Рухаѓ наперад вораг паліцы...

  Дзеѓкі нясуць ведай перамогі,

  Сустрэняць талібаѓ у штыкі!

  Скуру свіную ѓп'юцца,

  Будзе зрынуты вораг у крах...

  Дзяѓчыны босыя б'юцца,

  Моц прыгажунь кулак!

  І ваяѓніца як возьме і лупне, ужыѓшы ѓ баі пунсовы сасок грудзей.

  І гэта скажам так - вельмі нават выдатна!

  Прыгожая дзяѓчынка - рудай масці. А яна кахае мужчын. Асабліва мовай працаваць, з тым пульсавалымі, нефрытавымі стрыжнямі.

  Гэта вялікі смак і задавальненне!

  Вось Ганна ѓзяла і зароѓ ва ѓсю глотку:

  - Дадзены загад зраѓняць з зямлёй аул,

  Залпы "Града" разбураюць горы...

  Фюрэр з бізуном на Афган падзьмуѓ,

  І пакінем да чорта размовы!

  І дзяѓчынка як возьме і засмяецца. І яе смех нібы перазвон званочкаѓ.

  Дзяѓчаты поѓныя рызыкі. Вось Мальвіна таксама б'ецца. Зразумела дзяѓчынка не супраць прымяніць і пунсовы сасок грудзей. І пры гэтым прыгажуня яшчэ і спявае

  А здарылася ж такое -

  Што салдацік не прасіѓ!

  Накацілася племя злое,

  Шмат пякельных, цёмных сіл!

  Чэрці чорныя - нахабнікі,

  Вырваліся з дрыгвы гэтай!

  Вось у руках у іх кінжалы-

  Песні выццё - не салавей!

  Кулямёт разбураѓ пяхоту-

  Дым разламаных марцір!

  Паклалі зараз роту,

  Не дапамог бронь кірасір!

  Гінуць зграі няма палявання,

  Пекла паверце не курорт!

  А снарады разбураюць дзоты,

  Іх арханёл зверху б'е!

  Нячысцікі разам з піскам у норы,

  Мы іх напалмам з шэрай пячэм!

  Нават плавяцца і горы,

  Вынішчаны ѓсё вакол!

  Але не трэба думаць проста,

  Што супернік як вада!

  Велікан вяршыня росту,

  Цар Сусвету Сатана!

  Вось дыханне яго полымя,

  У раз згарае херувім!

  І ѓпаѓ Бог сцяг,

  Але мы верым, пераможам!

  Адышлі на груд трошкі-

  І давай хрысціцца мы!

  Пакрэкталі на дарожку,

  Бога мудрага сыны!

  І бяжым зараз у атаку,

  Крыку ѓра, грымот гром!

  Колькі чуваць, праѓда, мату,

  Але чарцям кают - разгром!