Чарняхоўскі часта напамінаў афіцэрам, што важнейшая асаблівасць савецкай ваеннай навукі — гэта старанная падрыхтоўка аперацыі i забеспячэнне яе ўсім неабходным. Ён строга караў тых, хто спадзяваўся на «авось», на «як-небудзь», здымаў ix з адказных пасад, не лічачыся ні са званнямі, ні з заслугамі.
— Той, хто хоча лёгкай работы — выпадкова стаў камандзірам, — часта гаварыў ён афіцэрам.
2...
Чарняхоўскі амаль паўтара сутак ездзіў па пярэдняму краю, знаёмячыся са становішчам у розных часцях.
Цяпер камандуючы вяртаўся ў штаб фронта.
Адкінуўшыся на мяккую спінку, прама, як бы ганарліва трымаючы галаву, ён сядзеў за рулём аўтамашыны, спакойна i звыкла круцячы баранкай. Чарняхоўскі веў машыну сам не ў першы раз за гэтыя дні: ён не аднойчы загадваў шаферу памяняцца месцамі — i садзіўся за руль.
Шафёр адчуваў сябе без справы няёмка, i ў яго быў строгі i прытоена вінаваты выгляд. Хоць ён i ведаў, што камандуючы калісьці быў таксама шафёрам, вазіў дырэктара завода ў Новарасійску, ён усё ж не мог прызвычаіцца да таго, што прыходзіцца сядзець «пасажырам».
— Водзіце вы смела... — прамовіў шафёр, якому было прыкра маўчаць.
— Люблю — каб з «ветрыкам»!..
У Чарняхоўскага фуражка была па-юнацку крыху ссунута набакір.
Машына імчала па дарозе, мінаючы вёскі i палі. Твар генерала халадзіў ранішні вецер, які ўлятаў у машыну. Халадок гэты быў прыемны, ён праганяў санлівасць, што апаноўвае чалавека на світанні.
Машына адышла ўжо далёка ад пярэдняга краю.
Генерал-палкоўнік заўважыў наперадзе, на другой дарозе, некалькі танкаў, што хутка імчалі наперарэз. Танкі ішлі адзін за адным. Убачыўшы «трыццацьчацвёркі», камандуючы прыўзняўся на сядзенні.
Гэта быў родны, блізкі сэрцу малюнак. Чарняхоўскі доўгі час быў танкістам; з пачатку вайны, амаль цэлы год, ён камандаваў танкавай дывізіяй. Колькі разоў прыходзілася самому вадзіць «трыццацьчацвёркі» па ваенных дарогах i ў бой!
Праехаўшы яшчэ крыху, Чарняхоўскі заўважыў у хмызняку каля дарогі прыкрытую галлём «трыццацьчацвёрку».
Ён спыніў машыну. Накінуўшы плашч-накідку, рассоўваючы мокрае вецце, падышоў да танка. Поблізу стаяла яшчэ адна «трыццацьчацвёрка», па знаку на вежы якой ён даведаўся, што тут машыны са славутага гвардзейскага корпуса.
Каля танка якраз завіхаўся баец. Ён толькі павярпуўся, каб ісці, напэўна, да свайго люка, калі сустрэўся з Чарняхоўскім.
Танкіст паспешліва i насцярожана акінуў позіркам чалавека ў плашч-накідцы, не зусім упэўнена прывітаўся.
— Што вы тут робіце? — Ваюем...
Баец раптам казырнуў i бегам падаўся да люка.
— Пачакайце, таварыш...
— Няма калі... Зараз камандзіра паклічу...
I ён схаваўся ў люку. «Прыём не вельмі далікатны», — падумаў камандуючы, не скідаючы плашчнакідкі.
Праз хвіліну з машыны саскочыў другі танкіст. Прывітаўшыея, ён папрасіў дакументы, i Чарняхоўскі падаў пасведчанне.
Раскрыўшы яго, танкіст здзіўлена i вінавата зірнуў на камандуючага.
— Выбачайце, таварыш генерал. Вінаваты. Не бачыў яшчэ ніколі... Чуць — чуў многа, а бачыць... — ён схамянуўся i назваў сябе:
— Гвардыі старшы лейтэнант Лагуновіч. Аляксей далажыў, чым займаецца яго рота, якая з батальёнам удзельнічала ў начных занятках.
— Чаго ж стаіць рота, таварыш гвардыі старшы лейтэнант?
— Затрымка. Чакаем вестак ад разведкі... Чарняхоўскі запытаўся, ці часта бываюць у брыгадзе начныя заняткі.
— Два-тры разы кожны тыдзень, таварыш генерал. Камандуючы пацікавіўся, ці даўно Аляксей у брыгадзе i ці даўно на фронце.
— Дарэчы, з якіх мясцін вы родам?
— З Мінска, таварыш генерал... — Сям'я дзе?
— Па той бок...
— Там... — спачувальна, крыху нахмурыўшы прыўзнятыя дужкі броваў, прамовіў камандуючы.
Да ix гэтым часам падышло некалькі танкістаў. Спачатку саскочыў з вежы Быстроў, за ім зараджаючы, потым ад суседняй машыны падышоў Колышаў; Сонцаў, які так недарэчна спаткаў генерал-палкоўніка, адседжваўся ў танку.
— Чым жа вы займаліся апошнімі днямі? — глянуў Чарняхоўскі на Быстрова.
— Гарматы прыстралялі, таварыш генерал. Экіпажы зладжвалі...
— Зладзілі?
— Так. Цяпер вось пачалі замяняць адзін аднаго...
— Гэта добра... А вы даўно ў брыгадзе? — акінуўшы танкістаў хуткім, але вострым позіркам, запытаўся Чарняхоўскі ў Колышава.
— Адзінаццаць... дзён, таварыш генерал.
— Як вам здаецца, таварыш танкіст, у добрую вы брыгаду трапілі?
— Брыгада — добрая, таварыш генерал. Праслаўленая...
— Праслаўленая? Гэтага мала... Слава, як i гімнасцёрка, можа пакрывацца пылам i старэць...
— Абновім, таварыш генерал! — адгукнуўся рашуча Быстроў. Ён непрыхільна зірнуў на Колышава: не мог адказаць як след.
— Абновіце? Ну-ну, глядзіце. Я не люблю, калі словы на вецер кідаюць... — Чарняхоўскі зноў загаварыў да Аляксея:— А на заняткі ў вас заўсёды выязджаюць без аўтаматчыкаў?
Аляксей ды i некаторыя іншыя збянтэжыліся.
— Не... Мінулы раз, таварыш генерал, мы былі з аўтаматчыкамі...
Тут старшага лейтэнанта паклікалі да рацыі.
Аляксей папрасіў дазволу ў камандуючага перадаць, каб там пачакалі, але Чарняхоўскі сказаў:
— Не. Чакаць ім нельга.. Вайна не чакае... Рыхтуйцеся, таварышы, добра рыхтуйцеся. Вам тут, на Беларусі, выпадзе асабліва важная праца...
Ён паправіў на плячах плашч-накідку.
— А вы, таварыш старшы лейтэнант, запомніце, што на заняткі трэба ездзіць у поўнай гатоўнасці. Кожны раз... Ідзіце.
— Ёсць!..
Танкісты бегам падаліся да сваіх танкаў, а Чарняхоўскі хутка пайшоў назад.
Праз хвіліну яго машына зноў ляцела па дарозе...
3...
Штаб З-га Беларускага фронта размяшчаўся кіламетрах у чатырох ад гарадка Краснае.
Тое Краснае, якое праславілася яшчэ пры Кутузаве, стала цэнтрам, што кіраваў мнагатысячным войскам фронта. Гарадок, вызвалены яшчэ паўгода назад, ляжаў увесь у руінах, сярод якіх дзе-ні-дзе чарнелі каробкі спаленых дамоў. Ён здаваўся паўпустым, амаль нежылым, як i ўсе такія разбураныя гарадкі.
Зусім інакш ішло жыццё ў сасняку за горадам, дзе быў штаб фронта. У бліндажах, выкапаных між дрэваў, ні днём, ні ўночы не сціхала напружаная неўтаймаваная праца.
Над бліндажамі, гойдаючы ўгары высокія макушкі, шумелі сосны. Тонкія i стройный, яны нагадвалі вартавых.
Камандуючы яшчэ здалёк убачыў знаёмы абрыс ляска.
Абапал дарогі мільгалі, адбягаючы назад, рады старых ліп, некаторыя з якіх пачалі сохнуць, — угары часта чарнела бязлістае голле.
На скрыжаванні дарог стаяў помнік воінам 1812 года, каля яго віднелася групка салдат, што, мусіць, накіроўвалася на пярэдні край...
Сасняк імкліва набліжаўся. Калі машына падбегла да шлагбаума, што перахопліваў дарогу на ўзлессі, вартавы, які вышаў ад дашчанай будкі, спачатку намерыўся было спыніць яе, але пазнаў камандуючага i адразу прапусціў.
У сасняку машына ішла ціха, мінаючы камялі гонкіх бронзавых дрэваў i шызую гушчэчу парасніку.
На разгаліне дарог, з якіх адна вяла да гаража, генерал-палкоўнік спыніў машыну i вышаў з яе.
— Перадай механіку — хай наладзіць рухавік,— сказаў шафёру, папраўляючы на плячы плашч-накідку, — у адным цыліндры — стукі...
Стаў чакаць члена Ваеннага Савета, які ехаў следам. Нядаўна тут, відаць, прайшоў дождж — пясок на дарожцы прыбіла, ён пацвярдзеў i стаў наздраватым, нібы пакрыўся васпінкамі.
Далей генералы пайшлі пеша.
Нягледзячы на ранні час, тут пульсавала жыццё. З аднаго бліндажа выбег, трымаючы ў руцэ лісток спісанай паперы i на хаду праглядаючы яго, малады чарнявы афіцэр. На дарозе трапіліся яшчэ два афіцэры i дзяўчына-сувязістка, якія некуды спяшаліся.
Чарняхоўскаму было прыемна бачыць ажыўленне ў гэтую раннюю пару. Калі падышлі да сцежкі, па якой члену Ваеннага Савета трэба было павярнуць улева, Чарняхоўскі прамовіў, што нядрэнна было б сёння выбраць час i схадзіць у лазню...
