Колькі прасядзеў — не ведаю. Апамятаўся толькі тады, калі П. К. падаў вестку. Ён вяртаўся.

19 лютага. Пішу шчыра: П. К. зноў ашаламіў мяне. Як тады, адгадаўшы сэнс марсіянскай крыніцы-маяка, што дало магчымасць знайсці ў неабсяжнай прасторы маленькую кропку-спадарожнік. I зараз яму прыйшло ў галаву параўнаць прынятыя ім у свой час сігналы з планеты сузор’я Індзейца і гэтыя, з чужога спадарожніка. Яны аказаліся вельмі падобныя. У П. К. ужо былі пэўныя меркаванні пра тую далёкую планету, і цяпер ён здолеў вылічыць, карыстаючыся запісанымі сігналамі, час яе абарачэння вакол свайго свяціла. П. К. рашыў, што, можа, гэта будзе дадатковым паролем для магчымага кантакту. Ён прыбыў на спадарожнік роўна праз суткі планеты сузор’я Індзейца.

I аўтаматы спадарожніка зрабілі яшчэ адну спробу расказаць аб сваіх гаспадарах.

Ледзь П. К. апынуўся на пляцоўцы цыліндра, як, аддзяляючы яго ад касмічнай прасторы, вырасла залацістая сферычная сцяна. I тады вакол нешта заспявала, заіскрылася, пераліваючыся, струменячыся, сціхаючы і разгараючыся. Расказваючы пра гэта, П. К. скардзіўся, што ў яго не хапае слоў, каб апісаць бачанае, перадаць свае пачуцці ў той момант. I я згодны з ім. Бо праглядаючы запіс гэтай гука-светлавой перадачы, запісанай на дасканалай плёнцы, здольнай зафіксіраваць самыя нязначныя адценні, таксама не магу апісаць свае ўражанні, адчуванні.

Як і папярэднія, гэта перадача паўтарылася двойчы. На жаль, мы і яе не зразумелі. Аднак, думаю, пакуль. Цяпер спадзяванняў на расшыфроўку пабольшала. Так што П. К. недарэмна затрымаў «Набат». I не мае істотнага значэння, што, можа, не мы, а другія прачытаюць, што хацелі сказаць зямлянам іншаплавецяне. Ды і людзі, ведаючы адрас, ужо самі могуць нешта сказаць касмічным братам па розуму.

А «Набат» лёг на зваротны курс.

Да Зямлі ляцець больш года. Колькі ж я ўсяго прабуду ў прасторы? Але як бы ні было цяжка, я ўсё роўна вярнуся ў космас!