каб нейкі калі хлапчук
сьвятое дастаў рукою...
Ад дзіва у шпік касьці
уклініўся раптам верад.
Памкнуўся было ісьці —
ня дзьверы — каменны невад...
Кавалачак той, яшчэ
шчырэй каб яму аддацца,
у бляску маіх вачэй
трывогу душы намацаў...
«Я-ж ведаю, хто і чый, —
ні заваду злосьці дзіка.
Вазьмі-ж мае, вязень, мячы
ды з Богам! Удачы вялікай»...
Паўдзённая Амэрыка, кастрычнік 1955
2.Шчасьце
У далоні меў тваю далонь —
цяплыню і вусны каля вуснаў...
Але шчасьце лёсам не далося
цярплівосьці маёй. Спакусных
спадзяваньняў прадзіва імкне,
каля сэрца мосьціцца глыбока.
І шчымяць, здаецца часта мне,
у душы глухія шчасьця крокі.
Я-ж цярплю. Пазнаў грахі віны
і пакінуў думак бераг плыткі...
Каб спаткацца і ніколі больш ня ныць,
я-б навоі песьняў табе выткаў.
Але-ж ты, чароўнасьць сноў і дум,
угібаная у хлуд хаўрусны...
Мне хварбуеш, дзе й куды ні йду,
і штодня брусьнічным сумам вусны.
Кастрычнік 1955
3.Грахі
Разышліся, як дарогі ў полі,
супраць ветраў і вятром наўсьціг.
Не сьпяшаліся, ішлі паволі —
вельмі-ж не хацелася ісьці.
Адплывалі хутары і вёскі
за прыцьмелы дымам далягляд...
Распластаная, пчаліным воскам
пахла беларуская зямля.
Сухатвары белы сьвет, няблізкі,
навашчыўшы поўсьці жоўтай хіб,
сустракаў нас жованым агрызкам
невідзі за нашыя грахі...
Кастрычнік 1955
4.Пракалоліся вочы жалю
Я нічога зь сябе ня выжаў,
а суседзі даўно зажалі...
На іржэўніку іхным — рыжым —
пракалоліся вочы жалю.
Не хварэю. Ці шмат, ці мала —
не свае-ж, а чужыя копы.
Вось яны і пад сонцам вялым
пакаціліся-б жоўтым снопам.
Не змаўчаў-бы. «Прыемна, выжал,
што ня маю да трупа жалю?
Не прапаў я, — бяз хлеба выжыў,
а вы — самі сябе зажалі...»
Лістапад 1955
5.Шлях
Ня ўлукаткі, а проста — напрасткі,
адмерваючы вёрсты крокам спорным,
кладзецца шлях на жорасьце хрусткім
перад вачыма зайздрасьці супорнай...
Настойліва імкнуцца урачы,
а ён, каб з прытаптаным не спаткацца,
у сховінах рабінавай начы
глянцуе спрыт, што ў даўнасьці намацаў.
Паўдзённая Амэрыка, кастрычнік 1955
З цыклю
ЖУРБОТНЫЯ СТРУНЫ
1. Вусны і песьні
Прачніцеся, вусны і песьні,
каб думак у сэрцы ня сплесьніць,
каб подых вятроў і рэклямаў
дарожкі вузюткай ня спляміў,
ня гэтай, што топчам і полем,
тае, што шлюбуецца з болем,
няходжанай, з пахам чабору,
дзе вербы з жытамі гавораць,
дзе сочыцца ў мякішы ночы
халодны рабінавы почат
і плачуць па восені руннай
завеяў журботныя струны...
Прачніцеся, вусны і песьні,
каб думак у сэрцы ня сплесьніць.
Вэнэцуэля, кастрычнік 1949
2.Неспадзявана
Неспадзявана сьцішылі хаду.
Спыніліся. Ля вогнішчаў гарачых
варушыць ноч ня першую жуду
над чарапамі жоўтымі няўдачы.
Тугой брыняюць снасьці і чаўны...
Шчапаюцца раздвоеныя маршы,
і водгалас у пошчаку лясным
губляецца на ганьбу плыні нашай...
