Kaj mi ne trinkis paliĝintan kvason kun ŝaŭmo!
Ĉi tie li estis proponita batali,
Feliĉe la modo estis...
Ne estas ŝanco, kredu min, la knaboj rezignas,
La vojo por iri de la komenco ĝis la fundo!
Vi nun estas gladiatorknabo,
Kaj ne nur la plej stulta azeno...
Kaj piedpremu en ĉi tiun batalon kiel traktoro,
La kasisto de la knabo estas akra!
Jen li kunvenis en severa batalo,
Kaj la kontraŭulo estas la sama infano...
Li uzas ne novan teknikon,
Kaj frapas per glavoj!
Sed responde, la knabo eksaltis,
Kaj la malamiko estis tiel frapita...
Estis bato tre forta, jam tro multe,
Li duonigis la knabon!
La batalo finiĝis kaj estos rekompenco
Ili donis al li panon kaj lardon...
Nova batalo devas esti farita denove,
Kaj ne demandu, ve, kial!
La ruĝhara virino aprobe kapjesis per siaj fajraj haroj.
- Mirinde! Nun venu, vi batalos.
Kaj ŝi rapide trenis la knabon el la torturĉambro. La ekzekutisto rimarkis kun rido:
- Por tio, vi verŝos vinon por ni!
La ruĝa ina ekzekutisto konfirmis:
- Certe!
Kaj ŝi paŝis supren. Ankaŭ ŝi, kiel Julius, estis sen botoj. Ĉar estas varme en la torturejo. Kaj ĝenerale, virinoj ne vere ŝatas ŝuojn, ili preferas marŝi nudpiede en la varmego, kio estas multe pli agrabla.
Do ili promenis tra la korto, kaj eliris al malgranda stadiono. La publiko jam estis tie.
Estis bataloj kun kaj sen armiloj. Kun ĉi-lasta, kompreneble, estas malpli da viktimoj, sed ĉi tio ne estas tiom interesa. La vetoj estas fermitaj.
La ruĝharulo demetis la silkan ĉemizon de la knabo, kiu preskaŭ ne kaŝis liajn muskolojn. Ŝi sentis lian malpeziĝon, elastajn muskolojn kaj diris flustre:
- La unua batalo, neplenaĝaj batalantoj ĝis dek kvin jaroj, kiam ili estas komencantoj, estas kutime farata kun siaj samuloj kaj sen armiloj. Mi vidas, ke vi estas forta batalanto, kaj vi povas facile demeti vian ekvivalenton. Tial, mi petas, trenu la batalon, kaj lasu vin esti batata iomete. Alie, ĝi ne estos tro bona. Mi volas gajni monon per la lozo, kiam ili starigas kontraŭ vi pli seriozan batalanton!
Julius kapjesis.
- Mi komprenas komercon. Nu do, ni batalu!
La ruĝharulo puŝis lin.
- Iru! Vi estas nova, unue.
La knabo, vangofrapante la nudajn piedojn, eniris la ringon. Li estis tre bela kaj muskolforta. Kaj li estis laŭvorte formanĝita de la okuloj, precipe de virinoj.
La heroldo anoncis:
- Ĉi tiu batalanto estas en la areno unuafoje. Lia nomo estas Julius. Ĝis nun, sen kromnomo, kiun la publiko mem donu!
Responde, muĝo de aprobo.
Julius riverencis, starante en la centro de la ringo. Li neniam antaŭe batalis tiel por premio. En lia antaŭa vivo, li havis iomete malsaman profesion. Kvankam li, kompreneble, havis koncepton, li estis tre forta nature. Eble, fakte, lia patro estis iu tre mojosa.
Sed lia rivalo elsaltis preskaŭ kurante. Ankaŭ knabo, sed kun nigra hararo, male al la helhara Julius. Ankaŭ bela kaj muskola, kaj nur kelkajn centimetrojn pli alta ol liaj vizoj.
La heroldo anoncis:
- Kaj ĉi tiu estas lia kontraŭulo, moknomita la Kato, kvar venkoj, unu malvenko. Metu viajn vetojn sinjoroj.
La muskoltrankviliĝo de Julius estis pli akra, sed lia kontraŭulo estas proksimume unu jaron pli aĝa, iom pli alta kaj pli peza. Kaj plej grave, li havis la sperton de batalado, kio estas grava. Ili komencis veti. La kato estis en la samaj naĝkostumoj, laŭ kutimo, por neplenaĝaj batalantoj, nudpiede. Lia vizaĝo ŝajnas ankoraŭ infaneca, sed liaj okuloj estas koleraj, ŝanceliĝemaj.
Antaŭ ol sonis la gongsignalo, li prenis kaj kuregis al Julius. Vere, la knabo, kiu estis sklavo, pli ol unu fojon ricevis subitan baton per vipo kaj estis, kompreneble, garde. Kaj renkontis lin kun pugno en la brusto. Kaj ambaŭ knaboj baraktis kaj komencis batali.
La kontraŭulo de Yuliya eble ne estas tiel bona genetike, sed li estas bone trejnita kaj provas malsukcesi kun la helpo de la ekskurseto. Julius lasis lin renvers(iĝ)i lin, sed poste elturniĝis, laŭvorte elglitante. Kaj la infanoj disiĝis.
Nun la Kato komencis provi bati per nudaj piedoj en la stomakon, aŭ en la ingvenon. Julius respondis. La du knaboj interbatalis, poste denove batalis.
