Капітан запрасіў яго на абед і прынёс з сабою абплеценую бутлю самагонкі і інгрэдыенты найвышэйшага гатунку для славутага санкоча[19], якое магчыма было прыгатаваць толькі з тлустай кураціны, пяшчотнай цяляціны, мяса вепрука, які добра паваляўся ў сялянскім хляве, і цудоўнай гародніны з надрэчных сёлаў. Аднак Флярэнтына Арыса з першага моманту быў не ў такім захапленні ад выдатных страў ці ад пышных формаў гаспадыні, як ад прыгажосці яе дома. Яму даспадобы быў дом, светлы і свежы, з чатырма вялізнымі вокнамі, якія выходзілі да мора і, з двара, на старое места. Спадабаліся дзівосныя рэчы, якія надавалі гасцёўні незвычайны і адначасна суворы выгляд, з усімі рамеснымі сувенірамі, якія капітан Расэнда дэ ля Роса прывозіў з кожнай вандроўкі да тае пары, пакуль у доме заставалася вольнае месца. На тэрасе з краявідам на мора сядзеў на абручы малайскі какаду з неверагодна белым пер’ем і такім засяроджаным спакоем, што было над чым задумацца. Гэта была найпрыгажэйшая птушка, якую калі-небудзь бачыў Флярэнтына Арыса.

Капітан Расэнда дэ ля Роса ўзрадаваўся радасці свайго госця і падрабязна распавёў яму гісторыю кожнае рэчы. Апавядаючы, ён піў самагон маленькімі, але частымі глыткамі. Стваралася ўражанне, што гэты гігант быў створаны з жалезабетона: вялізны, увесь пакрыты валасамі, за выключэннем галавы, з вялікім, як пэндзаль маляра, вусам, непаўторным голасам партовае лябёдкі і надзвычайнай ветлівасцю. Але не было чалавека на свеце, здольнага піць, як ён. Да таго, як сесці за стол, ён выжлукціў палову бутлі і раптам з грукатам абрынуўся ніцма на паднос, на якім Аўсэнсія Сантандар падавала напоі і кубкі. Аўсэнсія Сантандар была вымушаная папрасіць дапамогі, і яны разам пацягнулі нерухомае цела кі­та-­небаракі ды распранулі яго, бо ён ужо спаў. Потым, у парыве натхнення, за які Аўсэнсія Сантандар і Флярэнтына Арыса былі ўдзячныя ўдаламу раскладу зораў нябесных, яны распрануліся ў суседнім пакоі, не дамаўляючыся, без найменшага намёку на што-кольвек альбо намеру, і працягвалі распранацца на працягу доўгіх сямі гадоў і калі толькі маглі, то бок, калі капітан быў у плаванні. Рызыкі раптоўных прыходаў не было, бо капітан меў добрую марацкую звычку і заўсёды папярэджваў пра вяртанне ў родны порт гудком парахода, нават на золку: напачатку трыма доўгімі рыкамі для жонкі з дзевяццю дзецьмі, а потым двума перарывіста меланхалічнымі — для палюбоўніцы.

Аўсэнсіі Сантандар было пад пяцьдзясят, і гэта заўважалася, але ў яе быў развіты выдатны любоўны інстынкт, і не існавала ні саматужных, ні навуковых тэорый, каб прытупіць яго. Паводле графіка руху караблёў Флярэнтына Арыса ведаў, калі мог яе праведаць, і з’яўляўся без папярэджання ў любы час удзень ці ўначы, і не было выпадку, каб яна яго не чакала. Яна адчыняла яму дзверы, як бегала ў матчыным доме да сямі гадоў: зусім аголенай і з газавым банцікам на галаве. Яна не давала яму ступіць ні кроку, пакуль не здымала з яго вопратку, бо цвёрда верыла, што апрануты мужчына ў доме прыносіць няшчасце. Гэта выклікала частыя спрэчкі з капітанам Расэнда дэ ля Росам, бо той верыў прымхам і быў упэўнены — паліць аголеным не да дабра, таму любіў пачакаць з мілаваннем, толькі б не затушыць нязменную кубінскую цыгару. Флярэнтына Арыса аддаўся радасцям аголенасці. Яна здымала з яго вопратку з вялікім задавальненнем. Толькі зачыніўшы дзверы, яна не давала яму часу нават для вітання, для таго, каб зняць капялюш і акуляры, пачынала цалаваць яго ўсюды, прымаючы шпаркія пацалункі ў адказ, расшпільваючы гузікі знізу ўгору. Напачатку — гузікі прарэхі, за кожны гузік — пацалунак, потым — папругу, а пры канцы — камізэльку і кашулю, пакуль ён не заставаўся, як жывая растрыбушаная рыбіна. Потым яна саджала яго ў залі і здымала з яго боты, цягнула за калашыны, каб скінуць штаны разам з кальсонамі, што даходзілі да шчыкалатак, вызваляла эластычныя падвязкі на лытках і скідала шкарпэткі. Тады Флярэнтына Арыса спыняў пацалункі, каб зрабіць адзінае, што заставалася пры традыцыйнай цырымоніі: здымаў ланцужок кішэннага гадзінніка з камізэлькі, здымаў акуляры і клаў гэтыя рэчы ў боты, каб быць упэўненым, што не забудзе іх. Ён заўсёды без выключэння рабіў так, калі распранаўся ў чужым доме.

Як толькі ён завяршаў цырымонію, яна накідвалася на яго без секунды чакання на той самай канапе, дзе толькі што распранала, і толькі зрэдчас — на ложку. Яна падкладвалася пад яго, авалодвала ім для сябе, замкнёная ў сваіх пачуццях, рухаючыся навобмацак па ўнутранай цемры, наступала, адступала, мяняла нябачны курс у пошуках іншага, больш слушнага шляху, каб не пацярпець крушэння на беразе ўласнага ўлоння. Яна пыталася сама ў сябе і адказвала чмяліным палётам мясцовага дыялекту дзесьці ў змроку. Так, яна ўсё гэта ведала і хацела толькі для сябе, пакуль не падала, не дачакаўшы ягонае асалоды. Яна правальвалася адна ва ўласную бездань урачыстым выбухам поўнае перамогі, падобнай да сусветнага землятрусу. Флярэнтына Арыса, знясілены і спустошаны, плаваў у лужыне поту з такім уражаннем, што ён толькі інструмент яе асалоды, і казаў ёй: «Ты паводзіш сябе так, нібыта я яшчэ адзін у цябе». Яна доўга смяялася смехам вольнае самкі і адказвала яму: «Наадварот, нібыта адным менш». А ў ім заставаўся нядобры асадак, які шэптам падказваў, што яна ненажэрна і прагна праглынае яго. Гэта закранала ягоны гонар, і ён сыходзіў з цвёрдым намерам ніколі больш не вяртацца. Аднак раптам ён прачынаўся без дай прычыны з жахліва светлым адчуваннем самоты ўначы і згадваў эгаістычную любоў Аўсэнсіі Сантандар, усведамляючы яе сутнасць: гэта пастка шчасця, якую ён ненавідзеў і якой прагнуў, з якой нельга было вызваліцца.

Неяк у нядзелю днём, пасля двух гадоў знаёмства, адчы­ніў­шы дзверы, яна замест традыцыйнага распранання зняла з яго акуляры, каб лепей пацалаваць. Такім чынам Флярэнтына Ары­са дазнаўся, што яна ўжо пакахала яго. Нягледзячы на тое, што з першага дня ён адчуваў сябе выдатна ва ўжо любімым, нібы ўласным, доме, ён ніколі не заставаўся больш за дзве га­дзіны, ніколі не начаваў і толькі аднойчы там паабедаў, бо яна афіцыйна запрасіла яго на абед. Насамрэч ён ішоў туды з адной мэтай і заўсёды прыносіў як падарунак адну ружу, а затым знікаў да наступнага непрадбачанага візіту. Аднак калі яна зняла з яго акуляры для пацалунку, мо праз кранальнасць учынку, мо таму, што заснулі разам пасля спакойнага кахання, яны правялі дзень у вялізным капітанскім ложку.

Прачнуўшыся пасля сіесты, Флярэнтына Арыса яшчэ захоўваў у памяці крыкі какаду, чый пранізлівы віск супярэчыў прыгажосці пёраў. Але спякотная ціша а чацвёртай дня была празрыстай, і праз акно спальні вымалёўваўся профіль старажытнага горада з сонцам на плячах і з бліскучым морам да самай Ямайкі. Аўсэнсія Сантандар працягнула юрлівую руку, намацваючы прыспанага драпежніка, аднак Флярэнтына Арыса адвёў яе і сказаў: «Не трэба, у мяне дзіўнае адчуванне, быццам на нас глядзяць». Яна зноўку спудзіла какаду сваім шчаслівым смехам і адказала: «Такія адгаворкі для Хомкавай жонкі». Яна не прыняла ягоных тлумачэнняў, аднак падначалілася яму, што тут скажаш, і яны доўгі час лашчылі адно аднаго ў цішыні, у асалодзе спакою. А пятай, калі сонца стаяла яшчэ высока, яна саскочыла з ложка, як заўжды, аголеная, з банцікам на галаве, і пайшла на кухню, каб прынесці чаго папіць, аднак ледзь яна пераступіла парог спальні, як з ейнага горла вырваўся пранізлівы енк.

Яна не магла даць веры вачам. У доме засталіся адно падвясныя лямпы. Астатняе: фірмовая мэбля, індыйскія дываны, статуі і габелены, незлічоныя рэчы з каштоўных камянёў і шляхетных металаў — усё, што ператварала дом у найпрыемнейшае і найгустоўнейшае жытло горада, літаральна ўсё знікла, нават недатыкальны какаду. Маёмасць вынеслі праз тэрасу з краявідам на мора, не перашкаджаючы іхным любоўным уцехам. Засталіся толькі пустыя пакоі з чатырма адчыненымі вокнамі і надпіс малярным пэндзлем на сцяне: «Ну што, датрахаліся?» Капітан Расэнда дэ ля Роса так і не здолеў зра­зумець, чаму Аўсэнсія Сантандэр не заявіла пра пакражу, не спрабавала наладзіць кантактаў з гандлярамі крадзеным і не дазваляла нават згадваць пра той выпадак.