VAGI tra la arbaro, sen scii kien oni iras aŭ kian aventuron oni baldaŭ renkontos, ne estas tiel plaĉe kiel oni eble supozus. La arbaro estas ĉiam bela kaj impona, kaj se oni ne perpleksas aŭ malsatas oni povas multege

ĝui ĝin; sed Doroteo ja estis perpleksa kaj malsata tiun matenon, do ŝi malmulte atentis la belon de la arbaro, kaj rapidis laŭeble plej multe. Ŝi penis iri unudirekte kaj ne ĉirkaŭiri, sed ŝi tute ne estis certa ke la direkto elektita kondukos ŝin al la tendaro.

Post kelka tempo, multe ĝojige, ŝi trovis padon. Ĝi iris dekstren kaj maldekstren, kaj perdiĝis inter la arboj ambaŭdirekte, kaj tuj antaŭ ŝi, sur granda kverko estis du a fiŝoj, kun brakoj montrantaj ambaŭdirekte. Unu a fiŝo diris:

PRENU LA ALIAN VOJON AL BULKIO kaj la dua a fiŝo diris:

PRENU LA ALIAN VOJON AL KUNIKLIO

“Nu! ”kriis Vilĉinjo, okulumante la a fiŝojn, “laŭaspekte ni reatingas la civilizacion. ”

“Mi ne certas pri la civilizacio, kara, ”respondis la knabineto; “sed laŭaspekte ni eble reatingas ien, kaj tio multe esperigas, jes. ”

“Kiun padon ni prenu? ”demandis la Flava Kokino.

Doroteo gapis la a fiŝojn penseme.

“Bulkio sonas io manĝebla, ”ŝi diris. “Ni iru tien. ”

“Tutegale al mi, ”respondis Vilĉinjo. Ŝi bekumis su fiĉe da insektoj el la musko dummarŝe por satigi sin, sed la kokino sciis ke Doroteo ne povas manĝi insektojn; nek Toto.

La pado al Bulkio aspektis malmulte uzata, sed ĝi estis su fiĉe videbla kaj kondukis zigzage inter la arboj ĝis fine ĝi kondukis ilin al senarba spaco plena de la plej kuriozaj domoj kiujn iam vidis Doroteo. Ili ĉiuj konsistis el biskvitoj, laŭ malgrandaj kvadratoj, kaj havis multajn belajn kaj ornamajn formojn; ili havis balkonojn kaj verandojn kun fostoj el panstangoj kaj tegmentoj ŝinditaj per kukoblatoj.

Estis trotuaroj el pankrustoj kondukantaj de domo al domo kaj formantaj stratojn, kaj la loko laŭaspekte havis multajn loĝantojn.

Kiam Doroteo, sekvate de Vilĉinjo kaj Toto, eniris la lokon, ili trovis ulojn marŝantaj laŭ la stratoj aŭ grupiĝintaj kaj kunparolantaj, aŭ sidantaj sur la verandoj kaj balkonoj.

Kaj kiaj kuriozuloj ili estis!

Viroj, virinoj kaj infanoj ĉiuj konsistis el bulketoj kaj panoj. Kelkaj estis maldikaj kaj aliaj dikaj; kelkaj estis blankaj, kelkaj helbrunaj kaj kelkaj tre malhelbrunaj.

Kelkaj bulketoj, kiuj ŝajne estis la plej grava klaso de la popolo, estis bele sukerkovritaj. Kelkaj havis vitberojn kiel okulojn kaj ribajn butonojn sur siaj vestoj; aliaj havis kario filajn okulojn kaj krurojn el cinamo, kaj multaj surportis ĉapelojn kaj kufojn kovritajn per palruĝa kaj verda sukero.

Okazis iom da ekscitiĝo en Bulkio kiam la fremduloj ekaperis inter ili. Virinoj kaptis siajn infanojn kaj rapidis en siajn domojn, kaj zorge fermis la biskvitajn pordojn post si. Kelkaj viroj kuris tiel haste ke ili stumblis unu pro la alia, dum aliaj, pli kuraĝaj, grupiĝis kaj frontis la entrudiĝantojn malamike.

Doroteo tuj komprenis ke ŝi devos tre zorge agi por ne timigi tiujn timidulojn, kiuj evidente ne kutimis al la ĉeesto de nekonatoj. Estis plaĉega odoro de freŝa pano en la vilaĝo, kaj tio des pli malsatigis la knabineton. Ŝi ordonis al Toto kaj Vilĉinjo ke ili restu malantaŭe dum ŝi malrapide antaŭeniros al la grupo kiu staras silente atendante ŝin.

“Pardonu ke mi venis neanticipite, ”ŝi diris softavoĉe, “sed vere mi ne sciis ke mi venas ĉi tien ĝis mi alvenis.

Mi perdiĝis en la arbaro, sciu, kaj mi malsategas. ”

“Malsatas! ”ili murmuris ĥore, kun sono de teruriĝo.

“Jes; mi nenion manĝis post la vespermanĝo hieraŭ, ”ŝi klarigis. “Ĉu ekzistas manĝeblaĵoj en Bulkio? ”

Ili rigardis unu la alian sendecideme, kaj post tio unu dike impona bulkviro, kiu aspektis gravulo, antaŭenpaŝis kaj diris:

“Knabineto, mi parolos honste al vi: ni ĉiuj estas manĝeblaj. Ĉio en Bulkio estas manĝebla laŭ nesatigeblaj homuloj kiaj vi. Sed precize por eskapi manĝiĝon kaj pereon ni kaŝis nin en ĉi tiu forfora loko, kaj estas nek prave nek juste ke vi venas ĉi tien por manĝi nin. ”

Doroteo rigardis lin tre sopire:

“Vi estas el pano, ĉu ne? ”ŝi demandis.

“Jes; pano kaj butero. La butero estas interne de mi, tiel ke ĝi ne fandiĝas kaj fluas. Mi mem su fiĉe in fluas, pli

ĝuste, vir-fluas. ”

Pro tiu ŝerco ĉiuj aliaj ekridis ĥore, kaj Doroteo pensis ke certe ili ne multe timas se ili povas ridi tiel.

“Ĉu mi ne povus manĝi ion alian ol personojn? ”ŝi demandis. “Ĉu mi ne povus manĝi nure unu domon, aŭ trotuaron, aŭ ion tian? Ne multe gravus al mi kio ĝi estas, sciu. ”

“Ĉi tiu vilaĝo ne estas publika bakejo, infano, ” respondis la viro severe. “Ĉi tie estas privataj posedaĵoj. ”

“Mi scias, S-ro —S-ro —”

“Mi nomiĝas Sinjoro C. Bulko, ”diris la viro. “C estas mallongigo de Cinamo, kaj oni nomas ĉi tiun vilaĝon laŭ mia familio, kiu estas la plej aristokrata en la loko. ”

“Ho, mi ne konsentas pri tio, ”oponis alia el la kuriozuloj. “La Grenoj kaj la Brunoj kaj la Blankoj estas ĉiuj bonegaj familioj, kaj ne ekzistas pli bonaj. Mi mem estas Dolĉbruno. ”

“Mi agnoskas ke vi ĉiuj estas tre indaj civitanoj, ”diris

S-ro Bulko iom malcedeme; “tamen restas fakte ke nia vilaĝo nomiĝas Bulkio. ”

“Pardonu, ”interrompis Doroteo; “sed mi daŭre fariĝas pli malsata. Nu, se vi estas ĝentilaj kaj afablaj, kaj mi estas certa ke tiaj vi estas, vi permesos ke mi manĝu ion.

Estas tiom da manĝeblaĵoj ĉi tie ke vi neniam sentos la perdon. ”

Je tio granda pufulo, kun delikata bruna koloro, antaŭenpaŝis kaj diris:

“Laŭ mi estus tre hontinde forsendi ĉi tiun infanon malsata, des pli ĉar ŝi akceptas manĝi nur kion ni povas facile malhavi kaj ne tuŝi nian popolon. ”

“Ankaŭ laŭ mi, Pufĉjo, ”respondis Bulketo staranta proksime.

“Kion do vi proponas, S-ro Pufo? ”demandis S-ro Bulko.

“Nu, ŝi manĝu mian malantaŭan barilon, se ŝi volas.

Ĝi konsistas el puf-oblatoj kaj ili estas tre freŝaj kaj bonaj. ”

“Ŝi ankaŭ rajtas manĝi mian ĉarumon, ”pludiris plaĉaspekta Kuketo. “Ĝi konsistas el dolĉaj biskvitoj kun ĉokoladaj radoj. ”

“Tre bone; tre bone, ”komentis S-ro Bulko. “Certe vi estas tre komplezemaj. Akompanu Sinjorojn Pufon kaj Kuketon, knabineto, kaj ili manĝigos vin. ”

“Grandan dankon, ”diris Doroteo dankoplene. “Ĉu mi rajtas kunvenigi mian hundon, Toto, kaj la Flavan

Kokinon? Ankaŭ ili malsatas. ”

“Ĉu vi certigos ke ili bone kondutos? ”demandis la Kuketo.

“Kompreneble, ”promesis Doroteo.

“Do ili kunvenu, ”diris Pufo.

Do Doroteo kaj Vilĉinjo kaj Toto marŝis laŭ la strato kaj la popolo klare ne plu timis ilin. La domo de S-ro Kuketo estis unue atingita, kaj ĉar lia ĉarumo staris en la antaŭa ĝardeno la knabino unue manĝis ĝin. Ĝi ne ŝajnis vere freŝa, sed ŝi tiom malsatis ke ne ĝenis ŝin. Ankaŭ Toto manĝis kelkajn pecojn, kaj Vilĉinjo bekis la eretojn.

Dum la fremduloj manĝadis, multaj personoj venis stari en la strato kaj scivoleme rigardi. Doroteo rimarkis ses bubaspektajn brunajn infanojn starantajn en vico, kaj ŝi demandis:

“Kiuj vi estas, etuloj? ”

“Ni estas la Grengemoj, ”respondis unu el ili; “kaj ĉiuj ni estas ĝemeloj. ”

“Ĉu eble via patrino bonvolus perdi unu aŭ du el vi? ” demandis Vilĉinjo, kiu decidis ke ili estis freŝbakitaj; sed je tiu danĝera demando la ses gemetoj forkuris kiel eble plej rapide.

“Nepre ne diru tiaĵojn, Vilĉinjo, ”diris Doroteo riproĉe.

“Nun ni eniru la malantaŭan ĝardenon de S-ro Pufo kaj manĝu la oblatojn. ”

“Mi domaĝas tiun barilon, ”komentis S-ro Pufo, nervoze, dum ili marŝis cele lian domon. “Niaj malantaŭaj najbaroj estas Sodbiskvitoj kaj me ne tre fervoras amikiĝi kun ili. ”

“Sed mi ankoraŭ malsatas, ”deklaris la knabino. “Tiu ĉarumo ne estis granda. ”

“Mi havas kukan pianon, sed neniu en mia familio scipovas ludi ĝin, ”li diris penseme. “Eble vi akceptos anstataŭe manĝi tion. ”

“Konsentite, ”diris Doroteo. “Ne ĝenas min. Kio ajn plaĉos al vi, tion mi faros. ”

Do S-ro Pufo kondukis ŝin en la domon, kie ŝi manĝis la pianon, kiu havis tre bonan guston.

“Ĉu estas trinkaĵoj ĉi tie? ”ŝi demandis.

“Jes; mi havas laktopumpilon kaj akvopumpilon; kiun vi preferas? ”li demandis.

“Mi provos ambaŭ, ”diris Doroteo.

Do S-ro Pufo alvokis sian edzinon, kiu portis en la ĝardenon sitelon el ia bakita pastaĵo, kaj Doroteo pumpis la sitelon plena de frideta dolĉa lakto kaj avide trinkis ĝin.

La edzino de Pufo estis multe malpli hela ol sia edzo.

“Ĉu eble vi estas trokuirita? ”la knabineto demandis al

ŝi.

“Tute ne, ”respondis la virino. “Mi estas nek tro-ku- irita nek tro-ku-venita; mi estas nur S-ino Pufo, kaj mi estas Prezidanto de la Kukia Matenmanĝa Bando. ”

Doroteo dankis ilin pro ilia gastameco kaj foriris. Ĉe la ĝardenpordo S-ro Cinama Bulko renkontis ilin kaj diris ke li gvidos ŝin tra la urbo.

“Ni havas plurajn tre interesajn loĝantojn, ”li komentis, marŝante rigide apud ŝi per siaj cinamaj kruroj; “kaj ĉiuj ni bonfartuloj estas bone edukitaj. Se vi ne plu malsatas ni vizitos kelkajn el la plej gravaj civitanoj. ”

Toto kaj Vilĉinjo sekvis ilin, tre bonkondute, kaj iom poste en la sama strato ili atingis la belan loĝejon de Onklino Sali Lun. La maljunulino ĝojis renkonti la knabineton kaj donis al ŝi tranĉaĵon de blanka pano kun butero kiu estis utiligata kiel antaŭporda mato. Ĝi estis preskaŭ freŝa kaj gustis pli bone ol ĉio alia manĝita de Doroteo en la vilaĝo.

“Kiel vi akiras la buteron? ”ŝi demandis.

“Ni fosas ĝin el la tero kiu, kiel vi eble rimarkis, plene konsistas el faruno, ”respondis S-ro Bulko. “Estas butermino ali flanke de la vilaĝo. La arboj kiujn vi vidas ĉi tie estas ĉiuj pasteandroj kaj pasteroj, kaj ĝustasezone ni rikoltas multajn pastnuksojn de ili. ”

“Mi supozas ke la faruno disbloviĝas kaj ĝenas viajn okulojn, ”diris Doroteo.

“Ne, ”diris li; “nin ĝenas biskvita polvo kelkfoje, sed neniam faruno. ”

Post tio li kondukis ŝin renkonti Joĉjon Maizkukon, bonhumoran maljunulon kiu loĝis proksime.

“Mi supozas ke vi aŭdis pri mi, ”diris maljuna Joĉjo, iom fiere. “Mi estas multe amata tra la tuta mondo. ”

“Ĉu vi ne estas iom flava? ”demandis Doroteo, rigardante lin kritikeme.

“Eble, infano. Sed ne kredu min gala, ĉar neniam mi fartis pli bone dum mia tuta vivo, ”respondis la maljunulo. “Se io a fliktus min, mi volonte agnoskus tion. ”