***

У ма╕м жыцц╕ таксама адбыл╕ся радыкальныя змены (зрэшты, як ╕ ╝ жыццях кожнага, хто ме╝ дачыненне да 'люта╝ск╕х падзей'). Папаша мой, у сэнсе, б╕ялаг╕чны бацька, нечакана актыв╕зава╝ся. Мы атрымал╕ ад яго вестку л╕таральна праз пару тыдня╝ пасля 'тэракту' на мосце. Заказное п╕сьмо. Канверт, у як╕ бы╝ укладзены л╕ст, надрукаваны на прынтэры, ╕ стандартны фотаздымак 'дзевяць на дванаццаць'. З╕рну╝шы на фотку, я пачала ╕стэрычна ржаць. З фотаздымка на мяне паз╕ра╝ Яромка Ляпец. Ну, амаль што. Падабенства неймавернае. Тая ж ф╕з╕яном╕я, рысы, выраз твару. ╤ нора╝, пэ╝на, так╕ ж самы, паскудны, ляпцо╝ск╕. Гены не раздушыш, як той сказа╝. У сва╕м л╕сце Вас╕ль Ляпец (ён жа Змей Падкалодны) звярта╝ся да мяне. Не буду перадаваць увесь змест, скажу тольк╕, што нап╕сана было давол╕ зб╕╝л╕ва, нечакана шчымл╕ва ╕ быццам бы шчыра. Л╕ст завярша╝ся словам╕: 'М╕лая мая Таечка! Мамка твая, несумн╕╝на, скажа, што бацьку на ╝сё напляваць, але ведай, што гэта не так. Сёння я адкры╝ рахунак у банку на тваё ╕мя ╕ пакла╝ туды тысячу даляра╝. Ты зможаш забраць ╕х, кал╕ табе спо╝н╕цца васемнаццаць гадо╝. З грашыма раб╕, што хочаш, яны ╝се твае. А мамку не слухай, яна за╝сёды была супраць мяне'. ╤ подп╕с: 'Твой любячы бацька, Вас╕ль Ляпец'.

Я, шчыра кажучы, прасляз╕лася. Не думала, што ён так╕ рамантык. Затое ╝ матул╕ гэта выкл╕кала страшэнны выбух абурэння. З л╕стом у руцэ яна к╕далася па кватэры, н╕бы тарнада, ╕ лаялася, як н╕кол╕ ╝ жыццц╕: 'Яму ж насраць было! Усё жыццё было насраць! А цяпер, бач ты, адкуп╕цца вырашы╝! Тысячай смярдзючых даляра╝! Хай ╕х сабе ╝ дупу ╝ткне, змяя падкалодная!' 'Ну-ну, Бронечка, не трэба так хвалявацца,' памярко╝на гавары╝ Франц-Адамыч, як╕ прысутн╕ча╝ пры гэтай душараздз╕ральнай сцэне ╝ якасц╕ наз╕ральн╕ка ╕ м╕ратворца. Нарэшце мац╕ з рыданням╕ к╕нулася да яго ╝ абдымк╕ ╕ абвясц╕ла, што за╝тра ж яны пойдуць у ЗАГС афармляць аднос╕ны, бо ейнаму дз╕цяц╕ патрэбна нармальная сям'я. Апомн╕лася, называецца. Я да╝но ╝жо не дз╕ця. Хаця супраць Франц-Адамыча я н╕чога не маю. Хай будзе.

Потым мы з Ц╕мкам стаял╕, абня╝шыся, на каменнай набярэжнай. Надыходз╕╝ адвячорак, з╕мовае сонца х╕л╕лася да захаду, ╕ прад нам╕ ляжа╝ стары Овельск у снягах, канан╕чны, як на карц╕не Брэйгеля. Дакладней, як на карц╕не Валянц╕на Губарава, як╕ дасц╕пна парадз╕руе Брэйгеля, умалё╝ваючы беларускую глыб╕нку ╝ фламандск╕ краяв╕д. Мы п╕л╕ каву з папяровых кубачка╝. Я ╝сётк╕ куп╕ла тэрмас. Файная рэч, цяпер мы можам п╕ць гарачую каву, дзе захочам.

-- Смачная, -- сказа╝ ён, адп╕╝шы глыток.

-- Дзяк, прыемна. Я старалася!

Кава была адмысловая, з мёдам, цытрынай ╕ вострым╕ прыправам╕. Я зварыла яе па рэцэпце, як╕ знайшла ╝ ╤нтэрнэце. Змолатую каву насыпаць у кавярн╕к, трох╕ папражыць, дадаць мускатны гарэх, гваздз╕ку, перчык чыл╕, трох╕ цынамону. Варыць на ц╕х╕м агн╕. Кажуць, гэта ╝падабаны напой генерала П╕начэта. Прышп╕льна.

-- Ужо прыдумала, куды грошы патрац╕ш? - пац╕кав╕╝ся Ц╕мка.

-- Бамжам раздам, -- адказала я коратка.

Ён к╕╝ну╝.

-- Таксама варыянт.

-- Альбо вазьму яшчэ крэдыт ╕ адчыню кавярню. Тут, у Овельску.

-- Кавярню? - перапыта╝ ён з ц╕ка╝насцю.

-- Ну, так. Чаму б ╕ не? Сапра╝дную, як у стал╕цах. Буду варыць каву з цынамонам. Булачк╕ пячы. Чызкейк╕ ╕ гэтыя, як ╕х, ра╝л╕к╕. ╤ яшчэ там будзе бясплатны вайфай ╕ пал╕чка з кн╕гам╕ - бяры ды чытай.

-- Тай, збанкруц╕шся ты са сваёй кавярняй, -- сказа╝ ён, ц╕хенька засмяя╝шыся.

-- Гэта чаму раптам? - спытала я.

-- Ты што, тутэйшых не ведаеш? Яны не зразумеюць. Скажуць: "На халеру нам тая кавярня, стало╝ка ж ёсць, рэстаран "Бухарэст", чарачная ля гастранома, буфет вунь яшчэ на вакзале, а мы што, Боры Ма╕сеевы, па кавярнях хадз╕ць?.."

Ён не дагавары╝, бо я пачала рагатаць.

-- Ай, ды ну цябе, Ц╕мка. Вечна ты ╝сё зганьб╕ш!

-- Але, з ╕ншага боку, можна паступова прывучаць ╕х да прэ╝краснага, - ён дап╕╝ каву ╕ змя╝ кубачак у далон╕.

-- Можна. А як?

-- Як за╝сёды. Аг╕тацыя ╕ прапаганда.

-- Ц╕-╕-╕м!.. - я з╕рнула на яго з пяшчотай. Потым прысунулася бл╕жэй ╕ паклала галаву яму на плячо.

-- ╤ ╝сётк╕, пагадз╕ся, не так╕ ╝жо ён засранец. Ляпец гэты. Кал╕ разабрацца, -- прамов╕ла я задуменна.

-- Кал╕ разабрацца, то ╝се яны добрыя, -- сказа╝ Ц╕мка. - Проста некаторыя хварэюць.

Я разумела, пра што ён. Ягоны бацька, Я╝ген Аркадз╕ч, таксама няда╝на аб'яв╕╝ся. Прыеха╝ з В╕цебшчыны м╕рыцца з цёцяй Тоняй. Яны ╝жо нават паспел╕ пакамун╕каваць. Ну, як пакамун╕каваць. Сустрэл╕ся яны ╝ кавярн╕ "Ля гастранома". Сцэна атрымалася, як у ф╕льме пра Шц╕рл╕ца. Яны проста сядзел╕ ╕ глядзел╕ адно на аднаго. Мо╝чк╕. Пэ╝на, ╕м было аб чым пама╝чаць. А дзядзька Я╝ген сапра╝ды аказа╝ся не так╕м ужо гадк╕м чалавекам. Я думала, што ён не прымае н╕якага ╝дзелу ╝ жыцц╕ сваёй сям'╕, а ён, як вывяв╕лася, ╕м грошы сла╝. Рэгулярна. Для мяне гэта была нечаканка, як ╕ для Ц╕мк╕. Ён не веда╝. Матуля яму не гаварыла. З сынам Я╝ген Аркадз╕ч таксама пагутары╝. Сур'ёзна ╕ па-мужчынску. Падрабязнасцей той гутарк╕ я не ведаю, але здаецца мне, што свайму нядбайнаму папашы Ц╕мка ╝жо ╝сё дарава╝. Ён наогул н╕ на кога до╝га не злуе. Не ╝мее проста. Як там ╝ Я╝гена Аркадз╕ча складзецца з цёцяй Тоняй, яшчэ няясна. Спадзяюся, што ╝рэшце яны паразумеюцца, ╕ ╝сё ╝ ╕х будзе добра. ╤ ╝ мяне з Ц╕мафеем таксама. Усё будзе добра. Вельм╕-вельм╕. Кал╕ "люта╝ск╕я падзе╕" был╕ свайго роду выпрабаваннем, то мы яго прайшл╕. Гэта ╝жо нешта большае, чым проста каханне двух падлетка╝. Цяпер нас зн╕тавала наза╝сёды. На ╝сё жыццё. ╤ паспрыя╝ гэтаму, як н╕ дз╕╝на, Лёня Захара╝.

Жыццю Ц╕мк╕ н╕чога не пагражала. Я даведалася аб гэтым, кал╕ той ноччу вярнулася ╝ шп╕таль. Ён апрытомне╝ не╝забаве пасля аперацы╕ ╕ адразу ж запатрабава╝, каб яго адпусц╕л╕ дадому. Ну як╕ сэнс марынавацца ╝ шп╕тал╕ з-за нейкай там драп╕ны? У яго сапра╝ды зага╕лася ╝сё неймаверна хутка. Нават слядо╝ амаль не засталося. Менав╕та што драп╕нка, н╕быта хлопец ня╝дала пагал╕╝ся. Ужо не ведаю, у чым тут рэч. Магчыма, наш мясцовы х╕рург роб╕ць цуды, а мажл╕ва, вядзьмарства Альжбетк╕ дапамагло. Альбо ╕ тое, ╕ другое адначасова. Ц╕мку патрымал╕ ╝ шп╕тал╕ яшчэ з тыдзень - хутчэй для прыл╕ку - ды адпусц╕л╕ з Богам. А потым пачалося самае ц╕кавае.

Лёнечка загрыме╝ па-сур'ёзнаму. Я даведалася пра гэта тольк╕ ╝ сераду, кал╕ ран╕цой прыйшла на занятк╕. У панядзелак ╕ а╝торак урок╕ был╕ адмененыя з-за "тэракту". У тыя дн╕ амаль усе грамадск╕я ╝становы был╕ зачыненыя, у горадзе дзяжурыл╕ вайско╝цы ╕ працавал╕ "канторск╕я". У СМ╤ ужо пачал╕ прасочвацца чутк╕ пра "фундаментал╕ста╝", ╕ мяне ╝сцешвала, што ╝сёй гэтай г╕сторы╕ знайшлося рацыянальнае тлумачэнне. А пра Лёню мне Стас╕к расказа╝. Падышо╝ да мяне з загадкавым выразам твару, паздаро╝ка╝ся ╕ як бы м╕ж ╕ншым спыта╝:

-- Чула? Захар у пс╕хушцы. Дайгра╝ся.

-- Вот, чорт!.. -- гэта ╝сё, што я здолела тады сказаць.

Загрыме╝ ён у тую самую ╬п╕рэв╕цкую бальн╕чку, што так палохала мяне ╝ дзяц╕нстве. Я ╝сё баялася, што мяне там зачыняць наза╝жды. А ╝ вын╕ку зачын╕л╕ Лёнечку. У стане вострага пс╕хозу. Клас╕ка жанру. "Што ж, усё да гэтага ╕шло. Ён да╝но ╝жо бы╝ "паеха╝шы", проста ╝с╕м было напляваць. Спахап╕л╕ся, кал╕ дайшло да самага краю," - гавары╝ Стас╕к. Я не пярэчыла. Кал╕ адк╕нуць м╕стычны складн╕к, то ╝сё выходз╕ла лаг╕чна. Лаг╕чна ╕ рацыянальна. Мы проста заел╕ся з двума адмарозкам╕, Захарам ╕ Ж'ыхарам з "нулявога" гаража. Адбылося некальк╕ сур'ёзных сутычак. А потым у Захара канчаткова сарвала дах, ╕ ён нак╕ну╝ся з нажом на Ц╕мку. Вось ╕ ╝сё. Проста, як булка з маслам. ╤ н╕якай табе м╕стык╕.

А потым з'яв╕╝ся гэты следчы з М╕нска. Мне ён не падаба╝ся. Не, знешнасць ╝ яго была зус╕м не брыдкая. Вельм╕ малады, пэ╝на, учорашн╕ стажор, з каштанавым праборам ╕ мякк╕м╕ рысам╕ твару. Следчы фарс╕╝ у чорным гарн╕туры з гальштукам ╕ несупынна жлукц╕╝ растваральную каву з пластыкавага кубка. Напэ╝на, ён л╕чы╝ сябе паслядо╝н╕кам агента Купера з серыяла "Тв╕н П╕кс". Я ╝ думках назвала яго "сышчык Строга╝, верс╕я 2.0". ╤ адразу ж зненав╕дзела. Бо зразумела (╕нту╕цыя, аднак), што гэты кадр не супако╕цца, пакуль не папсуе каму-небудзь жыццё. Я не памыл╕лася. Строга╝-2 аказа╝ся надзвычай ╝едл╕вым. Справа здавалася яму элементарнай, ╕ яму вельм╕ карцела прышыць Лён╕ замах на забойства ╕ наза╝сёды зачын╕ць яго ╝ Гайцюн╕шках, ╕нтэрнаце для злачынца╝-пс╕хапата╝. Магчыма, гэтым бы ╕ скончылася, ды вось тольк╕ ╕ сведк╕, ╕ пацярпелыя пайшл╕ ╝ глухую адмову. Ц╕мка адразу сказа╝, што зл╕ваць Захара ён не будзе. Лёня, канечне, адмарозак, але мац╕ ягоную шкада. ╤ наогул, ён ужо сваё атрыма╝. Уляпа╝ся па самыя вушы, куды ╝жо далей...