1937
Красою майскаю сады
прайшлі прад намі цёплай ласкай,
і недзе ў далях шызы дым
упаў на чэрвеньскія краскі...
Праходзіш сьцежкаю — шумяць
лісты зялёныя, густыя
і дрэўца кожнага імя
гавораць поціху. Вось тыя,
што ўвесну хораша цьвілі,
гадуюць яблыкі і грушы.
А гэтай нешта ўсё баліць,
вяршыню сонца надта сушыць...
Менск, 1939
Шлях зусім вузкі
Пасьля лета
гаспадарыць восень,
а па восені
у пене завірух
акалелы месяц
спорна косіць
трапяткую
палахлівых зор ікру.
Сыплюцца кавалачкі
вышыняў —
непамерлыя зародкі
хараства...
І скрыпяць
дарогаў хрыплых шыі,
і шчыміць
зямлі настылы твар.
А далёка —
там,
за сінім морам,
расьпякаюцца,
плывуць,
зьвіняць пяскі.
Эўкаліпты
з хвалямі гавораць,
а мы ім —
ні слова:
шлях зусім вузкі...
Менск, 1941
Маладзіца
Як каралі і калечылі,
не галасіла,
толькі тварам
сінім
прыпадала да зямліцы.
Гэтакую,
як той камень крамяністы,
сілу
мела
шчуплацелая
у целе
маладзіца.
Словам не азвалася
да ворагаў
ні разу
і павекаў не расплюшчыла.
Каму?..
Навошта?..
Заплаціла маладзіца
катам
за абразу
ня чым-небудзь,
а жыцьцём —
найдаражэйшым коштам.
Галасілі не равесьніцы —
бацькі, сястрыцы...
Покатам кацілася
над полем
галашэньне.
Ля вазёраў нашых
сініх,
паміж лозаў ніцых,
унураўся
неўтрапёны пошчак
у імшэньнік.
А лясы,
бары сунічныя,
на хіб зялёны
падымалі
і вышэй яго шпурлялі —
ўгору,
каб пачулі не адны мы —
цэлы сьвет...
мільёны...
пра вялікае
пад Менскам Беларускім
гора...
1941
Кідаў я сеці ў глыб рачную
За хваляй хваля ўсё шпарчэй
хінецца, горнецца суладна,
і рэчка, Пціч мая, цячэ,
паволі коціцца да спаду.
Абапал вольхі. Медзь ракіт
шуміць у звоне лозаў ніцых,
і вербы гольлем да ракі
зьвісаюць хваль тугіх напіцца.
Няраз праз гэтыя гарбы
кідаў я сеці ў глыб рачную,
ды заўжды ўлоў мой бедным быў,
бо й рыба, кажуць, стала чулай...
Няхай сабе жывець яна,
тлусьцее, корміцца у Пцічы:
на сьвеце-ж рэчка не адна,
іх вельмі шмат — не пералічыш.
О, хвалі срэбныя, шпарчэй
плывеце, любыя, рачныя!
Ня спыніць вас, не урачэ
ніхто ніякімі вачыма.
Дудзічы, ліпень 1941
Напярэймы жаданьням
Што-ж, снуюцца няхай сьмерці чорныя здані,
супыняцца прад імі ня трэба — ня варта;
трэба йсьці, як ішлі, напярэймы жаданьням
сьмела, мужна — ступою напорна-упартай.
