— Тут такая нуда, — паскардзілася яна, i на твары яе з'явіўся выраз капрызнага i раней пешчанага, несправядліва пакрыўджанага чалавека. Яна паглядзела на мужа, чакаючы, што ён падтрымае яе, а можа, сочачы, як ён паставіцца да яе слоў.
Муж аб'ядаў парасячае рабро i быў, здавалася, цалкам заняты гэтай справай. Ён нібы не чуў яе слоў. Фрау-гаспадыню гэтая недалікатнасць мужа непрыемна кальнула, i яна падумала, колькі разоў ёй даводзілася чырванець за яго няўважлівасць, бестактоўнасць. Яна наогул лічыла, што ён быў грубы, заўсёды грубы чалавек.
— Салдацкая доля! —прамовіў ca спачувальнай усмешкай госць. — Яна адна тут i ў мужоў, i ў ix падруг.
Генерал наліў ёй віна, потым гаспадару i сабе, падняў сіні з залатой каёмкай бакальчык — за спадарожніц! Гаспадыня з удзячнай усмешкай, усмешкай царыцы, зіхкаючы каменнямі на бледных пальчыках, паднесла да яго свой бакальчык. Яна была проста ў захапленні ад генерала.
Гадзіне а дзесятай генерал устаў, нахіліўшы да гаспадыні галаву з зачасанымі на бок рэдкаватымі i рудаватымі валасамі, далікатна пацалаваў руку гаспадыні i разам з генеральным камісарам вышаў у свой пакой.
Застаўшыся адзін на адзін з Готбергам, ён быў ужо не такім мяккім, усмешлівым, твар яго, шараваты, касцісты, неяк асунуўся i нібы падаўжэў. Сашчэпленыя тонкія губы i халаднаваты позірк надавалі яму выраз волі i ўнутранай сабранасці. Хоць у тым, як трымаў сябе Баумволь, не было прыкметна фанабэрыі, Готберг, аднак, адчуваў да яго насцярожанасць. Можа, гэта такі ўжо закон жыцця, што ўсе ўпаўнаважаныя прымушаюць адносіцца да ix асцярожліва.
— Вы задаволены Рэйзе? — запытаўся Баумволь, закурваючы сігарэту.
— Так. Ён энергічны, здольны.
— Здольны?
— Так.
— Я добра ведаў яго бацьку Отто Рэйзе. Отто зрабіў нам калісьці не адну паслугу...
Готберг кіўнуў галавою. Ён адчуваў, што ўпаўнаважаны хутка загаворыць пра больш цікавыя рэчы, i чакаў гэтага. Але Баумволь не спяшаўся. Апусціўшыся на мяккае крэсла, ён курыў, разглядваў карціну, што вісела насупраць: пейзаж з кучаравым ляском, вострымі чарапічнымі дахамі i мірным старасвецкім пастухом са статкам авечак.
— Якая фальш?—прамовіў ён незадаволена.
— Што?
— Гэта — авечкі, пастух. Цішыня...
— Так, старое...
— Генерал, мае паўнамодтвы ў асноўным датычацца фронта, — сказаў упаўнаважаны пасля паузы, як бы адказваючы на думкі Готберга.— Аднак я маю некаторыя даручэнні i ў адносінах вас.
Готберг, што адразу ажывіўся, спаткаўся позіркам з упаўнаважаным.
— Фюрэр незадаволен вынікамі акцый супраць партызан. Ён не давярае вашай інфармацыі, на яго думку, яна не дастаткова аб'ектыўная. Ён лічыць, што становішча ў вас нездавальняючае. Фюрэр лічыць, што вы не ўжылі дастаткова захадаў, не праявілі дастатковай цвёрдасці для стабілізадыі становішча...
Генерал пастукаў муштуком аб край попельніцы, асыпаў попел.
— Актывізацыя бандыцкіх труп на нашых камунікацыях выклікала яго незадавальненне работай тылавых устаноў на ўсходзе. Ён лічыць, што такое становішча нельга цярпець далей, што яно ставіць перад вялікімі цяжкасцямі нашы войскі. Гэта тым больш занепакоіла фюрэра, што фельдмаршал Кейтэль падаў у часе апошняга даклада абстаноўку ў тылах войск у вельмі сумным выглядзе...
Готберг нецярпліва паварухнуўся.
— Але ж у акцыях супраць бандытаў былі скарыстаны i ваенныя сілы. Гэта не толькі мая справа.
— Адказнасць за ix фюрэр ускладае на вас...
Баумволь замоўк. Ён маўчаў даволі доўга, прыплюшчыўшы вочы за акулярамі i аб нечым сам сабе думаючы. За дзвярамі ў сталовай чуўся звон пасуды: відаць, прыбіралі ca стала.
— Абстаноўка, лічыць фюрэр, патрабуе новых захадаў да таго, каб умацаваць становішча «а ўсходніх землях, у тым ліку i ў Вайсрутэніі... Нельга абмяжоўвацца ў сродках — акцыі супраць бандытаў трэба дапоўніць іншымі захадамі, больш гнуткімі, дыпламатычнымі. Мы не можам абапірацца на адну зброю. Фюрэр лічыць, што вы недаацэньваеце гэтыя сродкі... Неабходна ў сувязі з гэтым, лічыць фюрэр, паскорыць афармленне самастойнасці для Вайсрутэніі. Трэба ў самы хуткі час склікаць кангрэс i аб'явіць ад імя Германскай дзяржавы самастойнасць. Падумайце, старанна падрыхтуйце склад урада, натуральна звяртаючы асаблівую ўвагу на адданасць членаў урада... Гэты акт — аб'яўленне самастойнасці — можа зрабіць добрае ўражанне на частку патрыятычна настроанага насельніцтва Вайсрутэніі...
— Мы пачалі ўжо некаторыя падрыхтоўчыя захады, мой генерал.
— Трэба пераходзіць ад падрыхтоўчых захадаў да канкрэтных спраў. Ствараецца такое становішча, што мы не можам валаводзіцца з падрыхтоўчымі мерапрыемствамі.
На гэтым госць спыніў размову. Генеральны камісар, згадаўшы, з чаго пачалася размова, запанурыўся: не, прадчуванне не ашукала яго — з упаўнаважанымі заўсёды нейкая непрыемнасць прыдзе ў тваё жыццё. I клопаты, i непрыемнасць.
— Заўтра мне трэба спаткацца з генерал-фельдмаршалам...
— Машыны i ахова будуць арганізаваны, генерал. На які час?
— На раніцу. Я хачу паехаць а сёмай. Дарэчы, пашліце са мной Рэйзе...
Баумволь даў знак гаспадару, што размова скончана i што ён хоча застацца адзін.
Генеральны камісар пажадаў яму спакойнай ночы, казырнуў i вышаў.
4...
Яны ўжо селі за стол, засланы абрусам, на якім былі пляшкі з віном, чаркі, талеркі з закускай, калі генерал-фельдмаршала папрасілі ў кабінет да тэлефона. Фельдмаршал незадаволена паморшчыўся, раздражнёна запытаўся, хто звоніць і, кінуўшы на стол салфетку, устаў.
— Прашу прабачэння...
Баумволь i Рэйзе засталіся адны за сталом. Генерал, прыпершыся грудзямі да стала, прыплюшчыўшы вочы, думаў аб нечым сваім, ніжняя губа яго, рэзка акрэсленая, незадаволена ўздрыгвала.
— У цябе, Вілі, нездаровы выгляд, — прамовіў ён раптам, не пазіраючы на Рэйзе.
— Я адчуваю сябе добра, генерал...
— У твае гады я выглядаў лепш... — Ён усім тулавам павярнуўся да штурмбанфюрэра, вочы за шкелцамі акуляраў зірнулі на Рэйзе дзіўна пільна. — Жанчыны, відаць, вінаваты.
Ён не даў адказаць Рэйзе.
— Жанчыны вельмі зношваюць мужчыну. Ты малады i яшчэ не можаш ведаць, як дорага плоцім мы за мімалётныя ўцехі. Яны бяруць у нас многа сілы, i многа часу, які можна было б скарыстаць на іншыя, значныя справы...
— Недасыпаю начамі, генерал. Неспакойна начамі...
— Рускія самалёты?
— Так. Яны наведваюцца ў апошні час са здзіўляючай настойлівасцю. Вам пашанцавала, генерал, мінулая ноч — адна з нямногіх ціхіх начэй... Мы адвыкаем спаць...
— У Германіі, Вілі, цяпер таксама многа людзей, якія развучыліся спаць па начах. Так, развучыліся... Я адпачываю па-сапраўднаму, калі выбіраюся з Берліна ў вілу...
Ён устаў, падышоў да краю веранды i пачаў паглядаць у садок, што падступаў да фельдмаршальскага асабняка з гэтага боку. Садок быў невялікі, усяго некалькі дрэваў. Між дрэваў жаўцела роўная дарожка, пасыпаная пясочкам, а перад самай верандай пярэсціў рознакаляровымі кветкамі старанна дагледжаны газон.
Пачуўшы, што фельдмаршал вярнуўся, Баумволь азірнуўся да яго:
— Вы, аказваецца, любіце кветкі?
— Так.
— Гэта добра. Кветкі надаюць чалавечаму жыллю ўтульнасць i — як бы гэта сказаць... — гаспадарскі выгляд. Адчуваецца, што не госць, а гаспадар жыве...
— Я ўсюды адчуваю сябе гаспадаром,— лаканічна адказаў фельдмаршал.
Ён наліў віна i прапанаваў выпіць за фюрэра. Пасля гэтага ён не надта гасцінна змоўк, адно падкладваў i падкладваў сабе ў талерку ды жаваў.
— Я ўчора яшчэ раз адчуў, як наблізіўся ўсходні фронт да Германіі, — першы загаварыў Баумволь.— Ад Берліна тры гадзіны лёту — i фронт! Мінск — гэта ўжо фронт.
— Так, фронт, — згадзіўся фельдмаршал.
— Але ж гэта не самая блізкая адлегласць. Гэта балкон, што навіс над рускімі... Мы стаім перад вялікай пагрозай. Пагроза гэтая ўжо амаль перад Германіяй.
— Яна заўсёды была над Германіяй.
— Пагроза, фельдмаршал, яшчэ ніколі не была такой рэальнай, такой трывожнай. Гэтае адчуванне пагрозы цяпер усюды ў нас. Уся Германія насцярожана чакае, прыслухоўваецца. Прыслухоўваецца да гулу бамбардзіроўшчыкаў, чакае, што будзе на ўсходзе, дзе каласальная руская армія рыхтуе невядомыя планы... Настала пара, калі свет павінен убачыць веліч германскага духу.
