У сферных люстрах плаўных небасхілаў

Абвалы зор і роўны рух снягоў

Пад поўняю, што вёслаў не згубіла

Над водамі, што выйшлі з берагоў.

Свет шырыцца да незанятых ніш

I пустату закідвае насеннем,

Што прарасце маланкамі

паміж

Самаз'яўленнем і самазнікненнем.

Бясконцае ствараецца бясконца -

То скручваецца ў ніць на верацёнца,

То рвецца на спіралі і кругі,

Як гэта высь халодная, нямая,

Як гэта плынь, што берагоў не мае

I шырыцца - шукае берагі.

Хто па чым маркоціцца ў журбе,

Да жніва дапесціўшы сяўбу.

Я сумую па самім сабе,

Па сваім жыцці спялю журбу.

I па ўсім, чым я не даражыў,

Што касіў, як ля дарог траву,

Я смуткую так, нібы не жыў,

Толькі бачыў сон, нібы жыву.

Гэты сон мне нанава не сніць.

Незабудкай ён засне са мной.

Я спакойны ўжо, калі шуміць

Несаснёны вецер за спіной.

Мне журбу дакошваць і сушыць,

Мне маркоту спелую збіраць.

Божа мой, якая стома - жыць

I да самай смерці паміраць.

Пакінуушы свята на свяце,

Я выйшаў, адчуўшы спіной,

Як лёгка адразу за мной

I весела сталася ў хаце.

Цямрэча гусцела ў падворку,

А з вокнаў імжэла святло -

Адгуль, дзе мяне не было,

Дзе кінуў я смех і гаворку.

I доўга на блізкіх і родных,

З якімі ў застоллі сядзеў,

Глядзеў я, глядзеў і глядзеў,

Прыпаўшы да шыбін халодных.

I плакаў амаль да відна.

На свяце жыццё сатанела:

Піло. Цалавалася. Ела.

I толькі жанчына адна

Адчула мой позірк сірочы,

Заўважыла цень у акне

I глянула так на мяне,

Так вочы ўтаропіла ў вочы,

Нібыта яна распазнала

Ці вылюдка, ці ведзьмака -

I ў жаху застыла рука,

Якой на мяне паказала.

Выйшаў летам.

Вярнуўся зімой.

"Дзе ты быў?"

Ён маўчаў, як з партрэта.

"Дзе ты быў?"

Раптам ён:

- Божа мой,

Не давайце мне плакаць пра гэта!

Павялі на магілы: "Тут брат.

Тут сястра. Ці за гэта не плацяць?

Дзе ты быў?!"

А ён зноў, як вар'ят:

- Не давайце пра гэта мне плакаць!

"Хоць падробныя слёзы сатры,

Хоць адну

па сястры ці па браце,

А пасля хоць жыві, хоць памры,

Дзе ты быў?!"

А ён зноў:

- Не давайце...

Адракліся яго. Ён прадаў,

Што было на падворку і ў хаце

I прапіў, і пайшоў, і прапаў,

I ніхто не жалобіўся ў страце.

Летам плакаў туман па сястры,

А зімою завея па браце,

Захлыналіся плачам вятры:

"Не дава... не дава... не давайце".

Не з тымі пайшоў i дарогай не той.

Дарэмна дарога прасіла:

"Чакай.

Азірніся.

Падумай.

Пастой".

Вяла невядомая сіла.

Дарозе казаў: "Ты не тая. Маўчы".

Ні д'яблу не верыў, ні Богу -

I крочыў, і крочыў

удзень і ўначы,

Пакуль не адолеў дарогу.

I рушыў далей - на цалік, і сляды

Пакінуў, што сцежкаю сталі.

А тыя, што з ім не пайшлі,

хто куды

Пазбочвалі і заблукалі.

Глядзелі яны - хто з дупла, хто з нары,

Аброслыя мохам з карою -

Як ён пад гарою,

як ён на гары,

як знік

і прапаў за гарою.

З нянавісці - пасля ужо з усяго

Астатняга...

А ён пачаў з любові.

I ўжо калі ўзнялі на крыж яго,

Нянавісць выйсце ведала - любое.

Не ведала любоў ні аднаго.

Натоўп глядзеў натоўпам, як звычайна,

А ён канаў, спрабуючы адчайна

Знайсці хоць апраўданне: "Для чаго?" -

I не знайшоў...

Хацеў быў крыкнуць груба:

"З нянавісці! Пасля ўжо з усяго..."

I не разняў скрываўленыя губы.

Ранкам неба пацямнела, а днём

На дарогу ўпала чорным агнём.

Нахіліўся і падняў я агонь,

Перакінуў з далані на далонь.

I на правай - прапаліў скуру ён,

I на левай, як кляймо, стаў відзён.

I спытала даланя ў далані:

- Для чаго нам перакідваць агні?

I сказала далані даланя:

- Гэта забаўка такая. Гульня.