прылятаю на крылах балючых

змардованых мрояў.

Вось і дом...

І крывая рабіна ў жалобе —

бязь лісьця,

і чырвонае сонца

у хмарах над Лысай гарою...

Я маўчу.

Я да клямкі дзьвярэй

дакрануцца баюся

і паклікаць...

Каго?

Цішыня —

ні бацькоў і ні любай...

Вецер прысак гумна разьдзімае

і попел цярушыць

па-над сьценем маім

ля апошняга ў вёсцы зруба...

Прад вачыма

на месіве глеістым

вуліцаў гразкіх —

мерцьвякі...

Пазіраюць у неба вачэй арбіты...

А цябе —

непаўторнай,

сінявокай мае беларускі,

не знайшоў...

І жыву,

як той колас, вятрамі падбіты,

бо ня ведаю, дзе ты,

далёка ад дому ці блізка, —

не гаворыць ніхто.

І калі-ж я такое пачую?

На дарогах,

наваскованых сонцам

і вельмі сьлізкіх,

толькі месяц смутны,

як і лёс мой,

зы мною начуе...

Вэнэцуэля, люты 1955

Чорная карта

Самому сабе

Як той колас у полі, адзін...

Падстаўляючы сонцу грудзі,

гавару сам сабе я: ідзі,

куды сэрца вядзе, — ня зблудзіш.

Пратаптаў-жа ці мала ужо

і дарогаў, і розных сьцежак...

І хоць твар паблажэў і пажоўк,

але-ж дышыш паветрам сьвежым...

Ня цурайся. У маршы узваж

таямніцы і маршаў сакрэты...

І як кінуць у вочы: «Ня наш», —

значыць, сьлед твой ля сьветлай мэты.

Нятрывалых мінуўшы, прастуй

супраць лютасьці. Літасьці досыць!

Няхай сіла крывую вярсту

разгінае на чэрапе лёсу...

Калі зьдзейсьняцца мроі і сны,

раскажы, няслухмяны, упарты,

як марудна з зубоў сатаны

вырывалася чорная карта...

Вэнэцуэля, люты 1955

З цыклю

ДА РОДНЫХ, БЛІЗКІХ І ДАЛЁКІХ

Лісты

1

Ня крыўдуй, дарагая Мама,

наяву і у сьне жывеш ты.

Цяплынёю да сьмерці самай

зьнітавала гадоў маіх рэшту.

Шмат разоў пасылаў лісты я,

але з хаты — ніякіх вестак;

толькі хмары плывуць густыя,

быццам зьлепленыя ізь цеста...

І даносіцца потых га́ры.

Не фабрычнай — лясной, аўсянай.

Не патухлі хіба пажары?

Ці гараць, што пачалі сяньня?

Напішы, напішы мне... Проста

раскажы, як казала казкі...

пра ваўка... пра гузы-наросты...

пра дубы каля вуліц гразкіх...

Не забудзься пра гоман пушчаў...

пра апошні знаёмы вырай...

Ці-ж няпраўда, што ўжо расплюшчыў

старац вочы свае над лірай?..

І яшчэ: накажы на хутар —

сваякам ля зялёных межаў,

каб млынар галавы ня хутаў

ды завозу у сьне ня прылежаў...

Пра самога-ж такое ведай,

вось каб толькі-б дайшла дэпеша:

як той камень, — удаўся ў дзеда,

адно сушаць туга і вершы.

Ня журыся. На целе, кажуць,

ня сьціраецца знак радзімы...

Хоць і ўпокат дзе-небудзь ляжам,

але зблізімся...

Сын Уладзімер.

2

Ці мала мелюць чутак-баек,

ізь белі тчэцца вытвар чорны.

Пра Тамашкрыба Сапсудзея

забыўся папытацца ўчора.

Гавораць, быццам гэты выжал

ачнуўся ў дамавіне цесьця...

Брыдзе-ж і ведзьма раны ліжа,

як гіцлі вылушчаць із шэрсьці...

Сялу — бяда, а прышлым — сьвята: