Nawet nie marzyłam… — powiedziała. - Taki triumf… Szkoda, że Frontino…

— Tyś romantyczka jest — uśmiechnął się Lorenzo Molla. - Ty się wzruszasz, Julia.

— Wzruszam. Baczność, wiara! Na lewooo! Patrz!

Wyprężyli się w siodłach, zwracając głowy ku trybunie i ustawionym na niej tronem i stolcom. Widzę Foltesta, pomyślała Julia. Ten brodaty to chyba Henselt z Kaedwen, a ten przystojny to Demawend z Aedirn… Ta matrona to musi być królowa Hedwig… A ten szczeniak obok niej to królewicz Radowid, syn tego zamordowanego króla… Biedny smarkacz…

— Niech żyją kondotierzy! Niech żyje Julia Abatemarco! Wiwat «Adieu» Pangratt! Wiwat Lorenzo Molla!

— Niech żyje konetabl Natalis!

— Niech żyją królowie! Foltest, Demawend, Henselt, niech żyją!

— Niech żyje Dijkstra! — ryknął jakiś wazeliniarz.

— Niech żyje jego Świątobliwość! - wrzasnęło z tłumu kilku opłaconych krzykaczy. Cyrus Engelkind Hemmelfart, hierarcha Novigradu, wstał, pozdrowił tłum i defilujące wojsko wzniesieniem rąk, mało wytwornie obracając się zadkiem do królowej Hedwig i nieletniego Radowida, zasłaniając ich połami swej obszernej szaty.

Nikt nie krzyknie: "Niech żyje Radowid", pomyślał zasłonięty opasłym tyłkiem hierarchy królewicz. Nikt nawet nie spojrzy w moją stronę. Nikt nie wzniesie okrzyku na cześć mojej matki. Ani nawet nie wspomni mojego ojca, nie ogłosi okrzykiem jego sławy. Dziś, w dniu triumfu, w dniu zgody, przymierza, do którego ojciec wszakże się przyczynił. Dlatego go zamordowano.

Poczuł na karku spojrzenie. Delikatne jak coś, czego nie znał — lub znał, ale tylko z marzeń. Coś, co było jak muśnięcie miękkich i gorących kobiecych ust. Odwrócił głowę. Zobaczył wpite w siebie ciemne, bezdenne oczy Filippy Eilhart.

Poczekajcie, pomyślał królewicz, odwracając wzrok. Tylko poczekajcie.

Nikt nie mógł wówczas przewidzieć i zgadnąć, że z tego trzynastolatka, teraz osoby bez żadnego znaczenia w kraju rządzonym przez Radę Regencyjną i Dijkstrę, wyrośnie król. Król, który — odpłaciwszy wszystkim doznane przez siebie i matkę zniewagi — przejdzie do historii jako Radowid V Srogi.

Tłum wiwatował. Pod kopyta defilujących kondotierskich koni sypało się kwiecie.

— Julia?

— Słucham, Adieu.

— Wyjdź za mnie. Zostań moją żoną.

Słodka Trzpiotka długo nie odpowiadała, dochodząc do siebie po zaskoczeniu. Tłum wiwatował. Hierarcha Novigradu, spocony, łapiący powietrze, jak wielki tłusty sum, błogosławił z trybuny mieszczan i defiladę, miasto i świat.

— Przecież ty jesteś żonaty, Adamie Pangratt!

— Jestem w separacji. Rozwiodę się.

Julia Abatemarco nie odpowiedziała. Odwróciła głowę. Zaskoczona. Speszona. I bardzo szczęśliwa. Nie wiedzieć czemu.

Tłum wiwatował i rzucał kwiaty. Nad dachami z trzaskiem i dymem eksplodowały race i fajerwerki.

Dzwony Novigradu zanosiły się jękiem.

Kobieta, pomyślała Nenneke. Gdy wysyłałam ją na tę wojnę, była dziewczynką. Wróciła kobietą. Jest pewna siebie. Świadoma siebie. Spokojna. Opanowana. Kobieca.

Wygrała tę wojnę. Nie pozwalając, by wojna ją zniszczyła.

— Debora — kontynuowała wyliczanie cichym, ale pewnym głosem Eurneid — umarła na tyfus w obozie pod Mayeną. Prune utonęła w Jarudze, gdy wywróciła się łódź z rannymi. Myrrhę zabiły elfy, Wiewiórki, podczas napadu na lazaret pod Armerią… Katje…

— Mów, dziecko — ponagliła łagodnie Nenneke.

— Katje — odchrząknęła Eurneid — poznała w szpitalu rannego Nilfgaardczyka. Po zawarci pokoju, gdy wymieniano jeńców, poszła razem z nim do Nilfgaardu.

— Zawsze twierdziłam — westchnęła ręka kapłanka — że miłość nie zna granic ni kordonów. A co z Iolą Drugą?

— Żyje — pospieszyła z zapewnieniem Eurneid. - Jest w Mariborze.

— Dlaczego nie wraca?

Adeptka pochyliła głowę.

— Ona nie wróci do świątyni, matko — powiedziała cicho. - Jest w szpitalu pana Milo Vanderbrecka, tego chirurga, niziołka. Powiedziała, że chce leczyć. Że tylko temu się poświęci. Wybacz jej, matko Nenneke.