Анёлы дабра,

  Два белыя крылы над светам,

  Недзе ёсць краіна,

  Дзе стаѓ сам Сварог кумірам!

  Анжаліка таксама пальнула, і вельмі трапна, трапіѓшы кату ѓ машонку. Той таксама як закрычыць, ад трапнага траплення. Вось так атрымалі каты.

  А дзяѓчаты заспявалі:

  Вас благіх катаѓ,

  Пакаранне жорсткае чакае...

  У нас шмат свечак,

  Атакуе вялікі народ!

  І дзяѓчынкі пачалі шалёна і трапна страляць. І выбіваць талібаѓ. Супраць падобных дзяѓчынак і чорт бы не здолеѓ бы выстаяць.

  Аліса напявае, ведучы агонь па суперніку:

  На валаску лёс твой,

  Ворагі поѓныя адвагі...

  Але дзякуй Богу ёсць сябры,

  Але дзякуй Богу ёсць сябры!

  І дзякуй Богу сяброѓ, ёсць шпагі!

  І Анжэліка працягвала весьці, агонь па талібах, і забіваючы іх, прачырыкала:

  - Калі твой сябар у крыві,

  Затаптаны, да канца...

  Ты сябрам не кліч,

  Ні баязліѓца, ні хлуса!

  Пасля дзяѓчына ѓзяла і шпурнула босымі пальчыкамі ножак забойнай сілы гранату. І тая разнесла ѓ трэскі талібаѓ. Пакаціліся адарваныя галовы маджахедаѓ.

  Анжаліка ѓзяла і праспявала:

  Дзень і ноч бамбуюць няспынна,

  Жаль не ведаючы сораму ...

  Ад таго, што Пуцін вядзе дзіѓна,

  Гіне цэлая краіна!

  Аліса, ведучы агонь па талібах, і прабіваючы іх наскрозь, узяла і адзначыла, сплёѓваючы пыл:

  - У гэтай Расіі такі цудоѓны момант,

  Што адгадаць няпроста - хто блазан, хто прэзідэнт!

  Рудая ваяѓніца хіхікнула і адзначыла:

  - Вось так яно і бывае - вельмі дурное мець прэзідэнтам шпіка!

  І абедзве дзяѓчынкі зноѓ абрынулі патокі агню на талібаѓ. І рабілі гэта надзвычай трапна. І іх стрэлы дзівілі маджахедаѓ.

  А ѓ іншым месцы біліся іншыя дзяѓчынкі. І таксама зразумела босыя, і амаль аголеныя.

  Алёнка, напрыклад, пальнула пры дапамозе пунсовага саска грудзей з базукі. Прабіла байца руху Талібан, і яшчэ некалькіх яго напарнікаѓ.

  Пасля чаго прачырыкала:

  - Цяпер мы зноѓ на парадзе,

  З бандытам нам не па дарозе

  У дзяѓчынак босых мы брыгадзе,

  З намі святло Лады наперадзе!

  І ваяѓніца як возьме і голай пяткай падкіне прэзент анігіляцыі. І разарве масу маджахедаѓ.

  Тут бабы крутыя. Вось Вольга таксама вядзе агонь па талібах. Гэта маджахеды наступаюць. Яны ходзяць у атаку густымі ланцугамі. А дзяѓчынкі іх без цырымоній выкошваюць.

  Вольга пальнула з ракетніцы, ужыѓшы свой клубнічны сасок. Выбіла масу талібаѓ, і праспявала:

  - Душу, сэрца, аддамо,

  Мы сваёй святой Айчыне...

  Выстаім і пераможам -

  І не пашкадуем жыццё!

  І дзяѓчынка шпурне ѓ маджахедаѓ босымі пальчыкамі ножак забойнай сілы падарунак анігіляцыі.

  І як гэта выдатна для дзяѓчынак. Як яны б'юць талібаѓ.

  Вераніка таксама б'ецца. Дзяѓчына пры стральбе выкарыстоѓвае рубінаѓ соску грудзей.

  І маса душманаѓ з прычыны, гэтага знішчана. А ваяѓніца крычыць ва ѓсю глотку:

  - Я наймацнейшая ѓ свеце,

  Талібаѓ магу задушыць...

  Мачыце душманаѓ у сарціры,

  Мы зробім іх нібы дзічыну!

  І Вераніка як возьме і дзюбне...

  Ваяѓніца Ганна разам з ёй. І маджахедаѓ нішчыць. Зразумела дзяѓчынка ѓ адных толькі трусіках. Гэта практычна. А трусікі такія тонкія і нічога практычна не хаваюць.

  Ваяѓніца Ганна вядзе агонь, выкошваючы супастаѓ. Яе валасы рыжыя, а сама дзяѓчынкі проста вышэйшае святло космасу.

  І Ганна босымі пальчыкамі ножак шпурляе гасцінцы смерці, якія паражаюць напавал талібаѓ.

  Ваяѓніцы вішча на ѓсё горла:

  - Буяюць, пруць маджахеды,