И пахнет тишина
Малинником и мятой.
Живой воды глоток –
За преданность награда
И ключик золотой
Запрятан где-то рядом!
***
Мне на месте не сидится –
Обязательно сбегу
В мир, где розовою птицей,
Бьётся солнце на снегу.
Там сиреневые кони
Тихо бродят по траве
И озябшие ладони
Греет месяц в рукаве.
А у елей изумрудных
Самородки на стволах,
Глянешь – голову закружат
Их крутые купола…
Мне на месте не сидится
И рискую я не зря, –
Без меня не разгорится
Там кленовая заря!
***
Забаўляе ветрык,
Цішынёй абвіўшы,
Адцвітаюць вербы –
Зацвітаюць вішні.
Чысцінёй крынічнай
Лечаць сны лясныя,
Пройдзе дождж сунічны,
А за ім – грыбныя.
Светла і прыгожа
Тут, на Беларусі, –
Як пакліча Божа,
Я не адгукнуся!
Хата не пустая
І душа без злосці.
У госці завітаю,
Пачастую госця.
Гоніць лёс так шпарка,
А я не сумую, –
Апусцее чарка –
Пададуць другую.
Можа так не гожа, –
Потым павінюся,
Як пакліча Божа,
Я не адгукнуся!
Грошай не багата, –
Жонка залатая.
Зорачкі пагаснуць –
Сонейка вітаю.
У каханне веру,
Між людзьмі не лішні…
Адцвітаюць вербы,
Зацвітаюць вішні.
Светла і прыгожа
Тут, на Беларусі, –
Як пакліча Божа,
Я не адгукнуся!
***
Меня мани́т сторонка эта,
Где белый ветер говорлив,
А лето – солнечного цвета
И радуг радостный разлив.
***
В тихом вишнёвом краю,
Не суетясь и не маясь,
Я подпою соловью,
С эхом поперекликаюсь.
***
Укрывает родные края
Васильковое поле небес;
Как живёшь, Мать-река моя?
Здравствуй, Батюшка-лес!
***
Это с детства хорошо знакомо, –
Поднимал свой белый парус сад
И тропинку к маминому дому
Заметал весенний цветопад.
***
Чтоб родные уголки
Никогда не затуманить,
Васильки, как узелки,
Завяжу на память.
***
Я в детстве мог свои ключом
Открыть все двери во Вселенной, –
Была мне Ислочь по плечо,
А море – только по колено.
***
Я когда-то, уходя,
На серебряное блюдце
Бросил капельку дождя,
Чтобы к Родине вернуться.
***
Надышаться, удивиться
Далью голубой
И услышать голос птицы
Прямо под собой.
***
Родники дают напиться,
Есть тенёк от облаков
И подсолнух не скупится
На места для мотыльков.
***
Детство
Там не собраны песни в букеты,
Только иволга звонко поёт
И покрыто веснушками лето,
Лопоухое лето моё.
Беларусь – мая песня
Да Бога малітвы мае́,
У крыўдзе ён нас не пакіне, –
А ціхія песні свае
Спяваю для белай Багіні.
І хлеб, і віно на стале,
Квітнеюць ля хаты вяргіні, –
Усё нам ад Бога, але
Каханне ад белай Багіні.
Ці лёгкі твой крыж, ці цяжкі, –
Ніколі яго ты не скінеш.
Да Бога нясём мы грахі,
А шчасце да белай Багіні.
Нам сонечны Бог да нябёс
Расчыніць высокія сіні, –
Ад Бога Айчына і лёс,
А крылы ад белай Багіні!
***
Сустракай, гаспадыня, гасцей!
З добрым святам вас, добрыя людзі!
Сёння сумна нікому не будзе, –
Сустракай, гаспадыня, гасцей.
Мы не страцілі лепшых надзей,
Не забыліся песень вясёлых;
І усмешкай сваёй, як заўсёды,
Сустракай, гаспадыня, гасцей!
Толькі бачыцца трэба часцей, –
Будзе радасці сэрцам уволю;
І не мёдам, а хлебам і соллю
Сустракай, гаспадыня, гасцей!
Кветка-папараць побач цвіце,
Вочы радуюць нашыя дзеці;
Бачыць Бог, пажывём мы на свеце, –
Сустракай, гаспадыня, гасцей!
***
Даруй, Радзіма, што не маю сіл
Цябе ўпрыгожыть, як бы ты хацела,
Калі яшчэ не выпала насіць
Чарнобыльскую вопухаль у целе.
Сябе не буду лепшым я лічыць
За тое, што не кінуў маці хворай.
Не маю чым табе дапамагчы,
Але давай ціхенька пагаворым.
Шпурляе лёс у твары нам бяду,
Няўжо нам не хапа́е гора-ліха?
Да рук тваіх стамлёных прыпаду,
Да мовы тваёй сонечная і ціхай.
Даруй, Радзіма, і дапамажы
Нам, неразумным, мары свае здзейсніць.
Ты будзеш жыць!
І мы тут будзем жыць
У шчырасці, цярпенні і надзеі.
Ты будзеш жыць!
***
Не хіліце вы, хлопцы, галовы
У бутэльках не ўбачыўшы дна, –
Будзем жывы, як будзем здаровы,
Пагуляем яшчэ да відна!
Пагуляем да ранку, браточкі,
Не шкадуй, гаспадыня, віна,
Пад аладачкі, пад агурочкі,
Пагуляем яшчэ да відна!
Бо гамонка не ідзе,
Як у чарках суха,
Бо яшчэ наперадзе
Ночка-весялуха!
Не спяшайцеся, хлопцы, дадому, –
Не пагаслі ў вокнах агні.
Пагуляем яшчэ і вядома,
Не шкадуй свой баян, баяніст!
Пагуляем да ранку, браточкі,
Хай нацешыцца дзень-жартаўнік.
Ах, аладачкі, ах, агурочкі –
Не шкадуй свой баян, баяніст!
Усё у нас, як у людзей,
Паглядзі – паслухай,
А яшчэ наперадзе
Ночка-весялуха!
Не журыцеся, хлопцы, дарэмна, –
Чарка добрая рот не дзярэ.
Раніцо́й нас красуні прыгрэюць,
Бог даруе, а чорт не бярэ!
Пагуляем да ранку, браточкі,
Весяліцца у волю – не грэх;
Ёсць аладачкі, ёсць агурочкі,
Бог даруе, а чорт не бярэ!
На турботы будзе дзень,
Не вядзіце вухам,
Бо яшчэ наперадзе
Ночка-весялуха!
***
Лёсу белы абрус
Разасланы ў хаце,
На яго сабяру
Ўсе спажыткі-багацці.
Усё маё набыццё,
Ні хвілінкі не кіну, –
Усё жыццё, усё жыццё
Свежым вокам акіну.
Тут і торба дарог,
І вядзерца ўмення,
І кахання – маленькая жменька.
Як любы беларус,
Захачу на прыволле
І раскіну абрус
На жытнёвае поле.
Мне жаўрук прапяе,
Прыпаду да прасцягу…
Усе жанчыны мае
Побач моўчкі прысядуць.
Ёсць і кошык надзей,
І кілішак цярпення,
І кахання – маленькая жменька.
А калі адляцець
Ад зямлі сабяруся,
Застанецца мой цень
На расшытым абрусе.
Мне далёка ісці,
Дабірацца да Бога,
Але змог запасці
Я у гэту дарогу.
Кубак зорных нябёс,
Бохан роднай зямелькі
І кахання – маленькую жменьку.
***
Мама чакае сустрэчы,
Думае только аб ёй,
Горкімі лекамі лечыць
Добрае сэрца сваё!
Я не самы лепшы сын, на жаль не самы, –
Добра ведае яна грахі мае…
Як там мама,
Як там мама,
Як там мама, –
Ці ўсё добра, па-ранейшаму ў яе?
Прыйдзе ў старэнькую хату,
