Kiam ili atingis la a fiŝofoston, tie, ĝojigante ilin, estis la tendoj de la Sorĉisto starigitaj apud la vojo kaj la kaldrono boladis gaje super fajro. La Vilulo kaj Ombi Ambi kolektadis lignon por la fajro dum Onklo Henriko kaj Onklino Em sidis en siaj tendoseĝoj konversaciante kun la Sorĉisto.

Ili ĉiuj kuris antaŭen por saluti Doroteon, dum ŝi alproksimiĝis, kaj Onklino Em kriis:“Jadi, infano! Kie vi estis? ”

“Vi forestis dum la tuta tago, ”aldonis la Vilulo riproĉe.

“Nu, komprenu, mi perdiĝis, ”klaris la knabineto, “kaj mi multege klopodis trovi la vojon por retreniri al vi, sed mi simple ne sukcesis. ”

“Ĉu vi vagis en la arbaro dum la tuta tago? ”demandis Onklo Henriko.

“Nepre vi malsategas! ”diris Onklino Em.

“Ne, ”diris Doroteo, “mi ne malsatas. Mi manĝis

ĉarumon kaj pianon en la mateno, kaj lunĉis kun Reĝo. ”

“Ha! ”krietis la Sorĉisto, kapjesante kun agrabla rideto.

“Do denove vi aventuris. ”

“Ŝi plene frenezas! ”kriis Onklino Em. “Kiel oni povas manĝi ĉarumon? ”

“Ĝi ne estis tre granda, ”diris Doroteo, “kaj ĝi havis

ĉokoladan radon. ”

“Kaj mi manĝis la erojn, ”pludiris Vilĉinjo serioze.

“Sidiĝu kaj rakontu ĉion al ni, ”petis la Sorĉisto. “Ni serĉis vin dum la tuta tago, kaj fine mi rimarkis viajn piedspurojn en ĉi tiu pado —kaj tiujn de Vilĉinjo. Ni hazarde trovis la padon, kaj ĉar ĝi kondukas al nur du lokoj mi decidis ke vi estas ĉe unu aŭ la alia de tiuj lokoj. Do ni starigis la tendojn kaj atendis vian revenon.

Kaj nun, Doroteo, diru al ni kie vi estis —ĉu en Bulkio aŭ en Kuniklio? ”

“Nu, mi estis en ambaŭ, ”ŝi respondis; “sed unue mi iris al Manĝilio, kien tute neniu pado kondukas. ”

Tiam ŝi sidiĝis kaj rakontis la aventurojn de la tago, kaj estu certa ke Onklino Em kaj Onklo Henriko estis multe surprizitaj de la rakonto.

“Sed vidinte la Tranĉtondojn kaj la Peclojn, ”komentis

ŝia onklo, “ni devus tute ne surpriziĝi pri io ajn en ĉi tiu stranga lando. ”

“Ŝajnas ke la solaj kutimaj ordinaruloj ĉi tie estas ni mem, ”komentis Onklino Em iom necerte.

“Nun ni rekunestas, kaj estas unu unuigita grupo, ” komentis la Vilulo, “do kion ni sekve faru? ”

“Manĝu kaj dormu dum la nokto, ”respondis la Sorĉisto rapide, “kaj poste plu veturu. ”

“Kien? ”demandis la Kapitana Generalo.

“Ni ankoraŭ ne vizitis la Galimatianojn kaj la Antaŭtimulojn, ”diris Doroteo. “Mi volonte vizitos ilin — ĉu ne ankaŭ vi? ”

“Ili ne sonas interesaj, ”oponis Onklino Em. “Sed eble jes. ”

“Kaj poste, ”pludiris la malgranda Sorĉisto, “ni vizitos la Stanan Lignohakiston kaj Joĉjon Kukurbokapon kaj nian malnovan amikon la Birdotimigilon survoje al nia hejmo. ”

“Ankaŭ ili ne sonas tre interesaj, ”komentis Onklino Em.

“Nu, ili estas miaj plej bonaj amikoj! ”asertis la knabineto, “kaj nepre vi ekamos ilin, Onklino Em, ĉar ĉiu amas ilin. ”

Jam la krepusko proksimiĝis, do ili manĝis la bonaĵojn kiujn la Sorĉisto per magio estigis en la kaldrono kaj post tio ili enlitiĝis en la komfortaj tendoj.

Ili ĉiuj ellitiĝis jam frue la sekvan matenon, sed Doroteo ne emis denove vagi de la tendoj, timante ke okazos pliaj akcidentoj.

“Ĉu vi scias kie estas vojo? ”ŝi demandis al la vireto.

“Ne, kara, ”respondis la Sorĉisto; “sed mi trovos. ”

Post la matenmanĝo li gestis al la tendoj per sia mano kaj ili refariĝis poŝtukoj, kiujn reprenis kaj metis en siajn poŝojn la posedantoj. Post tio ili ĉiuj grimpis en la ruĝan

ĉaregon kaj la Segĉevalo demandis:

“Kiudirekten? ”

“Ne gravas, ”respondis la Sorĉisto. “Nur iru laŭvole kaj nepre vi elektos prave. Mi sorĉis la radojn de la ĉarego, kaj ili ruliĝos ĝustadirekten, tute sendube. ”

Dum la Segĉevalo komencis marŝi tra la arboj Doroteo diris:

“Se ni havus iun el tiuj novmodaj aerŝipoj ni povus for flosi super la arbaro kaj malsupren rigardi kaj trovi ĝuste kiujn lokojn ni deziras. ”

“Aerŝipo? Pa! ”malestime respondis la vireto. “Mi malamas tiaĵojn, Doroteo, kvankam ili tute ne estas novaĵo por mi aŭ por vi. Mi estis balonisto dum multaj jaroj, kaj foje mia balono portis min al la Lando Oz, kaj foje al la Vegetala Regno. Kaj foje Ozma havis Gumpon kiu flugis super ĉi tiu tuta regno kaj estis su fiĉe saĝa por iri kien oni ordonas —kaj tion ne faras aerŝipoj. La domo kiun la ciklono portis al Oz el la tre distanca Kansas, kun vi kaj Toto en ĝi —estis vera aerŝipo tiutempe; do komprenu ke ni multe spertis flugadon kun la birdoj. ”

“Aerŝipoj ja ne estas malbonaj, ”deklaris Doroteo. “Iun tagon ili flugos tra la tuta mondo, kaj eble venigos homojn eĉ al la Lando Oz. ”

“Mi devos diskuti tion kun Ozma, ”diris la Sorĉisto, sulkante sian frunton iomete. “Tute ne estus bone, sciu, se la Smeralda Urbo fariĝus vojstacio por aer-linio. ”

“Ne, ”diris Doroteo, “mi supozas ke ne. Sed kion ni povos fari por malebligi tion? ”

“Mi elpensas magian recepton por konfuzi homajn cerbojn, tiel ke ili neniam faros aerŝipon kiu iros kien ili volas, ”la Sorĉisto kon fidis al ŝi. “Tio ne malebligos fojfojan flugadon de tiuj iloj, sed ĝi malebligos ke ili flugos al la Lando Oz. ”

Ĝuste tiam la Segĉevalo tiris la ĉaregon el la arbaro kaj bela pejzaĝo kuŝis etendite antaŭ la okuloj de la veturantoj. Krome, tuj antaŭ ili estis bona vojo kiu serpentumis tra la montetoj kaj valoj.

“Nun, ”diris la Sorĉisto, evidente denove ĝojplena, “ni denove estas sur la ĝusta vojo, kaj ne necesos pli maltrankviliĝi. ”

“Estas malsaĝe fidi al la hazardo en nekonata lando, ” komentis la Vilulo. “Se ni tenus nin sur la vojoj ni tute ne perdiĝus. Vojoj ĉiam kondukas ien, alie ili ne estus vojoj. ”

“Ĉi tiu vojo, ”aldonis la Sorĉisto, “kondukas al Galimatio. Mi estas certa pri tio ĉar mi sorĉis la radojn de la ĉarego. ”

Efektive veturinte laŭ la vojo dum unu-du horoj ili eniris belan valon kie vilaĝo kuŝis komforte inter la montetoj. La domoj estis Manĝtulformaj, ĉar ili estis kupolaj, kun fenestroj pli larĝaj ol altaj, kaj belaj balkonoj super la antaŭaj pordoj.

Onklinon Em multe komfortigis ke ĉi tiu vilaĝo “estas nek papera nek ĉifona, ”kaj la sola surprizo pri ĝi estis ke ĝi estas tiom distanca de ĉiuj aliaj vilaĝoj.

Dum la Segĉevalo tiris la ĉaregon en la ĉefstraton la veturantoj rimarkis ke la lokon plenigas homoj kiuj staras grupe kaj laŭaspekte vigle konversaciadas. Tiom okupitaj estis la loĝantoj ke ili apenaŭ rimarkis la fremdulojn. Do la Sorĉisto haltigis knabon kaj demandis:

“Ĉu ĉi tiu estas Galimatio? ”

“Sinjoro, ”respondis la knabo, “se vi multe veturis vi sendube rimarkis ke ĉiu vilaĝo diferencas de ĉiu alia vilaĝo iel aŭ aliel kaj sekve kiam vi observas la metodojn de la popolo kaj la manieron de ilia vivado kiel ankaŭ la stilon de iliaj loĝejoj devus ne esti malfacile por vi decidi sen bezono demandi ĉu la vilaĝo havas aspekton tian kian vi intencas viziti aŭ kien vi atingis preninte alian vojon ol la ĝustan vojon kaj sekve erarinte pri via vojo kaj alveninte ien kie —”

“Jadi! ”kriis Onklino Em senpacience, “pro kio tiom da galimatio? ”

“Ĝuste, ”diris la Sorĉisto ridante gaje. “Galimatiado ĉar la knabo estas Galimatiano kaj ni atingis Galimation. ”

“Ĉu ili ĉiuj parolas tiel? ”demandis Doroteo, mirante.

“Li povus diri ‘jes’aŭ ‘ne’kaj tiel decidi la aferon, ” komentis Onklo Henriko.

“Ne ĉi tie, ”diris Ombi Ambi. “Mi kredas ke la Galimatianoj ne scias kion signifas ‘jes’aŭ ‘ne. ’”

Dum la knabo parolis pluraj aliaj personoj proksimiĝis al la ĉarego kaj atente aŭskultis lian parolon.

Post tio ili komencis konversacii per longaj, seriozaj paroladoj, en kiuj estis multaj vortoj sed malmulta signifo. Sed kiam la fremduloj kritikis ilin tiel klare unu el la virinoj, kiu ne havis konversacikunulon, komencis paroli al ili, dirante:

“Estas plejege facile por persono diri ‘jes’aŭ ‘ne’kiam demando fariĝas cele gajni informon aŭ kontentigi la scivolemon de la persono kiu faris esprimon de la demando logante la atenton de individuo kiu eble estas kompetenta aŭ pro personaj spertoj aŭ pro la spertoj de aliaj por respondi ĝin pli aŭ malpli precize aŭ almenaŭ peni kontentigi la deziron informiĝi de la persono kiu faris la demandon per —” “Jadi! ”kriis Doroteo, interrompante la parolon. “Mi plene forgesis kion vi komencis diri. ”

“Ŝi ne rekomencu, bonvolegu! ”kriis Onklino Em.

Sed la virino ne rekomencis. Ŝi eĉ ne haltigis sian parolon sed plu paroladis kiel ŝi komencis, kaj la vortoj fluis kvazaŭ rivero el ŝia buŝo.

“Mi estas certa ke se ni atendus su fiĉe longe kaj aŭskultus zorge, kelkaj el tiuj personoj eble povus diri ion al ni, post longa tempo, ”diris la Sorĉisto.

“Ni ne atendu, ”respondis Doroteo. “Mi aŭdis pri la Galimatianoj, kaj scivolis kiaj ili estas; sed nun mi scias, kaj pretas pluveturi. ”

“Ankaŭ mi, ”deklaris Onklo Henriko; “ni malŝparas tempon ĉi tie. ”

“Nu, ni ĉiuj pretas foriri, ”aldonis la Vilulo, metante siajn fingrojn al siaj oreloj por elteni la monotonan babiladon de la personoj ĉirkaŭ la ĉarego.

Do la Sorĉisto parolis al la Segĉevalo, kiu trotis vigle tra la vilaĝo kaj baldaŭ reestis en la malferma tereno ali flanke de ĝi. Doroteo rerigardis, dum ili forveturis, kaj rimarkis ke la virino ankoraŭ ne finis sian parolon sed plu parolas vigle kiel antaŭe, kvankam neniu proksimas por aŭdi ŝin.

“Se tiuj homoj verkus librojn, ”Ombi Ambi komentis kun rideto, “necesus tuta biblioteko por diri ke la bovino transsaltis la lunon. ”

“Eble kelkaj el ili ja verkas librojn, ”asertis la malgranda Sorĉisto. “Mi jam legis plurajn galimatiojn kiuj eble venis el ĉi tiu vilaĝo mem. ”

“Kelkaj el la lekciistoj en kolegioj kaj pastroj certe parencas al tiuj homoj, ”komentis la Vilulo; “kaj ŝajnas al mi ke la Lando Oz estas iom pli progresinta ol Usono rilate al kelkaj siaj leĝoj. Ĉar ĉi tie, se oni ne povas paroli klare kaj sendevie, tiu sendiĝas al Galimatio; dum Onklo Samĉjo lasas lin ĉirkaŭvagadi sovaĝe kaj libere, torturante senkulpulojn. ”

Doroteo profunde pensadis. La Galimatianoj multe impresis ŝin. Ŝi decidis ke kiam ajn ŝi parolos, de nun, ŝi uzos nur su fiĉajn vortojn por esprimi kion ŝi volas diri.