Jupiter zapatrzył się w zamyśleniu na ulewny deszcz za oknem. Wreszcie zapytał:

– A co ty znalazłeś, Pete?

– Jest niewiele z tamtego samego czasu – odpowiedział Pete zniechęcony. – Tylko list do dowodzącego oficera, z 23 września, pytający o szczegóły ataku Meksykanów na garnizon w Los Angeles wcześniej tego ranka. Wymienia się tam pewnych ludzi, nieobecnych od 16 września bez uzyskania zwolnienia, i uznaje się ich za dezerterów. Nic o don Sebastianie ani o mieczu, więc…

Jupiter wyprostował się na krześle.

– Jacy to żołnierze, Pete?

Pete zajrzał do dokumentu i przeczytał:

– Sierżant Brewster, kapral McPhee i szeregowiec…

– Crane! – wykrzyknął Bob.

Dyżurny historyk z irytacją spojrzał na nich z drugiego końca pokoju. Chłopcy nawet tego nie zauważyli.

– Brewster, McPhee i Crane! – powtórzył Jupiter z satysfakcją. – Nieobecni po 16 września 1846 roku.

– Aha, ale… – Pete otworzył szeroko oczy. – To ci sami trzej faceci, co zastrzelili don Sebastiana!

– Którzy twierdzili, że go zastrzelili – poprawił Jupiter.

– Myślisz, Jupe, że kłamali? – zapytał Bob.

– Myślę – powiedział Jupiter z zawziętością – że jest to bardzo podejrzany zbieg okoliczności: ludzie, którzy zameldowali o śmierci don Sebastiana, zdezerterowali zaraz następnego dnia i więcej ich nie widziano.

– Czy to znaczy, że ukradli miecz? – zapytał Pete.

– Możliwe. Ale jeżeli tak, to kto ukrył pokrowiec miecza i dlaczego? To wszystko jest bardzo dziwne. Porozmawiajmy lepiej z Alvarami.

– Jest późno, Jupe. Muszę iść do domu na obiad – powiedział Pete.

– Ja też – podniósł się Bob.

– Pojedziemy więc do Alvarów na rowerach jutro z samego rana. Na kopiarce Towarzystwa Historycznego zrobili odbitki czterech dokumentów. Następnie podziękowali historykowi za pomoc i wyszli. Biegli całą drogę do składu złomu, gdzie Bob i Pete zostawili swoje rowery, i przemokli do suchej nitki po raz drugi w ciągu ostatniej doby.

Przed wejściem do składu stał czerwony, sportowy samochód.

– Woda chlupie jak zwykle! – zawołał zza kierownicy Chudy Norris.

– Tak, w twojej głowie – odparował Pete.

Chudy poczerwieniał.

– Przyjechałem oddać wam przysługę i ostrzec, żebyście się trzymali z daleka od tych Alvarów.

– To pogróżka? – zapytał Jupiter.

– Twój ojciec nie dostanie ich rancza! – wybuchnął Pete.

– Jak mu chcecie przeszkodzić? – zapytał drwiąco Chudy.

– Mamy zamiar znaleźć… – zaczął Pete i otrzymał kopniaka od Jupitera.

– Wymyślimy coś, Chudy.

– Myślcie szybko! – Chudy roześmiał się antypatycznie. – To ranczo będzie w tydzień nasze, i tyle! Alvarom szykuje się niedługo duży kłopot, więc lepiej trzymajcie się z daleka i nie wtykajcie waszych nosów w sprawy mojego taty!

Odjechał z impetem i piskiem opon. Chłopcy stali w strugach deszczu i z niepokojem patrzyli za odjeżdżającym. Chudy był okropnie pewny siebie.