De malantau la barilo shi audis agrablan vochon basan: iu mallaute kantis. Tio signifis, ke la mastroj estis liejme kaj atendeblis prospero.

Trapasinte tra la barilpordo, la oldulino kantvoche ekkriis:

— Lakton, chu oni bezonas lakton!

— Du litrojn — eksonis responde la basa vocho.

Demetinte dc la shultro la ladkruchon, la laktoliverantino turnis sin kaj vidis eliri el la arbustaro vilan, chifone vestitan laman oldulon, kiu tenis en la mano kurban sabron.

— Mi demandas, chu oni bezonas lakton? — timighinte kaj retirighinte, proponis la laktoliverantino. - Vi estas trc timiga! Kion vi faras, chu per la sabro vi falchas herbon?

— Du litrojn. La vazo estas sur la tablo — mallonge respondis la oldulo kaj pikis la sabron en la teron.

— Prefere achetu falchilon — haste vershante lakton en la karafon kaj singardeme rigardante la oldulon, diris la laktoliverantino. — La sabron prefere forjhetu. Per tiu chi sabro eblas timigi morte simplajn liomojn.

— Kiom mi pagu? — shovante la manon en la poshon de la vastega pantalono, demandis la oldulo.

— Kiel chiuj liomoj — respondis al li la laktoliverantino. - Po rublo kaj kvardek — entute du kaj okdek. Mi ne bezonas krompagon.

La maljunulo serchadis monon kaj elprenis el la posho grandan gratitan revolveron.

— Pagu poste… — kaptante la ladkruchon kaj rapide forirante diris la laktoliverantino. - Mia kara, ne penu! — plirapidighinte la pashojn kaj ne chesante returni kapon, shi daurigis. - Ne urghas la mono.

Shi elkuris tra la pordo, batfermis ghin kaj kolere ekkriis de la strato:

— En frenezulejo vin, maljuna diablo, necesus teni, ne lasi vin libera. Jes, jes! Shlosi en frenezulejon!

La maljunulo levis la shultrojn, reshovis en la poshon la elprenitan de tie trirublan bileton, char en la ghardenon eniris la olda ghentlemano, doktoro F.G.Kolokolchikov. Kun mieno enpensighinta kaj serioza, apogante sin sur bastonon, per rekta, iom ligneca irmaniero li pashis sur la sabla aleo.

— Chu vi diros, karulo, kie mi povas trovi la posedanton de tiu chi somerdomo?

— En tiu chi somerdomo loghas mi — respondis la oldulo.

— Tiukaze — tushante la randon de la pajla chapelo, daurigis la ghentlemano — diru al mi, chu la knabo Timur estas via parenco?

— Jes, li estas — respondis la strangulo — tiu knabo estas mia nevo.

— Mi tre malghojas — tuse purigante la gorghon kaj nekomprene strabante al la staranta en la tero sabro, komencis la ghentlemano — sed via nevo faris provon prirabi mian domon.

— Kion? — miregis la oldulo. — Chu mia Timur intencis prirabi vian domon?

— Jes, imagu! — rigardante malantau la dorson de la oldulo, kaj komencante agitighi, daurigis la ghentlemano. — Li faris provon dum mia dormo shteli la min kovrantan flanelan litkovrilon.

— Kiu? Chu Timur vin prirabis? Chu li shtelis flanelan litkovrilon? — embarasighis la oldulo. Kaj la mano kashita post lia dorso, mallevighis.

Agitigho obsedis la estimindan ghentlemanon, kaj, kun digno retroirante al la elirejo, li ekparolis:

— Mi certe ne asertas, sed la faktoj… la faktoj! Via moshto! Mi petas vin, ne alproksimighu al mi. Mi certe ne scias, al kio atribui… Sed via aspekto, via stranga konduto…

— Auskultu — pasante al la ghentlemano, diris la oldulo — sed chio chi estas probable miskompreno!

— Via moshto! — rigardante fikse la revolveron kaj ne chesante retroiri, ekkriis la ghentlemano. - Nia konversacio akceptas nedeziratan kaj, mi dirus, nedecan por via agho direkton.

Li elsaltis tra la pordo kaj rapide iris for, ripetante:

— Ne, ne, nedeziratan kaj nedecan direkton…

La oldulo alvenis al la barilpordo ghuste en tiu momento, kiam Olga, irante sin bani, renkontighis kun la agitighinta ghentlemano.

Tuj la oldulo eksvingis per la mano, kriis, ke Olga haltu. Sed la ghentlemano lertmove, kiel kapro transsaltis la strat-kanaleton, kaptis Olgan je la mano, kaj ili ambau malaperis post la angulo.

Tiam la oldulo ekridegis. Ekscitita kaj ghojigita, energie frapante per la ligna protezo, li trakantis:

Li malbukumis la rimenon che la genuo, jhetis sur herbon la lignan kruron, deshiris la perukon kaj barbon, kaj ekkuris al la domo.

Post dek minutoj la juna kaj gaja ingheniero Georgij Garajev kuris de la peroneto, elveturigis la motociklon el la garagho, ekfunkciigis la motoron kaj surselighinte veturis al la rivero serchi Olgan, kiun li timigis.

Je la dekunua horo Gejka kaj Kolja Kolokolchikov direktis sin por ricevi respondon al la ultimato.

— Iru rekte — murmuris Gejka al Kolja. — Pashu malpeze kaj fortike. Vi iras kvazau kokido, kiu por vermoj saltadas. Chion vi havas, frachjo: kaj pantalonon, kaj chemizon, chion necesan por uniformo, sed decan aspekton vi ne havas. Vi, frachjo, ne ofendighu, mi diras ion al vi. Nu, jen diru, pro kio vi lekas la lipojn per la lango? Shovu la langon en la bushon, kaj ghi kushu tie, sur sia loko… Kial vi aperis? — dfmandis Gejka, ekvidinte Siman Simakov.

— Min sendis Timur, por esti peranto — ekparolis pafe Simakov. — Tio estas bezonata, nur vi nenion komprenas. Vi havas la vian, kaj mi mian aferon. Kolja, permesu blovi korne. Kiel grava vi estas hodiau! Gejka estas stultulo! Vi iras aranghi oficialan aferon, do almenau surmetu botojn, shuojn. Chu ambasadoroj iras nudpiede? Nu, bone, vi tien, mi chi tien. Hop-hop, ghis revido!

— Kia babilulo! — skuis la kapon Gejka. — Li diras cent vortojn, sed sufichus kvar. Blovu, Nikolaj, jen estas la barilo!

— Venigu supren Mikaelon Kvakin! — ordonis Gejka al la knabo elshovighinta desupre.

— Eniru dekstre! — ekkriis de malantau la barilo Kvakin. — Tie la pщrdego estas malfermita speciale por vi.

— Ne iru — tirante la manon de Gejka, flustris Kolja. — Ili kaptos kaj drashos nin.

— Сhu chiuj nin du? — arofiere diris Gejka. — Trumpetu, Nikolaj, laute. Nia grupo povas atingi chien.

Ili trapasis tra la rusta fera pordo, kaj sin trovis antau aro da knaboj, antaue de kiuj staris Figura kaj Kvakin.

— Donu la respondon al la letero — firme diris Gejka.

Kvakin ridetis, Figura sulkigis la brovojn.

— Ni interparolu — diris Kvakin.. — Nu, sidighu, sidu, kien vi rapidas?

— Donu la respondon al la letero — malvarme ripetis Gejka. Ni interparolos post tio.

Estis strange, nekompreneble: chu ludas, chu shercas tiu senruza fortiketa knabo en marista chemizo, apud kiu staras malgranda, jam palighinta kornisto? Au, malferminte siajn grizajn rigorajn okulojn, nudpiede, vastshultre li efektive atendas la respondon, sentante siajn kaj rajton, kaj forton?

— Jen prenu — diris Kvakin, etendante la paperon.

Gejka malvolvis la folion. Tie estis krude desegnita trifingra signo de rifuzo, sub kiu estis blasfemajho.

Trankvile, ne shanghinte la mienon, Gejka disshiris la paperon. En la sama minuto li kaj Kolja estis forte kaptitaj je la shultroj kaj manoj.

Ili ne kontrauagis.

— Pro tiaj ultimatoj ni devus trabati vin — pashante al Gejka, diris Kvakin. — Sed ni estas homoj bonaj. Ghisnokte ni enshlosos vin chi tien — li montris al la preghejeto — kaj nokte ni purigos de la fruktoj la ghardenon de la domo numero dudek kvar.

— Tio ne okazos — trankvile diris Gejka.

— Ghi okazos — ekkriis Figura kaj frapis Gejkan sur la vangon.

— Batu ech centfoje — ferminte la okulojn kaj denove malferminte ilin, diris Gejka. — Kolja — kuraghige murmuretis li — vi ne timu. Mi sentas, ke hodiau sonos ghenerala voksignalo numero unu.

La kaptitoj estis enpushitaj en la etan preghejon kun plene fermitaj feraj shutroj. Estis fermitaj post ili la pordoj, riglitaj kaj fiksitaj per ligna kojno.

— Do, kion? — alvenante al la pordo kaj almetante la polmon al la busho, ekkriis Figura. - Kiel estas tio nun: chu tio okazos lau via au nia plano?

De post la pordo obtuze, apenau audeble eksonis jeno:

— Ne, vagabondo, lau via plano nenio okazos.

Figura krachis.

— Lia frato estas maristo — malafable klarigis la kaprazita Aljoshka. — Ili servas kun mia onklo en la sama shipo.

— Nu — minace demandis Figura. — kaj kio vi estas, chu kapitano?

— Liaj manoj estas tenataj, kaj vi lin batas. Chu tio estas bona?

Jen al vi ankorau — kolerighis Figura kaj svinge batis Aljoskan.

Tuj ambau knaboj ekrulighis sur la herbo. Oni ilin tiris je la manoj, piedoj, disigis…

Kaj neniu rigardis supren, kie en la densa foliaro de la tilio, kiu kreskis apud la barilo, aperis kaj malaperis la vizagho de Sima Simakov.

Serpente li glitis sur la teron. Kaj rekte tra fremdaj ghardenoj ekkuregis al Timur, al siaj knaboj, al la rivero.

Kovrinte la kapon per vishtuko, Olga kushis sur la varma stranda sablo kaj legis.

Jhenja banis sin. Neatendite iu prenis shin je la shultroj. Shi turnis sin.

— Saluton! — diris al shi altstatura nigraokula knabino. - Mi naghis chi tien de Timur. Mi estas Tanja, mi ankau estas el lia grupo. Li bedauras, ke vi estas punita far la fratino pro li. Chu via fratino estas tre malbona?

— Li min ne kompatu — rugighinte diris Jhenja. - Olga estas tute ne malbona, shi havas nur tian naturon. — Shi faris malgravigan geston, kaj malgaje aldonis. - Fratino tamen estas fratino… sed kiam pachjo revenos, estos alie…

Ili eliris el la akvo kaj grimpis sur la krutan bordon, maldekstre de la sabla strando. Tie ili renkontis Njurkan.

— Knabino, chu vi min rekonas? — kiel chiam, rapide kaj kartave shi demandis de Jhenja. — Jes! Mi tuj vin rekonis. Jen estas Timur! — demetinte la robeton, shi montris al la kontraua bordo, plenigita de knaboj. — Mi scias, kiu kaptis por mi la kaprinon, kiu kunmetis la brullignon kaj kiu donis al mia frateto fragon. Mi vin ankau konas — shi turnis sin al Tanja. — Vi iufoje sidis sur bedo kaj ploris. Vi ne ploru. Chu tio havas sencon? Hej, sidu, diablino, au mi vin jhetos en la riveron! — shi kriis al la kaprino, ligita al arbusto. — Knabinoj, saltu en la akvon!

Jhenja kaj Tanja rigardis unu la alian. Estis ja tre ridinda tiu malgranda ciganin-simila Njurka.

Preninte unu la alian permane, ili alvenis al la krutajho, sub kiu plaudis klara, blua akvo.

— Chu ni saltu?

— Ni saltu!

Kaj ili kune jhetis sin en la akvon.

Ne sukcesis la knabinoj ech aperi el ia akvo, post ilin plaude plonghis iu kvara.

Tiu estis Sima Simakov en sandaloj kaj chemizeto, li kur-salte flugis en la riveron. Skuante la kungluighintajn harojn, krachante kaj snufante fortpuse li naghis al la alia bordo.