Анёлы дабра,
Два белыя крылы над светам,
Недзе ёсць краіна,
Дзе стаѓ сам Сварог кумірам!
Анжаліка таксама пальнула, і вельмі трапна, трапіѓшы кату ѓ машонку. Той таксама як закрычыць, ад трапнага траплення. Вось так атрымалі каты.
А дзяѓчаты заспявалі:
Вас благіх катаѓ,
Пакаранне жорсткае чакае...
У нас шмат свечак,
Атакуе вялікі народ!
І дзяѓчынкі пачалі шалёна і трапна страляць. І выбіваць талібаѓ. Супраць падобных дзяѓчынак і чорт бы не здолеѓ бы выстаяць.
Аліса напявае, ведучы агонь па суперніку:
На валаску лёс твой,
Ворагі поѓныя адвагі...
Але дзякуй Богу ёсць сябры,
Але дзякуй Богу ёсць сябры!
І дзякуй Богу сяброѓ, ёсць шпагі!
І Анжэліка працягвала весьці, агонь па талібах, і забіваючы іх, прачырыкала:
- Калі твой сябар у крыві,
Затаптаны, да канца...
Ты сябрам не кліч,
Ні баязліѓца, ні хлуса!
Пасля дзяѓчына ѓзяла і шпурнула босымі пальчыкамі ножак забойнай сілы гранату. І тая разнесла ѓ трэскі талібаѓ. Пакаціліся адарваныя галовы маджахедаѓ.
Анжаліка ѓзяла і праспявала:
Дзень і ноч бамбуюць няспынна,
Жаль не ведаючы сораму ...
Ад таго, што Пуцін вядзе дзіѓна,
Гіне цэлая краіна!
Аліса, ведучы агонь па талібах, і прабіваючы іх наскрозь, узяла і адзначыла, сплёѓваючы пыл:
- У гэтай Расіі такі цудоѓны момант,
Што адгадаць няпроста - хто блазан, хто прэзідэнт!
Рудая ваяѓніца хіхікнула і адзначыла:
- Вось так яно і бывае - вельмі дурное мець прэзідэнтам шпіка!
І абедзве дзяѓчынкі зноѓ абрынулі патокі агню на талібаѓ. І рабілі гэта надзвычай трапна. І іх стрэлы дзівілі маджахедаѓ.
А ѓ іншым месцы біліся іншыя дзяѓчынкі. І таксама зразумела босыя, і амаль аголеныя.
Алёнка, напрыклад, пальнула пры дапамозе пунсовага саска грудзей з базукі. Прабіла байца руху Талібан, і яшчэ некалькіх яго напарнікаѓ.
Пасля чаго прачырыкала:
- Цяпер мы зноѓ на парадзе,
З бандытам нам не па дарозе
У дзяѓчынак босых мы брыгадзе,
З намі святло Лады наперадзе!
І ваяѓніца як возьме і голай пяткай падкіне прэзент анігіляцыі. І разарве масу маджахедаѓ.
Тут бабы крутыя. Вось Вольга таксама вядзе агонь па талібах. Гэта маджахеды наступаюць. Яны ходзяць у атаку густымі ланцугамі. А дзяѓчынкі іх без цырымоній выкошваюць.
Вольга пальнула з ракетніцы, ужыѓшы свой клубнічны сасок. Выбіла масу талібаѓ, і праспявала:
- Душу, сэрца, аддамо,
Мы сваёй святой Айчыне...
Выстаім і пераможам -
І не пашкадуем жыццё!
І дзяѓчынка шпурне ѓ маджахедаѓ босымі пальчыкамі ножак забойнай сілы падарунак анігіляцыі.
І як гэта выдатна для дзяѓчынак. Як яны б'юць талібаѓ.
Вераніка таксама б'ецца. Дзяѓчына пры стральбе выкарыстоѓвае рубінаѓ соску грудзей.
І маса душманаѓ з прычыны, гэтага знішчана. А ваяѓніца крычыць ва ѓсю глотку:
- Я наймацнейшая ѓ свеце,
Талібаѓ магу задушыць...
Мачыце душманаѓ у сарціры,
Мы зробім іх нібы дзічыну!
І Вераніка як возьме і дзюбне...
Ваяѓніца Ганна разам з ёй. І маджахедаѓ нішчыць. Зразумела дзяѓчынка ѓ адных толькі трусіках. Гэта практычна. А трусікі такія тонкія і нічога практычна не хаваюць.
Ваяѓніца Ганна вядзе агонь, выкошваючы супастаѓ. Яе валасы рыжыя, а сама дзяѓчынкі проста вышэйшае святло космасу.
І Ганна босымі пальчыкамі ножак шпурляе гасцінцы смерці, якія паражаюць напавал талібаѓ.
Ваяѓніцы вішча на ѓсё горла:
- Буяюць, пруць маджахеды,
