– А вы абодва… – ціха, але рашуча сказала яна, змахнула са шчакі няпрошаную слязінку, дадала: – Па-іншаму і быць не магло…

– Як гэта?.. – разам ускрыкнулі браты і пераглянуліся.

– А вось так!.. Дзіця народзіцца і, канешне, не на Пушкіна будзе падобнае…

– А на каго? – нецярпліва перапыніў каханку Андрэй.

– Вы не толькі насы расквасілі, пэўна, і мазгі па падлозе растрэслі, – надрыўна рассмяялася Люся. – Ад яблыні яблык, ад елкі шышка… Зірніце ў люстэрка… Хоць разам, хоць паасобку, а твар адзін убачыце… І дзіця гэткае будзе…

Збітыя з панталыку браты не маглі засяродзіцца на пачутым.

– Люся, не круці хвастом, ты ведаеш, што мы хочам ад цябе пачуць, – сцягваючы з сябе перапэцканую вінаградным сокам тэніску, сказаў Андрэй.

Люся ўбачыла на плячы палюбоўніка ашчэраную пашчу тыгра і з палёгкай выдыхнула:

– Андрэй, дзіця ад цябе…

– Гэта праўда?! – усхваляваны Андрэй укленчыў перад Люсяй, уткнуўся тварам ёй ў калені, зашаптаў: – У мяне будзе сын!..

Шчаслівая Люся парывіста цалавала каханка, гладзіла дрыжачымі рукамі і ціха прыгаворвала:

– Даруй, любы, што не сказала раней… Доктар вызначыў тэрмін пяць тыдняў.

На душы ў Алеся было прыкра і моташна. Ён нейкі час адсутным, халодным позіркам паўглядаўся ў палюбоўнікаў і, каб зноў не зрабіць якое глупства, усунуў рукі ў кішэні, рэзка крутнуўся да шафкі-бара. У думках дакараў сябе за нястрыманасць, за ўчыненую бойку, за тое, што даўнія летуценныя мары пра бацькоўства сёння ўспрыняў як нешта блізкае, і зноў адчайная, помслівая злосць брала верх, як ні намагаўся задушыць яе. Цела апякло гарачай хваляй сляпога гневу, у скронях нясцерпна тахкала: «Дзіця магло быць маім…» Каб прыглушыць гэты колкі боль, Алесь каўтануў адну чарку каньяку, другую, наліў трэцюю.

– Плюсні, брат, і мне грамульку, хачу сустрэчу нашу сагрэць, – Андрэй падняў з падлогі келіх, паставіў побач з чаркай Алеся, ягоны перапэцканы крывёй твар прамяніўся гордай радасцю.

– Глядзі, не перагрэйся, – ціха, скрозь зубы прасіпеў Алесь і, напоўніўшы келіх брата да краёў, запытаўся: – За што п’ем?

Андрэй шматзначна паглядзеў на Люсю, падміргнуў, маўляў, не хвалюйся, зараз выпраўлю сітуацыю. Ягоны неспакойны позірк затрымаўся на папераварочваных крэслах, раскеўзаным вінаградзе, пустой бутэльцы, з якой па дыване вялікай лужынай расцёкся каньяк, і ледзь прыкметная ўсмешка кранула сасмяглыя вусны і адразу знікла:

– Ну і вэрхал, Ватэрлоа адпачывае, – Андрэй нагой адпіхнуў ад сябе зламаную фруктоўніцу і на адным дыханні звонкім голасам выпаліў: – Алесь, я адзін вінаваты… Мы з табой не толькі тварамі, але і густам падобныя… Павер, з Люсяй у нас каханне ўзаемнае. Выбачай, браценік, што склалася так, – ён асцярожна, каб не расплёскаць каньяк, узняў фужэр: – Браты б’юцца, браты і пагодзяцца… Давай вып’ем за мір паміж…

– За мір ва ўсім свеце, – перапыніў брата п’янаваты Алесь. – Да ўчарашняга дня я таксама верыў, – ён са з’едлівым сумам паглядзеў на жонку і, расцягваючы словы, працягваў: – Цяпер ве-ры няма, ве-ра ў пазыкі пайшла… А ты добра сказаў, як на мітынгу… Зычу палітычнай кар’еры… З Люськай праб’ешся, яна дасведчаная.

– Алесь, у нас будзе дзіця, – падхапілася на ногі ўстрывожаная Люся.

Цяпер яна баялася раўнівага мужа і, каб прыглушыць ягоную агрэсіўнасць, абачліва стала паміж братамі. Люся спінай прытулілася да Андрэя і, спрабуючы сямейную перапалку звесці на жарт, сказала:

– А што тычыцца палітыкі і палітыкаў, дык мой дэпутат, а мо і прэзідэнт, яшчэ ў пузе.

– Не, ён не ў пузе, а ў маленькім прыгожанькім жывоціку, – цалуючы жанчыну, гучна засмяяўся Андрэй.

– За вас піць не буду, а за дзіця чарку падыму, – сказаў Алесь і адным махам праглынуў бурштынавую вадкасць.

Нешта абдумваючы, ён трошкі пастаяў і, не падымаючы вачэй, крутнуўся да выхаду. З калідора, не паварочваючы галавы, кінуў:

– Бывайце здаровы, больш мне няма чаго тут рабіць. Кватэра – падарунак пляменніку ці пляменніцы.

– А бізнес!.. З бізнесам як? – кінуўся ўслед Андрэй; ён нагнаў брата ў самых дзвярах, ухапіў за руку: – Алесь, мы сёння павінны ва ўсім разабрацца… Табе непрыемна, але ж справа стаяць не будзе… Яе рабіць трэба.

Алесь наўмысна не ўздымаў галоўнага пытання. Некалькі хвілін таму ён амаль паверыў у тое, што перад ім закаханыя, бескарыслівыя і летуценныя, што іх акрамя адно аднаго ніхто не цікавіць, і нічога ім не патрэбна. І раптам чуе: «… што будзе з бізнесам?» Вось табе і на!.. Вялікае і ўзнёслае зноў спусцілася з нябёсаў і ўперлася ў прозу жыцця. Зрэшты, ідучы сюды, ён не сумняваўся, што здарыцца менавіта так, бо ведаў сваю жонку, зведаў і братаву сквапнасць. Нарэшце ўсё стала на свае месцы: бізнес – галоўнае, дзеля чаго варылася ўся гэтая каша.

– Згодзен, трэба працаваць, і вельмі шмат, – гледзячы брату ў вочы, пагадзіўся Алесь. – Ты ж гэткі гаспадар, як і я, усё, што ёсць, падзелена пароўну… Я працаваў на сумесны дабрабыт, а ты суцяшаў Люську… Зрэшты, баба з возу… Думаю, калі мяняцца месцамі, то мяняцца да канца… Забраў жонку, забірай і вупраж, і падводу, і хамут… Цяпер табе і карты ў рукі, пакажы, на што здатны. Палкі ў калёсы ўстаўляць не буду, не з рукі мне, але калі ўбачу, што не спраўляешся, – сваю частку бізнесу прадам…

– Я выкуплю, – ускрыкнуў Андрэй.

– Дурненькі, ён з нас смяецца, – злосна сказала Люся. – Якая самастойнасць, калі асноўны пакет акцый не твой.

– Болей усяго на два працэнты… – адмахнуўся ад каханкі Андрэй. – Алесь уступіць… Мы ж браты…

Алесь не верыў сваім вушам, падумаў, што Андрэй жартуе. Колькі хвілін углядаўся ў брата, намагаючыся зразумець, як далёка той зайшоў ў сваіх фантазіях, і, калі ўбачыў ў Андрэевых вачах непрыхаванае спадзяванне, стрымацца не змог, рассмяяўся.

– Вой, не магу, – гучна рагатаў Алесь, – без нажа зарэзаў…

Люся прынесла кубак вады, Алесь папіў, але вада не супакоіла.

– Што тут смешнага? – сілячыся перакрычыць брата, запытаўся Андрэй.

– За каго ты мяне трымаеш?.. – трошкі супакоіўшыся, запытаўся Алесь. – За дурня?.. Лоха?..

Андрэй не адказаў. Паводзіны брата канчаткова збілі з панталыку, і, галоўнае, іх з Люсяй прагнозы наконт маёмасці не апраўдаліся. Андрэй яшчэ мог дапусціць, што брат сарвецца, кінецца на яго з кулакамі, але тое, што Алесь, як на тым «полі цудаў», адгадае ягоныя думкі пра «дурня і лоха», – прадбачыць не мог. Яшчэ тыдзень таму Андрэй быў упэўнены, што дзеля яго брат ахвяруе ўсім, аддасць апошняе, як было дагэтуль. Шукаючы падтрымкі, ён паглядзеў на палюбоўніцу. Люся цішком паказала яму два пальцы, што па ранейшай дамоўленасці азначала пагадзіцца з умовамі мужа.

– Што тычыцца куплі-продажы маёй часткі фірмы… – цяпер Алесь гаварыў, як цвікі забіваў. – Мушу нагадаць, што гэта я зрабіў цябе сваім намеснікам і падарыў рэстаран, як кажуць, ад вялікай радасці… А як жа інакш?.. Дзетдомаўцам рэдка шэнціць, а тут родны брат знайшоўся, ды яшчэ блізнюк… Мы цяпер на ўсё жыццё міжволі прыяцелі… Ды што – прыяцелі?.. Думаў, блізняты – больш чым браты, мы як адзін, як адно цэлае, а значыцца, трэба, каб між намі былі мір і згода. Толькі хатняга злодзея не ўпільнуеш: я за парог, ты за пірог… А жонцы, як аказалася, гэткія змены ў жыцці большая радасць, чым мне… Ты заробленае мной успрыняў як сваё… Растаптаў давер… Так што, брат, доля цяпер у цябе свая і ў прамым, і ў пераносным сэнсе, і нешта мяняць не хачу і не буду… Скасаваннем шлюбу неадкладна зоймуцца адвакаты, а што будзе потым – час пакажа…

Праз два дні Алесю патэлефанаваў Андрэй і настойліва папрасіў пагадзіцца на хуткі варыянт скасавання шлюбу, праз ЗАГС. Гурскага просьба здзівіла, а больш насцярожыла. Ён ведаў, што гэты варыянт разглядаецца па згодзе мужа і жонкі, і толькі тады, калі ў іх няма грашовых, маёмасных ці іншых прэтэнзій. Ведаючы жонку, меркаваў, што Люся напоўніцу скарыстае сваю цяжарнасць і пад братавым уплывам будзе судзіцца за маёмасць, патрабаваць частку фірмы, дзяліць кватэры ў Мінску і Маскве, дом у Італіі. І раптам – без прэтэнзій…