7E. Гісторыі бясхмарнага дзяцінства. Пра выхваляньне

У дзяцінстве мы з брацікамі таксама былі сапраўдныя максымалісты. Калі хтосьці хоць крышачку нам падабаўся, мы захапляліся ім безумоўна і ўсхвалялі да нябёсаў, а калі хоць чымсьці гідзіў, адразу ненавідзелі і намагаліся зьнішчыць. Асабліва даставалася суседзям – тым, хто падазраваўся намі ў розных ганебнасьцях і мярзотах. Некаторыя зь іх, якія здолелі даказаць сваю невінаватасьць, велікадушна выбачаліся намі, зь іншымі жа, высьведчанымі, мы абыходзіліся па ўсёй строгасьці.

Аднойчы ў пачатку ліпеня ў хату на ўсход ад нас засяліўся прыстойны мужчына пад шэсьцьдзесят, сярэдняга росту, паўнаваты, круглатвары, аматар дыхтоўных ваўняных гарнітураў, якія ён насіў нават дома – мы бачылі ўсё скрозь шчыліны ў плоце. Некалькі дзён ён усьміхаўся і махаў нам здалёку, а неўзабаве прыйшоў знаёміцца. Першай жа справай ён захапіўся мамчыным кветнікам, і зь вялікай увагай выслухаў ейны аповед пра вяргіні і гіяцынты, вохаючы і падтакваючы. Увайшоўшы ў хату, ён уцягнуў паветра і з паважлівым зьдзіўленьнем спытаў, чым у нас пахне. «Адмысловая сумесь латакіі?» –запытаўся ён у таты. Тата горда пацьвердзіў і, пасадзіўшы суседа ў фатэль, пачаў задаволена распавядаць пра цярністы шлях, па якім яму давялося прайсьці ў пошуках свайго тытуню, і як цяпер ён выпісвае яго з самой Вірджыніі. Сусед слухаў і салодка пасьміхаўся, жмурыўся, глыбока дыхаў; адну руку ён трымаў у кішэні, а другой паціраў грудзі пад пінжаком. За гарбатай з грэнкамі й абрыкосавым джэмам сусед цмокаў і стагнаў з задавальненьня, закочваў вочы і найпадрабязьнейшым чынам запісваў у нататнічак рэцэпты. Пра сябе ён казаць пазьбягаў – жыве маўляў ціха і сьціпла, зьбіраецца завесьці коціка – і адразу мяняў тэму, нахвальваючы маме ейных дзетак, гэта значыцца нас. Колік штурхнуў мяне каленкай: будзь напагатове. Слухаючы, як Валік выхваляецца апошняй карцінай, а Толік мяньціць пра свае посьпехі ў прыродазнаўстве, я з увагай разглядаў суседзкі твар: чорныя вочы хаваліся ў шчасных шчылінках, барвовыя вусны блішчалі, кончык языка непрыстойна палізваў у куткох.

Уначы мы ўчынілі савет: мы ўжо аканчальна пераканаліся, што наш сусед – пачвара, але пакуль ня ведалі, якія менавіта злачынствы ён творыць. Мы пастанавілі сачыць яго, і ўвесь наступны дзень назіралі, як ён бяз справы шпацыраваў па гораду й вітаўся зь мінакамі: тых, хто быў ня супраць пабалбатаць, ён запрашаў на лавачку ці за столік кафэ, частаваў півам ці кавай і, спрытна накіраваўшы размову да выхваляньня, жмурыўся, пагладжваў сябе і глыбока дыхаў. Хутка зрабілася відавочна, што наш сусед сілкуецца чужым самаздаволеньнем, і мы ўсёй душой зьненавідзелі яго. Назаўтра мы падпільнавалі суседа ў кандытарскай, і, напрасіўшыся на пачастунак, выбралі месца ў глыбіні залі. Мы адціснулі суседа ў кут, акружылі яго з усіх бакоў і, не чакаючы пірожных-макаронаў, прыняліся выхваляцца. Хуліё сказаў, што практычна ўсе дзяўчаты ў горадзе закаханыя ў яго – сусед адразу заўсьміхаўся і сыта звузіў вочкі – і доўга пералічваў імёны, прычоскі, а калі нарэшце згадаў, што сама герцагіня даслала яму ўмольны ліст са згодай на ўсё, сусед закрактаў з асалоды і прамакнуў сурвэткай лоб. Не даючы яму апамятацца, Колік пахваліўся, што ведае на памяць усе прэлюды Баха, і можа па адной толькі ноце пазначыць нумар па каталёгу, дату напісаньня, дату першай публікацыі, выканаўцу й студыю грамзапісу. Сусед зглытваў і дрыготкай рукой церабіў гальштук, ён зьняў пінжак, хрыплым голасам паклікаў гарсона і папрасіў «яшчэ ласункаў мілым дзеткам, ды пабольш, а мне халоднай вадзіцы». Тады Толік узяў слова і вокамгненна перамножыў адзінаццаць шасьцізначных лікаў, выняў з выніку корань трэцяй ступені, вылічыў натуральны лягарытм, а потым узяўся транспанаваць матрыцы Якобі – няправільна, але напорыста, не пакідаючы часу на праверку – і сусед патроху спаўзаў з канапкі, расшпіліўшы кашулю і задыхаючыся. Толік міргнуў Валіку, і Валік заявіў, што праз год ён зробіцца найвялікшым мастаком у горадзе, а праз два – у сьвеце, яму маўляў ўжо прыйшло афіцыйнае апавяшчэньне з Луўра, у пазалочанай канвэрце. Потым мы падняліся і ўрачыстым хорам распавялі, што наша генэалягічнае дрэва ўзыходзіць да Вільгельма Заваёўніка, сына Роберта Магніфіка. Сусед хрыпеў, сінеў, і ўжо яўна нічога ня чуў, але я нахіліўся да яго й рытмічна заганяў проста ў вуха: «Я! Я! Я!», пакуль той не застыў з ружовай пенай на вуснах.

7F. Гісторыі бясхмарнага дзяцінства. Пра адказнасьць

Калі мы былі маленькія, Восьмае сакавіка ў нашым горадзе лічылася найважнейшым сьвятам і адзначалася з асаблівай помпай і пышнасьцю. З самае раніцы трэскаў і грукатаў салют, на вуліцах было не прайсьці праз кветкі, паветраныя шары, жанглёраў і акрабатаў, з дахаў хат раз-пораз шпурлялі сэрпантын і пэргамэнтных драконаў, а на плошчах запускалі фантаны з чырвоным і ружовым пеністым віном. Па традыцыі, тата роўна апоўдні дарыў маме раскошны падарунак, кальцо з дыямэнтам альбо закладны вэксаль, а потым мы ўсе разам ладзілі перад ёй невялікі сямейны паказ. Падчас мы сьпявалі, падчас танцавалі, а падчас, прыбраўшыся ў старадаўнія карункі зь лямбарда, гулялі спэктакаль. Прыкладам, была кароценькая пастаноўка, у якой мы з брацікамі па чарзе дэклямавалі павучальныя выказваньні розных заслужаных людзей, а тата, схаваўшыся за лядоўняй, пранікнёна-аксамітным голасам аб'яўляў іхныя імёны і прафэсіі:

Мы ў адказе за тых, каго прыручылі! Антуан дэ Сэнт-Экзюпэры, авіятар

Мы ў адказе за тых, каго навучылі! Вера Мікалаеўна Конанава, пэдагог

Мы ў адказе за тых, каго палячылі! Марцін Крыстафэр, хірург

Мы ў адказе за тых, каго накармілі! Сурэн Авакян, кухар

Мы ў адказе за тых, каго пасадзілі! Гюнтэр Вайнкопф, судзьдзя

Мы ў адказе за тых, каго замачылі! Паола Веранэзэ, мафіёзі

Мы ў адказе за тых, каго заразілі! Ван дэр Маален, носьбіт ВІЧ

Мы ў адказе за тых, каго ўкусілі! Андраш Мікеш, вампір

Мы ў адказе за тых, каго апрамянілі! Пі Пі, іншаплянетнік

Мы ў адказе за тое, што пілі! Алесь Буховіч, алькаголік

Мы ў адказе за соус чылі! Усе разам, стройным і мужным голасам

Гэтая пастаноўка ня вельмі спадабалася маме – яна палічыла, што мы незаслужана кпім зь ейнага ўлюбёнага Экзюпэры, і ў пакараньне прымусіла нас ускапаць і ўгнаіць усе прызначаныя пад радыску градкі, нягледзячы на сьвята.

80. Гісторыі бясхмарнага дзяцінства. Пра сьметанковае масла

Больш за ўсё на сьвеце наш тата пагарджаў сьметанковым маслам. Калі тата ўспамінаў пра сьметанковае масла, бровы ягоныя панура хмурыліся, а куткі вуснаў апускаліся, быццам ён з усіх сілаў стрымліваў праклёны, што падступалі зь нетраў душы. Затое перад маргарынам тата млеў. За сьняданкам, гледзячы, як мы ўмінаем тоўстыя, шчодрыя маргарынавыя бутэрброды, ён упадаў у сэнтымэнтальны настрой і сардэчна ўздыхаў:

– Ешце, ешце, дзетухны мае. Карова – дурніца, маргарын – маладзец!

Вочы ягоныя набрыньвалі вільгацьцю, і ён, ня ў сілах падолець замілаваньне, уставаў і хадзіў укруг стала, ласкава гладзячы нас па галовах. Але часам, не ўтрымаўшы абурэньня, ён спыняўся, гнеўна тупаў нагамі і люта грымеў:

– Ну а калі я хоць раз – паўтараю, хоць адзін толькі раз! – заўважу, што хтосьці з вас!.. Еў сьметанковае масла!.. Я!.. – і, абводзячы нас пагрозьлівым позіркам, тата загадваў: – За мной!

Мы, пасьпешліва глытаючы рэшткі бутэрбродаў, паслухмяна беглі за ім. Тата спускаўся па гулкай лесьвіцы ў гараж, запальваў сьвятло і расхінаў дзьверцы варштата. Мацаў унутры, абіраючы велізарны цьвік, і моцнымі рухамі выцягнутых рук згінаў і разгінаў яго. Раз, раз, раз! Цьвік пакорліва ламаўся, і тата працягваў нам ягоныя астанкі, няроўныя й гарачыя на зломе.

– Вось так будзе з кожным! Уразумелі?

– Так, татухна.

Мы вельмі любілі й паважалі тату, але з пачуцьця пратэсту й цікаўнасьці нам нястрымна карцела паспрабаваць сьметанковага масла, хоць бы маленечкі кавалачак. І вось аднойчы, выбраўшы пахмурную бязьмесячную ноч, мы разьбілі вакно ў гастраноме нумар тры і забраліся ўсярэдзіну, сьвецячы ліхтарыкамі. Мы знайшлі малочны аддзел і, дрыжучы з узбуджэньня, пачалі перабіраць халодныя брыкецікі масла – якога пакаштаваць? Першы адважыўся Валік – ён адгарнуў фальгу, зажмурыўся і лізнуў. Як гідка, прашаптаў ён. Усьлед за ім асьмеліліся й мы – разгортвалі, нюхалі, кусалі. Я да цяперашняга часу памятаю гэты невыносна агідны смак сьметанковага масла! Мы доўга пляваліся, выціралі языкі сурвэткамі, запівалі масла дзюшэсам – але ўсё дарма, ягоны брыдкі смак крэпка прыклеіўся да нашых гартаняў. І толькі дзякуючы Хуліё, які сьцяміў закусіць маргарынам, мы здолелі ад яго адкараскацца.