Dwóch strażników eskortowało Jupitera, Boba i Rudiego z powrotem do celi w podziemnych lochach. Gdy schodzili z łoskotem po kamiennych stopniach, idący za Rudim strażnik przysunął się blisko i szepnął mu do ucha:

– Przyjazne szczury są w kanałach.

Rudi skinął głową. Chwilę później wprowadzono ich do małej kamiennej celi o wilgotnych ścianach, oświetlonej jedną migocącą świecą. Żelazne drzwi zamknęły się za nimi ze zgrzytem i zostali sami. Dwaj strażnicy stanęli na warcie za drzwiami.

Milczeli i w zupełnej ciszy dobiegł ich ledwie uchwytny odgłos, jakby płynącej wody.

– Pod pałacem biegną kanały odpływowe Denzo – wyjaśnił Rudi. – Na dworze musi być silny deszcz i wypełnia ścieki. Kanały Denzo mają setki lat i nie są, jak moglibyście przypuszczać, rurami. To są kamienne tunele, miejscami przewyższające wysokością wzrost mężczyzny. Mają płaskie dno i zaokrąglone sklepienie. W czasie suszy można nimi iść kilometrami. Gdy pada deszcz, można się nawet posłużyć łódką. Niewielu odważyło się w nie zagłębić, ale Elena, ja i jeszcze kilka osób znamy je dobrze. Gdyby udało nam się przedostać do kanałów, a woda w nich nie byłaby zbyt głęboka, doszlibyśmy nimi w bezpieczne miejsce. Moglibyśmy wyjść na ulicę w pobliżu ambasady amerykańskiej i tam byście się schronili.

Przez chwilę Jupiter rozważał słowa Rudiego. Wreszcie potrząsnął głową.

– Jesteśmy zamknięci w celi. Nie wygląda na to, byśmy się mogli gdziekolwiek przedostać.

– Gdyby udało nam się wyjść z celi choć na chwilę – powiedział Rudi w zadumie – na samym końcu korytarza jest właz do kanałów… Urwał, po czym mówił dalej:

– Ktoś czeka w kanałach, by przyjść nam z pomocą. Jeden ze strażników przekazał mi wiadomość. Powiedział “przyjazne szczury są w kanałach”. Gdybyśmy tylko zdołali się tam przedostać.

– Chyba Jupe ma rację – odezwał się Bob. – Nie wyjdziemy stąd, dopóki książę Stefan nas nie wypuści. Kto to był, ten Cygan Anton? Odniosłem wrażenie, że czytał nasze myśli.

Rudi skinął głową.

– Tak, czuł je. Anton jest królem nielicznych pozostałych w Waranii Cyganów. Mówią, że ma sto lat i posiada dziwne siły, nikt nie wie skąd. Z pewnością znał prawdę o srebrnym pająku. Zmartwiło mnie to, co powiedział księciu Stefanowi o dzwonach bijących na zwycięstwo. Jeśli je słyszał, nasza sprawa jest beznadziejna. Mój ojciec zostanie uwięziony. Także moi przyjaciele. Elena i ja… – zamilkł strapiony.

Bob rozumiał, jak Rudi musi się czuć.

– Nie możemy się poddawać, nawet jeśli nie widać nadziei – powiedział z mocą. – Jupe, może masz jakiś pomysł?

– Mam pomysł, jak się stąd wydostać – odparł Jupiter cicho. – Przede wszystkim musimy się postarać, żeby strażnicy otworzyli drzwi. Wtedy ich obezwładnimy.

– Obezwładnić dwóch dorosłych mężczyzn? – szepnął Rudi. – Bez broni? To niemożliwe.

– Coś mi się przypomniało – mówił Jupiter w zadumie. – Oczywiście to tylko opowiadanie, ale myślę, że mogłoby się zdarzyć naprawdę. Było w książce z tajemniczymi opowieściami, którą dał nam pan Hitchcock.

– Przejdź do tego pomysłu, Jupe – zniecierpliwił się Bob.

– W ostatnim opowiadaniu, chłopiec i dziewczynka są zamknięci właśnie tak, jak my teraz. Drą prześcieradła, skręcają je w sznury i robią na obu końcach pętle. Następnie prowokują oprawców do wejścia do celi. – Jupe opisał dalej szczegółowo, jak podstęp w opowiadaniu się udał. Rudi słuchał z rosnącym zainteresowaniem.

– To jest możliwe! – wykrzyknął w końcu, po czym zniżył głos, by go nie usłyszano przez mały wizjer w drzwiach. – Ale z czego zrobimy sznury?

– Z tych kocy na pryczach – odpowiedział Jupiter. – Są stare i wystrzępione na brzegach. Dadzą się rozerwać na pasma. Takie pasma będą dostatecznie silne i nawet nie musimy ich skręcać, żeby zrobić z nich coś w rodzaju sznura.

– To się może udać – mruczał Rudi. – Jeden ze strażników nam sprzyja i będzie tylko udawał, że walczy. Jeśli złapiemy drugiego… dobra, spróbujmy.

Zabrali się do roboty. Koce istotnie były w strzępach, darły się więc z łatwością. Chłopcy pracowali wolno, bardzo wolno, by nie narobić hałasu. Oddarli najpierw jeden pas, szerokości około dziesięciu centymetrów, potem następny i następny.

Była to żmudna i męcząca praca, chwilami musieli pomagać sobie zębami. Nie ustawali jednak w wysiłkach. Mieli już cztery pasy. Po pewnym czasie osiem, wtedy Jupiter zaproponował odpoczynek.

Wyciągnęli się na twardych pryczach, ale niecierpliwość nie pozwoliła im długo odpoczywać. Zabrali się więc znowu do roboty. Jupiter mocno związał ze sobą dwa pasy. Następnie na ich obu końcach zrobił luźne pętle. Wypróbował swoje dzieło na Rudim. Pętle zacisnęły się, jak trzeba, na nogach i ramionach. Rudi promieniał, pełen uznania i podekscytowania.

– Brojas! – szepnął. – To będzie działać. Czy cztery takie sznury wystarczą?

– Starczą na strażników – odszepnął Jupiter.

– Zrobimy ich więcej i zabierzemy ze sobą – powiedział Rudi. – Przydadzą się w kanałach.

Oddarli jeszcze osiem pasm i powiązali je w jeden długi sznur, którym Rudi owinął się w pasie.

– Teraz bierzmy się do trudniejszej części zadania – szepnął Jupiter. – Bob, wyciągnij się na pryczy i zacznij jęczeć. Najpierw cicho, potem głośniej. Rudi, ułóż pętle pod drzwiami tak, żeby wchodzący musiał w nie stąpnąć.

Gdy wszystko było przygotowane, Bob zaczął stękać, potem jęczeć. Jęczał coraz głośniej i robił to tak prawdziwie, jakby istotnie miał bóle. Po minucie jeden ze strażników zajrzał przez wizjer.

– Cicho tam! – zawołał. – Skończ z tym!

Rudi stał przy drzwiach, podczas gdy Jupiter ze świecą w ręce pochylał się troskliwie nad Bobem.

– On jest ranny – powiedział Rudi po warańsku. – Uderzył się w głowę, kiedy go schwytano. Ma teraz gorączkę i potrzebuje doktora.

– To podstęp, ty draniu!

– Mówię ci, że jest chory! – krzyknął Rudi. – Wejdź i dotknij jego czoła. Przekonasz się i przyprowadzisz lekarza. Zaczniemy mówić, jeśli to zrobisz. Powiemy, gdzie jest srebrny pająk. Książę Stefan będzie uradowany.

Strażnik wciąż nie mógł się zdecydować i Rudi zaczął mówić z większą natarczywością:

– Wiesz dobrze, że książę nie chciałby, żeby coś się naprawdę stało tym Amerykanom. Mały potrzebuje lekarza, dlatego są gotowi oddać srebrnego pająka. Pospiesz się, on może być bardzo chory!

– Zobaczmy lepiej, czy to prawda – odezwał się drugi strażnik. Był to ten, który przekazał Rudiemu wiadomość. – Wolę się nie narażać księciu Stefanowi. Ty sprawdź, czy chłopiec jest naprawdę chory, a ja będę pilnował drzwi. Nie ma się czego bać, to tylko chłopcy.

– Dobrze – powiedział pierwszy strażnik – sprawdzę, czy ma gorączkę. Jeśli to jest jakiś podstęp, gorzko pożałują.

Wielki klucz zazgrzytał w zamku. Żelazne drzwi otworzyły się ze skrzypieniem i strażnik wszedł do celi.

Pierwszy krok postawił prosto w oczekującą pętlę. Rudi zaciągnął ją błyskawicznie i strażnik padł ciężko na podłogę, wypuszczając z ręki latarnię. Jupiter zakręcił drugą pętlą jak lassem i zarzucił ją na głowę leżącego, zaś Rudi trzecią pętlą unieruchomił jego bijące wokół ręce.

– Na pomoc! – wrzeszczał strażnik. – Na pomoc! Złapały mnie te diabły!

Drugi strażnik wbiegł do celi. Rudi już czekał na niego. Pętlę zarzucił mu na szyję, następna zacisnęła się wokół nóg. Pętle na drugim końcu sznurów założyli przedtem na pierwszego strażnika, tak więc mieli teraz obu strażników ciasno związanych ze sobą. Gdy leżący strażnik kopał i wierzgał, pętle na stojącym zaciskały się tak, że w końcu upadł na towarzysza. Rudi pochylił się nad nim i szepnął mu do ucha:

– Walcz mocno! Szarp się! Nie ustawaj.

Strażnik usłuchał. Zmagając się, obaj zaciskali pętle na sobie nawzajem i wkrótce żaden nie mógł się już ruszyć. Rudi zachichotał. Pomyślał, że dwaj strażnicy wyglądają jak muchy w pajęczynie, i uznał to za dobry omen. Poczuł, że wraca mu odwaga i nadzieja.

– Szybko! – zawołał. – W głębi korytarza są inni strażnicy i mogą usłyszeć. Musimy się spieszyć. Jupe, weź drugą latarnię i za mną!

Pobiegł w dół korytarza. Lochy poniżej były ciemne choć oko wykol. Bob i Jupiter pędzili za nim co tchu. Latarnia Jupe'a rzucała przed nim skaczące plamy światła.

Dopadli do jakichś schodów. Zbiegli po nich i zatrzymali się. Rudi, schylony, szarpał dużą żelazną obręcz, przytwierdzoną do podłogi. W świetle latami zobaczyli, że była to wiekowa, zardzewiała klapa włazu, osadzona w kamiennej podłodze.

– Zacięta się – wysapał Rudi. – Zardzewiała. Nie mogę jej ruszyć.

– Szybko! – zawołał Jupiter. – Sznur. Przełóż przez obręcz i będziemy ciągnąć razem.

– Dobra! – Rudi zakręcił się w kółko, odwijając z siebie sznur z koca. Przewlókł go przez obręcz i wszyscy trzej zaczęli ciągnąć. Pokrywa ani drgnęła. Za nimi rozległy się okrzyki i stukot stóp. Szarpnęli sznur ze zdwojoną siłą.

Pokrywa odskoczyła i opadła na podłogę z łoskotem. Odsłoniła się czarna dziura i dał się słyszeć bulgot płynącej wody.

– Pójdę pierwszy – Rudi wyciągał sznur z obręczy. – Wszyscy trzymajmy się sznura. Nie damy rady założyć pokrywy z powrotem.

Opuścił nogi w głąb włazu, uchwyt latarni włożył sobie między zęby i trzymając sznur znikł w otworze. Bob za nim. Dziura włazu i odgłos wody poniżej nie zachęcały do wejścia, ale nie było czasu na wahanie. Przez długą, nie kończącą się chwilę spadał w próżnię. Wreszcie wylądował na dnie antycznego ścieku. Spadł z wysokości zaledwie półtora metra. Nie mogło mu się nic stać i woda była tylko po kolana, ale przewróciłby się w nią niechybnie, gdyby Rudi nie złapał go w porę.

– Uwaga – szepnął Rudi – leci Jupiter. Zejdź mu z drogi.

Jupiter miał mniej szczęścia. Stracił równowagę i nim zdołali go pochwycić, usiadł w płynącej bystro wodzie. Rudi podał mu rękę i Jupe sapiąc pozbierał się na nogi.

– Zimna! – prychnął.