Julius povis levi sian ekvivalenton kaj ĵeti lin super si. Li kraŝis, anhelis, sed denove eksaltis. Kaj la batalo daŭris kun renovigita vigleco.
La knaboj svingis la pugnojn kaj ĵetis kaskadon da batoj unu al la alia. Julius estis batita sur la nazo kaj vizaĝo, sed li ankaŭ ne restis en ŝuldo.
La knaboj denove baraktis kaj komencis batali. La malamiko provis stumbli denove. Sed Julius estis atentema, kaj povis deŝiri sian kontraŭulon de la gruzo kaj, levante lin, denove forĵeti lin. Li ĝemis kaj denove ĝemis pro doloro. Li provis leviĝi, sed la tibio de Julia trafis lin ĝuste sur la mentonon.
La knabo kunpremis la dentojn kaj denove falis. Julius prenis lin je la haroj. Li rememoris la ricevon, kiun li vidis en televido. Li prenis ĝin, renversis sian ekvivalenton. Kaj tiam, kiam li prenas ĝin kaj sidiĝas, martelante per forto en la gruzon.
Li sangis el siaj naztruoj. Kaj ŝajnas, ke la knabo finfine svenis.
Julius zorge metis ĝin kaj riverencis al la publiko. Poste li levis la manojn supren.
Tiam nudpieda arbitraciisto, preskaŭ sen vestaĵo, sed muskolplena, kiel gimnastikisto, saltis al li kaj diris:
- Metu vian piedon sur lian bruston. Se post tri batoj li ne deŝiras la skapolon de la gruzo, via venko estos registrita!
Julius demandis ridetante:
- Kaj se ĝi rompiĝas?
La ina arbitraciisto respondis memfide:
- Tiam, vi denove batas lin, por ke li ne ektremu!
La knabo metis sian nudan, fortan piedon sur la bruston de la venkita knabo. Ŝi estis tatuita kun kato, ŝvita, sunbrunigita, muskolforta, kaj peze peze.
La blonda virino komencis bati. Ĉe la tria bato, la knabo ekmoviĝis kaj deŝiris sian skapolon de la malmola gruzo.
Ŝi rigardis la knabon kaj diris:
- Neniu teno. Batu lin!
La spektantaro muĝis je la supro de siaj pulmoj:
- Batu lin! Finu ĝin!
Julius prenis kaj ree levis la malfeliĉan junan gladiatoron, denove turnis lin kaj, eĉ saltante, movis la kapon laŭ la densa gruzo. Kaj mi preskaŭ rompis mian kolon. Poste li ĵetis ĝin, multe pli malglata ol antaŭe. Kaj turnis sin sur la dorso. El la naztruoj multe pli abunde ŝprucis sango. Julius trempis sian piedon en ĝi kaj lasis skarlatan, nudpiedan, elegantan presaĵon sur la gruzo. Kaj poste kelkaj pli.
Poste li metis sian sangan piedon sur sian bruston.
La blonda arbitraciisto malrapide donis tri batojn proksime de la maldekstra orelo de la senkonscia knabo kaj anoncis:
- For! Venku per knokaŭto!
Kaj ŝi levis la muskolfortan brakon de la gladiatorknabo akre supren!
Julius ekkriis:
- Viktorio!
