Трэба сказаць, што ╝ жыцц╕ Дан╕к бы╝ безнадзейным лузерам. Ён не мог нават самастойна аплац╕ць паслуг╕ ЖКГ. Любая бюракратычная важдан╕на ╝водз╕ла яго ╝ ступар. За яго ╝сё прыходз╕лася раб╕ць Я╝гену, але Я╝гена гэта не напружвала. Ён л╕чы╝, што по╝насцю кантралюе Дан╕ка. Я╝ген сам звяза╝ся з рыэлтарам╕, сам выбра╝ кватаранта╝ - вельм╕ прыстойную маладую сямейку, сацыяльна свядомую ╕ заклапочаную дэмаграф╕чным пытаннем. Я╝ген асаб╕ста прысутн╕ча╝ пры заключэнн╕ дагавору, клапатл╕ва падказваючы Дан╕ку, дзе став╕ць подп╕сы. З Дан╕кавым╕ бацькам╕ ён таксама ╝сё уладз╕╝. Ужо не ведаю, што ╕м наплё╝ Я╝ген, але зван╕ць ╕ назаляць яны перастал╕. Потым Я╝ген адшука╝ нейкага дзеда-алкаша, якому прыналежала халупа ╝ вымерлай вёсцы. З ╕м Я╝ген дама╝ля╝ся ╝жо без рыэлтара╝. Пляшка на стале, задушэ╝ная гутарка, ╕ справа зроблена. Нам заставалася тольк╕ сабраць рэчы - ╕ ехаць.

***

Незадо╝га да пераезду я пабачы╝ся з Геляй. Я бы╝ у Дан╕ка, мы разб╕рал╕ арабск╕ тэкст з манускрыпта. У мяне зазван╕╝ маб╕льн╕к. Я здрыгану╝ся, пачу╝шы голас Гел╕. 'Уладз╕к, ты можаш зараз прыехаць? Я адна, Алена пайшла на лекцы╕'. Алена - гэта дзя╝чына, разам з якой яны здымал╕ кватэру. Мне здавалася, што мы ╝жо н╕чога не значым адно для аднаго, аднак ледзь пачу╝шы яе голас, я к╕ну╝ усё ╕ па╕мча╝ся да яе цераз увесь горад.

Яны з сябро╝кай арандавал╕ аднапакаёвую кватэрку ╝ панэльным доме на ╝скра╕не. Я ╝жо быва╝ тут раней. Гулк╕ пад'езд ╕ камунальныя пах╕ на лесв╕чных пляцо╝ках. Абшытыя дэрмац╕нам дзверы. Маленечкая кухня ╕ так╕ ж перадпакой, н╕зкая столь, аблезлая мэбля. Тут бы не зам╕нала перакле╕ць шпалеры ╕ пафарбаваць масн╕цы. Гаспадыня кватэры брала нядорага, але забараняла жыльцам раб╕ць рамонт. Тым не менш, Геля ╕мкнулася дадаць хоць крыху яркасц╕ ╝ панылую шэрасць, якая яе атачала. Па╝сюль был╕ расста╝лены рознакаляровыя свечк╕ ╕ ╕ндыйск╕я курыльн╕цы з палачкам╕ сандалу, на пал╕цах сядзел╕ тэкстыльныя ляльк╕ ╝ в╕ктарыянск╕х уборах (здаецца, Геля шыла ╕х сама). На стол╕ку каля яе ложка стаял╕ ф╕гурка Буды ╕ маленькая нефрытавая чарапашка.

Убачы╝шы Гелю, я спалоха╝ся не на жарт. Выгляд яна мела так╕, быццам вельм╕ до╝га хварэла - бледнае, змардаванае абл╕чча, круг╕ пад вачыма. Яна моцна схуднела. Свае до╝г╕я, да пояса, валасы яна коратка абрэзала ╕ са стрыжкай выглядала яшчэ больш хварав╕тай ╕ крохкай. Апранута яна была ╝ чорны пад горла джэмпер, кароткую чорную спадн╕цу ╕ чорныя гольфы. Геля ╝весь час хадз╕ла ╝ чорным.

- Уладз╕к, мне вельм╕ страшна. Я баюся, што не дажыву да з╕мы.

- Геля, што здарылася? - спыта╝ я мякка.

Яна мо╝чк╕ адцягнула рука╝ джэмпера. Я ╝бачы╝ шэрыя б╕нты ╕ жмуты ваты. Яе рук╕ был╕ заб╕нтаваныя аж да локця.

- Гэта ты з сабой зраб╕ла?

- Не. Не я.

Яна адвярнулася да акна. На вул╕цы ╕мжэ╝ дождж. Геля ╝важл╕ва разглядвала жо╝ты восеньск╕ л╕сток, як╕ прыл╕п да шыбы.

Я абня╝ яе за плечы.

- Ён цябе б'е?

- Не.

- Нарката? Кал╕ Я╝ген падсадз╕╝ цябе на рэчывы...

Геля нервова пацепнула плячыма.

- Ды не, кажу табе! Н╕чога такога.

Яна павярнулася да мяне, паглядзела на мяне до╝г╕м поз╕ркам.

- Мне пра╝да вельм╕ шкада, - сказала яна ц╕ха. - Але цяпер ужо н╕чога нельга зраб╕ць. Зус╕м, зус╕м н╕чога.

- Геля...

Я дакрану╝ся вуснам╕ да яе лба. Яны адказала на мой пацалунак. Нашы пачуцц╕ да╝но згасл╕, але целы яшчэ помн╕л╕ жарсць. Я ╝зя╝ся бы╝ за край яе джэмпера, але яна схап╕ла мяне за запясце.

- Не трэба. Не зн╕май.

Яна пацягнула мяне да ложка. Кал╕ я сцягва╝ з яе карункавыя майтк╕, то не мог не за╝важыць глыбок╕я парэзы на ╝нутранай паверхн╕ яе сцёгна╝.

Потым я ляжа╝ на скамечаным ложку, зак╕ну╝шы рук╕ за галаву. Геля стаяла пасярод пакоя, папра╝ляючы вопратку.

- Ты ж не скажаш Я╝гену? - спытала яна.

- Я што, сам сабе вораг?

Яна прыгладз╕ла валасы, к╕нула ключы ╕ маб╕льн╕к у сваю студэнцкую кайстру.

- Мне трэба ╕сц╕.

- Куды?

- Ва ╝н╕вер. Я ж не хачу, каб мяне выперл╕, як твайго Дан╕ка.

- Н╕як╕ ён не мой. Ан╕ разу. Я не збачэнец, ты не думай.

Геля ц╕хенька засмяялася.

- А ты ╝сё той жа, Уладз╕к. Усё табе жартачк╕.

- Можа, усё-тк╕ застанешся?

Яна пах╕тала галавой.

- Не. Там, у лядо╝н╕, смажаная курыца ╕ салат. Паеш, кал╕ хочаш. Ун╕зе катлеты, ╕х не чапай. Гэты Алены.

- Не буду. Алена раз'юшыцца, кал╕ даведаецца, што Гел╕н хахаль нахабна зжор яе катлеты.

Геля глядзела на мяне, усм╕хаючыся.

- Шкада, што ╝жо н╕чога нельга змян╕ць, - сказала яна. - Кал╕ будзеш сыходз╕ць, не забудзься зачын╕ць дзверы на н╕жн╕ замок.

Яна сышла. У пако╕ пахла сандалам ╕ ван╕льна-карамельнай парфумай, якой карысталася Геля.

Я падня╝ся на ног╕. К╕ну╝ поз╕рк на стол╕к каля ложка. На маленьк╕м фарфоравым сподку ляжал╕ Гел╕ны ╝прыгожанн╕ - ланцужк╕, бранзалеты, тоненьк╕я колцы ╕ цв╕к╕ для п╕рс╕нгу. Мной авалода╝ нейк╕ дурацк╕ рамантычны пары╝. Захацелася пак╕нуць штосьц╕ на памяць аб Гел╕. Аб сённяшн╕м дн╕. Я ╝зя╝ са сподачка срэбнае колца-завушн╕цу ╕ суну╝ яго ╝ к╕шэнь джынса╝.

Потым я начыста забы╝ся на гэту бразготку, але яе знайшл╕ м╕л╕цыянты падчас вобыску. Цяпер гэта можа стаць вельм╕ дрэнным сведчаннем супраць мяне. Я аф╕цыйна прызнаны ненармальным. Так нават лепш. Прынамс╕, я магу быць упэ╝неным, што мяне не расстраляюць. Пакуль што. На мяне ╝жо павес╕л╕ два трупы. Яны бы прышыл╕ мне ╕ забойства Гел╕, кал╕ б знайшл╕ цела. Геля л╕чыцца зн╕клай без вестк╕, але штосьц╕ мне падказвае, што яна ╝жо не жыве.

***

Пасля сварк╕ з Я╝генам Дан╕к дзесьц╕ прашвэнда╝ся ╝сю ноч ╕ дадому вярну╝ся ╝жо пад ран╕цу. Ён мо╝чк╕ ╝лёгся на свой тапчан, адвярну╝ся тварам да сцяны ╕ больш не руха╝ся. Ран╕цой Я╝ген з'еха╝. Се╝ за стырно сваёй 'А╝дз╕' ╕ ╝мата╝ у горад. Або куды-небудзь яшчэ. Ён н╕кол╕ не расказва╝ нам аб сва╕х вылазках. Я заста╝ся ╝ хац╕не сам-насам з Дан╕кам. Пачува╝ся я, мякка кажучы, ня╝тульна.

У апошн╕ час Дан╕к мяне сур'ёзна непако╕╝. Ён зраб╕╝ся вельм╕ замкнутым. Цэлым╕ дням╕ ён валя╝ся на тапчане ╝ дз╕╝най апаты╕, гледзячы ╝ столь ╕ н╕ на што не рэагуючы. Часам ён пачына╝ вярзц╕ лухту пра замёрзлую кро╝ ╕ галасы ╝ спевах цыкад. Зрэдку ён разгортва╝ Кн╕гу ╕ сядзе╝ над ёй гадз╕нам╕. Кал╕ я заз╕ра╝ яму цераз плячо, то бачы╝, што манускрыпт раскрыты на адной ╕ той жа старонцы. Я бая╝ся, што ╝ яго зно╝ паеха╝ дах. Зрэшты, н╕чога дз╕╝нага. Апошн╕я некальк╕ дзён мы жыл╕, як ╝ аблозе, рыхтуючыся да найгоршага.

Кожную ноч у лесе вал╕л╕ся дрэвы. Мы чул╕, як 'Ён' шалее ╝ гушчары, спрабуючы прарваць нябачную загароду. Аднойчы дрэвы пачал╕ падаць зус╕м побач з хац╕най, а потым мы адчул╕ ╝дар у сцяну - нагэтульк╕ моцны, што зазв╕нел╕ шыбы, а з даху пасыпалася труха. Я╝ген скац╕╝ся з канапы ╕ не запальваючы святла, усляпую прыня╝ся чарц╕ць пентаграмы на падлозе. Тады ╝сё сц╕шылася. Ран╕цай мы знайшл╕ сляды каля хац╕ны - да╝гаватыя ╝мяц╕ны, быццам ад асфальтавага катка. Мы спрабавал╕ жартаваць. Ласкава называл╕ 'Яго' нашым нябачным сябрам. Але ╝се мы был╕ на ╝зводзе. У так╕м асяроддз╕ звар'яцее хто за╝годна, не кажучы ╝жо пра Дан╕ка.

╤х сутычк╕ з Я╝генам раб╕л╕ся ╝сё больш жорстк╕м╕. Яны за╝сёды адчувал╕ непрыязнасць адз╕н да аднаго. З самага пачатку. Я╝ген хлус╕╝, кажучы, што ╝ ╕х з Дан╕кам по╝нае ╝заемаразуменне. Н╕чога падобнага. Дан╕к бы╝ зацятым н╕г╕л╕стам ╕ пагарджа╝ любым╕ а╝тарытэтам╕. А Я╝ген хаце╝ быць гало╝ным. Ён нас╕╝ся з ╕дэяй стварыць суполку Выбраных. Зраб╕цца к╕мсьц╕ накшталт л╕дара секты. Нас з Дан╕кам ён зва╝ неаф╕там╕ ╕ паслушн╕кам╕. Са мной гэты яму амаль удалося. Я захапля╝ся яго талентам п╕сьменн╕ка. Слуха╝ яго, разяв╕╝шы рот. Ён бы╝ для мяне ╝с╕м. З Геляй ╝ яго таксама атрымалася. Не ведаю ╝с╕х падрабязнасцей, але выдае на тое, што Я╝ген по╝насцю падначал╕╝ яе сабе. Зраб╕╝ сваёй халопкай, гатовай, н╕бы сабачка, бегчы за ╕м хоць на край зямл╕. З Дан╕кам не атрымалася, бо Дан╕к бы╝ вар'ятам. ╤ па-мойму, Я╝ген яго пабойва╝ся. Мабыць, менав╕та з гэтай прычыны ён увесь час заяда╝ся з Дан╕кам, правакуючы яго ╕ даводзячы да шаленства. Так ён дава╝ нам зразумець, што не ба╕цца. ╤дыёт.