Guberniestro Kruco malkuraĝe kaŝis sin malantaŭ iliaj larĝaj dorsoj. Li estis evidente konfuzita, li ne atendis, ke la "nevenkebla" loka ĉampiono estos batata de iu tera homo. Liaj dikaj manoj tremis pro ekscito, kiam li donacis al la ĉeno medalon en formo de monstro simila al fabela trikapa drako. La guberniestro, eĉ por ne tuŝi reprezentanton de sensignifa raso de primatoj, uzis gantojn kun maldikaj retireblaj tentakloj dum la prezentado de la premio, sen forlasi la kovrilon de la grandegaj kadavroj de la gardistoj. Kaj tiam Kruco rapide retiriĝis, saltante en flugilhavan tankon, ekflugante kun la rapideco de artileria obuso ĵetita de longdistanca kanono.

  Montrante siajn laserpafilojn, la timindaj Stalzan-militistoj postulis forlasi la arenon de la stelo Koloseo. Ŝanceliĝe, la junulo forlasis la batalkampon. Mutilitaj nudaj piedoj lasis sangajn spurojn sur la hiperplasta surfaco de la ringo. Ĉiu paŝo estas kiel sur varmaj karboj, ĝi eksplodas pro doloro, la ligamentoj streĉiĝas, ĉiuj ostoj kaj vejnoj dolore doloras. La leono flustris mallaŭte:

  - La vivo estas la koncentriĝo de la sufero, la morto estas savo de ili, sed ĝi trovos plezuron en la turmento de la lukto - ĝi meritos senmortecon!

  Penante resti vertikala, li marŝis laŭ longa koridoro kovrita per konkoj, kaj multenombraj inoj, similaj al terknabinoj, ĵetis kolorajn bulojn kaj multkolorajn lumineskantajn florojn al siaj piedoj. Virinoj de la Stalzan-raso estas kutime tre belaj, altaj, kurbecaj, kun modaj hararanĝoj, tajlitaj per harpingloj en la formo de diversaj eksterteraj estaĵoj ŝtopitaj per valoraj ŝtonoj. Kelkaj el ili eligis ludajn komplimentojn, ŝercis vulgare kaj eĉ deŝiris siajn vestojn, senĝene flirtante kaj elmontrante la allogajn partojn de siaj korpoj. Sen ajna hezito, plenumante sincere invitajn korpaj movojn aŭ, ili liberigis timigajn hologramojn el kompaktaj braceletoj aŭ orelringoj ekipitaj per elektroniko. Senhontaj tigrinoj, tute sen moralaj principoj, infanoj de ege deprava civilizacio. Eraskandar sulkigas la brovojn, kvazaŭ en menaĝerio, eĉ ne unu homan rigardon. Li eĉ ne ekmovis, kiam virtualaj estaĵoj atakis lin, kaj pseŭdorealaj dentegoj en pluraj vicoj fermiĝis sur lia torso aŭ kolo. El hologramoj ĝi eligas ozonon kaj nur iomete batas kun malforta elektra malŝarĝo. Maskloj kaj inoj de Stalzanath ĝenas, ke homo ne atentas terurajn projekciojn, kaj ili uzis minacojn kaj insultojn. Ili estis nur konservitaj de atakado de la fiera junulo per forta baro por konservi la publikon sekura. Nur unu blonda knabino simple ridetis, afable svingante la manon. La leono surpriziĝis vidante ion homan en la okuloj de fremda infano, lia animo fariĝis pli varma.

  Jes, estis tagoj, kiam gepatroj donis ĝojon al infanoj, kaj ili ridis responde, nudigante la dentojn, ĝis la momento, kiam la stalzanoj (kiel ili nomas sin la imperio de la Purpura konstelacio - Stalzanat) senĝene kaj jezuita stilo okupis la Tero. Tamen la fortulo estas libera eĉ en malliberejo; malforta sklavo sur la trono!

  Ĉe la elirejo, Leono estis renkontita fare de Jover Hermes, unu el la asistantoj de la guberniestro de la sunsistemo, referita kiel la stelo Laker-iv-10001133 PS-3 (PS-3 indikas oksigen-nitrogenan atmosferon, la plej oftan. kaj taŭga por kaj homoj kaj stalzanoj). Li ridetas, lia sklavo superis ĉiujn atendojn. Sed alia vireto - Figo Urlik - laŭvorte tremas pro kolero. Li malŝparis multe da mono kiel idioto. Kolerega, li ordonis:

  - Finu ĉi tiun vakukapan raton tuj.

  Lia flaska fizionomio skuiĝis, malgraŭ ĉiuj atingoj de medicino, post tranĉado de pezo, Urlik denove fariĝis terure dika, pro sia patologia avido al grasaj kaj dolĉaj manĝaĵoj. Kvankam Jover Hermeso ne kuraĝis meti monon sur sian sklavon, li kompreneble ne donus la junulon al ĉi tiu apro:

  - Vi forgesis, Urlik, ke nun ĉi tio estas mia posedaĵo, kaj estas al mi decidi - vivi por li aŭ iri neniigo!

  Urlik gruntis, kvar dikaj mentonoj tremante kiel ĵeleo, kiun kaptis vigla muŝo:

  - Ĝi estas same danĝera kiel termopreon-pumpita hiperlasero. Kie ĉi tiu terinsekto povus lerni tiel bone batali? Verŝajne li estas unu el la membroj de la partia subtera. - Hog-stalzan disvastigis glitigan el oleo (de kaj dum la batalo li konstante manĝis), levis sian tonon. - Kaj vi portos ĝin ĉirkaŭ la universo?

  Hermeso decide kapjesis, lia mallonga hararo iomete ŝanĝiĝis.

  - Jes, tio estas mia rajto. Li havas bonegajn kreaĵojn de bonega batalanto, vi povas gajni multe da mono de li. Lukto-artoj estas tia komerco, kie estas la kokoj, kiuj demetas la orajn ovojn! - Ruze palpebrumis la posedanto Stalzan kaj tuj ordonis al la gardistoj. "Nun lasu lin senmovigi!"

  Unu el la ŝvelaĵoj de monstre evoluintaj muskoloj estis grandega, pafis nubon de ŝaŭmo. La junulo estis tuj implikita, la bioŝaŭmo dispremita kaj sufokita kiel kalmaro. La knabo falis, anhelante, sed tuj estis prenita malglate de la robotoj.

  - Konduku lin al la medicina centro kaj surpiedu lin sen levi lin de la genuoj! Hermeso malnoble ridis pro sia ŝerco.

  La knabo estis malĝentile ĵetita en kapsulon, kvazaŭ ŝtipo estus ĵetita en la fornon. Cibernetikaj estaĵoj grincis:

  - Besto de certa valoro estas ŝarĝita!

  Urlik, frapante siajn botojn, raŭke grumblis:

  - Foriru de ĉi tie, la primato malbonodoras! Homo estas estaĵo, pro kiu oni eĉ kompatas la neniigan impulson!

  La robotaj ordonistoj silente foriris kune kun la medicina skatolo.

  Hermeso rikanis, predanta rideto frostiĝis sur lia akvilina vizaĝo.

  - Mi ĉiam pensis, ke homoj estas senutilaj batalantoj, sed nun mi nur miras. Eĉ niaj nature naskitaj knaboj, sen hormona stimulo, ne estas tiel fortaj en lia aĝo. Eble li tute ne estas homo?

  Urlik malkovris la dentojn, li fajfis mallaŭte kaj gruntis pro plezuro, palpante la subite transformitan armilon en la manplato. La loza apro tuj fariĝis malmola apro; tenante kvintuban radiopafilon en siaj manoj:

  - Vi scias, ekzistas leĝo pri la pureco de la raso. duonrasoj devas esti mortigitaj por ne profanigi nian specon. Sango estas facile verŝebla, eĉ pli facile difektebla, sed estas preskaŭ neeble ĉesigi sangoverŝadon kiam la honoro de nacio estas tuŝita!

  Hermeso klakis per siaj fingroj, kaj makulita, kobrosimila cigaro aperis en ili. Kiam la buŝo de brila cigaredserpento malfermiĝis, el ĝi elflugis ringoj aŭ eĉ okoj da griza fumo: