Ці гэта не зварот да сумных зьяваў канца 40-х - пачатку 50-х гадоў?! Прынамсі так разумее ўсё гэта рэдакцыя часапісу «Вопросы истории». У рэдакцыйным артыкуле гэтага часапісу, прысьвечаным вынікам ХХІV зьезду КПСС, галоўная ўвага якраз была зьвернутая на гэтыя вернападданіцкія выказваньні й запэўненьні прадстаўнікоў савецкіх нацыянальных рэспублік. Вымоўнымі былі і рэдакцыйныя заўвагі ці тлумачэньні, як гэта: «Говоря о развитии и укреплении дружбы народов нашей страны, создании новой исторической общности людей - советского народа, многие делегаты ХХІV създа КПСС подчеркивали роль русского народа в этих процессах. Знаменем дружбы и братства, могучим ускорителем процесса сближения наций назвал на съезде русский язык первый секретарь ЦК КП Узбекистана Ш.Р.Рашидов». Або: «Подчеркивая особую важность борьбы с буржуазным национализмом и необходимость противопоставления ему социалистического интернационализма, первый секретарь ЦК КП Литвы А.Ю.Снечкус» зьвярнуў увагу на карыснае пераняцьце («впитывание») нерасейскімі народамі «прежде всего опыта прогрессивной классической и советской культуры русского народа».
«Материалы и решения съезда, - падсумоўваў часапіс «Вопросы истории», - ставят перед историками задачу глубокого и всестороннего изучения развития интернациональных связей в процессе складывания советского народа как новой исторической общности людей... Особое место в исследованиях по данной тематике должны занять вопросы истории культуры, истории культурных взаимосвязей, в том числе истории русской культуры и ее влияния на культуру других народов. Более широко и полно, чем это делалось до сих пор, следует освещать в наших трудах роль русского народа, и в первую очередь - роль русского рабочего класса, во всех сферах жизни советских социалистических республик нашей страны, в создании новой исторической общности людей - советского народа, в последовательном претворении в жизнь ленинской национальной политики КПСС»[145].
Хоць і больш стрымана, але фактычна тое ж паўтарыў і часапіс «Коммунист», таксама ў рэдакцыйным артыкуле, спэцыяльна прысьвечаным нацыянальнаму пытаньню й савецкай нацыянальнай палітыцы ў будучыні[146].
Згадаем, што пад тэй жа маркай «благодарности старшему брату - великому русскому народу» і прыпісваньня яму «исторической роли в спасении прочих народов» у канцы 40-х - пачатку 50-х гадоў фактычна было спыненае вывучэньне палітычнае й культурнае гісторыі нерасейскіх народаў. Калі што й рабілася ў гэтай галіне, дык толькі для ілюстрацыі «прогрессивности присоединения» гэтых народаў да Расеі, захопленасьці імі расейскай культурай і мовай, іхнай удзячнасьці «старшему брату». Адсюль і ведамае з тых гадоў фальшаваньне гісторыі нерасейскіх народаў СССР.
Зразумела, цяжка дапусьціць магчымасьць сужыцьця «новой исторической общности людей - советского народа», з аднаго боку, і «великого русского народа» - з другога. Як мы бачым, стаўка робіцца на гэты «великий русский народ», на ягоную мову й культуру, што прапануюцца для пераняцьця астатнімі народамі СССР. Іншымі словамі, падпарадкоўваючыся і палітычна, нерасейскія народы мусяць зьліцца з расейскім народам моўна й культурна ў працэсе гэтак званага «сближения и слияния наций». Такім парадкам, «новая историческая общность людей - советский народ» прадугледжваецца як палітычнае, моўнае й культурнае панаваньне расейскага народу, як працэс русыфікацыі й зьліцьця нерасейскіх народаў з расейскім. Гэты гвалт няўхільна выклікае змаганьне з «буржуазным нацыяналізмам» нерасейскіх народаў, у тым ліку і ў іхнай гістарыяграфіі. Лёгіка цьвердзіць, што палітычная гісторыя і гісторыя культуры нерасейскіх народаў - гэтыя рассаднікі нацыянальнай сьведамасьці, а ў вачох Масквы, «буржуазнага нацыяналізму» - павінны пазбавіцца нацыянальнага зьместу і даць дарогу для поўнага раскрыцьця «роли русского народа во всех сферах жизни» нерасейскіх народаў СССР.
Як вынік такой палітыкі гвалту, у выпадку Беларусі і зьявілася разгледжаная намі брашура Абэцэдарскага.
Для ілюстрацыі гэтае палітыкі гвалту зьвернемся яшчэ і да наступнага факту. Як ведама, апошнімі гадамі ў БССР выйшла нямала працаў пра дзейнасьць Францішка Скарыны. Абыходзячы ранейшыя забароны й адкідаючы розныя фальшыўкі, беларускія навукоўцы ў БССР усебакова насьветлілі асьветніцкую й гуманістычную дзейнасьць Скарыны, паказалі ягоны вялікі беларускі патрыятызм дый засьведчылі, што пасьля Прагі Скарына тварыў у Беларусі й для Беларусі. Гэтыя патрыятычныя тэндэнцыі беларускіх навукоўцаў, як бачна, не спадабаліся ў Маскве. Адмаўляць беларускае паходжаньне Скарыны - немагчыма, але, як вынікае, Скарыну й ягоную дзейнасьць можна выгнаць за межы Беларусі, разлучыць іх зь беларускім народам. Наколькі нам ведама, такая маніпуляцыя была распачатая зборнікам «Книга», што выходзіць у Маскве. У артыкуле «Книга - верный спутник дружбы», што быў зьмешчаны ў гэтым зборніку за 1970 год і прысьвечаны «истории литературных и книжных связей народов Советского Союза и Чехословакии», нейкі Ф.П.Пятроў, ня згадваючы пра Беларусь, даслоўна пісаў:
«В 1525 г. Скорина переехал в столицу Литвы Вильно, где им были изданы "Апостол" и "Малая подорожная книжица". Таким образом, в 1525 г. на территории нашей Родины начала работу первая типография в Прибалтике. После того как книгоиздательское дело в Вильно получило некоторое распространение, Г.Скорина возвратился в Прагу, где и умер около 1552 г.»[147].
Такая інтэрпрэтацыя фактаў - не фантазія згаданага тут Пятрова, бо яна была перанятая і ў БССР. У нарысе «Радзивилловские мумии», што быў апублікаваны ў часапісе «Неман», ягоныя аўтары А.Бурак і С.Прылуцкі зусім сьведама і нібы наўмысна засьведчылі: «Духовные книги Скорины, приемлемые для православной церкви, были напечатаны раньше, но в чужих типографиях, в Праге и Вильне»[148]. Зьвернемся таксама да газэты «Літаратура і мастацтва». У рэцэньзіі, якую тут зьмясьціў А.Ражко, сьцьвярджалася: «Як вядома, першыя друкаваныя беларускія кнігі ўбачылі свет за межамі сучаснай Беларусі - у Празе і Вільні. Вільня, сталіца Вялікага княства Літоўскага, доўгі час з'яўлялася культурным цэнтрам як літоўскіх, так і беларускіх земляў. Тут друкаваў свае кнігі Скарына, працавала вядомая друкарня Мамонічаў...»[149]. Ражко, праўда, крыху зьмякчыў сваю фармулёўку, але ў аснове яна застаецца адмоўнай. Дарэчы, ён не запратэставаў і супраць рэцэнзаванае ім кнігі. А яна носіць назоў «На заре книгопечатания в Литве», і выйшла ў Вільні ў 1970 годзе. Аўтар гэтае кнігі А.Анушкін асьвятляе друкарскую дзейнасьць і выхад кнігаў ня толькі ў Вільні, але і ў іншых гарадох Беларусі. Кнігу сваю, аднак, ён назваў «На заре книгопечатания в Литве» - і кропка, хоць ведама, што гэтая зара жамойцкага, ці летувіскага, кнігадруку пачалася ў Прусіі і толькі пры канцы ХVІ стагодзьдзя перавандравала ў Вялікае Княства. Яна ж і абмежавалася толькі нейкай парай выданьняў.
Скончваючы гэты адказ на брашуру прафэсара Абэцэдарскага, хочацца запэўніць ейнага аўтара ў наступным. Гэтак званыя «беларускія буржуазныя нацыяналісты» - ніякія не «заўзятыя ворагі» ані Расеі, ані, тым болей, расейскага народу й расейскае культуры. Яны толькі супраць палітыкі няпрошанага апякунства над іншымі народамі, палітыкі, што трымаецца на штыках, турмах ды іншай брутальнай сіле. Яны таксама супраць усялякага іншага адкрытага й замаскаванага махлярства. А сюды ўваходзяць, прыкладам, зрамантызаваная ідэалізацыя гісторыі Расеі й расейскага народу, улучна з апраўданьнем пад маркай «дабрадзейнасьці» заваёваў і гвалту над іншымі народамі, з аднаго боку, і адмоўнае стаўленьне да аб'ектыўнага асьвятленьня гісторыі нерасейскіх народаў - з другога; выпукленьне ўсюды й пры кажнай нагодзе расейскага патрыятызму і гераізму з адначаснай практыкай кваліфікаваць нацыянальны патрыятызм нерасейскіх народаў як «буржуазны нацыяналізм»; наагул тэндэнцыя характарызаваць расейскі народ як вышэйшую нацыянальную касту, як народ-геній, пакліканы панаваць над іншымі народамі, што, зразумела, прыніжае нацыянальную годнасьць гэтых народаў. Адным словам, гэныя «беларускія буржуазныя нацыяналісты» супраць фарысейства гэтак званае «ленінскае нацыянальнае палітыкі», бо толькі дзякуючы такой палітыцы ў БССР, прыкладам, не засталося ніводнае вышэйшае навучальнае ўстановы зь беларускай мовай навучаньня, на працягу апошніх дзесяці гадоў тут былі зрусыфікаваныя ўсе сярэднія школы, а цяпер русыфікуюцца нават пачатковыя. Ці ня з прычыны гэтых сумных фактаў да нас даходзяць лебядзіныя песьні беларускіх пісьменьнікаў, як, прыкладам, наступны верш - «Зямля такая» - Сяргея Панізьніка?:
