Było to niewiarygodne choćby z tego powodu, że atmosfera ani trochę nie potwierdzała jego oczekiwań. Nie spodziewał się wprawdzie chaosu; żołnierze Carlosa byli na to zbyt opanowani. Ale jednak czegoś oczekiwał. Tymczasem nie dostrzegł ani napiętych twarzy, ani rozbieganych spojrzeń, ani gwałtownych ruchów znamionujących stan gotowości bojowej. Wszystko odbywało się jak zazwyczaj: elegancki świat haute couture wciąż krążył po eleganckiej orbicie, nie zwracając uwagi na zdarzenia, które powinny wytrącić oś jego obrotu z równowagi.

A jednak gdzieś tu znajdował się prywatny telefon i ktoś, kto był nie tylko przekaźnikiem Carlosa, lecz również sam mógł wysłać na łowy trzech morderców. Kobieta…

Zobaczył ją – to musiała być ona. Stała w połowie wyściełanych dywanem schodów – wysoka kobieta o twarzy, którą wiek i kosmetyki przekształciły w zimną maskę. Właśnie zatrzymał ją chudy jak trzcina sprzedawca, przedstawiając jej rachunki do zatwierdzenia. Zajrzała do nich, a potem zerknęła w dół, na nerwowego mężczyznę w średnim wieku, stojącego, nie opodal stoiska z biżuterią. Było to przelotne spojrzenie, ale przekazana w nim wiadomość absolutnie jasna: „W porządku, mon ami . Weź sobie tę błyskotkę, ale szybko zapłać rachunek. Bo jak nie, to najesz się wstydu przy następnej okazji. Albo jeszcze gorzej. Mogę zadzwonić do twojej żony”. W ciągu ułamka sekundy połajanka była skończona i na masce pojawił się uśmiech – równie szeroki co fałszywy. Władcza kobieta skinęła głową i ołówkiem wziętym od sprzedawcy podpisała rachunki. Potem zeszła na dół w towarzystwie nachylającego się ku niej sprzedawcy, który najwyraźniej prawił jej komplementy. Na najniższym stopniu odwróciła się, musnęła grzywę ufarbowanych w pasemka włosów i w geście podzięki poklepała sprzedawcę po przegubie.

W oczach kobiety trudno było dostrzec ślad rozluźnienia. Wydawały się czujne, tak jak oczy wszystkich ludzi, których widział Bourne, z wyjątkiem może tych za złotymi oprawkami w Zurychu.

Instynkt . Ta kobieta była jego celem; pozostało tylko jej dosięgnąć. Pierwsze ruchy kadryla muszą być subtelne. Nie powinien wzbudzić ani zbyt dużego, ani zbyt małego zainteresowania. To ona musi do niego podejść.

W ciągu kilku następnych minut Jasona ogarnęło zdumienie. Właściwie zadziwił sam siebie. Nazywało się to „wchodzeniem w rolę” – to jeszcze rozumiał, ale był zaszokowany łatwością, z jaką wcielał się w obcą postać – o ile jego własna była mu znana. Tam, gdzie jeszcze kilka minut temu dokonywał ocen, teraz przeprowadzał inspekcje, ściągał odzież z wieszaków, unosił materiał pod światło. Z bliska wpatrywał się w szwy, oglądał guziki i dziurki, palcami miętosił kołnierzyki, wyginając je w górę i w dół. Był surowym arbitrem wytwornej odzieży, doświadczonym kupcem, który wie, czego chce i błyskawicznie odrzuca wszystko, co nie zaspokaja jego smaku. Jedynym szczegółem, którego nie badał, były metki z cenami – najwyraźniej go nie interesowały.

Ten ostatni fakt zainteresował władczą kobietę; bez ustanku spoglądała w jego stronę. Sprzedawczyni o wklęsłym ciele podpłynęła do niego przez dywan. Bourne uśmiechnął się uprzejmie, ale oznajmił, że woli sam poszperać. Po niespełna trzydziestu sekundach znalazł się za trzema manekinami ubranymi w najbardziej kosztowne ubrania w „Les Classiques”. Uniósł brwi i ułożył usta w wyrazie cichej aprobaty, zerkając między plastikowymi manekinami na kobietę stojącą obok kontuaru. Szepnęła coś do sprzedawczyni, która uprzednio rozmawiała z Bourne’em; była modelka potrząsnęła głową i wzruszyła ramionami.

Bourne oparł dłonie na biodrach, wydął policzki i powoli wypuszczając z płuc powietrze taksował spój rżeniem manekiny. Był teraz niezdecydowanym mężczyzną, który właśnie ma podjąć decyzję. W takiej chwili potencjalny klient, a zwłaszcza taki, który nie patrzy na ceny, potrzebuje najbardziej kompetentnej asysty w okolicy – trudno mu się oprzeć. Królewna poprawiła włosy i wdzięcznym krokiem ruszyła w jego stronę. Kończył się pierwszy cykl figur kadryla; tancerze ukłonili się, przygotowując się do gawota.

– Jak widzę, przyciągnęły pana jedne z naszych lepszych drobiazgów, monsieur – powiedziała po angielsku kobieta. To przypuszczenie co do narodowości klienta w oczywisty sposób opierało się na osądzie doświadczonego oka.

– Mam nadzieję, że tak – odparł Jason. – Ma pani tu interesującą kolekcję, ale lepiej zawsze samemu poszperać, prawda?

– Takie postępowanie przy ocenie wartości jest nieodzowne, monsieur. Jednak wszystkie nasze kreacje są robione wyłącznie dla nas.

– D’accord, madame.

– Ah, vous parlez français?

– Un peu . Troszeczkę.

– Jest pan Amerykaninem?

– Rzadko tam bywam – odpowiedział Bourne. – Wspomniała pani, że te ubrania zostały uszyte wyłącznie dla pani?

– Och, tak. Kontrakt z naszym projektantem gwarantuje nam wyłączność. Jestem pewna, że już pan o nim słyszał. René Bergeron.

Jason zmarszczył brwi.

– Owszem, słyszałem. Bardzo ceniony, ale nie uczynił żadnego przełomu, prawda?

– Zrobi to, monsieur. To nieuchronne. Jego reputacja rośnie z każdym sezonem. Kilka lat temu pracował dla St. Laurenta, potem dla Givenchy. Mówi się, że robił tam nie tylko wykroje, jeżeli pan wie, o czym mówię.

– To nietrudno zgadnąć.

– A jak ci zawistnicy próbują go zepchnąć na dalszy plan! To ohydne! Tylko dlatego, że uwielbia kobiety, pochlebia im i nie stara się zrobić z nich małych chłopców, vous comprenez ?

– Facilement.

– Wkrótce cały świat o nim usłyszy, a cała ta banda nie będzie godna dotknąć rąbków jego kreacji. Niech pan uważa te stroje za prace wschodzącego geniusza, monsieur.

– Mówi pani bardzo przekonywająco. Wezmę te trzy. To chyba dwunasty rozmiar?

– Rzeczywiście, monsieur. Jeśli pan sobie życzy, możemy je dopasować.

– Obawiam się, że nie. Ale jestem pewien, że w Cap Ferrat są przyzwoici krawcy.

– Naturellement - pośpiesznie przyznała mu rację kobieta.

– A skoro już tu jestem – Bourne zawahał się, ponownie marszcząc brwi – niech pani również wybierze kilka innych kreacji w tym rodzaju. Inne desenie, inny krój, ale spokrewnione, jeśli to, co mówię, brzmi sensownie.

– Bardzo sensownie, monsieur.

– Dziękuję, doceniam to. Miałem długi lot z Wysp Bahama i jestem wyczerpany.

– Może w takim razie monsieur miałby ochotę usiąść?

– Prawdę mówiąc, monsieur miałby ochotę na drinka.

– To się da załatwić, oczywiście… A jeśli chodzi o rodzaj płatności, monsieur…?

– Encaisse, sądzę – powiedział Jason, świadom, że wymiana towaru na gotówkę przemówi do nadzorcy „Les Classiques”. – Czeki i konta bankowe są jak tropy pozostawione w puszczy, nieprawdaż?

– Jest pan równie mądry, jak spostrzegawczy. – Sztywny uśmiech niczym szczelina rozciął maskę twarzy. W oczach nie pojawił się nawet cień uśmiechu. – Skoro mówimy o drinku, to dlaczego nie w moim gabinecie? Nikt nie będzie nam przeszkadzał. Pan sobie odpocznie, a ja przyniosę panu tam kilka modeli z naszej kolekcji.

– Doskonale.

– Jaki pułap cen wchodzi w grę, monsieur?

– Les meilleurs, madame.

– Naturellement. – W stronę Jasona wyciągnęła się biała, wysmukła dłoń. – Jestem Jacqueline Lavier, dyrektor i współwłaścicielka „Les Classiques”.

– Miło mi. – Bourne uścisnął dłoń, nie przedstawiając się. Nazwisko może pojawić się w miejscu nieco mniej publicznym, mówił wyraz jego twarzy, ale nie teraz. W tej chwili jego wizytówką były pieniądze. – Pani gabinet? Mój jest kilka tysięcy kilometrów stąd.

– Tędy proszę, monsieur. – Sztywny uśmiech powrócił na maskę, rozłamując ją niczym promienie wiosennego słońca taflę lodu. Madame Lavier zaprosiła gestem gościa w stronę schodów. Świat haute couture wciąż się obracał; nawet fiasko i śmierć na Quai de la Râpée nie były w stanie wytrącić go z orbity.

Ta sytuacja w równym stopniu niepokoiła Jasona i zastanawiała. Był przekonany, że idąca obok kobieta przekazała wyrok śmierci, który nie został wykonany, bo przeszkodziły w tym strzały z pistoletu oddane godzinę temu. Wyrok, który został wydany przez człowieka bez twarzy, żądającego posłuszeństwa lub śmierci. Pomimo to ani jedno pasemko jej wypielęgnowanych włosów nie zostało naruszone przez drżące ze zdenerwowania palce; na wyrzeźbionej masce nie pojawił się blady odcień strachu. W hierarchii „Les Classiques” nie było jednak nikogo wyżej postawionego, nikogo, kto mógłby mieć osobisty telefon w bardzo osobistym gabinecie. Część równania nie zgadzała się… za to reszta niepokojąco potwierdzała.

On. Kameleon. Gra rozwijała się pomyślnie – znajdował się w obozie wroga, absolutnie przekonany, że nikt go nie rozpoznał. W tym epizodzie było coś z déjà vu . Robił już takie rzeczy wcześniej, dokonywał podobnych wyczynów. Był człowiekiem biegnącym przez nieznaną dżunglę, a jednak w jakiś instynktowny sposób znał drogę, wiedział, gdzie są pułapki i jak ich uniknąć. Kameleon był zawodowcem.

Zaczęli wchodzić po schodach. Poniżej, po prawej stronie, mężczyzna w garniturze o tradycyjnym kroju mówił coś cicho do mikrofonu umieszczonego na pałąku, kiwając głową ze znużeniem, tak jakby przekonywał swojego rozmówcę, że ten ich świat tutaj jest tak pogodny, jak być powinien.

Bourne zatrzymał się na siódmym stopniu. Zrobił to bezwiednie. Tył głowy mężczyzny, zarys kości policzkowej, przerzedzone siwe włosy, sposób w jaki nieznacznie opadały na ucho – widział już kiedyś tego człowieka! Gdzieś w przeszłości, w przeszłości, której nie pamiętał, ale która wracała do niego w ciemnościach… błyskami światła. Wybuchy, mgły, porywisty wiatr, po którym następowała pełna napięcia cisza. Co to było? Gdzie to było? Dlaczego znów poczuł w oczach piekący ból? Siwowłosy mężczyzna zaczął okręcać się w swoim obrotowym krześle; Jason odwrócił wzrok, zanim ich spojrzenia zetknęły się.

– Widzę, że zainteresowała monsieur nasza raczej niezwykła centralka – powiedziała Madame Lavier. – Ten szczegół, jak sądzimy, wyróżnia „Les Classiques” wśród innych sklepów na Saint-Honoré.