на сьвет гэты Божы, на наскі!..

Малюся і плачу, каб нашай зары

ізноў не пасеклі на часткі...

8

Ні матулі, ні горкага плачу

і ня чуюць сыны, і ня бачаць,

ані сонца, ні зораў, блакіту,

ані медзі ня бачаць ракітнай.

І сьмяротны узьлёт навальніцы

не згадаецца ім, ня прысьніцца.

Прыняла іх зямліца ў пасьцелю,

вецер лісьцем курганы усьцеле.

Пракувае зязюля ураньні

пра ахвяры цяжкога змаганьня.

Неба хмары сівыя падоіць

і напоіць сыноў сырадоем...

9

Сьпеце, славы крывіцкай героі,

дух ваяцкі клянемся патроіць.

Пасьля гнеўных баёў і адплаты

прыйдуць любыя вашы дяўчаты.

Пакладуць яны кветкі жывыя,

плачам цьвіласьць курганную змыюць

і вяночкі із ружаў паложаць —

яны любасьць былую памножаць.

Росным раньнем улетку і ўвесну

прасьпяваюць вам сьлёзныя песьні:

Дзе ты, любы сокал,

дзе ты, чарнавокі?

Я цябе шукаю,

клікаю, гукаю...

Любы, адгукніся!

Ой, ды знаю, знаю...

Сорам, што гукаю...

Ты за цёмным борам

ды за сінім морам...

Любы, адгукніся!

Вернешся дадому

пад вясёлы гоман...

І у роднай хаце

стрэну я і маці...

Любы, адгукніся!

Ой, ды знаю, знаю...

Сорам, што гукаю...

У сырой ты сьпіш зямельцы,

кажа маё сэрца.

Любы, адгукніся!

Будуць дні і цалюткія ночы

гаварыць аб нядолі дзявочай.

Шчасьце з даляў сваё будуць клікаць

па усёй па краіне вялікай.

...Я-ж кахала цябе, мая радасьць...

Помніш росныя сьцежкі у садзе?

Помніш рэчку, крынічка дзе звоніць,

ты прыходзіў ды з кветкай півоні.

Хвалі беглі, каціліся ў далі,

квола кветкі-півоні гайдалі...

Ўспамінаюцца дні тыя, ночкі...

Дзе ты, кветка уцехі дзявочай?

Я-ж кахаю цябе, мая радасьць...

Помніш росныя сьцежкі у садзе?

Сьлед каханьня, цяпла не заліпне

і крывёю гарачых усхліпаў.

Сьпеце, славы крывіцкай героі,

дух ваяцкі клянемся патроіць.

10

А часамі гавораць гэтак:

«Нам сваё наймілей бывае...

Няхай восень сабе ці лета

узьвівае свой сьпеў над краем».

Ёсьць у кажнай праяве доля,

ёсьць і солад, і горкі чэмер.

Не адолець цяжкога болю,

хоць і сэрца сваё ушчэмім.

11

Хай, што хочуць, гавораць людзі, —

не такі ўжо вялікі грэх:

сяньня тое злачынствам будзе,

калі думка чыя памрэ.

Не здалее ніхто на сьвеце

красавацца, як трэба, жыць,

калі ўзьлёт ейны злосьнік-вецер

узапне на шпяні мяжы...

Чаго варта цяпер істота

у цяжкую жыцьця пару,

што наровіць, бы смоўж, употай

прысмактацца да моцных рук?

Мо’ таму й боль душу сьціскае

і спадае сьляза з вачэй?..

Дарма сяньняшні грэшнік-Каін

на ражне славу дзён пячэ!..

У мінуўшчыне — час пражыты —

думку продкі радзілі дням,

каб да сонца, крывёй абліты,

гонар Бацькаўшчыны ўзьняць.

Шанаваць, сьцерагчы нам трэба,

гартаваць і далей расьціць,

каб пад родным блакітным небам

наканованы шлях прайсьці.

Хай шпурляе крывёй навальніца,

хай няўмольныя б’юцца агні,

хоць падзем, можа стацца так,