Akurat takim ludziom najbardziej ufał admirał. Tacy nie lubili umierać i dlatego starali się przejść przez życie bez błędów. Poza tym nie ciągnęło ich do bohaterskich czynów; Uspienski zaś jak ognia unikał bohaterów. Nieprzypadkowo szefem jego sztabu był znany mól książkowy, tyłek i sabotażysta kontradmirał Tyłek, najlepszym zwiadowcą powszechnie znany asekurant Abraham Fein, a stanu techniki pilnował menda Borowski. Tym częściowo można było wytłumaczyć sukcesy Grupy F w drugiej kampanii marsjańskiej. Opierając się na takich dziwacznych ludziach, admirał walczył z jubilerską precyzją. Tyłek gwarantował niepodważalną taktyczną doskonałość operacji, Fein ani razu nie odezwał się, nie mając absolutnie pewnych danych, a Borowski pędził do stoczni każdy minimalnie ostrzelany okręt. Efekty były takie, że Tyłek otrzymał order, Fein nabawił się lekkiej postaci paranoi, Borowski wylądował w szpitalu, Raszyn miał furę kłopotów w admiralicji, ale wszystkie zadania zostały wykonane, a załogi Grupy F cieszyły się dobrym zdrowiem.

Andrew Werner, którego wszystkie wyczyny zostały przecież wymuszone przez okoliczności, znakomicie odnalazł się w tej sytuacji. Tu, pod skrzydłami Raszyna, czuł, że jest wreszcie człowiekiem, którego nikt nie opuści w biedzie. Żeby się odwdzięczyć, pracował jak szalony. A we śnie widział blondynkę z zielonymi oczami i czarującym uśmiechem: master-nawigator Kendall.

Werner wpadł po pracy pod prysznic i był już trochę spóźniony. Dlatego pędząc korytarzem i wylatując zza rogu, omal nie zwalił z nóg bardzo reprezentacyjnie wyglądającego dżentelmena w paradnym mundurze wojskowego astronauty – same guziki, wyłogi i inna biżuteria.

– Gdzie tak pędzisz? – pochmurnie zapytał go adiutant flagowy kapitan Moser. – Do kobitki czy jak?

– Przepraszam – powiedział Andrew i już miał poprawić ofierze zderzenia przekrzywiony akselbant, ale Moser nie pozwolił na to.

– Dlaczego masz nieprzyszyty aksel? – zapytał naraz zdziwiony Werner. – Szefostwo ci oderwie.

– Przyszyty nieładnie wygląda – z mocą oświadczył kapitan, doprowadzając się do porządku.

– Guzik też ci wisi na słowo honoru.

– Spadaj! 1 nie szarp tak! Andy, przecież cię proszę! Puszczaj!

– Przecież nic nie robię, tylko tak… próbowałem. Z jakiej okazji taki piękny jesteś?

– Walę z dołu – odparł niewesołym tonem Moser, opierając się o ścianę.

Widać było, że nigdzie się nie śpieszy i ma wielką ochotę pogadać.

– No i jak tam na dole?

– Nie oglądałeś wiadomości?

– Ja nie mam czasu bawić się Siecią – oświadczył Werner. – Ciągle sterczę w centralnym rdzeniu. Ciekaw jestem, jak ty byś tam wyglądał ze wszystkimi tymi swoimi… bambetlami.

– Jak Saturn z pierścieniami, ale szlag z tym! Wygląda na to, że na Zebraniu Akcjonariuszy wystarczy tylko sześć procent głosów, by przeforsować demobilizację floty wojennej.

– No to fest! – ucieszył się technik. – Przecież to po prostu wspaniale.

– Wcale nie wspaniale, a zwłaszcza nie fest, bo mojego sąsiada córka kurwą jest! – zaskakująco złym tonem zrymował Moser.

Andrew zgłupiał. Nie miał pojęcia o istnieniu tak głupiego bawarskiego wierszyka. Choć o mniej głupich też nie miał pojęcia, w końcu był Niemcem tylko z nazwiska.

– O co biega? – zapytał zaskoczony.

– O pół kilo śniega – warknął Moser. – Widzisz, stoję, plotę duperele, a tak naprawdę boję się iść dalej. Zaraz będę twojego tatula wbijał w paradasa. Będę mu polerował blachy, czyścił glany i tak dalej…

– Coś się stało? – zapytał współczująco Werner. – Do Admiralicji lecicie? Do Wujka Gunnara na opeer?

– Żeby tylko… Słyszałeś, że „Ripley” został wysłany na Cerbera?

– Nawet to widziałem. Słusznie zrobili.

– Nie wiem, słusznie czy nie, ale kasę na booster Raszyn, którego tak uwielbiasz, capnął z funduszu rezerwowego. Nie zapytał nikogo, bez żadnego powodu. Naskrobał jakąś notatkę do sprawozdawczości… I jakiś gnój ze sztabu Tyłka bez namysłu zakapował na dół. A wiesz, co robią na dole za marnowanie środków? W najlepszym wypadku sypią samowolę. No więc Raszyn udaje się na opeer. Niechby tam, jemu nie pierwszyzna! Ale jeśli te dane wyjdą poza ściany admiralicji i trafią do Sieci… zaraz znajdzie się jakieś ścierwo i powiadomi cały Słoneczny. A Raszyn to już chyba ostatni soldier, który jeszcze nie został na Ziemi zmieszany z gównem. I już po twoich sześciu procentach. Przecież wyjdzie, że on tę kapuchę rąbnął! A co najważniejsze – po co?!

– Po pierwsze, nie moje sześć procent, a nasze – poprawił go Andrew. – Chyba że już nie jesteś nasz, co, sztabowy szczurze?

– Lepiej siebie pilnuj, ofiaro popromienna. Karaluch z reaktora!

– A po drugie, nic mu nie zrobią – ciągnął z przekonaniem Werner. – Przecież sam wiesz, po co Fein kopnął się na Cerbera. Przecież to jasne, że Raszyna należy chwalić. Facet działa, że tak powiem, z wyprzedzeniem. Broni świata przed wrogiem zewnętrznym.

– Przed kim? Może jeszcze powiesz, że przed Obcymi? – zapytał Moser, nie kryjąc ironii.

– A przed kim innym?

– Wiesz co, Andy? Chłop z ciebie porządny, ale głupi jak rzadko. Dam ci radę, o Obcych ani słowa.

– Czekaj… ty w nich w ogóle nie wierzysz?

– W Obcych nie wierzy nikt stamtąd. – Kapitan wskazał palcem podłogę, pobrzękując dyndającymi częściami swojego paradnego munduru. – Przyznaj, że w takim kontekście to zupełnie nieważne, co ja myślę. Jeśli tylko bąknie o swoich pomysłach, to całej flocie podłoży niezłą świnię. Mam ci mówić, jak psychiatrzy na dole traktują aktywnych poszukiwaczy Alienów? Czy może sam wiesz?

– Chorobowy niepokój – posępnie przyznał Andrew, spuszczając oczy. – Chociaż nie, aktywne działania to już symptom manii prześladowczej. Co za gówno!

– Zgoda, ci na dole świrują – powiedział Moser. – Ale ja ich rozumiem. Przed Radą Dyrektorów stoi wyraźne zadanie: rozebrać flotę i uwolnić pieniądze. I to zadanie jest realizowane. A jeśli przylecą Obcy i nam przypieprzą, to będzie inna rozmowa. I inna polityka.

– Ciekawe, jakiego bąka on im chce puścić – mruknął Werner, mając na myśli Raszyna, który oczywiście w admiralicji o Alienach nie puści pary z gęby. W pewnym sensie było mu przykro, że nie należy do grona wtajemniczonych w pomysły dowódcy.

– Coś wymyśli. Przecież to Ruski. Cwaniutek.

– Bo ci wpieprzę! – warknął technik. – Nie będę się obcyndalał, że jesteś kapitanem.

– Oj-joj-joj! – roześmiał się adiutant flagowy. – Ale się wystraszyłem! Pamiętaj, najważniejsze to nie tracić ducha. Przecież walisz do baby? No to myśl pozytywnie. Bo ci jeszcze nie stanie…

– Tfu! – skrzywił się z obrzydzeniem Werner. – Co za tekst, niegodny astronauty. Jakbyś całe życie pełzał na dole. Hańba!

– Pilnuj swego nosa – obraził się Moser. – Znalazł się bohaterski gieroj, cały w bliznach i bez siuraczka…

– A ja widzę, że masz pietra – nieoczekiwanie spokojnie zauważył Andrew. – Pewnie już sobie wypatrzyłeś miejsce w naziemnych służbach. Dałeś w łapę komu trzeba, co? I teraz jesteś spokojny: czy nas rozwiążą czy nie, twoje na wierzchu. Co najmniej na dziesięć lat. Ciekaw jestem, jaką będziesz miał minę, podpisując przekazanie „Skoczka” na złom. Co? Trafiony?

– Spad-daj! – niemal krzyknął kapitan. To było poważne oskarżenie. W przypadku rozwiązania floty naziemne służby automatycznie stawały się instytucjami prowadzącymi inwentaryzację wszystkiego, co po flocie pozostanie, potem – eksploatację tego, co jeszcze mogło latać pod banderą komercyjną, i na koniec – utylizację pozostałości. Niepisany kodeks honorowy zabraniał personelowi latającemu uczestniczyć w tego typu przedsięwzięciach. To byłaby zdrada.

– Jeśli Raszyna skasują na dół – kontynuował złowieszczym tonem Werner – i twoje akcje mocno spadną, prawda? Teraz jesteś mocny, adiutant najbardziej heroicznego admirała. A bez niego jesteś zero bez jedynki. Tym z dołu też nie będziesz potrzebny.