Шпіталь ужо зусім асталяваўся. Цяпер у ім было спакойна, пуставата, бо амаль усіх раненых адправілі на самалётах у Маскву. На той бок у тыл паляцелі i дзеці, падабраныя ў часе блакады. Каля аднаго будана Вася спаткаў Марыю Андрэеўну, перад якой звычайна адчуваў нейкую збянтэжанасць, бо яму здавалася, што гэтая строгая жанчына ведае пра ўсё.
— Вам да каго?
— Мне трэба бачыць... Залескую,— адказаў Вася.— Па адной важнай справе. Яна цяпер вольная?
— Вольная, але яе тут няма.
— А дзе ж яна?
— Яе ў штаб паклікалі...
— У штаб брыгады?
— Брыгады.
Вася адразу накіраваўся к сцежцы, што вяла к штабу. Ён стараўся стрымліваць сябе, бо ногі самі сабой паскаралі хаду. «У штаб брыгады?.. Для чаго яна спатрэбілася раптам штабу,— думаў ён, адчуваючы непакой. Васіль знарок супакоіў сябе: — Для чаго? Ці мала для чаго маглі яе выклікаць?» У яго быу сёння даверлівы, лагодны настрой.
Неспадзеўкі за паваротам сцежкі Васіль убачыў на палянцы ўбаку такую знаёмую постаць Валі.
Яна была не адна.
Васілёвы ногі адразу нібы прыраслі да зямлі: з Валяй стаяў камандзір брыгады! Па-вайсковаму стройны, у галіфэ, з партупеяй, Ермакоў штосьці гаварыў Валі, беручы яе за руку.
Яна не вырвала руку, не вырвала! Вася заўважыў гэта, і ў горле яго раптам стала суха i горка.
Ен стаяў, разгублены, не маючы сілы крануцца з месца, нічога нібы не цямячы. Як бы праз сон заўважыў наводдаль на сцежцы ардзінарца камбрыга, які трымаў за павады коней...
Праз нейкі час Валя, быццам адчуваючы, што за імі сочаць, азірнулася.
I хлопец нібы апрытомнеў, знарок хутчэй адвярнуўся. Адвярнуўся i, спяшаючыся, падаўся назад.
Прайшоўшы нямала, ён схамянуўся, што ідзе зноў у шпіталь, i павярнуў у пануры гушчар. Прадзіраючыся цераз арэшнік i розную лясную драбнату, ён адчуў — зразумеў горкае: «Яна любіць не мяне! Не мяне!» Але амаль адразу ж яму згадаўся расказ Шашуры пра тое, як яна прыходзіла ў акоп, непакоілася пра яго. «Капітуліравала, брат, зусім!»
«Чаго яна прыходзіла тады? З якой прычыны?.. А можа... — неспадзеўкі прышло яму ў галаву, — а можа, яна любіць i мяне i... яго?»
Гэтая думка яго пакрыўдзіла, у блакітных, як неба, вачах хлопца бліснула маланка. Што ж, няхай яна любіць Ермакова свайго, калі ён так падабаецца. Няхай!.. А пра яго, пра Васіля, няхай забудзе! Забудзе! Назаўсёды!
Ён сюды больш не прыдзе!
Дзяўчына, убачыўшы як Вася адвярнуўся i хутка рынуўся назад, спахмурнела, але не падала нават выгляду, што шкадуе пра гэта. Падумаеш, які! Слова сказаць не захацеў, пабег, — даганяйце яго! Шчасце якое!
Валянціна ганарліва адвярнулася ад сцежкі.
— Ты што гэта хмарнай такой стала? — заўважыў Ермакоў. Ён азірнуўся, але на сцежцы ўжо нікога не было.
— Чаго гэта я хмарная? Якая была, такая i ёсць!.. A калі вам гэта не падабаецца, то я не вінавата.
Яна пачала чамусьці злавацца.
— Што вы хочаце ад мяне?.. I наогул, чаго вы да мяне ездзіце, не разумею?
— Чаго, Валюша? Амаль нічога. Проста хочацца цябе бачыць... Цягне да цябе, няўжо гэта так дзіўна?
— Дзіўна.
— Што ў гэтым дзіўнага, Валюша?
— Што? Вы не ведаеце?.. А тое хоць бы, што вы не пара. Вы чалавек жанаты, — што я вам? Пагуляеце, пагуляеце, — пазабаўляецеся, як з лялькай, а далей што?
Што далей, Ермакоў не мог сказаць, не быў гатовы да такога пытання.
— Ты для мяне не лялька, Валюша...
— Не кажыце!.. Бачыла я, чым такія рэчы канчаюцца... Толькі б я не была б такой рахманай, як другія,— сказала рашуча i гнеўна дзяўчына. — Я калі б да каго пайшла б, то ўжо ён ад мяне не адкруціўся б. Я не дала б, каб мяне кінулі!
— Ты што — палохаеш?— Ермакоў паспрабаваў абняць яе, але Валя адвяла яго рукі.
Ен пачынаў таксама злаваць. Што яна гне з сябе, гэтая дзяўчына ганарлівая?
— Цябе нейкая муха сёння ўкусіла, мусіць! Ты штосьці не ў настроі... Відаць, другім разам трэба прыехаць.
— Нашто? I так заўважылі, што вы ездзіце да мяне. Гаворка розная пайшла... Пабераглі б сябе!..
Гэта ўжо зашмат! Ермакоў выпраміўся, папраўляючы пояс, кінуў на яе шалёны позірк.
— Ну, мне настаўнікі пакуль не патрэбны!
Ён гукнуў ардзінарца i, незадаволена развітаўшыся, падаўся насустрач яму.
Валя пабрыла па прывычцы да сябе ў шпіталь, потым схамянулася, павярнула ў лес. Вяртацца ў шпіталь не хацелася, хацелася быць на адзіноце.
Крыўда паліла яе грудзі. Яна столькі чакала, калі ён прыдзе, i, вось на табе, дачакалася! Сустрэла! Ах, чаму ўсё ў жыцці нядобра так складваецца!
Яна апусцілася на траву, легла тварам да зямлі, падлажыўшы пад галаву далоні рук. Больш ён ужо не прыдзе! Васілёк, Васілёчак. I чакаць не трэба!
Ей хацелася плакаць.
3...
Чым бліжэй падыходзіла Шабуніха да роднага сяла, тым больш хвалявалася. Праўда, з боку гэтага амаль не было відаць, здавалася яна спакойнай i заклапочанай, як заўсёды. Толькі стала нейкая безуважлівая. Пытаецца аб чым-небудзь Волька — яе заўсёды цікавяць розныя рэчы, — a маці не чуе i не адказвае. Трэба паўтарыць некалькі разоў, пакуль яна, нарэшце, схамянецца, запытаецца няўцям: «А-а? што?»
— Ці хутка, мамка, нашае сяло? — пытаецца Волька. Яна за дарогу натамілася, падбіла ногі.
— Цяпер хутка, — адказвае Шабуніха, паглядаючы ўдалеч.
Цяпер хутка. Вось як выйдзем з лесу, адразу i будуць Паплавы. Людзі добрыя, што там?! Яна мімаволі паскарае крок. Волька, як бы зразумеўшы, што хутка канец шляху, моўчкі тупае поруч, не выпускаючы матчынай рукі. Андрэй не вытрымаў, выбег наперад. Яму хочацца першаму зірнуць на сяло.
Ён неўзабаве вяртаецца. Ідзе назад дзіўна павольна, з нейкім вінаватым выглядам. Потым кінуўся да маці, уткнуўся тварам у яе грудзі.
— Мама! — прамовіў спалохана.
Унутры ў яе раптам штосьці абарвалася. Яна адчула, што здарылася тое, чаго яна баялася. Але, пагладзіўшы рукой галоўку сына, прашаптала супакойліва:
— Нічога, нічога, сынчык.
Ногі раптам сталі непаслухмянымі. Вось апошні паварот. Яна ўбачыла наперадзе тое месца, дзе раней было сяло. Малюнак, што паўстаў перад вачыма — нечаканы, незнаемы, — вельмі ўразіў яе. Яна прывыкла ўсё жыццё, ад самага маленства, бачыць адсюль стрэхі хат, саламяныя, гонтавыя, бляшаныя, высокія i прысадзістыя, якія цягнуліся ў рад. З краю, на ўзгорку, былі заўсёды доўгія будыніны калгасных абор i свірнаў, уздымалася некалькі вялізных стагодніх вязаў. У сярэдзіне сяла яна бачыла заўсёды сваю крытую бляхаю хату. Белы вясёлы бляск цынкавага даху заўсёды радаваў вока.
Цяпер перад ёй было пуста i дзіка. Віднелася толькi некалькі хлявоў ды вязы на ўзгорку, але i яны былі голыя, пакалечаныя, з кароткімі, нібы абсечанымі, каструбаватымі галінамі. Ад гэтых вязаў усё навокал здавалася яшчэ больш дзікім. Гледзячы на ix, хацелася крычаць.
Шабуніха не спынілася, не закрычала. Усё так жа, ведучы Вольку i несучы дзіця, яна ішла па дарозе да хаты, хоць хаты не было. Ішла, быццам не верыла ў тое, што бачыла сваімі вачыма. Як жа яна магла спыніцца, калі ўсе гэтыя дні столькі думала пра сваё селішча, так ірвалася да яго? Як яна магла не ісці туды, калі звыкла за жыццё лічыць, што тут цэнтр свету? Ёй здавалася, што ўсе шляхі, вялікія i маленькія, бягуць сюды. Ды i куды яна магла вярнуцца?.. Яна, неяк цьмяна адчуваючы ўсё, што з ёй дзеялася, ішла па знаёмай дарозе, чамусьці спяшалася, нібы баялася не ўправіцца ў час, i ўсё аднастайна, крыху напалохана, шаптала:
— Нічога, нічога, сынчык...
Узышла на тое месца, дзе была вуліца, павярнула амаль подбегам да сваёй сядзібы. Тут упершыню Аўдоцця разгубілася. Дзе ж гэта яно, яе даўняе селішча? Дзе хата, высокая, абвітая з вуліцы хмелем, з цынкавым дахам? Дзе яна хоць стаяла, дзе след ад яе, ад хаты?! Божа мой, няможна пазнаць! Няможна пазнаць селішча, на якім пражыла век, дзе кожны кавалачак зямлі тысячы разоў таптала. Папялішчы ўсе падобны адно на адно...
Аўдоцця не знайшла ад першага разу сваёй сядзібы, абышла, прамінула. Калі стаялі ў рад хаты, вуліца здавалася вельмі доўгаю, а цяпер нязвычна, дзіўна скарацілася. Аўдоцця прайшла крыху лішняга, вярнулася назад. Дзе ж яе хата?.. Можа, гэта яна забыла сваё сяло, ходзячы па лясных сцежках з партызанамі? Можа, гора i ўтрапенне апошніх дзён адбілі ў яе памяць, замутнілі розум?
