Нават рэха няма ў гэтым лесе,

Няма нават рэха.

А бывала чутно,

Як вавёрка гуляла арэхам,

Перакідвала з зуба на зуб...

Векам,

дупламі сточаны дуб

Больш не просіць,

Каб дзяцел прачысціў старэчае вуха

Няма чаго слухаць.

Глуха

Ад відна да цямна,

Быццам лес гэты выкляты лёсам...

I заплакала раптам жаўна,

Не — запела адчайна жаўна,

Што спрадвеку была безгалосай!

Як звінела яна!

Скуль яна?.. і якая яна?..—

Не відно!.. Толькі голас пярэсты!

Толькі ў медным аркестры

Залатая струна!

I ледзь-ледзь ажыла,

Загула

Медзь, якая была анямела.

Палавіна аркестра гула: як змагла?

Палавіна гула: як пасмела!

Сыч схаваўся ў дупло.

Закрычала сава звар'яцела:

"Тут такой не было!.,"

Мала што не было!

Не было — прыляцела.

Над будзённаю скрухаю

Святкаваў

залаты яе голас...

Песні трэба, каб слухалі.

Каб на песню быў голад.

Толькі лес — як сцяна.

Зрэдку вецер у вецці шугае,

Паляцела жаўна,

Дзе яна свайго лесу шукае?

Вясновы першы гром

Скаціўся, як з гары,

I рэха ля крыніц дубы хістае.

Бусліная зямля. Азёры ды бары.

Акопы ды палын. Зямля святая.

Тут не забыты плач.

I не забіты смех.

Не аціхае спеў чарод птушыных.

Тут дождж не проста дождж.

I снег не проста снег.

Бо гэта дождж і снег

над берагам

Айчыны.

1

Грымнуў у грудзі гары —

Пала прад волатам:

"Колькі захочаш бяры

Срэбра і золата".

Не нахіліўся падняць.

Рушыў.

Устала

I засталася стаяць

Там, дзе стаяла.

2

Шляхам зваротным ішоў,

Грымнуў — не ўпала.

"Што ж ты,— спытала,— знайшоў?

Сіла — і тая прапала".

Глянула — цёмна ў вачах!

Страшная сіла!

"Ты засланіла мне шлях..."

З

I саступіла.

Долы адкрыла. А ён

Зноў рушыў верхам.

...Плач, што ляцеў наўздагон,

Зносіла ветрам.

Столькі снегу, што галіны ломяцца.

Белы снег — таму і белы свет.

Чысціня. На чысціні і ловяцца.

След у след

Ты ступай за мной паміж сумётамі,

Дзе слядоў не бачна нічыіх.

Не сумуй былою адзінотаю —

Мы ўдваіх

Каля ўскрайку лесу вечаровага,

Дзе пазёмка запыняе бег...

I нічога ў нас з табою новага —

Толькі снег.

...Я з лёсам

Біўся на нажах,

Пакуль мяне ты не любіла,

Ты мне адкрыла смерці жах..

Не,

Жах жыцця ты мне адкрыла.

На міг

на ростанях Сусвету

Любоў

Знайшла маю душу.

Я не прашу кахаць за гэта...

Я літасці тваёй

Прашу.

Узняў кулакі над сталом —

I грымнуў аб стол кулакамі:

"На скос, на распыл, на разлом

Усё, што было паміж намі!"

I не азірнуўся ў дзвярах...

I бачыў да скону штоночы

Два чорныя возеры ў снах:

Сірочыя сынавы вочы.

...I выпадкова, плоць да плоці

Нас кінула на павароце,

I шляху пыльная шляя

Між ліп згубілася высокіх.

Зеленавокая мая!

Я не люблю зеленавокіх.

Ды асляпіла гэта сіла,

Што скразнякамі ў нас гудзе.

На міг адзін яна зрадніла —

Яна навекі развядзе.

Ніхто не будзе вінаваты!..

А ты —

да страты, да расплаты,

Да развітання за вярсту —

Глядзіш,

нібы сястра на брата.

Як сірата на сірату.