C0. Гісторыі бясхмарнага дзяцінства. Пра адрозьненьні

Калі мы былі маленькія, нас заўсёды зьдзіўлялі пакуты аднагодкаў, якія быццам шукаюць і не знаходзяць адрозьненьняў паміж мамай і татам. Усе гэтыя тэлеперадачы, кніжкі, дактары са сваімі шматпавярховымі тэорыямі – мы глядзелі на іх з жалем і крыху пагардліва. У нашых мамы й таты адрозьненьні былі выпуклыя, выразныя і запаміналіся выдатна.

Па-першае, мама сыпала ў гарбату дзьве лыжачкі цукру, а тата – тры. Мы не аднойчы крадком перамянялі іхныя кубкі, ужо прыгатаваныя, і яны імгненна адчувалі няслушнасьць слодычы: тата моршчыўся і выплюхваў гарбату ў рукамыйніцу, а мама хмурылася, адсоўвала кубак і казала, што вып'е пазьней, але ніколі не выпівала.

Па-другое, мамчын наказ нязьменна складаўся з сарака пяці слоў, а татаў – са ста дванаццаці. Куды б мы не накіроўваліся, хай нават цераз дарогу па квас, яны настойліва прамаўлялі нам наказ, жадаючы здароўя ды дабра, і нагадвалі пра правілы прыстойнасьці, адпаведныя дзяцінству: мама – крыху стрымана, тата – болей шырока.

Па-трэцяе, на наша частае пытаньне «матухна, ну чаму мы такія мярзотныя?» мама пляскала рукамі й суцяшала нас: «што вы, вы ніякія не мярзотныя, вы вельмі нават добрыя», і пералічвала прычыны і ўчынкі, якія рабілі нас несумненна добрымі. Тата ж на такое пытаньне адказваў зусім інакш: «нічога, дзеткі, гэта нічога, усе людзі мярзотныя, і я мярзотны, і матуля таксама, а пра суседзяў я наогул лепей прамаўчу».

Гэта трэцяе мае брацікі ўспрымалі гэтак жа, як гарбату ці наказы – як пацешную неістотную другаснасьць; але мяне яна выбівала з каляіны, і я надоўга заставаўся быццам між двух крэслаў, у трывожнай няўпэўненасьці, якая ледзь чутна зьвінела на фоне будзённага жыцьця. Здаралася, я нават пачынаў зьвяртаць увагу на тэлеперадачы, на кніжкі, прыслухоўвацца да дактароў, пакуль штосьці радаснае не адцягвала мяне, і я з паўусьвядомленай палёгкай не забываў.

C1. Зь ліста Толіка. Заўсёды разам

<...> Ведаеце, што такое «ляжачы паліцэйскі»? Гэта горб на асфальце, ля пешаходнага пераходу, перад якім зьмяншаюць хуткасьць, аберагаючы падвеску.

Калі пярэднія колы пераяжджаюць церазь яго, ты чакаеш, каб машыну прыпадняла на задніх – і тады можна будзе зноў паскорыцца. Але ўсё не прыпадымае й не прыпадымае... Трывожнае адчуваньне. Дадаеш газу. Дрэвы й хаты праплываюць за акном – але дарога роўная. Паліцэйскі зьнік? Ці твая каламажка ператварылася ў неверагодна доўгі лімузын?

А можа, ляжачы паехаў з табой?..

Так! Ён паехаў з табой!

Ён немаведама за што палюбіў цябе, і зараз вы заўсёды будзеце разам. <...>

C2. Гісторыі бясхмарнага дзяцінства. Пра яечню

Калі мы былі маленькія, тата няспынна вучыў нас знацца на людзях. Прыкладам, за сьняданкам:

– Запомніце, сынкі,

той, хто разьбівае яйка аб бераг патэльні – цёмны, ненадзейны чалавек,

той, хто разьбівае яйка нажом – самаўпэўнены нэўротык,

той, хто любіць цалкі – пазёр і крыўляка,

той, хто зьмешвае жаўток зь бялком – мэлянхолік і дэкадэнт,

той, хто смажыць яечню пад вечкам – баязьлівец і слабак,

той, хто перагортвае яечню – блізкі да роспачы фаталіст,

той, хто перчыць яечню – хцівы й карысьлівы чалавек.

Сам жа тата ніколі не гатаваў яечню, бо, відавочна, баяўся жудасных выкрыцьцяў.

C3. Гісторыі сталасьці ды згасаньня. Пра парылку

Аднаго разу ў чэрвені, калі мы з брацікамі зноў прыкметна падрасьлі, тата паглядзеў на нас, прызнаў нарэшце роўнымі сабе і адмяніў прымусовыя наведваньні бардэлю. Упершыню за шмат гадоў мы адчулі волю і ўздыхнулі на поўныя грудзі. Цяпер мы самі абіралі сабе забавы па густу, уключна з сама дарослымі. А ўжо колькі ў нашым мястэчку было забавак у тыя старадаўнія часы! Безьліч. Гуляеш, бывала, па набярэжнай... Ці вось лепей пра парылку. У нас ані ў саўну, ані ў рускую лазьню ніхто з грамадзян не хадзіў – нудота. Затое любілі такую цікавую пацеху – нам яна таксама спадабалася – называлася духоўная парылка. Купляеш квіток і заходзіш у паўзмрочную залю, кшталту бібліятэчнай, а там унутры сканцэнтраваны незвычайна высокі градус духоўнасьці. У цэнтры стаіць вялікі экран, на яго пускаюць фільмы Таркоўскага, само сабой зразумела чорна-белыя; з дынамікаў грае Пярт; чытальнік дэклямуе Гесэ, нарасьпеў і з прыдыханьнем; па сьценах разьвешаныя рэпрадукцыі Рэмбрандта. А пажылая акторка паказвае пантаміму пра пакуты Сартра. І чым даўжэй у парылцы сядзіш, тым больш узвышаесься, пашыраеш сьвядомасьць і перапаўняесься мэтафізычнай вытанчанасьцю. А калі зусім няма сілаў трываць – выскокваеш праз чорны ход на паветра! А там табе ўжо падносяць шклянку гарэлкі ды грыбочак на плястмасавым відэльцы! Выпіваеш – і вух з разьбегу ў сьмецьцевы бак! Добра! Вынырваеш, увесь у брудзе, сьлізі й лушпіньні, а табе тут хрась па мардасам – і ты таксама ў адказ хрась!  І ну давай у скокі пад заліхвацкія гоп-стопы! А потым ізноў у духоўную парылку ідзеш. І так разоў па пяць. Уся кароста з душы сыходзіць.

C4. Гісторыі сталасьці ды згасаньня. Пра ўзаемнае запаленьне

Аднаго разу бліжэй да вечару, перад адным са шматлікіх летніх сьвятаў, Хуліё прызнаўся нам, што пакахаў цырульніцу. Ён павёў нас сьпярша па праспэкце, потым скрозь трохпавярховыя каштанавыя вулачкі, і спыніўся перад пыльнай вітрынай з выявай грэбню. За шклом сядзела самотная матрона, паліла цыгарэту ў касьцяным муштуку і разгадвала крыжаванку. «Хулі! Няўжо гэта яна? Яна ж фарбаваная!» – тактоўна намякнулі мы на перавагу ейнага ўзросту. Але гэта была толькі фармальнасьць – мы ведалі, што каханьне Хуліё заўсёды вышэйшае за ўмоўнасьці і абставіны. «Што мне рабіць? – спытаў ён рады, – як заваяваць ейную спагаднасьць?» Мы разглядалі цырульніцу, елі яблыкі і раіліся. Ісьці да яе стрыгчыся было нікчэмна, пасылаць кветкі – банальна. Мы пастанавілі дзеля знаёмства і ўзаемнага запаленьня зладзіць нешта кшталту выратаваньня ад разбойнікаў, толькі наадварот, каб разбойніца была яна – фатальная і рамантычная, але з патрэбаю ў клопаце. Мы ўваліліся ўсе разам і загадалі: «Рукі за галаву! Мы камісары. Паступіла інфармацыя, што ў вашай цырульні захоўваюцца шэдэўры, якія былі прысвоеныя нацыстымі ў час другое сусьветнае вайны». Колік выцягнуў татаў рэвальвэр і папераджальна крутнуў барабан. Цырульніца неахвотна адарвалася ад крыжаванкі і з дакорам глядзела на нас. «Няўжо незразумела? – патлумачыў ёй Валік, – імем закону паказвай тумбачкі!» Яна грузна паднялася й пачала адчыняць парэпаныя дзьверцы, а Хуліё захоплена разглядаў ейную стаць. Мы схіліліся да тумбачак і старанна прастуквалі кожную, выяўляючы падвойныя сьценкі. Я быў бліжэйшы за ўсіх да Хуліё і чуў, як ён зашаптаў цырульніцы: «Уцякайма са мной! Я выратую цябе! Памагатыя падкупленыя! Білет на параход на дваіх – толькі ты ды я!» І яна паверыла, і прыціснулася да ягонага пляча. Замершы, мы назіралі на ейным твары далікатныя хвалі: давер, ўдзячнасьць, надзею на шчасьце. Яны высьлізнулі на вуліцу, прыхапіўшы толькі самае неабходнае – жамчужныя каралі, пашпарты, аблігацыі – спынілі таксоўку ды зьніклі ў напрамку да паўночнага порту.

C5. Гісторыі сталасьці ды згасаньня. Пра энэргію расстаньняў

Мой брат Валік у маладосьці быў сапраўдны падлюга. Калі звычайнаму хлопцу ад дзяўчыны патрэбныя цялесныя асалоды, ці каханьне, ці сямейныя ўюты, дык Валіку патрабавалася расстаньне. Спачатку закахацца, потым расстацца, а на атрыманай энэргіі намаляваць карціну. Прычым безадказнае каханьне яго не задавальняла, ані ў той, ані ў іншы бок – толькі ўзаемнае. Сам ён захапляўся імгненна, але не ў звычайных прыгажуняў, якія яму былі нудныя нібы чэрствы хлеб, а ва ўсялякіх незвычайных панначак, прыкладам, з крывымі зубамі, ці з валасамі на твары, ці прышчавых, ці з празьмерна шырока расстаўленымі вачыма. Такія дзяўчыны часта аказваліся асабліва безабаронныя й захапляліся Валікам сьмяротна, тым болей што ён быў харошы тварам, разумны ў гутарцы і бадзёры ў ложку. Ён завабліваў іх партрэтамі, наўпрост у трамваі: ці ня будзеце ласкавыя папазіраваць? А ў самога ўжо была арэндаваная кватэра на месяц. Партрэты выходзілі дыхтоўныя, хоць ён пісаў іх лёгка й хутка, дарыў тым небарачкам, а галоўнае натхненьне пакідаў на растаньне. Калі адчуваў, што пара, то аб'яўляў няшчаснай: даруй! Сёньня наш апошні дзень. І прыдумляў падставу: у мяне жонка й дзеці, ці я гей, ці я заразіўся сьнідам, ці яшчэ якую-небудзь лухту. І пачыналася бура! Дзяўчына пакутавала, зьнемагала, а Валік лавіў хвалю, цешыўся, напітваўся. І ўжо потым, па памяці, пісаў такі партрэт, што дух займала!