Шэра i золка.

Вось мы i падсочаны

Вокам разлукі,

Каб назаўсёды, навек раз'ядналіся

Нашыя рукі.

Не гавару табе:

«Усё будзе добра».

Добра не будзе.

Можа, тады хіба толькі, як з памяці

Дні гэты збудзем.

Дні, што жывілі нас гэтак, як жывіць

Хлебная луста.

...Неяк прыслухаемся: а-ні-чо-га...

Ціха i пуста...

Толькі далёка-далёка ў свядомасці

Нешта адзначыць: ...лівень святла...

звонкі голас шчаслівы...

Сненне, няйначай.

Я не хачу, каб гэты дзень, што сёння,

Як беспардонны кватарант, пакой мой

Заняў нахабна,—

Не хачу, каб ён

Звёў на нішто мяне, каб растаптаў

Стовокаю сваёю паражнечай,

Што так з усіх куткоў мяне высочвае!

Ратуй мяне, мой учарашні дзень!

Ты даў прытулак гэтакай вялікай

Журбоце,

Гэткай паўнамоцнай радасці,

Што мне, тады спазнаўшай прорву й неба

Любові гораснай,— адзіна там

I ўтульна мне, паўсюдна беспрытульнай

З вясёлкай тою, з валунамі тымі...

Не адступайся, дзень мой учарашні.

Я i сама змагу цябе адпрэчыць.

Бо адзінота — шчэ не паражнеча.

Глыбокае ранне, глыбокая ціша.

I толькі заілена ўсхліпваюць хвалі.

«Мінулася бура,— зняможана пішуць.

Прайшла.

Прашалела.

Зноў ранне. Зноў ціша.

На беразе гэтым

Зашмулена-бурым

Вось-вось людзі з'явяцца —

Выпладні буры.

Па ёд.

Па бурштын.

Па абломкі —

Хто ўчора

Блакітны свой паруснік

Даверыў мору».

Кажуць, ноч была цёмнаю вельмі.

Не заўважыла змроку:

Мне твой воблік свяціў цеплавокі.

Кажуць, ноч была ветранай дужа.

Не запомніла слоты:

Атуляла ад ветру пяшчота.

Кажуць, снег нават падаў уночы.

Калі гэта i праўда —

Растапіла яго наша радасць.

Я не згасну былінкай бязраднай,

Хоць i сцюжа навокал,

Покуль ты ў мяне ёсць, мой далёкі.

Не хачу ўжо нічога, нічога,

Hi лістоў, ні прыездаў —

Быццам мостам, звязала нас бездань...

А немагчымага няма.

Ты толькі прывідна далека.

Я ж i адна — неадзінокая,

Бо немагчымага няма.

I пэўна знаюць халады,

I пэўна знае шчыры вечар,

Як можа ўспалыхнуць сустрэча

З абвугленай немагаты.

Ёсць пажыццёвая турма —

Ёсць пажыццёвае імкненне

Да жыццядарнага збавення,—

I немагчымага няма.

«Будзе лета, як звон, пустое».

Гэты голас даўно знаю.

Не затоім крыўду на тое,

Што адбыцца й не магло з намі.

Светлячок выпадковы блісне —

I да ўздрыгу вусцішна стане:

Абяцаўся свет быць вялізным —

Звёўся да чакання світання.

Абяцаўся свет быць вадою —

Звёўся да ненатольнай смагі.

Глухне сад лебядою.

З дзічкі зыркае расамаха.

Павечны мой!

Не мучся, не пакутуй.

Hi ў чым, ні ў чым няма тваёй віны.

Не лёдам,

Сонцам наша плынь пракута:

Усе каменьчыкі на дне відны...

Яшчэ трымаюць маразы,

Яшчэ ўспаноўваюдь завеі,

Але прамень святла на веі

Ужо кладзецца ад слязы.

Ад той слязы, пасля якой

Дыханне набывае песня —

Усё, з чым вера не зачэзне —

Не ў шчасце — «У волю i спакой».

Зноў пра цябе.

Мне — пра каго ж яшчэ?

Настойліва начэе,

I ўсё выразней чую, як цячэ

Усё глыбей праз сэрца

Ратнічэле.

Няўрымсная, парывістая плынь:

У ветравей свавольны

Пульсуе пасмай срэбнаю палын.

I ў горадзе знайшоў мяне ён, польны.

Свядома тваго руку адпушчу.

Пад золкай зоркай страты

Да скону голас

Ратнічэле чуць:

«Ой кейп бега мятэй...» [1]