* * *

I прыйдзе ноч, i ноч міне,

I дзень павекі разамкне

I аглядзіцца навакола.

Ці будзе рады й мне?

Ён — грук матораў, шоргат шын,

Ён — самалётны рык вышынь,—

Што для яго пялёстак кволы

Ссамотненай душы?

Па бровы ўкутаму ў браню,

Пялёстак той, як парахню,

Бязлітасна пусціць на вецер

Было б так легка дню,—

Калі б у непрыманні зла

Душа змагарна не ўрасла

У заўтрае надзей бяссмерцем.

Цікуеш за маімі песнямі,

Кажнюсенькую ловіш ноту,

Бо часта будні твае скрэслены

Рукой няшчаднай адзіноты,

Бо хочаш ты

Маёй пяшчоты.

Якія ж ісціны адкрыліся,

Што не хапае ўжо адвагі

Паўстаць

Супроць сваёй бяскрыласці,

Супроць уяўнай раўнавагі

Паміж натоленасцю —

Смагай?

Якою праўдаю апоена

Сама я на мяжы чужання,

Што знерухомелі абое мы

Тут, у паўкроку да світання,

Што ў золку Бачыцца змярканне?

Пытается, чаго маўчу.

Я не хачу

Парушыць гэтую магчымасць

Паслухаць,

Што там, за вачыма,

За небам позірку твайго.

Загавару — i не пачую,

Што

Птушка часу нам вяшчуе.

Усе мы, усе мы ў хадзьбе

Да небакраю.

Калі й чакаю чаго —

ад сябе

Чакаю.

Табе не па сіле крок

Маёю сцяжынай.

Мы нават у снах сяброў

Чужыя.

Пераклікаюцца званкі,

Як спозненыя жаўрукі!..

Не будзем сумныя. Не варт.

Перавядзем усё на жарт!

Хто як пераглядаўся з кім —

Пасмеймася,

бо позірк — дым!

Што сказана каму было —

Не дайма веры,

слова — тло!

А жаль... Ператаўчэм свой жаль...

Перавядзем усё на жарт!

Пагаворым на розных мовах

(Разумеючы кожны нюанс),

Інстынктыўна творачы ўмовы,

Каб мацней не збліжала нас.

Пад крылом усвядомленай сілы,

Што пануем усё ж над сабой,

Бесклапотна прамовіцца: «Мілы»

I ў сур'ёз не ўзвядзецца табой.

Прывітальным тваім: «Дарагая»

Толькі песня святлее мая,

Вечаровая песня над гаем

Непрыкаянага салаўя...

Колькі важыць святло? —

З адказу на гэта

Прырода не робіць сакрэту:

Хоць бы столькі,

Колькі важыць пялёстак вішнёвага цвету.

A колькі ж каштуе святло? —

Белы свет

Знае плату адну за яго спаконвеку:

Жыццё чалавека.

Я ўжо не веру ў незвычайнасць.

Жбан воду носіць да пары.

Занадта доўга ты маўчала,

Каб мне пра цуд мой гаварыць.

Твайго аддару не баюся,

Кладзіся ценем на ілбе.

Ужо ў табе зашмат спакусы,

Каб я паверыла ў цябе.

Толькі мо ў казцы ёсць лёс — нібы кошык,

Поўны адно медуніц ды суніц.

Бойся спазніцца са словам харошым:

Тонка прадзецца жыццёвая ніць.

A ліха не спіць...

Ах,

запіваць бы сухую скарынку Наканаванага —

з чыстых крыніц!

Бойся спазнідца з харошым учынкам:

Тонка прадзецца жыццёвая ніць.

A ліха не спіць...

«Каханы, мой каханы!

Мне хораша з табою.

Ніводнае хмурыны

У небе нада мною.

Усе яны знікаюць

Яшчэ на даляглядзе,

Пакуль прысутнасдь сведчыць

Твая

пра душ суладдзе.

Адужаю хваробы,

Не змоўчу на абразу.

Я знаю, што «Кахаю

Цябе» —

зусім не фраза.

Братазабойна ў свеце.

Ваююць за радзіму?..

Ты прыгарні пяшчотней

Мяне, о мой адзіны.

Ахоўна i надзейна

Тваё пульсуе сэрца.

Я знаю, ёсць людское

I шчасце, i бяссмерце.

Ёсць сіла, што нітуе

Свет, горам дратаваны».

...Няма каму сказаць мне:

«Каханы, мой каханы!»