-- Я з Жыхарам не спра╝люся, -- шчыра сказа╝ Тол╕к.
-- Ясна. Значыць, адз╕н пайду.
-- Зус╕м ужо? - Тол╕к пакруц╕╝ указальным пальцам каля скрон╕.
Ц╕мка ╝здыхну╝.
-- Не, ну а што? Мне губляць няма чаго. Ён па-любому мяне кончыць.
Тол╕к зраб╕╝ кароткую зацяжку ╕ паспрабава╝ выпусц╕ць колца дыму, як чара╝н╕к Гэндальф.
-- Слухай, а можа табе збегчы? - спыта╝ ён. -- На цягн╕ку. На б╕лет мы бы ск╕нул╕ся.
-- Куды?
Тол╕к пац╕сну╝ плячыма.
-- Ну ╝ М╕нск там, ва ╬кра╕ну. У Расею можна.
-- Што, у тайгу? - хмыкну╝ Ц╕мка.
-- А хоць бы ╕ туды. Затое жывы будзеш.
-- Захар мяне ╕ там дастане. ╤ наогул. Начорта мне кудысьц╕ бегчы? Я тут, бл╕н, на сваёй зямл╕. Няхай ён бяжыць.
Ц╕мка патушы╝ недакурак, дбайна расцёршы яго аб дошк╕ падлог╕. Потым ён падцягну╝ да сабе заплечн╕к, рашуча суну╝ ╝ яго руку -- ╕ раптам замарудз╕╝, быццам засумнява╝шыся ╝ сва╕х намерах.
-- Ну, што там яшчэ? - спыта╝ Тол╕к.
-- Слухай... -- прагавары╝ Ц╕мка. - Ты паабяцай тольк╕, што не скажаш н╕кому. Ладна?
╤ ён выцягну╝ штосьц╕ з заплечн╕ка. У па╝змроку цьмяна бл╕снула сталь. Тол╕к зм╕гну╝. Потым вылая╝ся напа╝голасу:
-- Т-ваю дыв╕з╕ю...
На Ц╕мкавай далон╕ ляжа╝ п╕сталет.
-- Пне╝матыка? - спыта╝ Тол╕к, прака╝тну╝шы сл╕ну.
-- Баявы.
-- А глянуць можна?
Ц╕мка пакруц╕╝ галавой.
-- Ён зараджаны.
-- Адкуль?
-- Дзядзя Валерый адда╝, - сказа╝ Ц╕мка пасля кароткай па╝зы. -- Да╝но яшчэ.
-- А, во яно як... -- прамов╕╝ Тол╕к.
Ён прыгада╝, што ╝ гаражы Валерыя знайшл╕ цэлы арсенал збро╕, пасля таго, як ён застрэл╕╝ся, папярэдне расстраля╝шы ва ╝пор аднаго ╝пыра са стал╕цы.
-- Мы з ╕м на кар'еры ездз╕л╕, -- сказа╝ Ц╕мка трох╕ адрыв╕ста. -- Ну там, за шашай. Там было стрэльб╕шча. Наша, асаб╕стае. Пал╕л╕ па бляшанках. Ён мяне вучы╝, як з левай рук╕ страляць. Я цаля╝ некальк╕ разо╝.
-- Бач ты, снайпер хрэна╝. ╤ ма╝ча╝ жа... -- прагавары╝ Тол╕к.
-- Ц╕мка, слухай, -- сказа╝ ён, пама╝ча╝шы, -- Я тут падума╝... Разам пойдзем. Халера з ╕м, з Жыхарам. Разбяромся неяк.
Ц╕мка к╕╝ну╝.
-- Добра.
Тут абодва яны змо╝кл╕, бо ╕м падалося, што звонку пад вокнам╕ штосьц╕ зашастала. Потым ц╕хенька храбуснула сухая гал╕нка. Нехта асцярожна кра╝ся ╝здо╝ж сцяны.
-- Ты чу╝? -- шапну╝ Ц╕мка.
-- Ага. Чакай, зараз гляну, -- таксама шэптам адказа╝ Тол╕к.
Ён таропка адсуну╝ масн╕цу ╕ сл╕згану╝ у праём. Ц╕мка, чартыхну╝шыся, схава╝ ствол ╕ пасуну╝ся следам, цягнучы за сабой заплечн╕к.
Праз ╕мгненне звонку пачулася валтузня ╕ выкрык╕ Тол╕ка:
-- Стой! Стаяць, падла! А, папа╝ся, "крыса"!
Тол╕к стая╝ каля ганка, трымаючы за ка╝нер разгубленага Стас╕ка.
-- Стась? Ты што, падслухва╝? -- спыта╝ Ц╕мка, п╕льна гледзячы яму ╝ вочы.
Той суме╝ся, але вачэй не адвё╝.
-- Я не падслухва╝, -- сказа╝ ён ц╕ха.
-- Ага, м╕ма праходз╕╝. Ц╕м, ён па ходу ╝сю дарогу за нам╕ шп╕ён╕╝. У, гадзёныш! -- Тол╕к замахну╝ся на Стася. -- Слухай, ён жа зараз пойдзе ╕ настучыць. ╤ пра ствол, ╕ наогул.
-- Ды не зб╕раюся я н╕куды стучаць. Адвал╕! -- Стась тузану╝ся, спрабуючы выдрацца з Тол╕кавых рук. -- У мяне справа да вас ёсць.
-- Якая яшчэ справа? - спыта╝ Ц╕мка.
-- Такая...Талян, пусц╕!.. Хлопцы, можна мне з вам╕?
-- У сэнсе? -- спыта╝ Тол╕к.
-- З Захарам разб╕рацца. На разборку.
Змо╝шчык╕ пераглянул╕ся.
-- Тол╕к, пусц╕ яго, -- папрас╕╝ Ц╕мка.
Той неахвотна адпусц╕╝, ╕ Стась адразу ж адышо╝ у бок, папра╝ляючы ка╝нер.
-- А што табе да Захара? -- пац╕кав╕╝ся Ц╕мка.
-- Ён мне грошы в╕нен. Многа. ╤ гэту...маральную шкоду, -- прамов╕╝ Стась, ╕ голас яго памацне╝.
Ц╕мка ╝важл╕ва паглядзе╝ на Стася ╕ раптам спыта╝ са шчырым спачуваннем:
-- Што, ╕ цябе Захар даста╝?
Стась к╕╝ну╝.
-- Даста╝. Прыдурак кончаны. Надакучыла мне ад яго бегаць, разумееш?
-- Та-а-ак, -- працягну╝ Тол╕к. - Ну давай, расказвай.
14. Зомб╕ зомб╕ зомб╕
Жыхар сядзе╝ на перакуленай дра╝лянай скрын╕ з пластыкавай л╕тро╝кай 'Крын╕цы' ╝ руцэ ╕ павольна смакта╝ п╕ва з гарла, занепакоена гледзячы на Захара. Той сядзе╝ насупраць, безудзельна ╝перы╝шыся ╝ падлогу, зацята ма╝ча╝ ╕ круц╕╝ у руках манц╕ро╝ку. На ╕м была кашуля з рукавам╕ ╕ скураная куртка, але Жыхар разгледзе╝ палоску пластыру на яго левым запясц╕, ╕ гэта значыла, што Захар зно╝ 'пачырка╝' сябе лязом. Такое з ╕м здаралася. Ён, бывала, зн╕ка╝ на некальк╕ дзён ╕ не адказва╝ на званк╕, а потым на яго руках з'я╝лял╕ся свежыя парэзы. Увогуле Жыхар л╕чы╝, што гэта крута. Аднойчы ён, кал╕ гал╕╝ся, выцягну╝ з брытвеннага станка лязо ╕ гледзячы на сябе ╝ люстэрка, павольна правё╝ лязом па б╕цэпсе. Яму трошк╕ запякло, ╕ ён зачаравана наз╕ра╝, як парэз ╕мкл╕ва барвавее ╕ пачынае кроватачыць. Гэта сапра╝ды было ачмурэць як крута. Аднак Жыхар гэтым асабл╕ва не захапля╝ся, бо сваёй шкуры яму было ╝сётк╕ шкада. Што тычыцца Захара, то ён 'чырка╝' сябе, тольк╕ кал╕ бы╝ не ╝ настро╕. То бок, зус╕м не ╝ настро╕.
Жыхар нервава╝ся. Яму вядома было, што Захар па жыцц╕ можа знаходз╕цца тольк╕ ╝ двух станах -- 'не ╝ настро╕' ╕ 'зус╕м не ╝ настро╕'. Кал╕ Захар бы╝ проста 'не ╝ настро╕', з ╕м яшчэ можна было паразумецца. Кал╕ ж яго душэ╝ны стан даходз╕╝ да ступен╕ 'зус╕м', Жыхар пачува╝ся н╕якавата ╕ стара╝ся не трапляцца л╕шн╕ раз яму на вочы. Хто ведае, што стрэльне Захару ╝ галаву.
Канешне, Жыхар усведамля╝, што ╝ пара╝нанн╕ з ╕м Захар проста зломак, ╕ пры жаданн╕ Жыхар мог бы размазаць яго ╝ лайно адной левай. Мог бы. Але Захара ён бая╝ся. Было ╝ ╕м штосьц╕, штосьц╕... такое невымо╝нае -- цёмнае, лютае, тагасветна-ледзяное, што парал╕зо╝вала волю, мярцв╕ла ╕ занявольвала. ╤ поз╕рк гэты. Жыхар до╝га шука╝ адпаведны эп╕тэт, ╕ нарэшце сцям╕╝ -- поз╕рк зомб╕. Менав╕та так. Вочы нейк╕я нежывыя, ╕ з глыб╕н╕ зрэнак глядз╕ць хтосьц╕ ╤ншы, нетутэйшы ╕ чужы... Зрэшты, Жыхар на╝рад ц╕ здоле╝ бы ╝сё гэта сфармуляваць. Ён проста веда╝, што з Захарам лепш не сварыцца.
У гаражы панавала ц╕шыня, тольк╕ злёгку патрэсквала лямпачка над самаробным варштатам, зб╕тым са скрыня╝ ╕ фанеры. Захар ма╝ча╝. Жыхар ужо шчыра шкадава╝, што прыйшо╝, аднак проста так узяць ╕ звал╕ць ён таксама не наважва╝ся. Раптам Захар пакры╝дз╕цца, а ╝ яго манц╕ро╝ка...
Ён паднёс да вусна╝ л╕тро╝ку, зраб╕╝ до╝г╕ глыток ╕ працягну╝ бутэльку Захару.
-- Сербанеш?
-- Не, -- адказа╝ той, нават не з╕рну╝шы на яго.
Жыхар пама╝ча╝. Потым спыта╝:
-- Захар, слухай, тут учора такое было. Шкада, ты не бачы╝. Расказаць?
-- Ну.
Жыхар узбадзёры╝ся.
-- Ну, карацей, так. Я, значыць, учора так╕ прыйшо╝, гляджу, гараж зачынены, цябе няма, ну думаю, ладна, пайду тады. ╤ тут бачу - Наталка. Ну гэта, дэб╕льная, з трэцяга паверха. Ля гаражо╝ трэцца. У халаце адным. ╤ ╝ шкарпэтках. А халат расшп╕лены, цыцк╕ бачныя, стан╕ка╝ яна не нос╕ць, ну ты ведаеш. Я так╕: 'Здаро╝, Наталка!'. А яна глядз╕ць, лыб╕цца. Ну, як за╝сёды. А я так╕: 'Што ж ты, Наталка, ╝ адным сподн╕м, холадна ж. Хочаш, пагрэемся?' Падышо╝ я так╕, за плечук╕ яе абня╝, шчыкну╝. Яна ╕ржэ, спадабалася, значыцца. Я кажу: 'Ну, красуня, чакай, зараз Захар прыйдзе, от тады пагрэемся'.
Жыхар зно╝ прысмакта╝ся да л╕тро╝к╕, глыну╝, абцёрся далонню ╕ працягну╝ свой аповед.
-- Значыць, ста╕м мы так╕я з Наталкай, перам╕гваемся, ╕ тут чую: 'Арцё-о-ом, маць-перамаць!' Гляджу - Валодзька-слесар, ну бацька ейны, цераз пустку бяжыць. Ну думаю, усё, зараз пачнецца. Наталка ж, ну ты ведаеш, увесь час з дому збягае, Валодзька яе потым па завуголл╕ выло╝л╕вае. Цяпер зно╝ збегла, Валодзька яе шука╝, ╕, значыцца, знайшо╝. А тут я. Ён так╕ да мяне падскочы╝ ╕ раве: 'Арцём, маць-перамаць, куды клюшн╕ сунеш?! Ты ╝ курсе, што яна непа╝налетняя? Я ж цябе, падлу, на зону адпра╝лю!'
