Fargo odprawił gestem natrętów i podszedł do najbliższego okienka.

– Chciałbym… – przełknął nerwowo ślinę. – Chciałabym pobrać trochę pieniędzy – położył czek na ladzie.

Urzędnik podniósł go, uśmiechając się przyjaźnie.

– Ależ oczywiście – wystukał coś na klawiaturze terminala. – Zaraz – urwał w pół słowa. – Ale…

– Nie mam takiej sumy na koncie? – Fargo przestraszył się swojej zachłanności. – Wie pan – usiłował się tłumaczyć – dawno nie sprawdzałam stanu…

– Nie, to drobiazg – twarz urzędnika wyrażała najwyższe zdziwienie – ale to nie jest pani podpis…

„Cholera” – Fargo odruchowo potarł brodę, wbijając sobie boleśnie w policzek długi paznokieć. – „Przecież to było do przewidzenia…”

– Chyba mogę pobrać własne pieniądze – powiedział głośno, tracąc do reszty opanowanie. – Tak czy nie, do kurwy nędzy?

Zdziwienie na twarzy urzędnika przerodziło się w podejrzliwość. – Ja…

– Co się tak gapisz? – Fargo musiał zagrać va banque. – Nie poznajesz mnie, kretynie?

– Ja… zawołam dyrektora – ręka kasjera dotknęła przycisku pod biurkiem.

Fargo stłumił w sobie chęć ucieczki. Postanowił zmienić taktykę.

– Ależ, proszę pana… – wyszczebiotał i sięgnął po czek, ale urzędnik sprawnie usunął go z zasięgu jego dłoni.

– Dyrektor już idzie – wskazał na przepychającego się między pulpitami obsługi starszego, siwego mężczyznę.

– Przecież ja tylko…

Tamten nie dał mu dokończyć.

– Słucham, o co chodzi?

Urzędnik pokazał przełożonemu wydruk i czek. Fargo gorączkowo zastanawiał się, co zrobić. Postanowił na razie nie uciekać.

– Pozwoli pani za mną – powiedział dyrektor.

– Przecież ja tylko…

– Przejdźmy do mojego gabinetu – uśmiechnął się z pewną dozą surowości. – Bardzo proszę.

„Co za świnia!” – Fargo w panice usiłował znaleźć jakieś wyjście. Nerwowo rozejrzał się wokół, potem postanowił spróbować chwytu, który zawsze skutkował. Przynajmniej w przypadku kobiet.

„Popatrz mu w oczy” – pomyślał.

Ich spojrzenia spotkały się na moment. Ukryty głęboko w podświadomości impuls wstrząsnął umysłem Fargo. Nagle poczuł ogarniającą go ciemność i znane już uczucie spadania z przerażającą szybkością.

– Nie! – krzyknął odruchowo.

Kiedy otworzył oczy, znajdował się po drugiej stronie blatu. Przed nim, oddzielona pancerną szybą, stała wodząca wokół osłupiałym wzrokiem panna McLish. Tuż obok siedział przerażony urzędnik.

„Chryste, jestem teraz dyrektorem.” – Fargo zaczynał mieć tego dosyć.

– Ratunku… – szepnęła kompletnie zdezorientowana kobieta. – Co ja tutaj robię?

– Proszę wypłacić pannie McLish całą kwotę – powiedział Fargo. – Albo nie… – czuł, że zaczynają go zawodzić nerwy. – Proszę otworzyć sejf – przez głowę przebiegały mu tysiące pomysłów.

– Słucham?

– Proszę otworzyć sejf!

– Ale… ależ to niemożliwe – oczy urzędnika wychodziły z orbit.

Zniecierpliwiony Fargo machnął ręką. Czując, że cały dygocze, ruszył w kierunku zaplecza. Minął kilka zdziwionych urzędniczek, ale w końcu natknął się na poważnie wyglądającego człowieka.

– Proszę otworzyć sejf! – warknął.

– Podręczny? – ręka tamtego z trudem wprawiła w ruch ciężkie metalowe drzwi w ścianie.

– Nie, główny. – Fargo dopiero teraz spojrzał w bok. Widok równo ułożonych paczek banknotów sprawił, że zmienił zdanie. – Albo nie. Ten wystarczy – znowu rozejrzał się wokół. – Potrzebuję jakiejś torby.

– Co się stało, Max? – stojący obok mężczyzna był widać w bliskich stosunkach z szefem.

Fargo chwycił leżący w pomieszczeniu sejfu pocztowy worek i gorączkowo zaczął pakować do niego opasane banderolami banknoty.

– Max, o co chodzi? – w głosie tamtego pojawiło się zaniepokojenie.

– Napad – wykrztusił Fargo.

Nie potrafił opanować drżenia rąk, rozsypywały się na wszystkie strony. – To jest napad! Pannie McLish grozi ogromne niebezpieczeństwo!

Fargo spojrzał w stronę holu. Portier odprowadzał właśnie słaniającą się na nogach kobietę w stronę foteli.

– Max, co ty robisz?! – w głosie stojącego obok mężczyzny zaszła zasadnicza zmiana.

Boże, jak to wolno idzie! Fargo opróżnił dopiero połowę metalowych półek. Kątem oka zauważył podchodzącego z boku strażnika.

– Nie włączajcie alarmu! – krzyknął.

Nadstawił worek i zaczął zgarniać pieniądze całym ramieniem. Większość spadała jednak na podłogę. – Max!

– On zwariował! – krzyknął ktoś z tyłu. – Trzeba zawiadomić lekarza!

Jakaś kobieta rzuciła się w stronę telefonu.

– Niech ktoś go powstrzyma!

Fargo chwycił worek obiema rękami. Roztrącając ludzi, ruszył w stronę przejścia dla personelu.

– Panie dyrektorze!

Odwrócił głowę. Ręka strażnika dotknęła kolby przywieszonego u pasa rewolweru. Fargo przyspieszył, ale tamten ruszył za nim.

– Panie dyrektorze! – krzyknął ostrzej, wyszarpując broń. – Proszę się zatrzymać!

Fargo zatrzymał się momentalnie, z trudem utrzymując równowagę. Odwrócił się, trzymając wypełniony pieniędzmi worek jak tarczę.

– Panie dyrektorze, proszę…

Ich oczy spotkały się na ułamek sekundy i Fargo wiedział już, co nastąpi: nagła ciemność i uczucie spadania, do którego powoli zaczynał się przyzwyczajać. Wyrwał osłupiałemu dyrektorowi worek i wymachując bronią, rzucił się do ucieczki. Trzy strzały, jakie oddał na oślep, sprawiły, że nikt nie ruszył w pościg. Ale dzwonki alarmowe odezwały się dosłownie kilka sekund po tym, jak minął przeszklone drzwi.

Zbiegł po schodach, minął osłupiałego kierowcę i przeskoczył przez wciąż gorącą maskę limuzyny. Na szczęście o tej porze nie było zbyt wielkiego ruchu. Zanim z banku wybiegli pierwsi ludzie, był już na środku skweru. Nie zastanawiał się nawet przez chwilę, naprawdę nie wiedział, jak znalazł drogę do wąskich zaułków na zapleczu wielkich sklepów. Zapewne działał instynktownie, korzystając z pamięci swojego nosiciela. Dopiero myśl, że musi wrócić do swojego ciała, zatrzymała go, pozwalając chwycić głębszy oddech. Wrzucił worek do jednego z wypełnionych tylko w połowie kubłów na śmieci i rozejrzał się po zaułku. W zasięgu wzroku nie było nikogo. Zaklął i kopnął ze złością stojący obok kubłów karton po zamrażarce.

– Co jest? – wybełkotał ktoś, kto uznał, że karton ten jest dla niego najodpowiedniejszym schronieniem tego popołudnia. Fargo się uśmiechnął.

– Czas wstawać, przyjacielu – powiedział zaglądając do wnętrza.

Z dużym niepokojem zbliżał się do zastygłego na ławce ciała, ale ponowne zawładnięcie wszystkimi jego funkcjami okazało się bardzo łatwe. Wystarczyło jedno spojrzenie we własne półprzymknięte oczy, żeby poczuć ogarniającą, znajomą już ciemność i szaleńczy pęd. Kiedy podniósł zaciśnięte odruchowo powieki, ujrzał słaniającego się w szoku bezdomnego.

Fargo również nie był spokojny ani pewny siebie. Wręcz zesztywniał, kiedy z tyłu rozległo się wycie policyjnych syren. Spojrzał w tym kierunku, ale nikt się nim nie interesował. Szofer limuzyny, wskazywał mundurowym kierunek ucieczki strażnika, pracownicy banku obiegli pozostałych stróżów prawa. Nie niepokojony przez nikogo, wstał ciężko i minąwszy bezdomnego, wciąż uporczywie potrząsającego głową, ruszył w stronę zaułków. Nie potrafił w żaden sposób wyjaśnić tego, co zaszło, ale nie usiłował też tego analizować. Minął obojętnie siedzącego pod ścianą strażnika, odnalazł ukryty w kuble worek i zniknął w plątaninie pobliskich ulic. Wyjął kilka drobnych banknotów i kupił tanią walizkę od ulicznego straganiarza. Ukrył w niej worek z pieniędzmi i wciąż słysząc syreny policyjne za plecami, pobiegł w stronę najbliższej stacji metra. Dopiero w wagonie, jadąc na drugi koniec miasta, jako tako zebrał myśli. Wszystko wskazywało, że potrafi „wstrzeliwać się” w umysły innych ludzi, tak? Czy to może mieć jakiś związek z jego amnezją? Potrząsnął głową. Chyba nie… Może to efekt śmierci klinicznej… Tak, pierwszy raz przydarzyło mu się to w sali reanimacyjnej. Tamten lekarz… Nie, to nie była śmierć kliniczna. Otarł rękawem czoło, uważając przy tym, żeby nie wypuścić z rąk walizki. Chryste, przecież ta zdolność dawała mu… Nie wiedział, jak to wyrazić. Tego nie da się ująć żadnymi słowami. Nie miał ochoty dłużej łamać sobie głowy nierozwiązalnymi problemami. Czuł, że ogarnia go coraz większa pewność siebie. Totalne, obezwładniające poczucie zagubienia zniknęło gdzieś tak szybko, że miał wrażenie, jakby właśnie obudził się z koszmarnego snu.

Zanim wagonik metra zatrzymał się na jednej z końcowych stacji, Fargo był już innym człowiekiem. Swobodnie wyszedł na peron, uśmiechając się na wspomnienie stresu, jakiemu poddany był podczas akcji w banku. Suburbia, na których się teraz znajdował, nie miały centrum handlowego, musiał więc przejść spory kawałek drogi, zanim znalazł luksusowy sklep z odzieżą. Obejrzał wystawę, ale nie zdecydował się wejść, miał za to plan… Poczekał w pobliżu, obserwując przechodniów, a gdy pojawił się mężczyzna mniej więcej jego postury, poszedł za nim. Jedno spojrzenie wystarczyło, by dalej wypadki potoczyły się po jego myśli.

Wszedł do sklepu. Nie targały nim żadne wątpliwości, z góry wiedział, co ma powiedzieć. Nie zdążył rozejrzeć się po niewielkim wnętrzu, kiedy z boku podeszła ekspedientka.

– Wyjdź, zanim wezwę ochronę – syknęła marszcząc nos.

Czy mu się zdawało, czy w jej opryskliwym tonie rzeczywiście brzmiały nutki niepewności. W historii sklepu Fargo był zapewne najdziwniejszym klientem. Biały, w miarę czysty, ale w samych tylko spodniach i podartej koszuli wyglądał zaiste nieciekawie, choć o niebo lepiej niż rasowy włóczęga.

– Miałem wypadek – wyjaśnił spokojnie. – Chciałbym kupić nowe ubranie.

– Eee… – Ekspedientka nadal mierzyła go niespokojnym wzrokiem. – Chyba poproszę właściciela.

Kobieta zawróciła na pięcie, ale nie zniknęła za osłoniętymi kotarą drzwiami. Wsunęła jedynie głowę na zaplecze i po sekundzie znów obserwowała Fargo. Potem spokojnie zajęła swoje miejsce za ladą, a po kilkunastu sekundach pojawił się drobny siwy mężczyzna.