— Także głosuję za — uśmiechnęła się Margarita Laux-Antille. - Zdziwi panie to, co powiem, ale robię to dla Tissai de Vries. Tissaia, gdyby tu była, żachnęła by się na sugestię, że dla utrzymania jedności Loży trzeba stosować przymus i ograniczenie wolności osobistej.

— Głosuję za — powiedziała Francesca Findabair, poprawiając koronki na dekolcie. - Powodów jest wiele, wyjawiać ich nie muszę i nie będę.

— Głosuję za — powiedziała równie lakonicznie Ida Emean aep Sivney. - Bo tak każe mi moje serce.

— A ja jestem przeciwna — oznajmiła sucho Assire var Anahid. - Nie kierują mną żadne sympatie, antypatie ani kwestie pryncypialne. Lękam się o życie Ciri. Pod opieką Loży jest bezpieczna, na prowadzących do Rivii gościńcach będzie łatwym celem. A ja obawiam się, że są tacy którzy, odebrawszy jej nawet imię i tożsamość, wciąż uważają, że to za mało.

— Pozostało nam — powiedziała dość zjadliwie Sabrina Glevissig — poznać stanowisko pani Fringilli Vigo. Chociaż powinno być ono oczywiste. Pozwolę sobie przypomnieć bowiem wszystkim paniom zamek Rhys-Rhun.

— Wdzięczna za przypomnienie — Fringilla Vigo dumnie uniosła głowę — oddam głos za Ciri. By dowieść szacunku i sympatii, jaką mam dla tej dziewczyny. A nade wszystko robię to dla Geralta z Rivii, wiedźmina, bez którego tej dziewczyny nie byłoby dziś tutaj. Który, by ratować Ciri, szedł na koniec świata, walcząc ze wszystkim, co stanęło mu na drodze, nawet ze sobą samym. Byłoby podłością odmawiać mu teraz spotkania z nią.

— Za mało było jednak podłości — powiedziała cynicznie Sabrina — a za dużo naiwnego sentymentalizmu, tego samego sentymentalizmu, który mamy zamiar wykorzeniać z tej panny. Ba, nawet o sercu była tu mowa. A rezultat jest taki, że szale wagi stanęły w równowadze. W martwym punkcie. Niczego nie zdecydowaliśmy. Trzeba głosować jeszcze raz. Proponuję tajnie.

— A po co?

Wszyscy spojrzeli na tę, która się odezwała. Na Yennefer.

— Ciągle jestem członkinią tej Loży — powiedziała Yennefer. - Nikt nie pozbawił mnie członkostwa. Nie przyjęto nikogo na moje miejsce. Formalnie mam prawo głosu. Chyba jasne jest, za czym głosuję. Głosy za przeważają, więc i sprawa jest załatwiona.

— Twoja bezczelność — powiedziała Sabrina, splatając uzbrojone onyksowymi pierścieniami palce — ociera się o granice dobrego smaku, Yennefer.

— Na pani miejscu milczałbym z pokorą — dodała poważnie Sheala. - Myśląc o głosowaniu, którego wkrótce sama będzie pani przedmiotem.

— Poparłam Ciri — powiedziała — ale ciebie, Yennefer, muszę przywołać do porządku. Wystąpiłaś z Loży, uciekając z niej i odmawiając współpracy. Nie masz żadnych praw. Masz natomiast zobowiązania, długi do zapłacenia, wyrok do wysłuchania. Gdyby nie to, ne byłabyś wpuszczona za próg Montecalvo.

Yennefer przytrzymywała Ciri, rwącą się, by wstać i krzyczeć. Ciri bez oporu i w ciszy opadła na krzesło z oparciami wyrzeźbionymi w sfinksy. Widząc, jak ze swego fotela wstaje, górując nagle nad stołem, Pani Sowa. Filippa Eilhart.

— Yennefer — oświadczyła dźwięcznie — nie ma prawa głosu, to jasne. Ale ja mam. Wysłuchałam głosów wszystkich tu obecnych pań, mogę wreszcie, jak sądzę, sama zagłosować?

— Co chcesz — zmarszczyła brwi Sabrina — przez to powiedzieć, Filippo?

Filippa Eilhart spojrzała przez stół. Napotkała oczy Ciri i zajrzała w nie.

Dno basenu jest z różnokolorowej mozaiki, płytki mienią się i zdają poruszać. Cała woda drga, migocze światłocieniem. Pod wielkimi jak talerze liśćmi nenufarów, wśród zielonych glonów migają karasie i orły. W wodzie odbijają się wielkie ciemne oczy dziewczynki, jej długie włosy sięgają powierzchni, pływają po niej.

Dziewczynka, zapomniawszy o całym świecie, wodzi rączkami wśród łodyg grążeli, przewieszona przez krawędź basenu fontanny. Chce koniecznie dotknąć którejś z tych złotych i czerwonych rybek. Rybki podpływają do rączek dziewczynki, krążą wokół nich ciekawie, ale schwytać się nie dają, nieuchwytne jak zjawy, jak sama woda. Palce ciemnookiej dziewczynki zaciskają się na nicości.

— Filippa!

To najukochańszy głos. Mimo tego dziewczynka nie reaguje natychmiast. Nadal patrzy w wodę, na rybki, na nenufary, na swoje odbicie.

— Filippa!

— Filippo — ostry głos Sheali de Tancarville wyrwał ją z zamyślenia. - Czekamy.

Z otwartego okna powiało zimnym, wiosennym wiatrem. Filippa Eilhart wzdrygnęła się. Śmierć, pomyślała. Śmierć przeszła obok mnie.

— Ta Loża — przemówiła wreszcie pewnie, głośno i dobitnie — będzie decydować o losach świata. Dlatego ta Loża jest jak świat, jest jego zwierciadłem. W równowadze stają tu rozsądek, który nie zawsze oznacza zimną podłość i wyrachowanie, i sentymentalizm, który nie zawsze jest naiwny. Odpowiedzialność, żelazna, narzucana choćby siłą dyscyplina i niechęć do przemocy, łagodność i zaufanie. Rzeczowy chłód omnipotencji… i serce.

— Ja — podjęła w ciszy, jaka zapadła w sali kolumnowej zamku Montecalvo — oddając mój głos jako ostatnia z głosujących, biorę pod uwagę jeszcze jedną rzecz. Taką, która, nie równoważąc się z niczym, równoważy wszystko.

Idąc za jej wzrokiem, wszystkie spojrzały na ścianę, na mozaikę, na której ułożony z maleńkich różnobarwnych płytek wąż Urobos chwytał zębami własny ogon.

— Tą rzeczą — podjęła, wpijając w Ciri swe ciemne oczy — jest przeznaczenie. W które ja, Filippa Eilhart, od niedawna zaczęłam wierzyć. Które ja, Filippa Eilhart, od niedawna zaczęłam rozumieć. Przeznaczenie to nie wyroki opatrzności, to nie zwoje zapisane ręką demiurga, to nie fatalizm. Przeznaczenie to nadzieja. Będąc pełna nadziei, wierząc, że to, co ma się stać, stanie się, oddaję mój głos. Oddaję mój głos Ciri. Dziecku przeznaczenia. Dziecku nadziei.

Długo trwała cisza w pogrążonej subtelnym światłocieniu sali kolumnowej zamczyska Montecalvo. Zza okna dobiegł krzyk krążącego nad jeziorem orła rybołowa.

— Pani Yennefer — szepnęła Ciri. - Czy to znaczy…

— Chodźmy, córeczko — odpowiedziała cichym głosem Yennefer. - Geralt czeka na nas, a droga przed nami daleka.

Geralt przebudził się i poderwał, mając w uszach krzyk nocnego ptaka.