Ізяслаў. Але ж дачка…
Рагнеда. Так, сын… Але перад багамі…
Ізяслаў. Я не дарэмна кажу — трэба сапраўды гэтых лясных ідалаў і тут разбурыць. Як бацька ў Кіеве зрабіў!
Рагнеда. Не, сын, ты ўжо не чапай іх.
Ізяслаў (глядзіць амаль варожа на маці). Як знаеш!.. Бывай!.. Але новыя багі ўсё-ткі прыйдуць на змену старым! (Выходзіць.)
Усё той жа светлы пакой. Праз многа гадоў. Княгіня ўвечары стаіць каля расчыненага акна. Няйначай, што на дварэ якраз зноў пара позняга лета. У пакоі з ёю — нянька.
Рагнеда. Забылі пра нас, нянька. Нават сын забыў. Пахавалі нас тут, як у магіле.
Нянька. Такая планіда наша, княгіня.
Рагнеда. Так, планіда, будзь яна праклятая!
Чуецца, як пачынае выць недзе старая ваўчыца.
Толькі яна верная пакуль застаецца.
Нянька. Дык звер жа…
Рагнеда. Гэта я не дала яе некалі забіць Ізяславу… А вось Анею…
Княгіня слухае. I да яе прыходзіць апошні ўспамін, як цяжкі прывід: Уладзіміравы варагі ў лета 6488-е ўрываюцца ў Полацкі замак, забіваюць на вачах у Рагнеды бацьку, маці, братоў…
Канец драмы
1989
