LEVIO KAJ FALSO DE IMPERIOJ-1

  UNUA LIBRO

  ARMAGEDON DE LUCIFERO!

  Enkonduko

  Tiu ĉi verko malfermas novan serion de verkoj: sub la ĝenerala titolo "La Pliiĝo kaj Falo de Imperioj". La plej nova sciencfikcia romano, verkita en la ĝenro de superaga filmo, malkaŝante la temon de la estontaj rilatoj de homoj kun reprezentantoj de aliaj civilizacioj. Kio atendas de renkontiĝo kun eksterteranoj: paco, amikeco, stelfrateco aŭ senkompataj spacaj militoj.

  KONOTACIO

  Proksima estonteco...

  Planedo Tero spertis teruran invadon. La monstra Stalzan Imperio liberigis sian superfortan potencon sur la delikata blua pilko, kaj la pezaj ĉenoj de sklaveco ŝajnis kateni la tutan homaron por ĉiam. Sed la partia movado, malgraŭ la tuta teruro, ne tuj demetos la armilojn. La nova espero de rezisto estis Leo Eraskandar, kaj grupeto de homoj evoluigantaj paranormalajn kapablojn en si mem. La defio al kosma tiraneco estis eligita. La vojo al venko estas malfacila kaj longa. La Stalzanoj havas komunan originon kun homoj kaj iris multe pli for ol sia scienca kaj teknologia evoluo, kreinte imperion helpe de konkeroj, kies grandeco estas malfacile imagi. Ili ankaŭ havas specialan forton de batalantoj kun supernaturaj potencoj. Estas multaj aliaj, ne malpli sangavidaj imperioj de eksterteranoj, fiziologie fremdaj al homoj. Grandskala spacmilito komenciĝas, ene de Stelzanath la kvina kolumno levas sian kapon. Kaprica Palaso donas al la homaro ŝancon, kaj Eraskandar kaj liaj amikoj la ŝancon akiri aliron al preskaŭ Ĉiopotenco. Sed por preni la premion vi devas iri: miloj da galaksioj, viziti paralelajn universojn, solvi centojn da malfacilaj taskoj.

  PROLOGO

  Kiam alproksimiĝas tia sennombra armado, estas terure, de malproksime ŝajnis, ke rampas multkolora, brilanta nebulozo. Krome, ĉiu sparko estas demono kaŭzita de la magio de nekromancisto-sorĉisto. Pli ol dek du milionoj kaj duono militaj kosmoŝipoj de la ĉefaj klasoj, kaj senfina malgranda "moskitofosaĵo", konsiderante la plifortikigojn alvenantaj de tempo al tempo, ĝia nombro alproksimiĝis al ducent milionoj. La fronto etendiĝis por paro da parsekoj, sur tia skalo, eĉ la flagŝipoj ultra-batalŝipoj aspektas kiel sablograjno en Saharo.

  Alproksimiĝas ĝenerala batalo: Stalzanat estas kontraŭ la multflanka "Koalicio de Savo", kiu decidis anstataŭ la konstantaj taktikoj de eterne malfrua defendo, bati la ŝiparon de kruela agresanto mem. Estas tiom da ŝipoj ĉi tie, mirindaj, kvankam plejofte nur malhelpas la varion por efike batali. Nu, ekzemple, stelŝipo en formo de klaviceno aŭ kun longaj muzeloj anstataŭ harpkordoj, aŭ eĉ kontrabaso kun tanka gvattureto el la Dua Mondmilito. Ĉi tio povas kaj impresas la malfortulojn, sed ĝi pli verŝajne kaŭzas ridon ol timon.

  Iliaj kontraŭuloj estas imperio, kiu asertas esti universala potenco. Granda Stalzanat, kie ĉio estas je la servo de milito, la ĉefa slogano estas efikeco kaj oportuneco. Male al la Koalicio, Stalzan-kosmoŝipoj malsamas nur laŭ grandeco. Kaj la formo estas preskaŭ la sama - tre rabema en aspekto, altamara fiŝo. Eble kun unu escepto: barakloj, kiuj aspektas kiel dikaj ponardoj distingitaj per ŝtalo.

  La steloj en ĉi tiu parto de la kosmo ne estas tro dense disigitaj tra la ĉielo, sed ili estas buntaj, apartaj en sia lumgamo. Ial, rigardante ĉi tiujn lumaĵojn, estas malĝoja sento, kvazaŭ vi rigardus en la okulojn de anĝeloj, ke ili kondamnas la vivantajn estaĵojn de la universo pro sia malnobla, vere sovaĝa konduto.

  La armeo de Stelzanath ne hastis renkontiĝi, nur apartaj movaj unuoj, rapide, profitante sian superan rapidecon, atakis la malamikon, kaŭzis damaĝon kaj retiriĝis. En respondo, ili provis renkonti ilin per bombarda fajro, sed la pli lertaj kaj perfektaj defendaj stalzanoj agis multe pli efike. Eksplodis kvazaŭ eksplodigitaj, minoj kiuj ŝajnis malgrandaj en kosma skalo - krozŝipoj kaj destrojeroj. Sed ĉi tie eblis forĵeti kaj grandĉasaĵon. Unu el la grandegaj batalŝipoj de la koalicio estis trafita, ĝi fumis dense, deformiĝis, kaj paniko eksplodis sur la giganta stelŝipo kiel fajro en seka arbaro.

  Eksterteranoj, similaj al jerbooj nur kun ungegoj anstataŭ vosto, disiĝas pro timo, dum kriegas kaj korŝire resaltas. Pli malgrandaj tipoj estas servataj inter ili, aspektante kiel hibridoj de ursoj kaj anasoj. Bekoj pro sovaĝa teruro kurbiĝas, aŭdiĝas krakoj, disflugas plumoj, ĉi tie lumiĝantaj. Jen unu el la ursanasoj renversita, envolvanta sian kapon en fajrotubo. Tie ĝi estis ĝuste en la gorĝo kaj ŝaŭmo vipita, ŝia stomako tuj malfermiĝis kaj la kadavro de la birdo krevis, ŝprucigante sangon per la restaĵoj de la eliranta infano de karno.

  La jerbooj ekloĝas, strebante al savmoduloj, sed ŝajnas ke la sistemo, kiu donas fantoman esperon por supervivo, estas senespere difektita. Ilia generalo Ta-ka-ta elsendas histerian grincon:

  - Ho, la dioj de la kvadraturo de la universala cirklo, per ....

  Ne eblis fini, la superflamo kovris lian malbonŝancan ekscelencon. La karno de inteligenta ronĝulo diseriĝis en elementajn partiklojn.

  La batalŝipo forbrulis, forpelante aervezikojn transdonitajn en la vakuon, kaj tiam eksplodis, disiĝante en multajn fragmentojn.

  Hipermarŝalo Stelzanath Big Cudgel ordonis:

  - Antaŭeniru okcent kvindek mil superfregatojn, same kiel krutajn baraktojn. Ni rajdu sur malamikaj dorsoj.

  La fregatoj provis konservi la formacion, viciĝante en apartaj linioj. Raketkrozŝipoj kaj barakiloj, kune kun batalantoj, formis specon de fajna maŝreto. Komence ili provis bombardi la malamikon je granda distanco, uzante armilon, kiu ne plu estas nova en la universo, sed ege detrua: termokvark-misiloj. Kiel la boksa taktiko de granda punisto, ĵetu longan maldekstran pikon kaj tenu vian partneron ĉe golfeto. La koaliciaj ŝipoj malantaŭeniris, la ariergardoparto de la stelŝipoj rapidis antaŭen, provante trarompi al la batalkampo ĝustatempe. Uzante ilian avantaĝon en organizo kaj manovra kapableco, la Stalzans hakis ĉe la pli loza formado de la fortoj kontraŭbatalantaj ilin kiel ponardo. Inter la eksterteranoj kiuj provis avanci, la perdoj pliiĝis.

  Du-stela beleca generalo Lira Velimara sur ŝia rapida barakto. Ĉi tiu estas tia speco de batala stelŝipo, ke, male al konvenciaj krozŝipoj, anstataŭ pafiloj, ĝi havas anten-elsendilojn, kiuj, uzataj en batalo, korodas la kirason de malamikaj ŝipoj. Jen la gravioplasmaj ondoj, tra la vakuo. Nigra spaco de iliaj spac-inundaj movoj estas kolorigita kiel akvo de disverŝita benzino. La ago estas tre detrua. La pafiloj de la eksterteranoj malsukcese provante kontraŭstari ilin tordas, kaŭzas enmiksiĝon en komputila gvidado, aŭ eĉ ĉe alta intenseco kaŭzas detonacion en la neniigfuzeoj de termokvarkmisiloj. Malamikaj stelŝipoj estas kiel fiŝoj sub filmo de motoroleo, kelkaj el ili ne el metalo aŭ ceramiko, sed de biologia origino kaj sufiĉe realisme tordiĝas en la plej teruraj konvulsioj.