Усё гудуць на земным доле,

Гудуць пякельныя віры...

Хацела аднаго ад долі:

Душою з небам гаварыць.

...Hi ў кім,

Hi ў чым не паўтарыцца.

Скіпела ў слёзку — i няма...

Такому толькі там забыцца,

Дзе памяць знішчана сама.

Зноў сад магутна раскашуе

На попеле i на крыві.

Адно мяне, бярозку тую,

Чацвёртую — не ажывіць.

Калі ад душ кара адстане?

Крычы, мой лёс, пячы, шчымі,

Каб людзі ў шматмільярдным стане

Нарэшце зваліся людзьмі!

Дзе ты, даўняя любасць?

Белы корань душы...

Глей самотнасці грубай

Дзёрзка разварушы!

Даўкіх будняў прагалы

Перакрэслі сабой.

Без цябе што б я знала

Пра пяшчоту, пра боль?

Мне маркоты не збыцца,

Як гарбунні — гарба.

Без цябе не адкрыцца,

Што такое журба.

Так настойліва беды

Промнік сонца дзяўбе...

Як магла б я паведаць

Прагу жыць —

без цябе?

Дзе б я чэрпала сілы

Усміхацца, спяваць?

Чым

падцятыя крылы

Тут змагла б мацаваць?

Ты ці лекі, ці згуба —

Нематой не душы,

Безаглядная любасць,

Вечны корань душы...

Аклікаць юнацтва недарэчна,

Не было яго ў маіх гадах.

...Ты напраўду першы-лепшы стрэчны,

З кім i размінуцца не шкада.

Раскладала ў цвёрдыя дзве столкі

Гарката,

што можна мне,

што — не.

...Ты напраўду субяседнік толькі,

З кім прыемна пабалакаць мне.

Прыпадае да грудзей з павіннай Сталасць марнакрылая мая.

...I нашто ж ты стаў мне напамінам, Што мінаю,

што мінаю я?..

...I раптам адышоў, амаль адбег.

Hi слова не сказаў на адвітанне.

I кожны крок твой абяцаў вяртанне.

Вясновы дзень гуляў у «сонца-дождж».

I неўпрыкметку набракаў змярканнем.

I набракала цемраю чаканне.

Мне ж без цябе ўжо не было дарог.

A людзі абміналі, нібы здані.

Бы ў прорву,

падалі мае пытанні.

Быў родным горад —

раптам пасткай стаў.

Мая прапала вуліца дазвання.

Дзе я... дзе ты...

гуканне i блуканне...

Нашто мне гэты дзень

Без цябе?

Сінічка за акном —

Без цябе?

I сонечная плынь —

Без цябе?

I гурт людскі нашто —

Без цябе?

Травінка кволая —

I тая не ўзрастае

Дзеля самой сябе.

Нашто мне гэты дзень

Пустыня?

Прымаўка гэта

Бяскрыўднай малачаінкай гайдалася

Вакол шляхоў чужых,—

Каб на маёй сцяжыне асатом

Аднойчы ўпіцца мне ў свядомасць:

«Так, праўда.

Клятвы —

Ноша непасільная

Для сэрда».

Змірыся з гэтым,

Памяць.

Не памыляецца наканаванасць.

Калі пры ясным сонцы заблукаю,

Як знепрытомненая,

У трох соснах,

Яна маланкай выбавіць з зацьмення,

Якая вокамгненна давядзе,

Куды зайшла я,

Дзе мая дарога.

Ці хопіць сілы на дарогу зноў?

Жывая засталася —

Значыць, хопіць.

Не памыляецца наканаванасць.

— Не хвалюйся, ён не прыйдзе,

I няма чаго чакаць.

Усміхніся — i па крыўдзе,

Бо на што тут наракаць?!

Хто табе ён?

Хто яму ты?

Што вас звязвае? —

Званкі,

Здань

аквечанай мінуты,

Прывід

сябравай рукі!

Смешна прывідаў чакаць!

...Ах, сябе не ашукаць,

Хоць i кепікі цяперка,

Пасміханне ды зарок!..

Бо хацелася ж цяпельца,

Каб ачалавечыць змрок...