A caelo usque ad centrum. Od niebios do wnętrza, do środka… do ziemi. O co mogło chodzić? O określenie dominimum tego tworu? Jego królestwa? Była to deklaracja mówiąca, że wszystko, co tutaj jest, należy do niego? A może to starało się wytłumaczyć, czym jest Rah’ma’dul?

– Vive ut vivas…

Żyj, abyś mógł żyć. Nie miało to dla Lindberga żadnego sensu. Pierwotnie oznaczało, by postępować nie bacząc na konsekwencje, żyć pełnią życia. W tym przypadku jednak należało odrzucić kontekst. Ta istota go nie znała.

Załoganci w milczeniu oczekiwali na dalszy ciąg wiadomości.

Naraz bulgotanie przerodziło się w cichy, nieprzerywany dźwięk. Stopniowo stawał się coraz głośniejszy, przechodząc w pisk. Początkowo nieprzyjemny, a potem dotkliwy. Håkon zasłonił uszy, ale w niczym to nie pomogło. Usłyszał jeszcze, że twór wypowiada jakieś słowa, ale nie mógł dosłyszeć ani jednego.

Ellyse udało się wyłączyć nagranie.

Przez kilka chwil nikt się nie odzywał.

– Od niebios do ziemi. Żyj, by móc żyć – powiedział w końcu Jaccard. – Co to znaczy? I co to za wizg na końcu?

Na pierwsze pytanie nikt nie potrafił znaleźć odpowiedzi. Na drugie odpowiedziała Nozomi.

– Oczyściłam nagranie – powiedziała po chwili. – Zostało przyspieszone, stąd słowa zlały się w jeden nieprzerwany dźwięk.

Håkon przysunął się do monitora, czując, jak przyspiesza mu serce. Naraz pomyślał o tym, że widział jedną z tych istot na pokładzie Hawkinga. Był najbliżej ze wszystkich. Czuł, że w jakiś sposób ma to znaczenie.

Z głośników doszedł cichy, jednostajny szum. Zwolnione nagranie przywodziło na myśl dźwięki spokojnego oceanu. Pobrzmiewał w nich jakichś metaliczny tembr, ale wyraźnie kojarzyły się z falami.

– Neca eos omnes, deus suos agnoscet…

Ellyse wyłączyła nagranie, gdy tylko rozebrzmiało ostatnie słowo. Lindberg znów machinalnie odsunął się od panelu. Poczuł, jak oplata go fala gorąca.

– Co to znaczy? – zapytał Dija Udin.

– Zabijcie ich wszystkich, Bóg rozpozna swoich – odparł Håkon.

Odwrócił się do Gideona, który trwał w bezruchu, wpatrując się w wyświetlacz. Miał nadzieję, że główny mechanik szybko się otrząśnie i dokończy to, co zaczął. Chciał być na Accipiterze, razem z resztą załogi. Nie na statku-widmo, który dryfował gdzieś na obrzeżach systemu.

– Wszystko to dawne, łacińskie maksymy – powiedziała Nozomi. – Wygląda na to, że istoty nie rozumieją naszej gramatyki, nie posiadły zdolności konstruowania zdań. Operują gotowymi szablonami.

Lindberg skinął głową.

– I najwyraźniej rozumują inaczej niż my – dodał. – Bo nic nie wynika z tych słów. Pierwsza paremia może znaczyć, że jesteśmy w ich domenie, która rozciąga się od nieboskłonu do wnętrza planety. Ale druga? Żyj, byś mógł żyć?

– Może to wyzwanie – zauważył Dija Udin. – Podejmij rękawicę, spróbuj przetrwać to całe gówno, które dla ciebie szykujemy.

– Może – przytaknął Håkon.

– Trzecie w takim razie jest zapowiedzią pożogi – dodał Gideon.

– Niekoniecznie. Może chodzić o to, co już się wydarzyło – zaoponował Skandynaw. – Być może chcą nam przekazać, że nastąpił już przesiew. Zabili wszystkich, Bóg wybrał swoich.

Myśl, że obca cywilizacja wspomniała o istocie nadprzyrodzonej, jaką był bóg, w jakiś sposób działała na Lindberga niepokojąco. A jeszcze bardziej to, że mogli myśleć o sobie w ten sposób – uważać się za tych, którzy „zabili wszystkich, a potem rozpoznali swoich”.

– Wygląda na to, że mamy logiczną całość – odezwał się Jaccard. – Jeśli się nie mylicie, otrzymaliśmy wiadomość, że znajdujemy się na ich terytorium, mamy grać według ich reguł, a istotą gry jest naturalna selekcja.

– Tak to moim zdaniem wygląda – potwierdził Lindberg. – Może to jakaś makabryczna, darwinistowska rozgrywka.

– Nie wydaje mi się – włączyła się Nozomi. – Tyle zachodu po to, żeby tylko…

– Ta cywilizacja może istnieć od eonów, Ellyse – wszedł jej w zdanie Håkon. Nie miał ochoty się z nią sprzeczać, ale czuł, że trafił w sedno. – To wszystko może być dla nich tak znaczące, jak dla nas przydepnięcie mrowiska.

Wymieniali się uwagami jeszcze przez kilka chwil, ale oboje twardo stali na swoich stanowiskach. W końcu zgodzili się co do tego, że słowa te stanowią jakiegoś rodzaju wyzwanie, zachętę, prowokację czy zaproszenie do próby sił. Różnili się tylko w tym, jakie motywacje przyświecają obcej cywilizacji.

– Mam połączenie z systemami Leavitta – powiedziała Ellyse chwilę po tym, jak udało im się osiągnąć konsensus.

– I? – zapytał Loïc.

– Żadnych oznak życia. Ta wiadomość była automatyczna.

– Monitoring pokładowy? – zapytał od niechcenia Jaccard.

– Żadnych nagrań. Ale mam zdalny dostęp, możemy tam zajrzeć.

Szybko przekonali się, że Leavitt jest kolejnym cmentarzyskiem. Ciała były na różnym etapie rozkładu, zdecydowana większość znajdowała się w zniszczonych kriokomorach. Najwyraźniej załoga nie zdążyła ich opuścić, zanim rozpoczął się atak.

Niewiele ponad dwie godziny później Gideonowi udało się uruchomić silniki Kennedy’ego, a potem skierować go ku planecie. Lindberg starał się dokonać koniecznych modyfikacji, by dostosować emitory cząstek do zadania. Nie wydawało się to przesadnie trudne – skład molekularny piasku i materiału, z którego wykonana była technologia obcych, znacznie się różnił. Astrochemik mógł zaprogramować system tak, by stopniowo odkrywał przysypane ziemią budowle.

– Mogę to wszystko zautomatyzować – odezwał się, gdy weszli na orbitę.

– Słucham? – zapytał Gideon.

– Kennedy może sam przeprowadzić całą procedurę.

– Nie musimy być na pokładzie?

– Nie. Będzie bezpieczniej, jeśli się stąd wyniesiemy. Trudno przewidzieć, jaki efekt pociągnie za sobą odkurzanie na tak wielką skalę.

Hallford odetchnął z ulgą. Upewnili się, że Nozomi ma bezpośrednie i stabilne połączenie z systemami okrętu, a potem wrócili na Accipitera. Teraz pozostało tylko odkopać trochę tajemnic… i podjąć rękawicę, która została im rzucona.

7

Podczas gdy Kennedy wykonał pierwszy przelot nad punktem figurującym jako cel Hawkinga, Håkon udał się do ambulatorium. Stanął przed ekranem ochronnym, obserwując, jak dowódca konwulsyjnie zwija się na łóżku.

– Sytuacja bez zmian? – zapytał.

– Tak. – Channary oderwała wzrok od Reddingtona i obróciła się ku rozmówcy. – Ellyse twierdzi, że masz jakiś pomysł.

– To raczej strzał w ciemno.

– Wal – powiedziała, krzyżując ręce na piersi.

– Wydaje mi się, że koncha weszła w jakąś reakcję z kombinezonem. A konkretniej z systemami elektronicznymi, którymi jest napakowany.

– Mówisz, jakby to było chemiczne zjawisko.

– Bo może jest czymś podobnym – odparł. – Tak czy inaczej, wydaje mi się, że to, co dzieje się z Reddingtonem, jest wynikiem kontaktu naszej technologii z ichnią.

– Nie masz żadnego dowodu.

– Najmniejszego.

– Więc co chcesz zrobić?

– Założyć mu tę maskę na twarz.

Spiorunowała go wzrokiem, rozplatając ręce. Przypuszczał, że będzie protestowała, ale po chwili milczenia Channary niespodziewanie skinęła głową.

– Musimy to zrobić nieoficjalnie – powiedziała. – Jaccard nie pozwoli na takie ryzyko.

– Ale ty tak?

– Od dwóch godzin obserwuję katorgę, jaką przeżywa.

Håkon przypomniał sobie o tym, co wcześniej mówił Jaccard – szefowa ochrony sugerowała, by zakończyć męki Jeffreya. Nic więc dziwnego, że była gotowa zaryzykować.

– Pójdę po tę muszlę – powiedziała. – Powiedz mi tylko, jak mam ją przenieść, żeby nie spotkało mnie to samo.

– Nie powinnaś mieć na sobie niczego elektronicznego.

– To twoja fachowa opinia?

– Lepszej nie usłyszysz – odparł Lindberg, zaskoczony własną pewnością. Było to zachowanie nielicujące z zasadami postępowania naukowca. Rzucił niepopartą żadnymi dowodami uwagę, przedstawiając ją jako prawdę objawioną. Uświadomiwszy to sobie, pomyślał, że coś jest z nim nie w porządku.