Наглядчыца яе супакоіла:

  - У нас добры лазарэт! І ѓвогуле, хопіць спрачацца. А тым цябе добра выпору!

  Рэвалюцыянерка здзівілася:

  - А хіба лупцоѓцы не адменены?

  Турэмшчыца кіѓнула:

  - Падчас вайны іх зноѓ увялі! Так што змірыся прыгажуня - цалей будзеш! І на рахунак босых ног, то да гэтага вязні хутка абвыкаюць. Ды і хутка на вуліцы пацяплее, ужо вясна і табе стане лягчэй. І яшчэ калі ѓ цябе ёсць сябры на волі, хай пайку пабольш дасылаюць. Так да зняволеных даходзіць толькі малая частка!

  Ружа энергічна кіѓнула.

  - Я гэта ведаю! Нямеччыну загубіць карупцыя!

  Турэмшчыца буркнула:

  - Як і Расію!

  Маладой жанчыне зноѓ зашчоѓкнулі кайданкі на запясцях і паверылі яе басаногу, у турэмнай, кароткай сукенцы, нібы рабыню часоѓ Спартака па турэмных калідорах.

  Ружу зараз чакаѓ камера. Прычым, яна б аддала перавагу б агульную, чым адзіночку. У агульнай камеры і цяплей і ёсць з кім паразмаѓляць. Тым больш жанчыны пахнуць куды прыемней, чым мужчыны і з імі ёй было б добра.

  Каб хоць трохі падняць упалае ад болю, знявагі, халады ѓ стынущих ад халоднай, бетоннай падлогі босых, жаночых нагах Ружа заспявала:

  Зіма ѓжо губляе сілу,

  Вось Сонейка вясны ѓстае...

  Прыроду мудрасць пакарыла,

  У навуковы пошук і паход!

  Ручаі звіняць - сумёты растаюць,

  Дзе срэбра дыван - ручай.

  Квітнець гваздзікам пышна ѓ траѓні,

  А наша сяброѓства не разлі!

  Мы любім дачок прыроды,

  Калі ѓвесну растуць грыбы...

  Не, ведайце вы дрэннага надвор'я,

  Як мілата Хрыста дажджы!

  Увесну прырода ажывае,

  Крыштальны з трэскам лопнуѓ лёд.

  Планета стане, веру раем,

  Няхай злы пажар свет не запаліць!

  Бо кожная кветка - светабудова,

  Жучок ён таксама хоча жыць.

  Доля ѓсіх лепш - стварэнне,

  Але бедны зайчык ты ж дзічына.

  Як атрымалася, страху шмат,

  Пакутаѓ шмат з прыгажосцю...

  Часам стогн просім Бога -

  Дапамагчы нам з шчасцем і марай!

  Але што такое ѓ свеце злосць,

  Што стала нас круціць як смерч,

  Але Бога адказаѓ - гэта каб,

  Не стаѓ гультаяваты ты як мядзведзь!

  Бо калі сам банан зваліѓся,

  Ты нават плуг не запрэжаш.

  Святых з абразоѓ ківаюць твары,

  Няма ананасаѓ - сейце жыта!

  Ну, што праца вядзе да поспеху,

  Ён зробіць наш род мацней!

  А дабрабыт не да спяшаючыся,

  Не трэба скупасці кашчэй!

  Прыйдзе ѓзнагарода - сілы будуць,

  І ѓваскрэсім, хто загінуѓ у баях!

  Спасьцігне кара, ведай Юду,

  За хлусню, падступства адпомсцяць!

  Ружу прывялі нарэшце ѓ масіѓных дзвярах, на якіх была выбітая, злавесная лічба - "13". З яе знялі кайданкі і маладая жанчына адчула палёгку, страціѓшы свае змучаныя, пакрыліся сінякамі запясці. Ды ѓ кайданках і балюча і зневажальна адначасова.

  Яе ѓвялі ѓ камеру. Унутры было крыху цяплей, чым звонку, было ацяплення. Камера аказалася двухмеснай і ѓ ёй знаходзілася дзяѓчына з рудымі валасамі. Даволі мілавідная, і яна спала ад коѓдрай. Прачнуѓшыся, павярнула свой далікатны тварык і спытала:

  - Новая?

  Турэмшчыца кіѓнула:

  - Палітычная! Думаю, вам удваіх будзе куды цікавей!