Gengir Wolf bojis raŭke, daŭrigante sian sprita vortan linion:

  - Leĝoj ne estas skribitaj por malsaĝuloj, sed ili ankaŭ ricevas sankciojn pro sia malobservo por tiuj inteligentaj homoj, kiuj skribis ĉi tiujn leĝojn!

  La organizita rezisto de la diversa flotego rompiĝis. Fuĝo en la kosmo estas kiel eĉ montkolapso, ĝi estas tornado kiu tuj kovris lernejon de muskoj, terenbatante kaj reprenante ĉiujn samtempe ... La postkuro komenciĝis. Kiel aro da lupoj pelantaj gregon da ŝafoj. Nur stalzanoj estas multe pli malbonaj, pli senkompataj ol lupoj. Por ili, tio eĉ ne estas afero de postvivado, sed de pruvo de nefleksebla volo kaj senkompata furiozo. Ĉasu, turmenti, ne lasu. Kaj kvankam multaj infanoj ne atendos siajn gepatrojn (kaj ĉi tie kolektiĝis estaĵoj de samseksaj ĝis deko da seksoj), sed patrinoj, patroj, neŭtraloj, iliaj filoj, filinoj kaj kiu scias kiu alia... Kia braveco en tia murdo, kiam eĉ pafi al perdrikoj postulas pli da lerteco kaj peno. La derompaĵoj inundis spacon kaj falis sur la lumaĵojn, kaŭzante koronajn tumultojn, elstarigojn, kaj plasmovorticojn sur la surfaco. Individuaj steloj eĉ ŝanĝas kolorojn, el diversaj fremdaj objektoj, estas precipe terure, se estaĵo, kiu havas personecon, brulas viva, kaj personeco estas tuta mondo.

  Eĉ vakuo povas plori, pro tia fiasko...

  Ĉio ĉesis subite, kvazaŭ ĝi neniam komenciĝis. La flotego de la Purpura Konstelacia Floto frostiĝis, kaj ĝiaj kontraŭuloj tuj malaperis. Ĝi ŝajnis flugiloj, kaj la piedoj de kosmovulturoj estis gluitaj al la spaco kaj ne povis moviĝi. Kaj samtempe neniu sentis la plej etan tremon aŭ skuiĝon. Ĉio, kio okazis, estis ekster la amplekso de ordinara fiziko.

  Lira furioze grumblis.

  - Kiu estas ĉi tiu, mojosa, kiu sukcesis haltigi nin?

  Genhir Wolf rigardis kun nekaŝita malamo:

  - Mi tute ne scias... Estas tamen principe neeble... - Generalo-stalzan mallaŭtis la voĉon, evidente timigita ĝis flustro, lin perfidis nervoza ĉirkaŭkurado kun glaciaj okuloj ĉirkaŭe, aldonis. - Sed nur Zorgi povas haltigi milionojn da kosmoŝipoj samtempe tiel.

  Lira respondis trankvile, eĉ malakcepteme:

  - Ĉi tio, kompreneble, estas ĝena, sed neniu povas malpermesi al vivantaj individuoj batali, kaj ni stalzanoj povas venki!

  Kramar Razorvirov, defie oscedante kaj ĵetante en la buŝon ian malvarme spicitan sandviĉon, vigle maĉante, sed samtempe per tute komprenebla voĉo, resumis:

  - Nefinita malamiko estas kiel netraktita malsano - atendu komplikaĵojn!

  Ĉapitro 1

  Denove ĉi tie la sango fluas kiel rivero,

  Via kontraŭulo aspektas malmola.

  Sed vi ne cedos al li

  Kaj vi resendos la monstron al mallumo.

  Brilantaj fragmentoj de steloj disiĝas trans la nigra veluro de la senfunda ĉiela tapiŝo. La lumaĵoj, irizecaj de ĉiuj koloroj de la ĉielarko, punktas la ĉielan sferon tiel dense, ke ŝajnas, kvazaŭ pluraj grandegaj sunoj koliziis, eksplodis, disĵetante en blindige brilanta roso.

  La planedo, ŝvebanta inter sennombraj stelgirlandoj, aspektas kiel malgranda, nerimarkebla punkto. Ĝi aspektas kiel grajno de bruna fererco inter diamantlokiloj.

  Sur la loko de giganta kratero formita kiel rezulto de la falo de neniiga raketo, situas la Galaksia Koloseo. Alte super ĝi ekbrilas tiel grandegaj helaj projekcioj-hologramoj de daŭrantaj dueloj, ke la kurso de batalo povas esti sekvita per la nuda okulo el malproksima spaco.

  En la centro mem de la grandioza, riĉe ornamita stadiono, okazis la senkompata kaj ekscita batalo de gladiatoroj, kiu altiris la atenton de miliardoj da individuoj.

  La venkita, sangoŝprucita korpo de unu el ili tremas senhelpe...

  Estas kanonado en via kapo, kvazaŭ vin kovris eksploda ondo, kiu disfendis la karnon en molekulojn, kiuj daŭre rompiĝas, brulantaj kiel ekbriloj de miniaturaj atombomboj. Peno de volo, senespera provo kuntiri min - kaj nun la purpura vualo ŝajnas malrapide instali sin, sed ne ĉesas turniĝi antaŭ miaj okuloj. La nebulo, kvazaŭ per tentakloj, alkroĉiĝas al la ĉirkaŭa spaco... Doloras, faruno en ĉiu ĉelo de la ŝirita korpo.

  - Sep ok...

  Aŭdis, obtuza, kvazaŭ tra densa vualo, la voĉon de senpasia komputilo.

  - Naŭ dek...

  Oni devas rapide ellitiĝi, akre leviĝi, alie venos la fino. Sed la korpo estas paralizita. Tra la densa ruĝfuma nebulo, la malamiko estas malklare videbla. Ĉi tiu grandega trikrura monstro estas diploroido. Li jam levis sian dikan kaj longan kombilon, pretiĝante por faligi la klingon de la vivanta gilotino kun kolosa forto. Du grandegaj pinĉiloj ĉe la flankoj malfermiĝis predanta, la tria membro estas longa, pika, forbrosanta la voston de skorpio, estante malantaŭe, senpacience gratante la plankon de la areno. El aĉa, ŝvelinta muzelo kovrita de verdaj verukoj gutis flava, malbonodora salivo - siblante kaj fumanta en la aero. Abomena idioto minacis super muskola, sanga homa korpo.

  - Dek unu dek du...

  Nun la vortoj fariĝas terure surdigaj, kiel martelbatoj sur la timpanoj. La komputilo konsideras iom pli malrapida ol la normaj teraj mezuroj de tempo. Dek tri jam estas knokaŭto.

  La decido naskiĝis en sekundo. Subite, akre rektigante sian dekstran kruron, kaj uzante sian maldekstran kiel risorton, evitante kiel leopardo en freneza furiozo, la viro faris la plej fortan malaltan piedbaton ĝuste sur la nervcentro de la eksterterana monstro - silicio-magnezia hibrido de krabo kaj bufo. La bato estis forta, akra kaj preciza, krome ĝi koincidis kun la venanta movo de la besto. La monstro de la subkosmo (meza vivmedio kapabla vojaĝi inter la steloj replenigita per la energio de elektromagnetaj ondoj, sed en la loĝataj mondoj predanto; ne grima pri manĝado de ĉiuspecaj organikaĵoj) iomete subakviĝis, sed ne falis. Ĉi tiu vario de diploroidoj havas plurajn nervcentrojn, kiuj tre distingas ilin de aliaj estaĵoj. Bato al la plej granda el ili kaŭzis nur partan paralizon.