— Ой, пусці, не шлакачы!

Шашура паставіў яго на зямлю i запытаў, чым ён сёння займаўся. Хлопчык адказаў:

— Нічым...

— Як гэта нічым? Увесь дзень — нічым?

— Увесь дзень!.. Аленку трошкі гушкаў...

— Э, брат, няўжо ты такі гультай?

Малы неўспадзеўкі, асмялеўшы, папрасіў:

— Дзядзя, дай! — ён паказаў на аўтамат.

Шашура зняў ППШ.

— На! Толькі табе, друг, ранавата яшчэ, мусіць?

Патрымаўшы з натугай аўтамат, малы прызнаўся:

— Важкі.

Вячэралі каля вогнішча, на траве. Малое спала, а хлопчык сядзеў каля маці, вялікімі ўважлівымі вачыма сочачы за дзядзькам. Калі вячэра скончылася, Аксіння прамовіла:

— Казалі, сход будзе.

— Будзе. Пойдзеш?

— Не, дзеці адны будуць баяцца. А ты пойдзеш?

— Пайду.

— Ты мне раскажаш, што там будуць гаварыць, добра?

Моўчкі кіўнуўшы, ён скруціў папяросу, кінуў на далоню барвова-аксамітны зыркі вугольчык i прыкурыў. Яна зірнула на яго.

— Дзе табе паслаць?

— Пасцялі на двары, у садку. Дажджу, мусіць, не будзе.

Ён паглядзеў у неба.

— Ну, то я пайду. Варту трэба паставіць, ды i на сход каб не спазніцца.

— Ты не заседжвайся дужа, — параіла яна.

Схамянуўшыся, яна няёмка дадала:

— Заўтра ўставаць рана.

— Не, чаго ж там...

Ён вышаў на вуліцу, усцяж якой на дварах гарэлі вогнішчы. Змрок схаваў жахлівыя відовішчы разбурэння, але Шашуру было журботна, — ён мімаволі думаў пра Аксінню, пра яе долю. «Калі ж гэта зноў усё прыдзе на сваё месца i людзі зажывуць як трэба!»

Паставіўшы варту, ён заспяшаўся на сход. На адным двары, дзе гарэў самы вялікі агонь, сядзелі людзі, — Шашура з-за цёмных абрысаў постацей убачыў камісара, якога ўважліва слухалі.

Як толькі сход скончыўся, ён вярнуўся назад. Аксіння нерухома стаяла на двары, каля хлява.

— Ты пра што марыш?— весела запытаўся падрыўнік. — А казала — няма пра што!

— Значыцца, ёсць, — адказала яна жартам, потым дадала шчыра: — Проста чамусьці неспакойна i тужліва на душы. Успамінаецца рознае... Скажы лепш, што ты там чуў?

4...

Помнячы, што людзям раніцай трэба будзе ісці на працу, Туравец пастараўся скончыць сход раней, каб даць ім адпачыць. Але людзі разыходзіліся неахвотна. Многія пасля сходу, акружыўшы яго, яшчэ доўга распытвалі пра Маскву, пра розныя навіны з міжнароднага жыцця, хоць аб гэтым ён ужо нямала гаварыў.

— Ці праўда,— сказаў яму ціха на вуха лысы стары, прыжмурыўшы не па гадах жвавыя вочы,—што, кажуць, наступленне ўжо тры дні як пачалося? Чуў я, што Ракасоўскі, значыць, заняў Магілёў i Жлобін, толькі гэта пакуль трымаюць у сакрэце...

— Што ты кажаш!— хітра здзівіўся Туравец.— Магілёў i Жлобін?

У яго паводзінах часам было тое, што Ермакоў называў «акцёрствам» i няшчырасцю. Туравец здзіўляўся там, дзе не было яму нічога дзіўнага, рабіў выгляд, што захапляецца, дзе захапляцца не было чым. Гэта стала ўжо звычкай: ён як бы пераносіў сябе на месца другога чалавека i там, дзе другому хацелася гэтага, здзіўляўся i захапляўся...

— Tоe, як бо яго, інфармбюро нашае, — працягваў стары, — пакуль маўчыць, каб перадаць адразу пабольш гарадоў.

— Унь, што.

— Мусіць, як Мінск возьмуць, тады i будуць перадаваць усё за адзін дзень.

Туравец перастаў усміхацца, задумаўся.

— Не, наступленне яшчэ не пачалося, — сказаў ён, шкадуючы, што даводзіцца расчароўваць.

— Вы, таварыш сакратар, не ўтойвайце. Я думаю, што вам, напэўна, даўно перадалі гэта. Толькі, можа, не дазваляюць, каб гаварылі пакуль, таму вы i маўчыце.

Заўважыўшы, што Туравец нібы вагаецца, стары перайшоў ужо на зусім сяброўскі лад:

— Яно i праўда, шапні толькі аднаму, двум, дык папаўзе па ўсім свеце. Але яно, значыць, трэба сказаць, людзі не ўсе аднолькавыя, два браты i то не бываюць, каб кропелька ў кропельку падобныя адзін на аднаго. Вось я, да прыкладу, чалавек не такі, адным словам, не тое, што іншыя. Я чалавек вельмі скрытны. Ніхто ведаць не будзе, калі нельга гаварыць. У Сакаўцах, што за пяцьдзесят вёрст, кажуць, былі ўжо нашы разведчыкі... Праўда?

— Не, пакуль няпраўда. Але, — Туравец весела прыжмурыў вока, — можа, здарыцца, што... хутка стане праўдаю!

Стары, зразумеўшы гэта па-свойму, па-змоўніцку падміргнуў:

— Вядома, праўда. Дыму без агню, як кажуць, не бывае. Калі гавораць, значыць, штосьці ё-осць!..

5...

Туравец рашыў адразу пасля сходу ехаць. Тут была Марыя Андрэеўна, якая прыехала яшчэ ўранні ў вёску да хворых, i яны ў брыгаду накіраваліся разам.

Туравец сам правіў коньмі. Ад'ютанта свайго камісар днём паслаў з даручэннем у адзін атрад.

На вуліцы было ціха. Пры выездзе з сяла ён убачыў каля дрэўца хлопца i дзяўчыну, што стаялі ў абдымку.

— Паглядзіце, — сказаў ён Марыі Андрэеўне. — Нібы няма руін i не было пажараў i смерці.

Туравец адчуваў яе плячо, якое ад пакалыхвання тачанкі то прыпадала легка да яго, то аддалялася.

Ад таго, што яна з ім, што ім усю дарогу ехаць удваіх, поруч, без іншых людзей, Тураўцу было хораша.

Ён расказаў пра размову са старым, Марыя Андрэеўна прамовіла задумеена:

— Вы памыліліся — гэта не няпраўда, а нешта іншае. Народ гаворыць таму, што хоча, каб так было. Гэта, калі шукаць больш трапных слоў, мара. Мара людская!

Мара людская? Яна, здаецца, добра сказала. Мара, якой суджана хутка збыцца.

Туравец пачаў расказваць, што бачыў i думаў сёння, калі ездзіў па палях, гаварыў з аратымі, з жанчынамі. Ён адчуваў, што яна разумее яго турботы i думкі, i гаварыць з ёю было лёгка i радасна.

Нейкі час ехалі моўчкі. Навокал было нязвычна ціха i спакойна, здавалася, нішто не здольна парушыць такі спакой. Толькі i было чуваць, як павольна i легка пастукваюць зрэдку колы ці фыркаюць мірна коні. Час-ад-часу набягаў лёгкі ветрык, што пачынаў жвавець перад раніцай.

— Усё-ткі, чорт пабяры, прыемна жыць! — прамовіў раптам камісар, задзірыста ссунуўшы фуражку назад.

— Калі вайны няма, — дадала яна.

— А мне, прызнацца, i цяпер, хоць i вайна яшчэ, добра... асабліва поруч з вамі,— жартаўліва сказаў ён.

— Ах вы, насмешнік гэтакі! Не прымушайце мяне бянтэжыцца! — яна засмяялася. — Чым так злосна жартаваць, раскажыце лепш, як вы жылі да вайны. Мне гэта вельмі хочацца ведаць!

— Вельмі?— ён пільна, доўга паглядзеў на яе.— Што ж вам расказаць?

— Усё, што хочаце. Усё будзе цікава... Хоць з маленства пачынайце... — яна зірнула на яго ўважліва, са спачуваннем. — Вы, здаецца, сіратою былі?..

— Сіратою...

— I рана засталіся?

— Бацьку не помню зусім... Казалі, надарваўся, падымаючы бярвенні на зруб. У нашым жа сяле было... Цесляром наймаўся к людзям, падрабляў... Маці помню, але цьмяна. Памерла ад сухот, калі мне яшчэ не было i шасці...

Ён задумаўся.

— З кім жа вы жылі?

— Спачатку ўзяў дзед. Праз пяць гадоў, — так на прадвесні — яго пахавалі побач з маці маёй... Тады забраў чужы чалавек Яўхім Стручок, аднавясковец, дабрадзей. «Не прападаць жа дзіцяці! Трэба ж каму-небудзь даць божаму стварэнню прытулак!..»

— Што, цяжка было? — запыталася, улавіўшы ў словах Тураўца іронію.

— Амаль звычайна... Зарабляў на кавалак хлеба: летам пасвіў жывёлу, зімой даглядаў яе, вазіў дровы... Аднойчы на кірмашы купіў ён каня. Конь быў ліхі, натурысты, але прадавалі танна, i Стручок паквапіўся. Скупы быў вельмі, беражлівы. Перадаў ён каня мне, аб'язджаць, прывучаць. Ліхая жывёліна трапілася, недарма танна яе аддалі! «Зверам», дарэчы, звалі, імя — лепшага да яго характару i не знойдзеш! Доўга нікога i блізка не падпускаў. Хадзіў я, хадзіў каля яго, i задобрываў, i строгасцю спрабаваў, — не даецца, дый годзе. Звер i звер, нічога іншага не скажаш. I вось аднойчы наважыўся я сесці на яго. Ледзь толькі ўхапіўся, ён як ірванецца, скочыць, захрапе. Пакруціўся, паскакаў ды i паляцеў па вуліцы, у поле. Я ўпіўся ў грыву, ашчаперыў нагамі бакі яго, ні жывы, ні мёртвы лячу. Вось яна, смяротная мая часіна, думаю!.. У полi ён як крутне раптам, я i паляцеў з усяго разгону. Добра, што ралля была!.. I то, мусіць, з гадзіну праляжаў непрытомны.