Здолее с даўняй тугой
Рэдкае маміна свята –
Свята вяртання майго!
Маме патрэбна не многа, –
Толькі захоўваць ад бед.
Хоць і не веру у Бога,
Буду маліць за цябе!
***
Паўвека прайшло па няроўнай дарожцы,
Як многа аддаць вы змаглі,
Браты-пераможцы, браты пераможцы,
З таго, што крывёй здабылі.
Пакуты і страты адкінуць не можна,
Бо Вечны Агонь – не касцёр.
Браты-пераможцы, браты пераможцы,
Няўжо вы забылі пра ўсё.
Хапае і часу, хапае і моцы, –
Мы ганьбім адзін аднаго.
Браты-пераможцы, браты пераможцы,
Не страцце братэрства свайго!
Балючае слова хлусні не памножыць,
Не знішчыць апошніх мастоў.
Ніхто і ніколі пакрыўдзіць не зможа
Братоў, але толькі братоў!
***
Зацвілі маладыя каштаны,
Упрыгожылі кветкамі май, –
Распытай пра мяне, мой жаданы,
У сябровак маіх распытай.
Наша сонца устала прыгожа
І прыгожа у меня на душы, –
Раскажы пра мяне, мой харошы,
Ты сястрыцы сваёй раскажы.
Я табе свае песні прапела,
Словы цёплыя добра ляглі, –
Пахвалі ты мяне, мой нясмелы,
Перад бацькам сваім пахвалі.
Зацвілі маладыя каштаны,
Палюбуйся на іх, паглядзі, –
Прывядзі ты мяне, мой каханы,
Да матулі сваёй прывядзі!
***
Мужчына углядаўся не раз
У вочы жанчыны цудоўнай
І доўга шукаў там адказ,
Які быў адной ёй вядомы.
Ён рукі яе цалаваў,
Пяшчотнымі песнямі песціў, –
Ёй Бог прыгажосць аддаваў,
Яна – набірала цярпення!
Ён ярка і шчодра гарыць,
Яна толькі ціха ўздыхае.
Мужчыну чакаюць сябры,
Жанчына – чакае кахання!
Ён свет сто разоў абыйшоў, –
Душа яе побач лятала.
Мужчына і словы знайшоў
Там, дзе іх жанчына паклала!
Калі ўсміхнецца жыццё –
Ім ластаўкі неба расчыняць
І зможа мужчына ўсё,
Калі будзе побач жанчына.
Нібы вызвалення свайго
Чакае, калі ўстрапянецца,
Ля моцнага сэрца яго
Жанчыны маленькае сэрца!
***
Маладыя за сталом,
Госці побач селі, –
Закружыла, загуло,
Павяло вяселле!
Эх, падкінем дроўцаў,
Чарачкі асушым.
Налятайце, хлопцы,
Адвядзіце ду́шу!
Маладое – маладым,
Эх, гады́-няго́ды, –
На вяселлі залатым
Пагулять ахвота!
Растаптаўшы чаравік,
Прамачы ў горле,
Каб музы́кі да крыві
Свае пальцы сцёрлі!
Эх, падкінем дроўцаў,
Пагуляем, бра́ткі.
Не сумуйце, хлопцы,
Весялей, дзяўчаткі!
Маладое – маладым,
Эх, гады́-няго́ды, –
На вяселлі залатым
Пагулять ахвота!
Маладым ад нас хвала, –
Каравай цудоўны!
Хопіць на ўсіх цяпла
Ночанькі мядовай.
Эх, падкінем дроўцаў,
Жартачкі – не здзе́кі.
Не лянуйце, хлопцы, –
Ночкі караценькі!
Маладое – маладым,
Эх, гады́-няго́ды, –
На вяселлі залатым
Пагулять ахвота!
***
Гадаваў я песні свае,
Песціў і ў свет выпускаў, –
Песня-сонейка на небе ззяе,
Песня-ластаўка яшчэ ў руках.
Непрапетая песня-мара,
Незабыўная песня-бэз, –
Песня-рэчанька мне ад мамы,
Песня-ружа ў мяне для цябе.
Я песню ціха прапяю, як памалюся,
За землякоў, за ўсіх сяброў на Беларусі;
А песня-чаіца мне крыламі махае
І я жыву, і я люблю, і я спяваю!
Адпускаў я песні свае
І ляцелі з лёгкай рукі
Песні верасня і песні мая,
Песні-кнігаўкі і жаўрукі.
Я аберагаў іх і песціў,
Саграваў у горкія дні, –
Ціха свецяцца мае песні,
Быццам зорачкі ў вышыні.
Посвящения
Надеюсь, помню и люблю
Белый романс (Альке)
В ледяные зеркала снег собой любуется,
От любви-метелицы всё лицо горит…
Только пьяная зима знает, всё ли сбудется,
Знает очень хорошо,
Но не говорит!
Начинает снегопад плавное кружение,
Нитями морозными снова день прошит…
Только пьяная зима помнит продолжение,
Но рассказывать его
Сразу не спешит.
Не забыть твои глаза очень сильно хочется,
Как прощения слова – эти снегири…
Только пьяная зима знает, чем всё кончится,
Знает очень хорошо,
Но не повторит.
Эта глупая весна скоро позабудется,
Поцелуи на морозе, недоверья лёд…
Если пьяная зима вновь в судьбе заблудится,
Знаю очень хорошо –
Мы переживём!
***
Сестре
Далеко наша юность зелёная,
Собирают года свою дань.
Не печалься, сестрица Алёнушка,
Нам с тобою они не беда.
Ты на вечер весёлый позва́ла,
Твой июнь возле яблонь стоит.
Разграбление винных подвалов
Нам сегодня опять предстоит.
Не помогут запоры и стража,
Ведь распахнуто в праздник окно
И два сына твоих, как два па́жа,
У тебя за надёжной спиной.
Пусть всегда наши дети нас радуют
И летя в высоте голубой,
Молодою и радостной радугой
Улыбается солнечный бог.
Даже если тяжёлыми тучами
Огорчить захотят холода,
Будут тучи твои немогучими,
Грозы – грозными лишь иногда.
В детстве девочка-оленёнушка,
На моих вырастала глазах.
Не печалься, сестрица Алёнушка,
Пей бальзаковский сладкий бальзам!
***
Буйницкому Василию Фёдоровичу
Мы поблажек себе не давали
И не рвали послаще кусок,
А ночами всю жизнь промывали –
Золотой наш, тяжёлый песок.
Старость, словно усталость металла,
Неизбежный и горький изъян.
В наших тёплых ладонях остались
Лишь работа, семья и друзья.
И плечами друг друга тревожа,
Мы расселись при щедром столе,
Так на белых медведей похожи
И на грустных седых журавлей.
По тяжёлым стаканам неспешно
Мы хмельную печаль разольём,
Всё раздарим – удачи, успехи,
А случайное счастье – пропьём.
Выбирая последнюю квоту,
Ждём от жизни хороших вестей;
Подвергаемся часто ремонту,
Нет в продаже для нас запчастей.
В нашем атомно-каменном веке,
Ничего не бывает навек, –
Ведь не в каждом, увы, человеке
Настоящий живёт человек.
Но встречаются и самородки,
Тех высоких, рабочих кровей,
Неуёмной, живучей породы,
Драгоценной породы твоей!
***
Старые грехи (Саше Адамовичу)
Друг мой, мы так далеки,
Встретимся если когда-то,
Старые наши грехи
Прятать не станем подальше.
Старые вспомним стихи,
Выпьем немного, прощаясь, –
