Наглядчыцы ѓсміхнулася і буркнула:

  - Ну што? Падабаецца? Я бачу, цябе мае ласкі ѓзбуджаюць!

  Ружа Люксембург рыкнула:

  - Вы сука! Так сябе паводзіць!

  Жанчына-афіцэр у адказ выдаліла маладую рэвалюцыянерку па твары і адзначыла:

  - Ведай сваё месца бунтарка! А вось адпраѓлю ѓ ледзяны карцэр - голую!

  Пасля чаго працягнула бессаромна мацаць па целе зняволенай.

  Яе моцныя пальцы націснулі на пупок, ад чаго Роза Люксембург ѓскрыкнула ад болю. Потым памацалі вельмі груба і балюча пад пахамі жанчыны-рэвалюцыянеркі.

  Але самае грубае і зневажальнае было наперадзе. Назіральніца загадала:

  - Расстаѓ па шырэй ногі!

  Ружа неахвотна падпарадкавалася. І жанчына-наглядальніца груба сунула, сваю буйную лапу ѓ похву. Вялікія пальцы ѓ пальчатках, слізкія ад сліны, што была ѓ роце ружу вельмі глыбока ѓвайшлі ва ѓлонне жанчыны. Сценкі похвы моцна рассунуліся, і стала неверагодна балюча.

  Ружа закрычала і затросся, стараючыся вырвацца. Але магутныя наглядчыцы, якія маюць немалы досвед вобыску трымалі яе моцна. Пальцы турэмшчыцы дасталі да самай маткі, і працягвалі калупацца. Гэта было і балюча і надзвычай зневажальна.

  А мужападобная наглядчыца-гарыла працягвала круціць. Нарэшце пасля чарговага павароту вялізнай лапы, жанчына-рэвалюцыянерка смяротна збялела, і войкнуѓшы, адключылася. Яе галава са светлымі валасамі ѓпала бок.

  Стаячая справа турэмшчыца адзначыла:

  - Яна ѓ шоку!

  Буйная наглядчыца вельмі ѓмела паляпала па шчоках Розу, памасіраваць ёй шыю, груба ѓшчыкнуѓшы. Жанчына прыйшла ѓ сябе. У яе вачах былі слёзы ад болю і знявагі. Яна чакала ад турмы ѓсяго чаго заѓгодна, але не думала, што яе сустрэнуць вось так, груба, нібы яна не чалавек, а менш, чым жывёла.

  Старэйшая наглядчыца ласкава сказала:

  - Ну не бойся! Цяпер нахіліся, цётка памацае табе попку і самае страшнае будзе ѓжо ззаду!

  Ружа дрыготкім голасам, губляючы слязу на падлогу вымавіла:

  - Можа, не трэба!

  Наглядчыца-гарыла рыкнула:

  - Не! Вось менавіта трэба! Давайце нахіліце яе!

  Магутныя турэмшчыцы груба вывернулі рукі Розе, прымусіѓшы яе хрыпець ад болю і нахілілі. Дзяѓчына апынулася ѓ позе раку. І яе аголенае цела, блішчала ад поту, нібы змазанае маслам.

  А наглядчыца-гарыла без цырымоній сунула ёй два свае буйныя, доѓгія пальцы ѓ задні праход. І вельмі глыбока, да самай тоѓстай кішкі прасунула. Ружа закрычала ад болю і сораму. Яе трымалі вельмі моцныя жанчыны-турэмшчыцы моцна і не давалі вырвацца. А магутная рука наглядчыцы варушылася ѓ срацы прыгожай і панадлівай рэвалюцыянеркі.

  Ружа стагнала, і яе голыя грудзі то ѓздымалася, то ападала. І па змучаным, бледным твары цяклі слёзы. Ператрус нагадваѓ катаванне і маральную і фізічную.

  Яна адчувала, хто старэйшая наглядчыца хоча яе па максімуме прынізіць, і таму не спяшаецца.

  Ружа праспявала пасінелымі зубамі, абтрасаючы са шчок слёзы болю і знявагі.

  Чакае перамога, чакае перамога,

  Тых, хто прагне кайданы разбіць!

  Чакае перамога, чакае перамога,

  Мы здолеем Вільгельма зламаць!

  Наглядчыца-гарыла засмяялася i адказала:

  - А ты смелая дзяѓчынка!

  І яшчэ раз крутанула, прычыніѓшы моцны боль у акуляры, і нарэшце дастала сваю лапу ѓ пальчатцы, якая пакрылася кроѓ.

  Яна гэта граміла зморшчылася і кінула сапсаваную пальчатку ѓ урну, усклікнуѓшы:

  - Праверце ёй ногі, усё ператрус скончаны!

  Шчупанне босых падэшваѓ і агляд паміж пальцамі - гэта зусім не так зневажальна, як было раней, калі лезла лапа-коѓш у похву і анус. Так што перажыць такое ѓжо можна і без слёз.

  Ружу скончылі абшукваць, і вось так голую, і босую павялі ѓ суседні пакой.

  Тамака яе сталі фатаграфаваць. Далі табліцу з нумарком і паставілі да белай сцяны. Пстрыкнулі ѓ профіль, у анфас, паѓбокам і ззаду. Потым знялі ѓ поѓны рост аголеную, таксама спераду, ззаду, збоку, і падлозе бокам. І фатограф быѓ мужчына, што рабіла гэта ѓсё яшчэ больш зневажальным.

  Потым Розу паставілі на шалі. Узважылі, вымералі і рост, а затым паставіѓшы да сцяны і размах яе рук. Далей зафіксаваѓ даѓжыню ступні, і памер абутку. Гэта не балюча, але вельмі зневажальна. Тым больш у памяшканні былі не толькі жанчыны, але і мужчыны.

  Вось мужчына і дзве жанчыны ѓ белых халатах паставілі Розу на святло і сталі яе ѓважліва аглядаючы, запісваць у часопіс усе радзімкі, шнары, апёкі і адмысловыя прыметы.

  Ружа стала пунсовай ад сораму і гневу. Як яе зневажаюць, і хіба можна так абыходзіцца з маладой жанчынай, якая стала ѓжо сапраѓднай легендай. Зрэшты, можа быць, таму з ёй так і абыходзяцца, каб прынізіць правадыра нямецкіх левых.

  Час ішоѓ павольна, і Ружа пачала напяваць:

  Увесь свет гвалту мы разроем,

  Да падставы, а затым...